Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Edward Panek (spr.)
Sędziowie:	SSO Mariusz Sadecki SSR (del.) Zbigniew Zabawa
Protokolant:	st. sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 r. w Tarnowie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko K. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie

z dnia 26 maja 2014 r., sygn. akt I C 363/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w całości, nadając mu brzmienie:

„I. uchyla nakaz zapłaty z dnia 19 grudnia 2013 r., wydany przez Sąd Rejonowy w Tarnowie w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. I Nc 5631/13 i oddala powództwo,

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.905 zł tytułem zwrotu kosztów procesu”;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.850 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt: I Ca 336/14

UZASADNIENIE

Powód A. K. domagał się zasądzenia od pozwanego K. K. kwoty 13.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 października 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

Uzasadniając żądanie pozwu , powód wskazał , iż pozwany tytułem zabezpieczenia udzielonej mu pożyczki wystawił weksel in blanco, który powód wypełnił w dniu 6 października 2013 roku , wzywając jednocześnie pozwanego do jego wykupu w terminie do dnia 16 października 2013 roku . Pozwany nie wykupił weksla i nie odpowiedział też na wezwanie powoda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 19 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Tarnowie orzekł zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie .

Pozwany K. K. wniósł zarzuty od powyższego nakazu zapłaty, domagając się uchylenia nakazu zapłaty oraz oddalenia powództwa.

Na uzasadnienie tego stanowiska pozwany zarzucił , iż do wypełnienia weksla, który miał zabezpieczać spłatę udzielonej mu pożyczki doszło niezgodnie
z porozumieniem wekslowym , bowiem pozwany wypełnił weksel już po upływie terminu przedawnienia roszczenia z umowy pożyczki .

Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego , pozwany podał , iż osoba, która złożyła podpis na wekslu in blanco może na podstawie art. 10 Prawa wekslowego powoływać się na niezgodność uzupełnienia blankietu z zawartym upoważnieniem , polegającą na dokonaniu uzupełnienia weksla już po przedawnieniu zabezpieczonego roszczenia . W ocenie pozwanego do wypełnienia weksla przez powoda doszło już po przedawnieniu roszczenia z umowy pożyczki .

W umowie pożyczki z dnia 26 maja 1997 roku strony bowiem postanowiły , że pożyczka zostanie zwrócona w terminie miesiąca po wezwaniu do jej zwrotu .
W takiej sytuacji - w uznaniu pozwanego - bieg dziesięcioletniego terminu przedawnienia należało liczyć w sposób wskazany w przepisie art. 120 § 1 zd. 2 k.c. , który stanowi , iż jeśli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego , to bieg terminu rozpoczyna się od dnia , w którym roszczenie stałoby się wymagalne , gdyby uprawniony podjął czynność
w najwcześniej możliwym terminie .

Stosując tą regułę w niniejszej sprawie pozwany stwierdził , iż termin przedawnienia zaczął biec w dniu 27 czerwca 1997 roku , a zatem przedawnienie roszczenia nastąpiło w dniu 27 czerwca 2007 roku . Zabezpieczone roszczenie
w dacie wypełnienia weksla było już przedawnione .

Powód nie podzielił tego poglądu , stwierdzając , iż roszczenie z umowy pożyczki stało się wymagalne dopiero w dniu 10 października 2013 roku , skoro pozwany został wezwany do zwrotu pożyczki pismem z dnia 9 września 2013 roku .

Wyrokiem z dnia 26 maja 2014 roku Sąd Rejonowy w Tarnowie utrzymał
w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany w dniu 19 grudnia 2013 roku .

Wydając tej treści orzeczenie Sąd I instancji poczynił następujące ustalenia faktyczne :

W dniu 26 maja 1997 roku powód A. K. udzielił pozwanemu K. K. pożyczki w kwocie 13.000 zł. Umowa pożyczki zawarta została na czas nieokreślony . Strony ustaliły, iż powyższą kwotę pożyczki pozwany zobowiązany będzie zwrócić powodowi w ciągu miesiąca , po wcześniejszym uprzedzeniu ze strony powoda.

