Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach X Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lesław Zieliński

Sędziowie: SSO Małgorzata Korfanty, SSO Iwona Wańczura (spr.)

Protokolant: Joanna Skrzypczak

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2015 r.

sprawy

z powództwa: Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

przeciwko : Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przy interwencji ubocznej S. D.’E. et de (...) Spółce Akcyjnej – Oddział w Polsce w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 29 września 2014 r,

sygn. akt VII GC 1105/14

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Lesław Zieliński SSO Iwona Wańczura

Sygn. akt X Ga 400/14

UZASADNIENIE

Powódka Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. wniosła
o zasądzenie od pozwanej Przedsiębiorstwa (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu tytułem bezpodstawnego wzbogacenia.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż należycie wywiązała się z umowy modernizacji gospodarki ściekowej G.-Ż., zawartej z generalnym wykonawcą, na zamówienie pozwanej. Po wykonaniu prac powódka wystawiła na rzecz generalnego wykonawcy fakturę VAT na kwotę 1.565.979,38 zł, która nie została uregulowana. Dnia 22 grudnia 2005 r. syndyk masy upadłości generalnego wykonawcy skutecznie odstąpił od umowy wzajemnej, w konsekwencji czego wierzytelność powódki zgłoszona w postępowaniu upadłościowym, nie została uwzględniona na liście wierzytelności. Pozwana nadal korzysta z efektów pracy powódki, stanowiących bezpodstawne wzbogacenie pozwanej kosztem majątku powódki.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o odrzucenie pozwu na podstawie art. 199 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 366 k.p.c., ewentualnie o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że z przepisu art. 99 prawa upadłościowego i naprawczego wynika, iż wyłącznym trybem dochodzenia rozliczeń z tytułu wykonanych przez powódkę robót na rzecz generalnego wykonawcy było zgłoszenie wierzytelności z tego tytułu w ramach prowadzonego postępowania upadłościowego. Konstrukcja odpowiedzialności solidarnej inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy stanowi jedyną podstawę prawną dla dochodzenia przez podwykonawcę roszczeń bezpośrednio od inwestora. Pozwana zarzuciła, że nigdy nie wyrażała zgody na wykonywanie przez powódkę robót budowlanych. Złożenie przez powódkę niniejszego pozwu stanowi obejście przesłanek z art. 647 ¹ § 5 k.c. Podniosła, iż wyłącznym odbiorcą świadczeń dokonanych przez powódkę był upadły generalny wykonawca i wyłącznie on mógłby być uznany za wzbogaconego kosztem powódki. Pozwaną łączyła z generalnym wykonawcą odpłatna umowa, z mocy której wynikały zaspokajane przez pozwaną wierzytelności generalnego wykonawcy z tytułu wynagrodzenia za realizację inwestycji. Należności z wszystkich wystawionych przez generalnego wykonawcę faktur VAT zostały uregulowane. Uzyskane przez pozwaną przysporzenia w postaci wartości poczynionych przez powódkę robót budowlanych nie były pozbawione podstawy prawnej, albowiem stanowiła ją umowa z generalnym wykonawcą - porozumienie kontraktowe z dnia 16 sierpnia 2004 r. Nadto brak faktycznych podstaw dla wyceny robót powódki na potrzeby wskazania wartości bezpodstawnego zbogacenia po stronie pozwanej. Z ostrożności procesowej pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia w oparciu o art. 118 k.c.

Ustosunkowując się do twierdzeń pozwanej, powódka podniosła, iż pomiędzy niniejszą sprawą, a sprawą rozpoznawaną przez Sąd Okręgowy w Gliwicach pod sygn. akt X GC 151/07 nie zachodzi identyczność podstawy sporu, a zatem i tożsamość roszczeń. Zakwestionowała zasadność podniesionego zarzutu przedawnienia roszczenia.

Sąd Rejonowy w Gliwicach odmówił odrzucenia pozwu, gdyż nie zaszła tożsamość roszczenia, a tym samym zawisłość sporu.

