Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód – Z. K. w dniu 16 czerwca 2014r. wniósł pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Prezesowi Sądu Rejonowego w Bytomiu w którym podał, że Sąd Rejonowy w Bytomiu Wydział VII Grodzki w sprawie o sygn. VII Cupr 343/05 z powództwa (...) S.A w G. niesłusznie wydał wyrok – pozew winien być odrzucony albowiem powód nie miał zdolności sadowej w tej sprawie ( nie był klientem (...) S.A. ). Natomiast w związku z wykonaniem wydanego wyroku powód poniósł szkodę w wysokości 3188,85 zł i obecnie domaga się zapłaty w/w kwoty oraz kwoty 2.000 zł tytułem odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2015r. Referendarz Sądowy zwolnił powoda z opłaty od pozwu.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa wskakując, że powód zmierza do podważenia prawomocnego wyroku sądowego co jest działaniem niedopuszczalnym. Powód ponadto nie wykazał samego faktu powstania szkody i jej wysokości oraz bezprawności działaniami Sądu Rejonowego w Bytomiu .

Postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2015r. Referendarz Sądowy ustanowił dla powoda pełnomocnika z urzędu.

Na rozprawie w dniu 13 października 2015r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu wskazując, że powód czuje się pokrzywdzony wyrokiem.

Sąd zważył co następuje :

Powództwo jako bezzasadne podlega oddaleniu.

Zasadą postępowania cywilnego jest kontradyktoryjność tego postępowania, która wyraża się w tym, że proces cywilny toczy się w formie sporu dwóch przeciwstawnych stron przed niezawisłym i bezstronnym sądem, a strony przedstawiają swoje twierdzenia i zarzuty o faktach mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie w związku z żądaniem i podstawą faktyczną oznaczoną w pozwie przez powoda, a na potwierdzenie faktów przedstawiają dowody ( art. 187 kpc 210 kpc, 217 kpc-234 kpc w zw. z art. 6).Oznacza to również, iż rzeczą Sądu nie jest wyręczanie strony powodowej w poszukiwaniu podstawy faktycznej i prawnej jej żądania, a rola Sądu w postępowaniu kontradyktoryjnym sprowadza się wyłącznie do oceny zasadności twierdzeń stron, przy uwzględnieniu określonego przez powoda przedmiotu sprawy i przedstawionych przez niego dowodów.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa nie wykazała natomiast zarówno okoliczności faktycznych jak i prawnych uzasadniających swoje żądanie.

Według art. 417 § 1 kc za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Z analizy zacytowanego przepisu wynika, iż do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego wymagane jest wykazanie niezgodności działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej oraz istnienia szkody i związku przyczynowego.

Zgodnie z treścią art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa. Ciężar udowodnienia okoliczności przytoczonych przez powoda w uzasadnieniu treści pozwu spoczywał więc na powodzie. Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Nierealizowanie przez stronę wspomnianego „obowiązku” naraża ją na niekorzystne skutki procesowe swoich działań, w postaci przegrania procesu sądowego. Podkreślić bowiem należy, iż nie jest dowodem samo twierdzenie, że pozwany winien spełnić na rzecz powoda określone świadczenie pieniężne. Twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności w rozumieniu art. 227 kpc, którą bezspornie jest żądanie spełnienia oznaczonego w pozwie świadczenia pieniężnego, powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą to twierdzenie / patrz wyrok Sądu najwyższego z dnia 22.11.2001 r. l PKN 660/00, Wokanda 2002/7 - 8/44/. Ponadto zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zamierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, których wykazanie obciąża strony procesu, stosownie do treści art. 232 kpc ( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.1996 r., (...) 45/96, OSNC 1997r. nr 6–71) .

Strona powodowa nie wskazała natomiast by działania pozwanego polegające na wydaniu w sprawie VII Cupr 343/15 wyroku było działaniem bezprawnym tj. obiektywnie sprzecznym z normą ustawową, by w związku z nimi powód poniósł szkodę, by pomiędzy działaniem pozwanego a powstałą szkodą istniał adekwatny związek przyczynowy i by wreszcie wielkość poniesionej przez powoda szkody wynosiła 5.188,85 zł.

Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd uznając, iż powód nie wykazał zasadności i wysokości swojego żądania, oddalił powództwo jako całkowicie bezzasadne.

Według § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.(Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) stawka minimalna wynagrodzenia w sprawach w których wartości przedmiotu sporu stanowi kwota od 5.001 zł do 10.000 zł wynosi 1200 zł. Z kolei według § 2.3 cyt. rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, sąd podwyższa opłatę o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Wobec powyższego, należało przyznać ustanowionemu z urzędu pełnomocnikowi powoda wynagrodzenie w kwocie 1200 zł powiększone o podatek VAT tj. kwotę 276 zł .

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.