Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Chmiel

Sędziowie: SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2014 r.

sprawy:

S. Ł. /Ł./

s. J. i T.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

K. S. /S./

s. W. i M.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk

D. P. /P./

s. C. i A.

ur. (...) w W.

o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, art. 276 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora, oskarżonych: S. Ł. i D. P. i ich obrońców

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 18 lutego 2014r. sygn. akt II K 193/13

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. W. tytułem obrony z urzędu oskarżonego S. Ł. oraz adwokata M. S. tytułem obrony z urzędu oskarżonego D. P. kwoty po 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwotach po 96,60 złotych

(dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwoty po 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V Ka 285/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 18 lutego 2014r, sygn. akt II K 193/13, uznał m.in. oskarżonych S. Ł., K. S. i D. P. za winnych tego, że w nocy z 23 na 24 października 2012 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim podważeniu drzwi wejściowych, usiłowali włamać się do sklepu (...) i dokonać zaboru mienia z jego wnętrza o nieokreślonej wartości, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie ich na gorącym uczynku przez funkcjonariuszy Policji, przy czym S. Ł. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary łącznej 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 4 marca 2009r., o sygn. akt II K 350/08 obejmującego m.in. wyrok Sądu Rejonowego w Cieszynie z dnia 21 września 2005r. wydanego w sprawie pod sygnaturą VI K 290/05 dotyczący skazania za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 §2 kk na karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę łączną oskarżony odbył w okresie od 22 lutego 2008r. do dnia 22 marca 2010r. tj. czynu wyczerpującego znamiona:

- w stosunku do K. S. przestępstwa z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i za to na podstawie art. 279 §1 kk przy zast. art. 14 §1 kk skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- w stosunku do S. Ł. przestępstwa z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk przy zast. art. 64 §2 kk i za to na podstawie art. 279 §1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk przy zast. art. 14 §1 kk skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- w stosunku do D. P. przestępstwa z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk przy zast. art. 31 §2 kk i za to na podstawie art. 279 §1 kk przy zast. art. 14 §1 kk skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto Sąd uznał oskarżonego D. P. za winnego tego, że w okresie od grudnia 2011r. do listopada 2012r. w W. ukrywał dokument, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać w postaci prawa jazdy wystawionego na jego nazwisko numer (...), przy czym czynu tego dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność do pokierowania swoim postępowaniem i do rozpoznania znaczenia czynu, tj. za winnego czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 276 kk w zw. z art. 31 §2 kk i za to na podstawie art. 276 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 85 kk i art. 86 §1 kk Sąd połączył D. P. wymierzone mu w wyroku kary i orzekł jedną karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 §1 i §2 kk oraz art. 70 §1 pkt 1 kk Sąd wykonanie wymierzonej oskarżonemu K. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat tytułem próby.

Na mocy art. 63 §1 kk Są zaliczył oskarżonym K. S., S. Ł. i D. P. na poczet kary pozbawienia wolności okresy zatrzymania w sprawie w dniach od 24 października 2012r. do 25 października 2012r. na wypadek zarządzenia wykonania tych kar.

Na podstawie art. 44 §2 kk Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: urządzenia elektronicznego (...) oraz torby z zawartością siekiery, łomu i nożyc zapisanych pod numerem bieżącym (...) księgi depozytów rzeczowych.

Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy – Prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

- adwokata M. S. kwotę łącznie 1.298,88 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu D. P.,

- adwokata P. W. kwotę łącznie 619,92 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. Ł..

Na mocy art. 624 §1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił w całości oskarżonych K. S., S. Ł. i D. P. od ponoszenia opłaty i wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli Prokurator oraz oskarżeni S. Ł. i D. P. oraz ich obrońcy.

Oskarżony S. Ł. w swojej osobistej apelacji wskazał, iż nie zgadza się z wyrokiem Sądu Rejonowego. Skarżący wskazał, iż nie zabezpieczono płyty monitoringu sklepu, nie zabezpieczono linii papilarnych z przedmiotów znajdujących się w torbie zabezpieczonej przez Policję oraz z zabezpieczonej krótkofalówki, nie zgadzają się godziny zatrzymania. Skarżący podkreślił, iż nie zgadza się z wyrokiem i prosi o wnikliwe zbadanie sprawy i uniewinnienie go.