Pismem z dnia 28 kwietnia 2011 r. S. D.'E. et de (...) Spółka Akcyjna zgłosiła przystąpienie do pozwanej, jako interwenient uboczny, wnosząc o odrzucenie pozwu, oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podtrzymała zarzuty pozwanej.

W piśmie procesowym powódka bezskutecznie rozszerzyła żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 1.555.979,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami, powołując się na fakt, iż z przeprowadzonych w toku sprawy dowodów
z opinii biegłych wynika, że wartość wykonanych przez powódkę robót wyniosła 4.695.741,81 zł.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił, że Przedsiębiorstwo (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością zawarła z Przedsiębiorstwem (...) w K. porozumienie kontraktowe na wykonanie robót związanych z Modernizacją gospodarki ściekowej G.-Ż., projekt (...)-02. (...) Spółką Akcyjną - (...) w K. i powódką została zawarta umowa – kontrakt podzlecenia, na podstawie której powódka zobowiązała się wykonać roboty instalacyjne: kanalizację sanitarną i deszczową w ramach modernizacji gospodarki ściekowej. Termin rozpoczęcia robót ustalono na 11 grudnia 2004 r., a zakończenia na 30 września 2006 r. Wynagrodzenie za roboty ustalono wstępnie na kwotę 1.642.169,9 euro netto. Powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) z dnia 27 października 2006 r. na kwotę 403.332,66 zł, której generalny wykonawca nie uregulował. Powódka sporządziła miesięczne rozliczenie za roboty wykonane w okresie od 1 sierpnia 2005 r. do 25 listopada 2005 r. W zestawieniu wskazano, że w okresie rozliczeniowym wykonano roboty na kwotę 374.223,67 euro. Rozliczenie nie zostało potwierdzone przez dyrektora kontraktu. Syndyk masy upadłości generalnego wykonawcy poinformował pozwaną o skutecznym odstąpieniu od łączącego upadłego z pozwaną kontraktu dotyczącego wykonania modernizacji gospodarki ściekowej G.-Ż.. Wystawił powódce referencje, w treści których potwierdził wykonanie przez powódkę w ramach projektu robót o wartości 1.086.688,88 euro oraz że z umowy wywiązała się bez zastrzeżeń.

Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, stwierdzając, że do jej rozstrzygnięcia mają zastosowanie obowiązujące dotychczas przepisy regulujące postępowanie w sprawach gospodarczych, w tym zawarty w art. 479 ⁴ § 2 k.p.c. zakaz przekształceń podmiotowych obejmujący również rozszerzenie pozwu.

Nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia, gdyż w okolicznościach sprawy bieg terminu przedawnienia powódki uległ przerwaniu po myśli art. 123 § 1 pkt. 1 k.c., poprzez wytoczenie przeciwko pozwanej powództwa z dnia 14 czerwca 2007 r. przed Sądem Okręgowym w Gliwicach.

Sąd Rejonowy uznał, iż powódka, wnosząc o zwrot wartości bezpodstawnego wynagrodzenia zobowiązana była do wykazania jego wysokości, czemu nie sprostała (art. 6 k.c. w zw. z art. 233 k.p.c). Powódka nie wykazała zatem, aby majątek pozwanej wzbogacił się o takie sumy, jakich się domagała.

