Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący Sędzia SO Lesław Zieliński

Sędzia SO Barbara Przybyła

Sędzia SO Iwona Wańczura ( spr.)

Protokolant Katarzyna Bocian

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2014 roku w Gliwicach

na rozprawie

z powództwa: A. K.

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 17 grudnia 2013 roku

sygn. akt VII GC 848/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 90,00 (dziewięćdziesiąt 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Barbara Przybyła SSO Lesław Zieliński SSO Iwona Wańczura

Sygn. akt X Ga 59/14

UZASADNIENIE

Powód, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) w G., wniósł
o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. kwoty 998,45 złotych wraz z ustawowymi odsetkami
i kosztami postępowania. Twierdził, że w dniu 26 maja 2011 roku,
w wyniku kolizji drogowej, doszło do uszkodzenia jego pojazdu,
a odpowiedzialność za powstałą szkodę ponosi pozwany, na mocy umowy ubezpieczenia OC zawartej ze sprawcą kolizji.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa
w całości. W uzasadnieniu przyznał, że jego odpowiedzialność za szkodę jest poza sporem, sporna natomiast jest wysokość należnego odszkodowania. Pozwany podkreślił, że powód po zgłoszeniu szkody nie przedstawił pozwanemu jakichkolwiek dokumentów potwierdzających fakt dokonania naprawy. W związku z powyższym pozwany w oparciu o przeprowadzone oględziny, przyjął, że naprawa wyniesie 995,75 złotych, z czym powód się nie zgodził. Nie przedstawił jednak dokumentów potwierdzających ceny części, zastosowanych podczas naprawy pojazdu i w związku z powyższym pozwany w dniu 25 października 2011 roku dokonał dopłaty w kwocie 92,47 złotych.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił, że w dniu 26 maja 2011 r. doszło do kolizji drogowej,
w czasie której uszkodzeniu uległ należący do powoda samochód marki V. o nr rej. (...). Sprawcą zdarzenia była osoba ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwotach 995,75 złotych i 92,47 złotych. W związku
z naprawą uszkodzonego pojazdu powód poniósł koszt w wysokości 1.866,67 złotych. Pozwany, mimo wezwania, odmówił zapłaty należności w kwocie 798,45 złotych z uwagi na brak faktur źródłowych zakupu części zamiennych.

W ocenie Sądu I instancji powód nie wykazał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za zaistniałą szkodę ponad wysokość odszkodowania, które wypłacił powodowi (art. 6 kc). Powód nie udowodnił, że w związku z naprawą poniósł dodatkowe koszty. Nie zaoferował żadnego dowodu w tym zakresie,
w szczególności z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej, który wyliczyłby prawidłowo ustaloną wysokość kosztów naprawy pojazdu. Powód nie złożył też dokumentów w postaci faktur wskazujących na konieczność zakupu części zamiennych, wykorzystanych podczas naprawy uszkodzonego pojazdu, a z faktury przedstawionej przez powoda nie wynika zakres naprawy. Żądanie zwrotu kwoty 200 złotych tytułem kosztów pomocy prawnej poniesionych przez powoda w związku z postępowaniem likwidacyjnym Sąd uznał za bezzasadne, albowiem zwrotu takich kosztów powód może domagać się w postępowaniu sądowym i taki wniosek złożył. Ponadto nie został wykazany bezpośrednim związek przyczynowo- skutkowy
z zaistniała szkodą. Wreszcie też, żądanie A. K. zapłaty odszkodowania stanowiącego zwrot kosztów naprawy samochodu przewyższającego kwotę wypłaconą przez pozwanego było bezzasadne, co czyni również bezzasadnym żądanie zapłaty kwoty 200 złotych za poradę prawną.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł powód, zaskarżając wyrok w całości, wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 998,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania za obie instancje.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił naruszenie prawa materialnego tj. art. 361 § 1 i 2 kc w zw. z art. 36 ust 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) poprzez przyjęcie, że koszty pomocy prawnej świadczonej w toku postępowania likwidacyjnego nie stanowią szkody majątkowej powoda oraz naruszenie przepisów prawa procesowego tj: art. 233 kpc poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego
i przyjęcie, że warunkiem koniecznym dla określenia wysokości szkody poniesionej przez niego było przedstawienie przez niego kopii faktur źródłowych zakupu części zamiennych, dokumentujących ceny części oraz art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc poprzez przyjęcie, iż strona pozwana, zaprzeczając popartym dowodami twierdzeniom powoda , nie była zobowiązana do poparcia dowodami swojego stanowiska.

