Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Andrzej Struzik
Sędziowie:	SSA Teresa Rak (spr) SSA Sławomir Jamróg
Protokolant:	st.sekr.sądowy Katarzyna Wilczura

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa J. A.W. Syndyka Masy Upadłości (...) Spółki z o.o. w upadłości w S.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w Krakowie zastępowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 9 listopada 2012 r. sygn. akt I C 1947/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony powodowej na rzecz Skarbu Państwa- Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 1 800zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. aktIACa 131/13

UZASADNIENIE

Powód J. A. W. - Syndyk Masy Upadłości (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości w S., pozwami wniesionym w dniu 6.10.2011 r., domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w Krakowie następujących kwot: 2.190 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu, 1.740 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu (połączona I C 1957/11), 1.740 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu (połączona I C 1958/11), 2.190 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu (połączona I C 1949/11), 2.190 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu (połączona I C 1948/11). Swoje roszczenia sformułował jako odszkodowania z tytułu niezgodności z prawem orzeczeń sądowych wynikłych z odmowy zasądzenia na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ponad kwotę 60 zł, w sprawach toczących się przed Sądem Okręgowym w Krakowie VI Wydziałem Pracy z udziałem powoda jako interwenienta ubocznego sygn. akt: VI Pa 324/08 oraz VI Pz 93/08, VI Pa 318/08 oraz VI Pz 87/08, VI Pa 314/08 oraz VI Pz 83/08, VI Pa 326/08 oraz VI Pz 95/08, VI Pa 315/08 oraz VI Pz 84/08. Zdaniem powoda powołane orzeczenia zapadły z naruszeniem art. 98, art. 99, art. 102, art. 107, art. 109 § 2 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 i § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) z tej przyczyny, że zapadły bez uwzględnienia rzeczywistego stopnia przyczynienia się powoda do rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności, że na skutek czynności powoda i w oparciu o przedłożone przez niego dokumenty doszło do przesądzenia zasady odpowiedzialności pozwanego Funduszu za zobowiązania z tytułu niewypłaconych wynagrodzeń pracownikom powoda.

Sąd Okręgowy zdaniem powoda jedynie lakonicznie uzasadnił swoje stanowisko ani nie zaprezentował też szczególnych okoliczności, które miały być powodem zasądzenia na rzecz interwenienta ubocznego kosztów zastępstwa w mniejszej wysokości. Powód powoływał się w szczególności na złożone przez niego dokumenty i wyniki postępowania w sprawie do sygn. akt IVP 325/07 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Wadowicach, w której doszło do przesądzenia zasady odpowiedzialności pozwanego i oddalenia wniesionej przez pozwanego skargi kasacyjnej. Powód wskazał także na naruszenie art. 219 w związku z art. 108 k.p.c. , bowiem wobec dokonanego połączenia w powołanych sprawach poszczególnych spraw z powództwa pracowników Spółki do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia należne powodowi koszty winny zostać przyznane oddzielnie dla każdej z połączonych spraw oraz art. 108 §1 k.p.c. w związku z art. 98 i art. 99 k.p.c. oraz §2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 § 11 ust. 1 pkt 2 i § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu wobec odmowy przyznania interwenientowi kosztów postępowań zażaleniowych na skutek orzeczeń o należnych powodowi kosztach procesu zapadłych w pierwszej instancji.

Strona powodowa twierdzi że wyniku niezgodności z prawem powołanych orzeczeń poniosła szkodę w wysokości stanowiącej równowartość kosztów zastępstwa procesowego, które winny zostać przyznane powodowi w razie, gdyby zasądzone zostały za obie instancje od pozwanego na podstawie przepisów Rozporządzenia, przy uwzględnieniu stawek minimalnych opłat za czynności radcy prawnego obliczonych od wartości przedmiotu sporu. Skoro pełnomocnik powoda w sprawie w której działał jako pełnomocnik interwenienta działał w sprawie o charakterze precedensowym, przyczynił się do znacznego przyspieszenia rozpoznania sprawy, obniżył koszty postępowania to należało mu się wynagrodzenie, którego nie otrzymał. Strona powodowa podkreśliła że udział interwenienta ubocznego nastąpił w związku z wnioskiem złożonym przez pozwanego, Sąd I Instancji uznał za słuszny interes prawny Syndyka, kierując wezwanie do wzięcia udziału w sprawie a sąd II instancji doręczył interwenientowi odpis apelacji obligując do złożenia na nią odpowiedzi.