Obrońca oskarżonego S. Ł. w swojej apelacji zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 kpk, art. 5 §1 i 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, która miała wpływ na treść wyroku, przez nie wzięcie pod uwagę na korzyść oskarżonego, tych dowodów i okoliczności, które za nim przemawiały, dowolną ocenę dowodów co zwłaszcza odnosi się do wyjaśnień oskarżonych, którzy konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzucanego im czynu,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, przez chybione i dowolne przyjęcie, jakoby to oskarżeni, a w tym i oskarżony S. Ł., mieli dokonać uszkodzenia drzwi do sklepu (...), w sytuacji, gdy nie przemawia za takim wnioskiem żaden przeprowadzony w sprawie dowód, zwłaszcza, że nikt z przesłuchanych w sprawie świadków nie widział w jakim stanie znajdowały się te drzwi, zanim mieli zjawić się tam oskarżeni,

3. rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu S. Ł. kary pozbawienia wolności.

Wskazując powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie S. Ł. od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wodzisławiu Śląskim,

względnie

- zmianę zaskarżonego wyroku i złagodzenie wymierzonej oskarżonemu S. Ł. kary pozbawienia wolności do granic ustawowego minimum.

Oskarżony D. P. w swojej osobistej apelacji wskazał, że jest niewinny. Wskazał, iż brak jest jakichkolwiek dowodów co do jego działania we włamaniu. Zdaniem skarżącego zostało pogwałcone prawo do obrony.

Obrońca D. P. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej w/w oskarżonego w całości na jego korzyść, zarzucając mu obrazę przepisu postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, art. 7 kpk, przez dowolna ocenę zgromadzonego materiału dowodowego sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, prowadzącą do uznania zeznań świadków w osobach funkcjonariuszy Policji A. S., M. R., T. S., T. G. oraz pracownika administracji A. C. za wiarygodne, podczas gdy staranna analiza wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka K. Z. prowadzi do odmiennych wniosków, co w konsekwencji doprowadziło do uznania winy oskarżonego w zarzucanych czynach.

Wskazując na powyższe podstawy skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz oskarżonego z urzędu w postępowaniu przed Sądem II instancji, które nie zostały opłacone w całości ani w części.

Prokurator w apelacji zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego K. S. i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na wyprowadzeniu niezasadnego wniosku, ze warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec K. S. jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, a w szczególności, że tak orzeczona kara zapobiegnie powrotowi w/w do przestępstwa, podczas gdy właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia, okoliczności popełnienia przestępstwa objętego przedmiotem postępowania świadczą o wysokim stopniu zdemoralizowania oskarżonego i prowadzą do odmiennych ustaleń faktycznych w tym zakresie.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego K. S. i przekazanie sprawy w/w do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacje nie zasługują na uwzględnienie, albowiem zarzuty w nich podniesione są w sposób oczywisty bezzasadne.

Obrońcy obu oskarżonych w swoich apelacjach podnieśli zarzuty obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonych dowodów. Z zarzutami tymi jednak nie sposób się zgodzić. Zgodnie z art. 7 kpk organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Nie dopuścił się Sąd również błędu w ustaleniach faktycznych, a co zarzucił obrońca oskarżonego S. Ł.. Wskazać należy, iż zarzut błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10).

Dlatego też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do kwestionowania stanowiska, które przyjął Sąd I instancji, jak czyni skarżący, a powinien wskazywać nieprawidłowości jakich miał dopuść się Sąd w swoim rozumowaniu co do oceny okoliczności sprawy. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punkt widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego takich uchybień Sąd I instancji się nie dopuścił. Sąd Rejonowy wskazał bowiem w sposób szczegółowy które dowody uznał za wiarygodne i dlaczego, a którym to waloru wiarygodności odmówił.

Ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy miał na względzie całokształt materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie dopuścił się żadnych uchybień. Brak jest podstaw by uznać, iż Sąd uchybił, którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Nie budzi zastrzeżeń Sądu II instancji dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów - Sąd I instancji wskazał w sposób szczegółowy, które dowody uznał za wiarygodne, a którym waloru tego odmówił i jakie były tego powody. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy zasadnie oparł się na zeznaniach świadków funkcjonariuszy Policji A. S., M. R., T. S., T. G., a także zeznaniach świadka A. C., P. S. (1), P. S. (2), opinii biegłych psychiatrów wydanej wobec D. P., a także pozostałej zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Jednocześnie zasadnie nie dał wiary Sąd zeznaniom świadka K. Z. odnośnie przebiegu zdarzenia, albowiem pozostają one w sprzeczności z zeznaniami świadków A. S. i T. S. oraz z wyjaśnieniami samych oskarżonych D. P. i S. Ł..

Jeżeli chodzi o wyjaśnienia oskarżonych, z których żaden nie przyznał się do popełnienia zarzucanego im czynu, iż istotnie nie zasługują one na wiarę, albowiem pozostają one w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami funkcjonariuszy Policji, którzy w nocy z 23 na 24 października 2012r. prowadzili obserwację oskarżonych. Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w jakim zakresie wyjaśnienia oskarżonych nie zasługiwały na wiarę i dlaczego i ponowna analiza ich wyjaśnień jest bezprzedmiotowa.