W apelacji powódka zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności: art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c. poprzez uznanie, że strona powodowa wykazała jedynie zasadę swojego żądania, tj. fakt wykonania prac, które stanowią źródło bezpodstawnego wzbogacenia się strony pozwanej, ale nie wykazała jednak swojego żądania, co do wysokości; art. 6 k.c. poprzez uznanie, że ciężar dowodowy spoczywa na stronie powodowej w przypadku, gdy dokumenty źródłowe znajdują się u pozwanego, który bezpodstawnie odmówił przedstawienia ich biegłemu sądowemu powołanemu przez Sąd I instancji oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu
z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że strona powodowa nie wykazała, że pozwany wzbogacił się jej kosztem. Powódka zarzuciła także obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególności: art. 328 § 2 k.p.c., skutkującego brakiem możliwości skontrolowania orzeczenia w postępowaniu apelacyjnym z uwagi na istotne braki w uzasadnieniu, a to poprzez niewskazanie przyczyn, dla których Sąd I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej niektórym przeprowadzonym w sprawie dowodom; art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, przy dokonywaniu oceny dowodu z opinii biegłego sądowego - J. H. z dnia 13 sierpnia 2012 r. oraz opinii uzupełniającej z dnia 12 listopada 2012 r.; art. 233 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 233 i art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, że fakt sporządzenia przez biegłego sądowego opinii na okoliczność wyceny robót budowlanych wykonanych przez powoda, jedynie na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy, z uwagi na odmowę przekazania niezbędnych dokumentów do wydania opinii uzupełniającej przez pozwanego, obciąża powoda, podczas gdy ciężar dowodu w tym zakresie obciąża pozwanego, który odmówił udostępnienia niezbędnej biegłemu dokumentacji bez podstawy prawnej; art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 258 k.p.c. poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, przy dokonywaniu oceny dowodu z zeznań świadków przez przyznanie mocy dowodowej tym zeznaniom jedynie w części; art. 193 § 2 k.p.c. w zw. z art. 479 ⁴ § 2 k.p.c. w zw. z art. 9 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw poprzez uznanie, że oświadczenie powoda modyfikujące powództwo jest nieskuteczne, a w konsekwencji nierozpoznanie powództwa w tym zakresie; art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 i 233 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. w zw. z art. 410 § 2 w zw. z art. 405 k.c. poprzez odmowę przyznania mocy dowodowej opinii biegłego powołanego w niniejszej sprawie na okoliczność wyceny robót wykonanych przez powoda, podczas gdy opinie spełniają wymogi stawiane temu dowodowi; art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 i 233 k.p.c. w zw. z art. 241 k.p.c. poprzez nie zarządzenie uzupełnienia materiału dowodowego w zakresie opinii biegłych sądowych powołanych w sprawie na okoliczność wyceny robót budowlanych wykonanych przez powoda, podczas gdy sąd nie posiada wiadomości specjalnych pozwalających na dokonanie samodzielne oceny ich wartości, a jak wynika z uzasadnienia takiej oceny dokonał; art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 i 233 k.p.c. w zw. z art. 65 k.c. poprzez wadliwą ocenę referencji Syndyka masy upadłości wystawionych powodowi i nieprzyznanie im mocy dowodowej w zakresie złożonego w tym piśmie oświadczenia, z którego jednoznacznie wynika fakt wykonania przez powoda spornych robót oraz ich wartość; art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. oraz art. 233 k.p.c. w zw. z art. 479 ¹² k.p.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. poprzez uznanie, że powód nie wypełnił ciążącego na nim obowiązku i nie wykazał roszczenia co do wysokości; art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 i 233 k.p.c. w zw. z art. 65 k.c. w zw. z art. 57 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe
i naprawcze (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1112) poprzez nieuwzględnienie faktu, że składając oświadczenie o wykonaniu przez powódkę robót oraz ich wartości Syndyk masy upadłości działał, jako przedstawiciel masy upadłości generalnego wykonawcy, którego łączyła z pozwaną umowa o realizację inwestycji, w której część robót wykonała powódka.

Powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku
w całości i uwzględnienie w całości żądania powódki zgłoszonego w pozwie oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości
i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, gdyż przedstawione przez powódkę argumenty prawne przemawiały za oddaleniem powództwa w całości, bez konieczności prowadzenia postępowania dowodowego.