Strona pozwana Skarb Państwa - Sąd Okręgowy w Krakowie, reprezentowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniosła o oddalenie powództwa zarzucając, że brak podstaw do stwierdzenia bezprawności spornych orzeczeń oraz do utożsamiania ze szkodą kosztów procesu, które nie zostały stronie przyznane w postępowaniu, w którym powstały, a nadto zarzuciła, że doszło do prekluzji żądania powoda, bowiem roszczenie o zwrot kosztów procesu nie może być skutecznie dochodzone poza procesem, w którym powstało i stanowić przedmiotu osobnego procesu. Wskazała też, że zastosowanie art. 102 k.p.c. stanowi jedynie uprawnienie Sądu cywilnego rozpoznającego sprawę. Zakres zastosowania tego przepisu limitowany jest wskazanymi w nim przesłankami - to jest zajściem wypadków szczególnie uzasadnionych. Powołując się na orzecznictwo Sądów Apelacyjnych wskazał też, że przyznanie interwenientowi kosztów interwencji od przeciwnika jest wyłącznie dyspozycyjnym uprawnieniem Sądu rozpoznającego sprawę.

Wyrokiem z dnia 9 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo i zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie zastępowanemu przez Prokuratorię Generalną kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie wydał Sąd w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny: W sprawach sygn. akt: VI Pa 324/08 oraz VI Pz 93/08, VI Pa 318/08 oraz VI Pz 87/08, VI Pa 314/08 oraz VI Pz 83/08, VI Pa 326/08 oraz VI Pz 95/08, VI Pa 315/08 oraz VI Pz 84/08, z powództwa byłych pracowników (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości w S. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W., do których to spraw strona powodowa, reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, przystąpiła w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powodów, Sąd Rejonowy w Wadowicach Wydział IV Sąd Pracy odmówił przyznania powodowi zwrotu kosztów interwencji (w postaci kosztów zastępstwa procesowego). Na uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wadowicach wskazał, że powód, jako Syndyk Masy Upadłości (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości w S., po której pozostał znaczny majątek, którego sprzedaż pozwoliłaby na zaspokojenie roszczeń powodów, był w stanie zaspokoić roszczenia powodów i w ten sposób doprowadzić do zmniejszenia kosztów upadłości. Sąd uznał i wyjaśnił że nie może „premiować” Syndyka za to, że popiera słuszne roszczenia powodów, jednocześnie od daty ogłoszenia upadłości, co nastąpiło w dniu 03.05.2007 r., nie podejmuje działań aby te uzasadnione roszczenia zostały zaspokojone z masy upadłości, narażając powodów na długotrwałe i kosztowne postępowanie przed FGŚP w K.. Sąd Rejonowy w Wadowicach wskazał nadto, że interwenient uboczny nie podjął żadnych czynności, które ułatwiłyby merytoryczne rozpoznanie sprawy, wręcz przeciwnie - jego przystąpienie do sprawy spowodowało tylko przewłokę postępowania związaną z doręczeniem i tłumaczeniem z języka polskiego na język niemiecki pism sądowych oraz dodatkowe koszty tego postępowania. Podstawą orzeczenia Sądu Rejonowego o kosztach procesu były art. 99, 109, 108 §1 k.p.c. i art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych a także art. 5 k.c. Na skutek zażaleń wniesionych przez powoda od powołanych rozstrzygnięć Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział VI Sąd Pracy zmienił rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji i zasądził od pozwanego na rzecz powoda - jako interwenienta ubocznego kwoty po 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy zasądził nadto na rzecz powoda zwrot kosztów postępowania odwoławczego, także w kwocie 60 zł uznając, że powołana kwota jest odpowiednia do czynności podjętych przez powoda w postępowaniu odwoławczym, nie przyznał natomiast powodowi kosztów postępowania zażaleniowego. W uzasadnieniach orzeczeń zapadłych na skutek zażaleń od rozstrzygnięć o należnych powodowi kosztach procesu wydanych w pierwszej instancji Sąd Okręgowy w Krakowie wyjaśnił, że przepis art. 107 k.p.c. i szczególny charakter tej regulacji kodeksowej stanowi jedynie o możliwości przyznania