Zabezpieczeniem przedmiotowej pożyczki był weksel in blanco wystawiony
i podpisany przez pozwanego.

Powód A. K. chciał wezwać pozwanego do zwrotu pożyczki w okresie 2 - 3 lat po jej zawarciu , tj. w latach 1999-2000. W tym celu powód kilkakrotnie udawał się do miejsca zamieszkania pozwanego, jednakże nigdy go nie zastał. Powód nie informował domowników pozwanego, w jakim celu do niego przychodził.

Powód nie kierował do pozwanego pisemnego wezwania do zwrotu pożyczki, ani też nie dzwonił do pozwanego.

W latach późniejszych powód przeprowadził wywiad w firmie windykacyjnej na temat zdolności pozwanego do spłaty pożyczki i powziął informacje, że pozwany nie posiada takiej zdolności.

W 2013 roku powód A. K. upoważnił firmę windykacyjną do podjęcia działań wobec pozwanego K. K. mających na celu zwrot pożyczki.

Pismem z dnia 9 września 2013 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty wynikającej z udzielonej mu pożyczki.

Wezwanie do zwrotu pożyczki kierowane do pozwanego przez firmę windykacyjną w imieniu powoda zostało doręczone pozwanemu, który zapoznał się
z jego treścią i nie domagał się potwierdzenia tej czynności przez powoda. Pozwany K. K. pozostawił wezwanie do zwrotu pożyczki bez odpowiedzi.

W dniu 7 października 2013 roku powód A. K. wypełnił weksel in blanco określając termin płatności na dzień 16 października 2013 roku .

Pismem z dnia 8 października 2013 roku powód wezwał pozwanego do wykupu weksla. Pozwany pozostawił to wezwanie bez odpowiedzi.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy , Sąd I instancji powołując się na liczne orzeczenia Sądu Najwyższego - co do zasady - zgodził się ze stanowiskiem pozwanego , że wypełnienie weksla po upływie terminu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego jest wypełnieniem weksla niezgodnie z deklaracją wekslową i osoba podpisana na wekslu może podnieść taki zarzut w ramach zarzutów przewidzianych w art. 10 Prawa wekslowego wskazując, że z tego względu jej zobowiązanie wekslowe nie powstało.

Analizując jednakże okoliczności niniejszej sprawy Sąd Rejonowy doszedł do przekonania , że w dacie wypełnienia weksla przez powoda roszczenie z umowy pożyczki nie było przedawnione .

Sąd I instancji wskazał , że strony zawarły umowę pożyczki w dniu 26 maja 1997 roku , a zatem w myśl przepisów o przedawnieniu zawartych w art. 118 k.c. , termin przedawnienia pomiędzy osobami fizycznymi wynosi 10 lat. Bieg przedawnienia rozpoczyna się zaś od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Sąd I instancji nie miał wątpliwości , że umowa pożyczki zawarta została przez strony na czas nieokreślony , tj. bez oznaczenia terminu jej spłaty. Zgodnie z umową stron pożyczka miała zostać zwrócona przez pozwanego w ciągu miesiąca od czasu wezwania do zwrotu (po uprzedzeniu). Wobec skierowania przez powoda do pozwanego pisemnego wezwania do zwrotu pożyczki dopiero w dniu
9 września 2013 roku , pozwany K. K. zgodnie z umową w terminie jednego miesiąca , tj. do dnia 9 października 2013 roku obowiązany był spełnić świadczenie . Dzień 9 października 2013 roku został więc uznany przez Sąd Rejonowy jako moment , w którym roszczenie z umowy pożyczki stało się wymagalne . Tym samym roszczenie ulegnie - w ocenie Sądu I instancji – przedawnieniu dopiero z dniem 9 października 2023 roku . Jest to równoznaczne ze stwierdzeniem , iż do wypełnienia weksla in blanco doszło zgodnie z porozumieniem wekslowym .