Jeżeli chodzi o zarzut oskarżonego S. Ł., iż nie zabezpieczono płyty z monitoringu sklepu w kwestii tej wypowiedział się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu. Wskazać należy, iż na zewnątrz sklepu (...) w W. przy ul. (...) nie ma monitoringu, natomiast monitoring znajdujący się wewnątrz sklepu nie zarejestrował zdarzenia, które miało miejsce na zewnątrz tego sklepu. Nadto należy wskazać, iż w toku dokonywanych czynności procesowych nie zabezpieczono monitoringu z kamery wewnętrznej sklepu, ponieważ zapis ten został automatycznie skasowany. Zauważyć jednakże należy, iż pozostałe dowody zgromadzone w niniejszej sprawie nie pozostawiają wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego. Jeżeli chodzi o przedmioty zabezpieczone przez Policję w torbie wskazać należy, iż T. S. widział jak jeden ze sprawców wyrzuca torbę, a wiec nie ma wątpliwości co do tego, iż torba i przedmioty znajdujące się w niej należą do oskarżonych i posłużyły do popełnienia przestępstwa.

Mając na względzie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie ulega wątpliwości, iż oskarżeni dopuścili się popełnienia opisanego w punkcie I wyroku Sądu rejonowego czynu. Oskarżeni swoim działanie zmierzali bezpośrednio do zaboru rzeczy znajdujących się w sklepie (...) na szkodę pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na podjęta przez funkcjonariuszy Policji interwencję, na skutek której, na gorącym uczynku zostali zatrzymani S. Ł. i K. S.. Nie ma wątpliwości co to tego, że każdy z oskarżonych w popełnieniu tego przestępstwa pełnił swoją rolę. Oskarżeni działali w sposób umyślny, zgodnie z ustalonym wcześniej planem i usiłowali dokonać zaboru cudzej rzeczy.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, iż oskarżeni spotkali się w mieszkaniu D. P., następnie mieszkanie to opuścił D. P. ubrany w ciemne ubranie i udał się w rejon ul. (...) w W.. Następnie z mieszkania D. P. wyszli pozostali oskarżeni, również ubrani w ciemne ubrania (wchodząc do mieszkania mieli inne ubrania) i mieli z sobą torby koloru ciemnego, i udali się w ślad za D. P.. Idąc oskarżeni obserwowali cały czas otoczenie i kłaczyli do D. P. i udali się w rejon sklepu (...) znajdującego się w W. w rejonie skrzyżowania ulicy (...). Wskazać należy, iż oskarżeni przez cały czas byli obserwowani przez funkcjonariuszy Policji. Z zeznań funkcjonariuszy Policji wynika, iż oskarżeni na widok przejeżdżających ul. (...) samochodów cofali się w głąb ulicy (...), by po chwili wrócić znów na dawne miejsce. Jak wynika z zeznań T. S. i A. S. oskarżony D. P. stał na tzw. „czujce” w rejonie ulicy (...) i przy użyciu krótkofalówki przekazywał pozostałym oskarżonym swoje spostrzeżenia. Jak wynika z relacji świadków w tym czasie pozostali oskarżeni podeszli pod sklep (...), jeden z nich zabrał czarną torbę, z której wyjął przedmiot przypominający łom, a następnie jeden z oskarżonych zaczął robić coś przy drzwiach tego sklepu. Świadek T. S. wskazał, iż usłyszał wtedy charakterystyczny odgłos łamanej blachy, a widząco się dzieje M. R. i T. G. pobiegli w kierunku oskarżonych w związku z podejrzeniem, że dokonują oni przestępstwa. Oskarżeni zaczęli się wtedy oddalać z miejsca zdarzenia i jeden z oskarżonych wyrzucił czarną torbę, a drugi sprawca rzucił w kierunku żywopłotu jakimś przedmiotem, którym okazała się krótkofalówka. Podkreślić należy, iż w tym czasie w miejscu zdarzenia nie było innych osób. Na miejscu zdarzenia został zatrzymany K. S. oraz S. Ł.. Zauważyć należy, iż w trakcie zatrzymania K. S. miał na rękach gumowe rękawice, a po dokonaniu penetracji terenu ujawniono otwartą torbę koloru ciemnego, kilkanaście metrów przed miejscem, gdzie zatrzymano oskarżonych, w której to ujawniono siekierę, łom i nożyce do przecinania kłódek oraz rękawice robocze z materiału.