interwenientowi ubocznemu poniesionych przez niego kosztów, lecz nie obliguje do przyznania ich w każdym przypadku pozytywnego wyniku procesu strony, do której interwenient przystąpił. Przyznanie ich w konkretnej sprawie zależy od oceny, czy wstąpienie interwenienta ubocznego do procesu, połączone było z rzeczywistą potrzebą obrony jego interesów i czy podjęte przez niego czynności procesowe zmierzały do tej właśnie obrony. Interwenient zresztą nie wykazał wyższego wymiaru kosztów interwencji niż przyznane a przyznana kwota odpowiadająca wysokości stawki minimalnej wynagrodzenia radcy prawnego jest adekwatna do czynności podjętych przez interwenienta. W tym zakresie Sąd Okręgowy w Krakowie przywoływał pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 08.01998 r., I ACz 7/98, OSAB 1998/1/10 (Lex nr 74551). Sąd Okręgowy wyjaśnił dalej, że biorąc pod uwagę powołane przesłanki brak podstaw do przyznania interwenientowi kosztów, bowiem podjęte przez powoda czynności nie mieszczą się w kategoriach celowej obrony, o której mowa w art. 98 §1 k.p.c., gdyż rozstrzygnięcie sprawy sprowadzało się do interpretacji obowiązujących przepisów prawnych, stan faktyczny zaś był w istocie bezsporny. Ponadto rozstrzygnięcie jednej sprawy determinowało rozstrzygnięcie pozostałych tego samego rodzaju. W każdej z tych spraw interwenient złożył pisma procesowe o jednakowej treści. Do dnia wydania wyroku przez Sąd Rejonowy interwenient uboczny złożył jedno pismo procesowe i brał udział w jednej rozprawie, ograniczając się do zaprezentowania stanowiska zajętego już w piśmie procesowym. Sąd Okręgowy uznał, że w tym stanie rzeczy interwenient uboczny bezzasadnie domaga się przyznania kosztów zastępstwa procesowego obliczonego od wartości przedmiotu sporu wskazując, że podstawę orzeczenia w przedmiocie należnych interwenientowi kosztów procesu stanowić winna zasada słuszności wyrażona w art. 102 k.p.c. i przy jej zastosowaniu wysokość należnych interwenientowi kosztów winna zostać określona w wysokości minimalnej stawki opłaty należnej za czynności reprezentującego powoda radcy prawnego, tj., na kwotę 60,00 zł. Sąd Okręgowy w Krakowie przywoływał w tym zakresie pogląd wyrażony w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 01.06.1965 r., IPZ 34/65, OSNC 1966/2/27, Lex nr 307.

Dokonując oceny prawnej wskazał Sąd, iż brak było podstaw do stwierdzenia niezgodności z prawem orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie, czego domaga się strona powodowa w pozwie. Nie zachodzi odpowiedzialność Skarbu Państwa za ewentualną szkodę doznaną przez powoda stosownie do art. 417 §1 i art. 417 ¹ §2 k.c. oraz art. 424 ¹ b w związku z art. 424 ¹ §1 k.p.c. Powołując się na utrwalone w orzecznictwie poglądy wskazał, Ze niezgodność z prawem powołanych orzeczeń polegać musi na oczywistej i rażącej obrazie prawa, nie budzącej żadnych wątpliwości, wynikać z oczywistych błędów Sądu spowodowanych rażącym naruszeniem zasad wykładni lub stosowania prawa, nie wymagających głębszej analizy prawniczej. Nie ma to miejsca w sytuacji gdy dopuszczalna jest swoboda ocen Sędziego. Wskazał przy tym na przepis art. 107 k.p.c., który stanowi jedynie o możliwości przyznania interwenientowi ubocznemu poniesionych przez niego kosztów i nie obliguje Sądu do przyznania ich w każdym przypadku pozytywnego wyniku procesu strony, do której interwenient przystąpił. Zdaniem Sądu przyznanie kosztów w konkretnej sprawie zależy od oceny, czy wstąpienie interwenienta ubocznego do procesu, połączone było z rzeczywistą potrzebą obrony jego interesów i czy podjęte przez niego działania zmierzały do tej właśnie obrony, a ocena zasadności ich przyznania winna następować przy uwzględnieniu zasady słuszności wyrażonej w art. 102 k.p.c. Z uwagi na to, że przyznanie interwenientowi kosztów procesu pozostawiona jest swobodnej ocenie sędziego na tle okoliczności konkretnej sprawy, a wydane orzeczenia są wyrazem tej swobody, zatem brak było podstaw do stwierdzenia bezprawności. O kosztach procesu orzekł sąd na podstawie art. 98 §1 i §3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c.