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją pozwany K. K. zarzucając w niej naruszenie przepisów prawa materialnego , a to :

- art. 120 § 1 zd. 2 k.c. , poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie wyrażające się w uznaniu , że roszczenia bezterminowe nie mogą ulec przedawnieniu przed terminem ich wymagalności ,

- art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe poprzez jego niezastosowanie .

Formułując tej treści zarzuty apelujący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym oraz oddalenie powództwa w całości . Ponadto skarżący żądał zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów postępowania za obydwie instancje .

Na wypadek nieuwzględnienia powyższego wniosku pozwany wnosił
o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Tarnowie do ponownego rozpoznania .

W uzasadnieniu do tego środka odwoławczego , skarżący rozwijając zarzuty apelacyjne przytoczył argumentację prezentowaną już przed Sądem I instancji .

Ponownie – wskazując na przepis art. 120 § 1 zd. 2 k.c. – pozwany wskazał , iż na tle okoliczności niniejszej sprawy termin przedawnienia roszczenia z umowy pożyczki zaczął biec w dniu 27 czerwca 1997 roku , ponieważ był to najwcześniejszy termin , w którym roszczenie stałoby się wymagalne , gdyby powód podjął czynność
( zażądał zwrotu pożyczki ) w najwcześniej możliwym terminie .

Skarżący za błędny uznał pogląd Sądu I instancji , zgodnie z którym , pomimo że umowa pożyczki została zawarta na czas nieokreślony , a jej wymagalność zależna jest od wypowiedzenia , do rozpoczęcia biegu przedawnienia dochodzi dopiero po jej wypowiedzeniu . Pozwany podniósł , iż w sytuacji opisanej w przepisie art. 120 § 1 zd. 2 k.c. rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia nie jest zależne od wymagalności roszczenia , a jedynie od potencjalnej możliwości jej zaistnienia .

Wobec tego pozwany uznał , że do wypełnienia weksla in blanco doszło niezgodnie z porozumieniem , tj. już po upływie terminu przedawnienia roszczenia
z umowy pożyczki . A skoro tak, to powód nie może na podstawie weksla dochodzić zapłaty kwoty 13.000 zł .

W odpowiedzi na apelację powód A. K. wniósł o jej oddalenie oraz
o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego .

Uzasadniając swoje stanowisko powód zarzucił pozwanemu pominięcie –
wśród licznie cytowanych orzeczeń Sądu Najwyższego – wyroku z dnia 13 lutego 2014 roku ( V CSK 142/13 ) , w którym Sąd Najwyższy na gruncie zbliżonego stanu faktycznego wyraził pogląd , iż w sytuacji , gdy termin wymagalności roszczenia
o zwrot przedmiotu pożyczki był określony w umowie , to nie ma zastosowania przepis art. 120 § 1 zd. 2 k.c. dotyczący jedynie roszczeń , w których termin wymagalności nie jest określony w czynności prawnej , ustawie bądź nie wynika
z właściwości zobowiązania , a w konsekwencji do powstania stanu wymagalności roszczenia niezbędne jest podjęcie określonej czynności przez uprawnionego . Przepis ten nie będzie miał również zastosowania , gdy przy określeniu wymagalności roszczenia , może być on skrócony w razie podjęcia przez wierzyciela czynności , np. w postaci wypowiedzenia .

W uznaniu powoda właśnie z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie .

Sąd Okręgowy rozważył , co następuje :

Apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie .

Na wstępie należy podnieść , iż apelacja pozwanego nie zawierała żadnych zarzutów dotyczących podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku , toteż Sąd Okręgowy podzielając ustalenia faktyczne Sądu I instancji przyjął je za własne .

W stanie faktycznym sprawy powyżej zaprezentowanym słuszny jednak okazał się zarzut naruszenia prawa materialnego .