W odpowiedzi na apelację interwenient uboczny wniósł o oddalenie apelacji
w całości i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, gdyż zaskarżony wyrok okazał się prawidłowy, wydany w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy, zgromadzony w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

Po rozpoznaniu apelacji, analizując ponownie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, jako Sąd „meriti” Sąd Okręgowy uznał, że należy zakceptować zarówno dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jak
i przyjętą przez ten Sąd podstawę prawną zaskarżonego orzeczenia.

Wyrok Sądu I instancji okazał się słuszny i odpowiadał prawu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za trafne, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego i trafnej wykładni prawa materialnego. Sąd
I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił fakty nie przekraczając granic swobodnej oceny.

Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy wskazanej oceny nie wykazują sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sądowi I instancji nie można również zarzucić nieprawidłowości
w rozumowaniu czy też błędów logicznych takich, które skutkowałyby nieprawidłową oceną stanu faktycznego, co ostatecznie mogłoby się przełożyć na wydanie wadliwego orzeczenia.

Uwzględniając powyższe, Sąd Okręgowy uznał, iż ponowne przytaczanie argumentów uzasadniających to stanowisko, wskazanych już w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest zbędne i niecelowe.

W rozpoznawanej sprawie powódka oparła swoje roszczenie na twierdzeniu
o bezpodstawnym wzbogaceniu pozwanej.

W myśl przepisu art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze,
a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Jak z powyższego wynika podstawową przesłanką bezpodstawnego wzbogacenia jest jego „bezpodstawność", czyli brak dostatecznej causae, jako najszerzej rozumianej podstawy prawnej lub społecznej wzbogacenia.

Zatem roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest wyłączone, jeżeli istnieje ustawowo sprecyzowane roszczenie o wykonanie zobowiązania. W takim wypadku bowiem brak jednej z podstawowych przesłanek roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, a mianowicie wadliwości podstawy prawnej wzbogacenia. Nie można więc konstruować roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia wewnątrz umownych stosunków zobowiązaniowych. Strona, której przysługuje wierzytelność wynikająca z umowy, może dochodzić od drugiej strony tylko tej wierzytelności. Dopuszczenie możliwości dochodzenia zamiast tej wierzytelności roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia podważałoby sens szczegółowych unormowań stosunków obligacyjnych (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 30 stycznia 2007 r., sygn. akt IV CSK 221/06, z dnia 31 stycznia 1969 r., sygn. akt II CR 530/68, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 1995 r., sygn. akt III CZP 46/95, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1998 r., sygn. akt I CKN 522/97).

Wyłączenie możliwości dochodzenia roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest stosowane także w przypadku, gdy przesunięcie majątkowe następuje pomiędzy kilkoma podmiotami na podstawie kilku powiązanych ze sobą umów. Stąd dochodzenie roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia będzie wyłączone dopóty, dopóki jednej ze stron umowy przysługuje roszczenie o wykonanie umowy, którego treścią jest obowiązek zwrotu przez kontrahenta umowy korzyści majątkowej uzyskanej przez inny podmiot. Sąd Okręgowy uznał, że nie można przerzucać ryzyka związanego z nierzetelnością bądź niewypłacalnością własnego kontrahenta – generalnego wykonawcy inwestycji, a jednocześnie dłużnika ze stosunku podstawowego,
na wierzyciela ze stosunku podstawowego, czyli pozwaną.

Taka konstrukcja, zdaniem Sądu Okręgowego, byłaby sprzeczna z istotą stosunków obligacyjnych, których jedną z cech jest to, że każda ze stron umowy przez wybór kontrahenta bierze na siebie ryzyko związane z jego rzetelnością
i wypłacalnością.

Proces z powództwa powódki przeciwko pozwanej i głównemu wykonawcy już toczył się między stronami i fakt, że wówczas powódka nie osiągnęła zamierzonego rezultatu nie przesądza o tym, że uprawnione było wniesienie powództwa na podstawie art. 405 k.c.