Apelację od wyroku złożyła strona powodowa i zaskarżając go w całości wniosła o jego zmianę i zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa na rzecz powoda roszczeń dochodzonych w każdym z postępowań połączonych do wspólnego rozpoznania z zasądzeniem rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zarzuciła mu:

1. naruszenie przepisu art. 424 ¹ b k.p.c. w zw. z art. 417 § 1 i art. 417 ¹ § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do wydania niezgodnego z prawem orzeczenia, rozumianego jako orzeczenie oczywiście sprzeczne z obowiązującymi standardami orzekania, które zostały wydane po dokonaniu oczywiście błędnej wykładni lub wadliwego zastosowania prawa, co w następstwie spowodowało brak rozpoznania przez Sąd I instancji dalszych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, a w dalszej kolejności skutkowało brakiem rozpoznania istoty sprawy,

które to naruszenie było konsekwencją

1.  błędnej wykładni przepisu art. 424 ¹ b k.p.c. w zw. z art. 219 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. oraz przepisów rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu i przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów polegającej na przyjęciu, że naruszenie prawa procesowego, tj. przepisu art. 219 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. poprzez zamieszczenie jedynie jednego rozstrzygnięcia zmieniającego zaskarżone orzeczenie i przyznającego na rzecz skarżącego koszty zastępstwa procesowego za I instancje nie stanowiło rażącego naruszenia prawa, w sytuacji, gdy ze względu na samodzielny charakter każdej z połączonych do wspólnego rozpoznania spraw Sad II instancji winien był wydać odrębne - choć zawarte w jednym postanowieniu - rozstrzygnięcia odnośnie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego należnych interwenientowi ubocznemu tytułem każdej z trzech połączonych spraw, a nadto dokonał dowolnej modyfikacji wysokości wynagrodzenia pełnomocnika orzekając ją poniżej stawki minimalnej wynikającej z powszechnie obowiązujących i "bezspornych przepisów rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu,

2.  błędnej wykładni przepisu art. 424 ¹ b k.p.c. w zw. z art. 107 i art. 102 k.p.c. oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów polegających na przyjęciu, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy ocena stanu faktycznego - na gruncie art. 107 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. - przez sądy wydające zaskarżone orzeczenia była oceną swobodną, a nie dowolną, pomimo iż w sprawie pełnomocnik interwenienta ubocznego wykazał się znacznym nakładem pracy, który wynikał z precedensowego charakteru sprawy; interwenient przedstawił dokumentów, które stały się podstawą rozstrzygnięcia Sądu a udział pełnomocnika interwenienta ubocznego przyczynił się do znacznego przyspieszenia rozpoznania sprawy, jak i w znacznym stopniu obniżył koszty postępowania, a sprawie nie występowały również żadne szczególne uzasadnione okoliczności, które uzasadniałyby zasądzenie od strony przegrywającej tylko części tych kosztów,

3.  błędnej wykładni przepisu art. 424 ¹ b k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów polegającej na przyjęciu, że naruszenie prawa procesowego, tj. przepisu art. 108 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie w całości żądania zasądzenia na rzecz interwenienta ubocznego kosztów postępowania zażaleniowego mimo, iż zaskarżone postanowienie było orzeczeniem kończącym postępowanie w danej instancji, a ponadto uwzględniało w części zażalenie skarżącego, nie stanowiło rażącego naruszenia prawa.