Odnosząc się do tego zarzutu w pierwszej kolejności trzeba przypomnieć , iż powód dochodził zapłaty kwoty 13.000 zł w oparciu o załączony do pozwu weksel , który został mu wręczony przez pozwanego w stanie niezupełnym ( jako weksel in blanco ) na zabezpieczenie spłaty udzielonej pozwanemu w dniu 26 maja 1997 roku pożyczki .

Wobec wydania przez Sąd I instancji na podstawie tego weksla nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym , pozwany podniósł na podstawie art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem , tj. po upływie terminu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego jakim była umowa pożyczki . Nie ulega wątpliwości , że
w przypadku , gdy posiadaczem weksla jest pierwszy wierzyciel ( remitent ) , to wiąże go porozumienie zawarte z dłużnikiem i dłużnik może mu przeciwstawić także zarzuty subiektywne wynikające ze stosunku podstawowego łączącego go
z wierzycielem . W tym wyraża się w przypadku weksli in blanco ( weksli gwarancyjnych ) złagodzenie abstrakcyjnego charakteru zobowiązania wekslowego , które co do zasady oderwane jest od stosunku podstawowego .

Pomimo rozbieżnych wypowiedzi w literaturze , w orzecznictwie na ogół zgodnie przyjmuje się , że treścią upoważnienia zawartego w deklaracji wekslowej towarzyszącej wystawieniu weksla in blanco , wręczanego dla zabezpieczenia określonego roszczenia , jest objęte uzupełnienie weksla przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu . Odnieść to należy również do przypadków użycia w deklaracji wekslowej zwrotu przewidującego możliwość wypełnienia weksla w każdym czasie oraz opatrzenia go datą płatności według uznania wierzyciela . Taka interpretacja odpowiada najbardziej sensownej dla wręczającego weksel in blanco interpretacji zwrotów mówiących o możliwości wypełnienia go w każdym czasie i opatrzenia datą płatności według swego uznania .

Podkreśla się , że wypełnienie weksla po upływie terminu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego jest wypełnieniem weksla niezgodnie
z deklaracja wekslową i osoba podpisana na wekslu może podnieść taki zarzut na podstawie przepisu art. 10 ustawy Prawo wekslowe wskazując , iż z tego względu zobowiązanie wekslowe nie powstało ( zob. między innymi : wyrok Sądu Naj. z dnia 13 grudnia 2012 roku , V CSK 21/12 , Lex nr 1293972 , wyrok Sądu Naj. z dnia 13 grudnia 2012 roku , IV CSK 199/12, Lex nr 1288713 , wyrok Sądu Naj. z dnia 29 października 2010 roku , I CSK 699/09 , Lex nr 786554 , wyrok Sądu Naj. z dnia 11 sierpnia 2010 roku , I CSK 616/09 , Lex nr 737249 i wyrok Sądu Naj. z dnia 14 lutego 2008 roku , II CSK 522/07 , Lex nr 496389 ) .

Jak wynika z analizy uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia , Sąd I instancji również ten pogląd podzielał , tyle tylko , iż przyjął on na podstawie poczynionych
w sprawie ustaleń , że w chwili wypełnienia weksla przez pozwanego roszczenie ze stosunku podstawowego , tj. z umowy pożyczki nie było jeszcze przedawnione .

Dochodząc do takiego wniosku Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości , że
w umowie pożyczki strony nie określiły terminu jej spłaty , uzależniając wymagalność roszczenia od podjęcia czynności przez wierzyciela ( powoda ) w postaci wypowiedzenia ( wezwania do zapłaty) . Pomimo takich ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że termin przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego ( z umowy pożyczki ) należy liczyć dopiero od dnia 9 października 2013 roku , bowiem dopiero w tym dniu upłynął termin jednego miesiąca , liczony od skierowanego do pozwanego wezwania do zwrotu pożyczki .

Należy zgodzić się ze skarżącym , że ten pogląd Sądu I instancji nie jest trafny.