Wątpliwości Sąd nie ma również co do winy oskarżonego D. P. w zakresie czynu polegającego na ukryciu dokumentu prawa Jazdy w okresie od grudnia 201r. do listopada 2012r. Sąd zasadnie dał tutaj wiarę zeznaniom świadka A. C., odmawiając jednocześnie wiary wyjaśnieniom oskarżonego D. P.. Świadek wskazała, iż decyzją Starosty (...) z dnia 05.12.2011r. z uwagi na niepoddanie się badaniom lekarskim zostały cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami, w odpowiedzi na co D. P. przesłał do urzędu pismo z informacją, że nie odda prawa jazdy, co uzasadnił ty, iż skierowanie na badanie lekarskie wystawione przez Prokuraturę Rejonowa w Wodzisławiu Śląskim dotyczyło przestępstwa kradzieży, a nie przestępstwa w ruchu drogowym i czeka na decyzję Sądu w tym zakresie. Zeznania świadka są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym w postaci dokumentów ze Starostwa Powiatowego w W..

Dokonując oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy dokonał tego w sposób wnikliwy i rzetelny, wskazując szczegółowo, które dowody uznał za wiarygodne i z jakich powodów, a którym waloru wiarygodności odmówił. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonana została przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł określonych w treści art. 5 kpk i art. 7 kpk, zgodna jest z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawiera również błędów. Nie sposób zarzucić braku wnikliwości czy też rzetelności rozważaniom Sądu Rejonowego nad zebranymi w sprawie dowodami. Nie przekroczył Sąd granic swobodnej oceny dowodów. Następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego Sąd Rejonowy w przekonujący sposób uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Dlatego też rozważania Sądu Rejonowego co do oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów tutejszy Sąd Okręgowy w pełni podziela, i ich ponowna analiza jest bezcelowa. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk, stąd też zarzut obrońcy oskarżonego, co do naruszenia tego przepisu jest chybiony

Z tych też względów nie można również zgodzić się z zarzutem apelacji obrońcy oskarżonego S. Ł., iż Sąd dopuścił się obrazy przepisów postępowania tj. art. 4, art. 5 §1 i §2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk. Nie sposób bowiem zarzucić braku wnikliwości czy też rzetelności rozważaniom Sądu I instancji nad zebranymi w sprawie dowodami. Sąd Rejonowy dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego w sposób bezstronny, nie przekroczył przy tym granic swobodnej oceny dowodów, i jednocześnie uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Rozważania Sądu I instancji dotyczące oceny zebranych w sprawie dowodów Sąd Okręgowy w pełni podziela, i uznaje, iż ich ponowna analiza jest bezcelowa.

Wskazać należy, iż wyrażona w art. 4 kpk zasada obiektywizmu nie polega na obowiązku interpretowania materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jedynie na korzyść oskarżonego. Zasada ta nakazuje zachowanie obiektywnego stosunku do stron procesowych i do obiektywnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. Obiektywizm sądu w świetle art. 4 kpk powinien być oceniany w szczególności po sposobie prowadzenia postępowania, podejmowanych w jego trakcie czynnościach procesowych, czy odnoszenia się do stron, zwłaszcza oskarżonego, ale również i innych uczestników postępowania, a nie dopiero po wydaniu orzeczenia np. na podstawie niestosownych, a nawet obraźliwych sformułowań dotyczących oskarżonego (wymienionych podmiotów), zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, chyba że ujawnią się dowody (okoliczności) wskazujące na brak wcześniejszej bezstronności tego sądu (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2011r., WA 10/11).

Nie sposób również zgodzić się z zarzutem obrońcy oskarżonego, iż Sąd dopuścił się obrazy przepisu art. 5 kpk. Wyrażona w art. 5 §1 kpk zasada domniemania niewinności zawiera w sobie ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje organom procesowym konkretnego sposobu procedowania. Podkreślić należy, iż wykazanie, że w toku postępowania miało miejsce naruszenie zasady domniemania niewinności, wymaga

wskazania konkretnych uchybień w zakresie procedowania lub w zakresie rozumowania sądu. Skarżący takich uchybień nie wykazał.

Jeżeli chodzi o wyrażoną w art. 5 §2 kpk zasadę In dubio pro reo, to wskazać należy przede wszystkim, iż zasada ta ma zastosowanie dopiero w sytuacji, gdy powzięte przez organ procesowy wątpliwości, co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dadzą się usunąć, pomimo powzięcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni prawa. Oceniając czy został naruszony zakaz wynikający z przepisu art. 5 §2 kpk nie są istotne wątpliwości tego rodzaju zgłaszane w apelacji, ale ważne jest wyłącznie to, czy sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i w sytuacji braku możliwości usunięcia tej wątpliwości rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego, albo czy też w świetle materiału dowodowego danej sprawy wątpliwość taką powinien powziąć. O tym, iż zaistniała okoliczność opisana w art. 5 § 2 kpk można więc mówić jedynie w wtedy, gdy pomimo podjęcia starań nie zgromadzono dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie istniejących wątpliwości w sprawie.