Odpowiedź na apelację złożyła strona pozwana wnosząc o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm prawem przepisanych.

Po rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż stan faktyczny sprawy był zasadniczo niesporny, a apelujący nie podnosił zarzutów błędów w tych ustaleniach, zatem Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje je za własne.

Stronie powodowej w okolicznościach przedmiotowej sprawy przysługiwało roszczenie o odszkodowanie, którego podstawę stawią art. art. 417 ¹ §2 k.c. w zw. z art. 417§ 1 k.c. i art. 77§1 Konstytucji R.P. Zarzuty podniesione w treści apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie, bowiem przyjęcie odpowiedzialności Skarbu Państwa wymagało wykazania postaci kwalifikowanej niezgodności z prawem orzeczenia, które jawi się jako takie nawet bez głębszej prawnej analizy. Argumentacja Sądu Okręgowego jest prawidłowa i należy ją w pełni podzielić. Podkreślenia wymaga fakt, że w ramach niniejszego postępowania orzeczenia wydane przez Sąd Pracy, nie podlegają kontroli w zakresie w jakim kontroli takiej dokonuje Sąd w ramach rozpoznania środków odwoławczych, bowiem zakres kontroli tego orzeczenia w ramach niniejszego postępowania jest inny. Niniejsze powództwo nie ma na celu stworzenia dodatkowej instancji oceniającej zasadność przyznania interwenientowi ubocznemu kosztów procesu lecz stanowi ocenę działania względem przepisów prawa. Uwzględnić przy tym należy zasadę niezawisłości sędziów wyrażoną w Konstytucji RP, której nie da się oderwać od swobody orzeczniczej i klauzuli sumienia. W sytuacji gdy wydane orzeczenia mieszczą się w pewnych standardach orzeczniczych i nie można postawić sądowi zarzutu odejścia od tych standardów, nie można przyjąć odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa. W sytuacji z jaką mamy do czynienia, gdy podstawą wydania orzeczeń, które stanowią źródło roszczenia były przepisy art. 102 k.p.c. i art. 107 k.p.c., będące wyrazem dyskrecjonalnej władzy sędziego, powyższe rozważania nabierają szczególnego znaczenia. Sąd bowiem korzystając ze swojego wynikającego z przepisu uprawnienia dającego mu możliwość, a nie obowiązek przyznania kosztów interwenientowi ubocznemu, odstąpił od obciążania strony pozwanej tymi kosztami. Nie można w tej sytuacji postawić mu zarzutu niezgodności z prawem, gdyż oparł on swoje rozstrzygnięcia na konkretnych przepisach, które taką możliwość przewidywały. Wywód apelacji, który odnosi się do argumentacji jaką przy stosowaniu tych przepisów wskazały Sądy Pracy obydwu instancji, sprowadza się do oceny jakiej mógł dokonać Sąd z punktu z punktu widzenia kontroli instancyjnej w tamtych postępowaniu, gdy tymczasem jak już wskazano na wstępie, zakres kontroli orzeczeń będących źródłem roszczenia w ramach niniejszego postępowania jest węższy. W tym postępowaniu Sąd nie jest władny do ponownego rozpoznania zażalenia na postanowienie o kosztach procesu w sprawie pracowniczej, a do tego w istocie sprowadza się cały wywód apelacji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelacje jako niezasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono przy zastosowaniu art. 102 k.p.c. w zw. z art. 391 §1 k.p.c. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w przedmiotowej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony pozwalający na odstąpienie od obciążenia powoda całym określonym według art. 98§1 i 3 k.p.c. wynagrodzeniem reprezentanta Skarbu Państwa i art. 99k.p.c. tj. według wielokrotności stawek określonych §6 pkt 3 i 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.) - właściwych dla wartości przedmiotu zaskarżenia każdej z połączonych spraw. Z uwagi na złożenie jednej odpowiedzi na apelację i tożsamości argumentacji we wszystkich sprawach kryterium słuszności pozwalał na zastosowanie jednej stawki właściwej dla sumy wartości przedmiotu zaskarżenia określonej w § 6 pkt. 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 cyt. Rozporządzenia.