Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący SSO Leszek Guza

SSO Małgorzata Korfanty (spr.)

SSO Iwona Wańczura

Protokolant Marta Strzała

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2014 roku w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przeciwko: Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 28 stycznia 2014 roku

sygn. akt VII GC 461/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Leszek Guza SSO Iwona Wańczura

Sygn. akt X Ga 209/14

UZASADNIENIE

Powódka Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wniosła o zasądzenie od pozwanej Przedsiębiorstwo (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. kwoty 40.653,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania tytułem zapłaty ceny za sprzedany węgiel.

W nakazie zapłaty Sąd Rejonowy w Gliwicach uwzględnił roszczenie powódki w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości
i wniosła o jego uchylenie oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że łączyła ją z powódką umowa sprzedaży węgla. Pozwana przyznała także, że został jej dostarczony towar wskazany na fakturach VAT. Pozwana podniosła, że faktury zostały jej doręczone, oprócz faktury VAT nr (...).

Pozwana uznała za niezasadne żądanie powódki zapłaty za towar dostarczony na podstawie zamówienia nr 1/01/2011, a roszczenie powódki nie było wymagalne w tym zakresie.

Pozwana stwierdziła, że nie otrzymała certyfikatu jakościowego dotyczącego towaru wskazanego w fakturach dołączonych do pozwu, a zatem termin wymagalności nie zaczął biec. Z kolei brak certyfikatów spowodował reklamację miału przez kontrahentów pozwanej. Pozwana wskazała, że nie otrzymała także certyfikatów jakościowych dotyczących węgla zakupionego
na podstawie zamówienia nr 8/08/2008.

Pozwana podniosła, że towar wskazany na fakturze nr (...) był niższej jakości niż strony ustalały. Pozwana stwierdziła, że nie znała i nie otrzymała regulaminu reklamacyjnego ustalonego przez powódkę dla swoich klientów.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy uwzględnił roszczenie powódki
w całości.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony łączyła umowa sprzedaży miału węglowego o jakości określonej, jako „klasa 25”. Od 21 sierpnia 2008 r. stosunek stron był uregulowany zapisami zamówienia nr 8/08/2008. Natomiast od 24 stycznia 2011 r. strony wiązały zapisy zamówienia nr 1/01/2011. Pozwana odebrała od powódki towar wskazany na fakturach VAT nr: (...), (...), (...), (...), czego nie kwestionowała. Do chwili wniesienia sprzeciwu pozwana nie kwestionowała ani jakości produktu, ani przekazania certyfikatów jakościowych. Miał węglowy w imieniu pozwanej był odbierany od powódki przez kierowcę M. C.. Przy odbiorze miału węglowego nie była dokonywana kontrola kaloryczności, ale też klient nigdy nie zgłaszał takiej potrzeby. Pozwana zapłaciła w części należność za pobrany węgiel, tj. kwotę 3.754,87 zł
za dostarczony towar wskazany na fakturze VAT nr (...). Zapłata nastąpiła poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności. Pozwaną łączyła
z powódką także umowa sprzedaży płyt drogowych. Pozwana dostarczała pozwanej płyty drogowe i poprzez odbiór węgla rozliczała wzajemne należności.

Sąd Rejonowy uznał, że pozwana nigdy nie zgłaszała żądania, aby dostarczono jej certyfikaty dla odebranego towaru. Pozwana nie zwracała się
do powódki o wydanie certyfikatu jakości wydanego węgla, co pozwala
na przyjęcie, że nie uznawała przekazania tego certyfikatu za istotny i konieczny element umowy. Kwestia dostarczenia przez powódkę certyfikatów jakości pozwanej nie miała zatem wpływu na wymagalność należności objętych fakturami, zwłaszcza wobec częściowego rozliczenia jednej z nich.

Sąd Rejonowy zważył, że przy dołożeniu należytej staranności pozwana miała możliwość uzyskania takich certyfikatów.

Mimo podniesienia zarzutu, że część towaru była niższej jakości niż strony ustalały pozwana nie złożyła powodowi reklamacji, nie domagała się obniżenia ceny za towar, ani od umowy nie odstąpiła.

W apelacji pozwana wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że Sąd I instancji wydał wyrok bez pełnego rozpoznania sprawy, bez przeprowadzenia wnioskowanego postępowania dowodowego i ograniczył je.

Pozwana uznała za nieuzasadnione naliczenie odsetek na rzecz powódki.

Ponadto pozwana zarzuciła brak wezwania świadków i przesłuchania powódki na okoliczność składanych reklamacji miału oraz zwrotu towaru.

Zdaniem pozwanej nie wiązał jej regulamin reklamacji, gdyż nie otrzymała go.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji
i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, albowiem Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a wydany wyrok był sprawiedliwy i zasadny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego i trafnej wykładni prawa materialnego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie można również zarzucić Sądowi I instancji nieprawidłowości w rozumowaniu czy też błędów logicznych.

Po przeanalizowaniu treści apelacji oraz uzasadnienia wyroku Sądu
I instancji w kontekście materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Okręgowy uznał, iż nie można Sądowi I instancji zarzucić przekroczenia swobodnej oceny materiału dowodowego czy też wyciągnięcia nielogicznych wniosków z materiału stanowiącego dowody z dokumentów, jak też dowody
z osobowych źródeł dowodowych.

Zasadniczy kierunek apelacji zmierzał do wykazania, iż została złożona ustna reklamacja, a brak certyfikatu jakościowego oraz regulaminu reklamacji uniemożliwiał pozwanej stosowne procedowanie w zakresie trybu reklamacyjnego.

Sąd Okręgowy podzielił pogląd Sądu I instancji, zgodnie z którym brak certyfikatu, wymagany przez finalnego odbiorcę pozwanego nie stanowił wady wydanego towaru, na moment kiedy wierzytelności obu stron powstały, czyli wierzytelność do wydania towaru i wierzytelność do zapłaty za otrzymany towar. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że dla skuteczności sprzedaży węgla pozwana nie wymagała, obok wydania towaru, również wydania certyfikatu jakości węgla. Potwierdził to sam prezes zarządu pozwanej spółki, który stwierdził, iż nie był specjalnie zainteresowany otrzymaniem
i dochodzeniem tego certyfikatu od powódki. Dopiero później, gdy okazało się, że jego finalni odbiorcy mieli wątpliwości co do kaloryczności tego węgla, pozwana uznała niezbędność uzyskania certyfikatu od powódki.

Należy wskazać, że wbrew twierdzeniom pozwanej, dla skuteczności reklamacji towaru nie było koniecznym przekazanie pozwanej przez powódkę regulaminu reklamacji. Kwestie związane z wadliwością towaru i jego reklamacją oraz stosownym trybem zostały uregulowane w obowiązujących przepisach prawa, w szczególności w kodeksie cywilnym. Dla skutecznego reklamowania towaru nieistotnym okazało się doręczenie regulaminu reklamacji i związanie stron jego treścią. Przepisy kodeksu cywilnego regulują m.in. zasady oraz terminy dochodzenia roszczeń z tytułu rękojmi, a także w zakresie ewentualnych roszczeń dotyczących niewykonania czy też nienależytego wykonania zobowiązania w trybie art. 471 k.c.

Wskazane przepisy o rękojmi za wady przewidują odpowiedzialność sprzedającego względem kupującego za wady rzeczy sprzedanej (art. 556 k.c.) oraz uprawnienia kupującego w przypadku stwierdzenia wystąpienia wad (art. 560 k.c.). Aby jednak kupujący mógł skutecznie skorzystać z przysługujących mu uprawnień, tj. odstąpić od umowy sprzedaży lub żądać obniżenia ceny musi spełnić określone w obowiązujących przepisach obowiązki. Kupujący przedsiębiorca musi zbadać kupioną rzecz niezwłocznie, a w przypadku dostrzeżonej wady niezwłocznie zawiadomić sprzedającego o dostrzeżonej wadzie. Dopiero po wypełnieniu powyższych obowiązków kupujący może odstąpić od umowy sprzedaży lub żądać obniżenia ceny.

Odnosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić,
że pozwana nie udowodniła, aby wypełniła wskazane powyżej obowiązki uprawniające ją do skorzystania ze wskazanych uprawnień z art. 560 k.c.

Pozwana nie udźwignęła także ciężaru dowodzenia w zakresie nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę ani też nie wykazała,

że w ogóle wszczęła postępowanie w trybie przepisów k.c. w ramach rękojmi
za dostarczony wadliwy towar.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że po zakupie towaru pozwana nie kwestionowała jego jakości, a także braku stosownego certyfikatu.

Pozwana dokonała odsprzedaży zakupionego od powódki węgla swoim kontrahentom, którzy zarzucili złą jakość sprzedanego towaru. Wobec powyższego pozwana podnosząc, że sprzedany już przez powódkę towar był dotknięty wadami powinna była udowodnić, że odsprzedany towar posiadał wady wynikłe z przyczyn tkwiących już uprzednio w rzeczy sprzedanej.

Pozwana nie sprostała jednak powyższym obowiązkom. Zatem
w przypadku sprzedaży towaru swoim kontrahentom to na pozwanej spoczęła odpowiedzialność względem kupujących od niej kontrahentów za wady sprzedanego towaru.

Sąd I instancji słusznie oddalił wnioski dowodowe pozwanej
o przesłuchanie świadków. Jak wynika z treści pism procesowych pozwanej zgłoszeni świadkowie posiadali wiedzę na temat rodzaju zakupionego
od pozwanej towaru, reklamacji towaru składanych pozwanej oraz dokonania zwrotu towaru pozwanej. Z treści pism procesowych pozwanej ani
z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby wskazani świadkowie posiadali wiedzę na temat towaru sprzedanego przez powódkę pozwanej oraz jego ewentualnych wad, a także reklamacji składanych powódce.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja pozwanego odnieść zamierzonego skutku nie może i została ona oddalona na podstawie
art. 385 k.p.c.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego okazało się konsekwencją rozstrzygnięcia głównego i wynikiem odpowiedzialności
za wynik sporu przez Sądem II instancji.

O kosztach postępowania odwoławczego, na które złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego – pełnomocnika pozwanej w kwocie 1.200 zł, orzeczono na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. w oparciu o § 2 ust. 1 i 2 i § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Leszek Guza SSO Iwona Wańczura