Podgląd taki wyraził m.in. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 lutego 2013 r. II AKa 13/13, zgodne, z którym dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo, nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów.

Zgodzić się należy również z Sądem Rejonowym, co do kwestii oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu z art. 279 §1 kk zarzuconego oskarżonym jako wysoki. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd zasadnie uwzględnił rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, fakt iż oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu pod osłona nocy, postać zamiaru i motywacje oskarżonych.

Słuszna jest również ocena Sądu Rejonowego, co do kwestii oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu z art. 276 kk zarzuconego oskarżonemu D. P., która również Sąd ocenił jako wysoką. Sąd Rejonowy miał na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, a także sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez oskarżonego czynów oraz motywację oskarżonego.

Jeżeli chodzi o apelację oskarżyciela publicznego, w której zaskarżono wyrok w stosunku do oskarżonego K. S. w części dotyczącej orzeczenia o karze, to nie sposób z argumentacją w niej zawarta się zgodzić. Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu K. S. karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wziął pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd Rejonowy w sposób właściwy ocenił warunki i właściwości osobiste oskarżonego K. S., a także by kara spełniała również cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, iż orzeczona temu oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu i nie przekracza stopnia jego winy. Mając na uwadze, iż oskarżony K. S. dotychczas nie wchodził w konflikt z prawem, bez wątpienia istnieje wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna, a więc, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Bez wątpienia wymierzenie w stosunku do tego oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności byłoby nadmierną dolegliwością dla sprawcy, a orzeczony okres próby w wymiarze 5 lat pozwoli na zweryfikowanie postawionej mu pozytywnej prognozy.

Społeczne oddziaływanie kary, jej współmierność do stopnia społecznej szkodliwości oraz limitujący wymiar kary stopień winy, to elementy wymiaru kary jako takiej i nie mają one żadnego wpływu na instytucję warunkowego zawieszenia jej wykonania (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 czerwca 2009r. II AKa 102/09). Wskazać również należy na wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2013r. II AKa 227/13, zgodnie z którym przepis art. 69 § 1 k.k. odwołuje się do elementów prognostycznych, wskazujących na możliwość osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności nie orzekając jej w bezwzględnym wymiarze, a zatem jest to swoisty środek polityki karnej wobec sprawców nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach wolnościowych, wobec istnienia po ich stronie uzasadnionego przekonania, że nie powrócą na drogę przestępstwa.

Odnosząc się do wymiaru kar orzeczonych wobec pozostałych oskarżonych Sąd Okręgowy również w tym zakresie podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji. Wskazać należy, iż wymierzając oskarżonym kary Sąd Rejonowy miał na względzie stopień winy każdego z oskarżonych, stopień społecznej szkodliwości czynu, a także by orzeczona kara spełniała swoje cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegawcze wobec każdego z oskarżonych, oraz by kształtowała ona świadomość prawną społeczeństwa. Sąd Rejonowy miał również na uwadze warunki i właściwości osobiste każdego z oskarżonych i ich dotychczasowy sposób życia.

Wymierzając karę oskarżonemu S. Ł. Sąd miał na uwadze uprzednią karalność S. Ł. za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym fakt, iż w przeciągu ostatnich dwóch lat oskarżony ten był trzykrotnie skazywany, w tym za przestępstwo przeciwko mieniu. Jeżeli z kolei chodzi o oskarżonego D. P. Sąd miał również na uwadze, iż oskarżony ten dopuścił się zarzuconych mu przestępstw w stanie znacznie ograniczonej poczytalności określonej w art. 31 §2 kk, co zostało ustalone na podstawie sporządzonej opinii sądowo – psychiatrycznej.

Wymierzone oskarżonym kary są adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia jego zawinienia i spełnią swe cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do oskarżonych, a także będą kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Orzeczone kary nie są również rażąco surowe.

Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku bądź też jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Z tych względów utrzymano zaskarżony wyrok w mocy uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne.

W związku z tym, iż oskarżeni S. Ł. i D. P. w postępowaniu przed Sądem II instancji byli reprezentowani przez obrońców z urzędu należało zasądził na rzecz tych obrońców kwotę po 420 zł tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 624 §1 kpk zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.