Bezsprzecznie przepis art. 120 § 1 k.c. wprowadza ogólną zasadę ustalenia początku biegu terminu przedawnienia, zgodnie z którą bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia wymagalności roszczenia . Wymagalność roszczenia definiuje się zaś jako stan , w którym wierzyciel uzyskuje możność żądania zaspokojenia , a dłużnik zostaje obarczony obowiązkiem spełnienia świadczenia .

Przy tak definiowanej wymagalności roszczenia można przyznać rację Sądowi I instancji , że dopiero z upływem terminu jednego miesiąca od wezwania do zwrotu pożyczki wystosowanego przez powoda , pozwany został obarczony obowiązkiem spełnienia świadczenia z umowy pożyczki , a tym samym roszczenie to stało się wymagalne .

Sąd I instancji pominął jednak tę istotną okoliczność , że ustawodawca przewidział wyjątki od zasady , w myśl której bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia wymagalności roszczenia . Jednym z wyjątków jest sytuacja, gdy wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego . W takim przypadku utrzymanie powołanej wcześniej zasady oznaczałoby w praktyce pozostawienie wierzycielowi swobody w określeniu długości terminu przedawnienia . Wierzyciel decydując samodzielnie i swobodnie o wezwaniu dłużnika do spełnienia świadczenia mógłby wydłużać okres przedawnienia roszczenia . Aby właśnie temu zapobiec ustawodawca wprowadził regulację
w przepisie art. 120 § 1 zd. 2 k.c. , która nakazuje liczyć termin przedawnienia od momentu , w którym roszczenie stałoby się wymagalne , gdyby wierzyciel wezwał dłużnika do spełnienia świadczenia w najwcześniej możliwym terminie . Wedle tej reguły bieg terminu przedawnienia może rozpocząć się zanim nastąpi wymagalność roszczenia w rozumieniu przepisu art. 120 § 1 zd. 1 k.c. , tyle tylko , że bieg terminu przedawnienia nie może rozpocząć się przed powstaniem roszczenia ( por. wyrok Sądu Naj. z dnia 16 maja 2013 roku , V CSK 277/12 , Lex nr 1353299 oraz wyrok Sądu Naj. z dnia 19 września 2000 roku , IV CKN 92/00 , OSNC z 2001 roku , Z. 3 , poz. 36 ) .

Ta ostatnia reguła określająca początek biegu terminu przedawnienia roszczenia znajdowała zastosowanie w niniejszej sprawie , bowiem to od podjęcia czynności przez powoda ( wezwania do zwrotu pożyczki ) zależna była wymagalność roszczenia z umowy pożyczki . Okoliczność ta została przyznana przez strony
w toku postępowania pierwszoinstancyjnego i również Sąd Rejonowy uznawał tą okoliczność za niesporną .

A skoro tak , to pomimo , że wymagalność roszczenia z umowy pożyczki powstała w dacie oznaczonej przez Sąd I instancji , to dla oceny przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego istotna była regulacja przepisu art. 120 § 1 zd. 2 k.c.

Na gruncie stosowania przepisu art. 120 § 1 zd. 2 k.c. utrwalił się pogląd , zgodnie z którym datę początku biegu przedawnienia określa się przez dodanie do daty zawarcia umowy najkrótszego czasu , jaki w konkretnych okolicznościach był potrzebny wierzycielowi dla dokonania wezwania dłużnika do wykonania zobowiązania oraz czasu jaki potrzebny jest dłużnikowi działającemu z należytą starannością , aby mógł spełnić świadczenie wykonując to zobowiązanie ( zob. między innymi wyrok Sądu Naj. z dnia 29 listopada 1999 roku , III CKN 474/98 , Lex nr 142585 oraz wyrok Sądu Naj. z dnia 29 kwietnia 2009 roku , II CSK 625/08 , Lex nr 520070 ) .