Należy wskazać, że pozwana w niniejszych okolicznościach sprawy była jedynie inwestorem, ale jej odpowiedzialność, zgodnie z przepisem art. 647 ¹ § 5 k.c., okazała się solidarna z generalnym wykonawcą, z którym z kolei powódkę łączyła stosowna umowa. Na podstawie powyższego Sąd przyjął, że wskutek tych powiązań
i ewentualnej solidarnej odpowiedzialności pozwanej należy rozpatrywać i dopuszczać roszczenia powódki wyłącznie na podstawie warunków czy uzgodnień umownych.

Z tej przyczyny należało uznać roszczenie powódki, jako bezzasadne.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie doprowadziła Sąd Okręgowy do wniosków nakazujących uwzględnienie ustaleń Sądu I instancji
w zakresie nieudowodnienia przez powódkę także kolejnej przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej, tj. swojego zubożenia.

Bezpodstawne wzbogacenie jest szczególnym zdarzeniem prawnym, w wyniku którego bez podstawy prawnej powstaje nowa sytuacja, polegająca na wzroście wartości majątku po stronie podmiotu wzbogaconego, kosztem jednoczesnego pogorszenia sytuacji majątkowej lub osobistej osoby zubożonej.

Bezpodstawne wzbogacenie jest ujęte szeroko we wskazanym przepisie, ma nastąpić „kosztem" osoby zubożonego, a nie wyłącznie kosztem jego majątku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt IV CSK 274/09). Wzbogacenie może więc nastąpić poprzez zmianę stanu rzeczy dotyczącego osoby wzbogaconej z jednoczesnym brakiem zmiany stanu rzeczy dotyczącego osoby zubożonej, a także tylko poprzez określone zachowania osoby zubożonej, niepowodujące umniejszenia jej majątku, ale jednak wywołujące korzystną,
a bezpodstawną zmianę po stronie wzbogaconego.

Bezpodstawne wzbogacenie stanowi samoistne źródło zobowiązania. Powstaje ono niezależnie od tego w jaki sposób lub za czyją sprawą ktoś uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2007 r., sygn. akt V CSK 152/07).

Ogólna formuła bezpodstawnego wzbogacenia jest tak szeroka, że pozwala ją rozumieć jako ogólną zasadę, że nikt nie powinien się bogacić bezpodstawnie kosztem drugiego, a niezdolność czy niemożność dochowania zasad przewidzianych w ustawie, czy też ich niedoskonałość, nie może prowadzić do akceptacji przesunięć majątkowych czy też uzyskania korzyści pozbawionych uzasadnienia ekonomicznego czy też moralnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2007 r., sygn. akt I CSK 458/06).

Takie szerokie rozumienie pojęcia bezpodstawnego wzbogacenia przyzwalało stronie powodowej na szerokie dowodzenie zaistnienia przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia - bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego oraz swojego zubożenia.

Zaproponowane przez powódkę tezy dowodowe w toku postępowania przed Sądem I instancji i zgłoszone przez nią środki dowodowe, mimo szerokiego rozumienia pojęcia bezpodstawnego wzbogacenia, nie zmierzały ściśle w kierunku wykazania wysokości tego bezpodstawnego wzbogacenia. Według Sądu Okręgowego nie można utożsamiać bezpodstawnego wzbogacenia ściśle z wysokością wynagrodzenia, jaką starała się, choć też nieskutecznie udowodnić powódka.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie przepisów art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego okazało się konsekwencją rozstrzygnięcia głównego. Oparto je na przepisie art. 98 k.p.c, zasądzając koszty od powódki wyłącznie na rzecz pozwanej. Złożyło się na nie wynagrodzenie radcy prawnego ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i 2 i § 6 pkt 4
w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Natomiast Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zastosowania przepisu art. 107 k.p.c., tj. zasądzenia kosztów na rzecz interwenienta ubocznego, w którym wskazano jedynie na możliwość, a nie obowiązek zasądzenia tych kosztów.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Lesław Zieliński SSO Iwona Wańczura