W uzasadnieniu powód wskazał, że poniósł koszty naprawy uszkodzonego samochodu w wysokości 1.866,67 zł . Pozwany zwrócił mu jedynie kwotę 1.088,22 zł, uzależniając wypłatę pozostałej części od przedstawienia faktury, z której wynikałoby, po jakich cenach warsztat samochodowy zakupił części do naprawy. W niniejszej sprawi pozwany zakwestionował jedynie wartość części i stawkę roboczogodziny warsztatu.
W tej sytuacji, w ocenie powoda, odmowa przyznania waloru prawdziwości dowodów przedstawionych przez niego w postaci faktury VAT było bezzasadne. Kwestionując wysokość kwoty wskazanej na fakturze, pozwany miał obowiązek poprzeć swoje twierdzenia dowodami. Za nietrafne należy uznać stanowisko Sądu I instancji, że koszty pomocy prawnej na etapie przesądowym należy zakwalifikować jako składnik kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu wskazał on, że powód nie przedstawił jakichkolwiek dokumentów potwierdzających, iż jego samochód został naprawiony. Powód nie dostarczył faktury, z której wynikałoby, jaką kwotę warsztat samochodowy zapłacił za zakupione części do naprawy i nie przedstawił również faktury za udzieloną mu poradę prawną w trakcie postępowania likwidacyjnego.

Sad Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok jest słuszny, oparty na prawidłowo poczynionych ustaleniach faktycznych i na zgodnej z zasadami interpretacji obowiązującego prawa, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i uznaje za własne.

Rozstrzygnięcie sporu w przedmiotowej sprawie sprowadziło się do ustalenia wysokości należnego powodowi odszkodowania. Powód przedstawił na tę okoliczność fakturę VAT za naprawę uszkodzonego samochodu. Pozwany ustalił, że należne powodowi odszkodowanie wynosi jedynie 1.088,22 zł, ustalając cenę części i roboczogodziny pracy warsztatu na podstawie średnich cen rynkowych.

Powód nie wniósł żadnych środków dowodowych, na podstawie których można byłoby ustalić rzeczywistą wartość części użytych do naprawy uszkodzonego auta. Pozwany wzywał powoda do przedstawienia mu w tym zakresie faktur, z których wynikałyby ceny zakupionych części użytych do naprawy . Powód takich dokumentów nie przedstawił. Nie wykazał on również, że cena naprawy samochodu jest zgodna z cenami obowiązującymi na rynku. W tym zakresie powód winien dla udowodnienia poniesionej szkody, w związku z zakwestionowaniem jej wysokości przez pozwanego, wnieść
o przeprowadzenie odpowiedniego dowodu (np. z opinii biegłego). Powód takich wniosków nie złożył, a to na nim ciążył obowiązek w tym zakresie zgodnie z art. 6 kc, ponieważ to on wywiódłby z tego korzystne skutki prawne. W związku ze stanowiskiem pozwanego, to powód powinien wnieść i to już w pozwie odpowiednie wnioski dowodowe w tym przedmiocie, skoro stanowisko pozwanego kwestionujące wysokości kosztów naprawy poniesionych przez powoda było mu znane. Ciężaru tego nie można przenieść na pozwanego skoro to na powodzie ciąży obowiązek wykazania poniesionej przez niego szkody. Przedstawienie w tym zakresie jedynie faktury, z której nie wynika, za jakie konkretne czynności i części obejmuje ona zapłatę, nie jest wystarczające dla udowodnienia rzeczywistej szkody poniesionej przez powoda.

W związku z powyższym należy uznać, że Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem i jednocześnie uprawnieniem Sądu orzekającego, rozstrzygającego kwestie sporne w warunkach niezawisłości i na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Samo przekonanie strony o innej niż przyjął to Sąd I instancji wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie nie jest wystarczające do uznania, iż Sąd naruszył wyrażoną w art. 233 kpc zasadę swobodnej oceny dowodów. W swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy wielokrotnie stwierdzał, że „jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 kpc i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko
w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona” (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002r., sygn. akt IV CKN 1316/00 oraz sygn. akt II CKN 817/00, niepubl.).

Takich naruszeń Sąd Odwoławczy nie stwierdził, przeciwnie, w pełni podzielił ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy stwierdzając, iż ocena ta jest bezstronna, racjonalna i wszechstronna, a także iż w żadnym zakresie nie narusza zasad określonych w art. 233 kpc.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oparto na przepisie art. 98 kpc w zw. z art. 108 kpc oraz art. 391 § 1 kpc.

Na koszty poniesione przez pozwaną w toku postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 90 zł.

Wysokość zasądzonego wynagrodzenia radcy prawnego w postępowaniu apelacyjnym Sąd ustalił w oparciu o § 2 ust. 1 i 2 i § 6 pkt 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.1349 z późn. zm.)

SSO Barbara Przybyła SSO Lesław Zieliński SSO Iwona Wańczura