Należy zgodzić się ze skarżącym , że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy powód mógł już następnego dnia po podpisaniu umowy wezwać pozwanego do zwrotu pożyczki , a ustalony przez same strony termin jednego miesiąca od wezwania do spełnienia świadczenia był terminem wystarczającym do należytego wykonania zobowiązania przez dłużnika . Tak więc za datę początkową biegu terminu przedawnienia istotnie można było przyjąć dzień 27 czerwca 1997 roku .

Analiza zeznań stron dowodzi , że one same również w taki sposób rozumiały zapis umowy pożyczki o zobowiązaniu się pozwanego do zwrotu pożyczki w ciągu miesiąca od wcześniejszego uprzedzenia ( wypowiedzenia ) . W żadnym razie
z tychże zeznań nie wynika , aby strony ustalały termin po upływie którego powód będzie mógł dopiero wezwać pozwanego do zwrotu pożyczki . Trzeba zresztą wskazać , iż powód będąc słuchany w charakterze strony zeznał , iż w latach 1999 – 2000 podejmował próby wręczenia pozwanemu wezwania do zwrotu pożyczki .

Licząc więc nawet dziesięcioletni termin przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego od 1999 roku , bezsprzecznie roszczenie z umowy pożyczki przedawniłoby się na długo przed uzupełnieniem przez powoda weksla in blanco , które nastąpiło dopiero w dniu 6 października 2013 roku .

Były więc podstawy do przyjęcia , że do wypełnienia weksla przez powoda doszło niezgodnie z upoważnieniem wekslowym , tzn. po upływie terminu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego . Ponieważ uzupełnienie weksla in blanco zgodnie z porozumieniem stanowi warunek powstania zobowiązania wekslowego , to załączony do pozwu weksel nie mógł więc stanowić podstawy do uwzględnienia powództwa .

Zarzut powoda zawarty w odpowiedzi na apelację , że pozwany w swoich wywodach środka odwoławczego pominął istotne dla rozstrzygnięcia sprawy orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2014 roku ( V CSK 142/13 ) nie jest trafny .

Wbrew odmiennemu zapatrywaniu powoda , w sprawie , która stanowiła przedmiot rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego , tj. wyroku z dnia 13 lutego 2014 roku nie występował stan faktyczny odpowiadający niniejszej sprawie . Sąd Najwyższy wypowiedział przytoczony w odpowiedzi na apelację pogląd w stanie faktycznym ,
w którym termin wymagalności roszczenia o zwrot przedmiotu umowy pożyczki był określony w umowie ( pożyczka miała zostać zwrócona w dacie ukończenia przez pożyczkobiorcę 59 roku życia ) , natomiast strony dodatkowo określiły możliwość skrócenia tego okresu poprzez wypowiedzenie umowy .

W takim stanie faktycznym Sąd Najwyższy wyjaśnił , iż od czynności wierzyciela nie zależy powstanie stanu wymagalności roszczenia , lecz jedynie powstanie stanu jego wcześniejszej wymagalności . Dopóki więc wierzyciel nie skorzystał z uprawnienia do wypowiedzenia umowy , dopóty termin wymagalności roszczenia był określony w umowie .

W niniejszej spawie – na co już wyżej zwracano uwagę – termin wymagalności roszczenia nie wynikał z umowy , a do powstania stanu wymagalności niezbędne było podjęcie czynności przez powoda ( dokonanie wypowiedzenia) .

Wszystkie powołane powyżej argumenty przemawiały więc za uwzględnieniem apelacji i zmianą zaskarżonego orzeczenia w kierunku uchylenia nakazu zapłaty
w postępowaniu nakazowym i oddalenia powództwa , a to na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Konsekwencją takiej zmiany było również zasądzenie – na podstawie art. 98 k.p.c. – od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu przed Sądem I instancji
w kwocie 2.905 zł . Na wymienioną kwotę złożyły się opłata od zarzutów w kwocie 488 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 2.417 zł ( wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa ) określone w oparciu o § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto również w oparciu
o przepis art. 98 k.p.c. i § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia .