Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

VI Ka 220/21 - wyrok Sąd Okręgowy w Gliwicach z 2021-05-21

Sygnatura akt VI Ka 220/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Marcin Mierz

Sędziowie Marcin Schoenborn

Grażyna Tokarczyk

Protokolant Natalia Skalik-Paś

przy udziale Przemysława Pikula - Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2021 r.

sprawy skazanego K. G. (G.), syna A. i B.

ur. (...) w Z.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 20 stycznia 2021 r. sygnatura akt II K 965/20

na mocy art. 437§1 kpk, art. 624§1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 220/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 20.12.2021 (II K 965/20)

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.Wnioski

uchylenie

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność wymierzonej skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności oraz rażąca niewspółmierność wymierzonego skazanemu środka karnego poprzez ich wymierzenie przy zastosowaniu zasady asperacji, zamiast zasady pełnej absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W realiach niniejszej sprawy nie było podstaw do uwzględnienia podniesionego w apelacji zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec skazanego kary łącznej i łącznego środka karnego.

Sąd odwoławczy z urzędu zbadał prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji w niezaskarżonym przez apelującego zakresie odnoszącym się do prawidłowości ustalenia, które z orzeczonych wobec skazanego kar i środków karnych podlegają w niniejszej sprawie łączeniu. Ustalenia sądu pierwszej instancji w powyższym zakresie pozostają prawidłowe.

Zasadniczą kwestią pozostawał wybór stanu prawnego znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie. W obliczu wymierzenia wobec skazanego zarówno kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie w dniu 24.06.2020r. ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. poz. 1086 z późn. zm.), jak również kar orzeczonych po tym dniu (wyrok w sprawie II K 176/20), zastosowania nie znajdowała żadna w reguł intertemporalnych, o których mowa w art. 81 ust. 1 i 2 powołanej ustawy.

Ocena, który stan prawny powinien znaleźć zastosowanie w tej sprawie, musiała zostać dokonana w oparciu o regulację art. 19 ust. 1. Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) i art. 4 § 1 k.k., poprzez wybór ustawy w brzmieniu najbardziej korzystnym dla skazanego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że skutki najkorzystniejsze w realiach tej sprawy wywoła dla skazanego zastosowanie stanu prawnego obowiązującego przed dniem 24.06.2020 r. jako dniem wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. poz. 1086 z późn. zm.) nowelizującej przepisy kodeksu karnego o karze łącznej. Ustalenie sądu pierwszej instancji w tym zakresie pozostaje prawidłowe. Zastosowanie reguł obowiązujących aktualnie, bądź też przed dniem 01.07.2015r. prowadziłoby bowiem do możliwości połączenia wobec skazanego wyłącznie kar orzeczonych wyrokami wydanymi w sprawach II K 909/13 oraz II K 607/13 (odmiennie niż argumentował sąd rejonowy). Połączenie takie nie niosłoby dla skazanego żadnej wymiernej korzyści, bowiem kary orzeczone tymi wyrokami zostały już wobec skazanego wykonane. Zastosowanie przepisów obowiązujących przed dniem 24.06.2020r. jako dniem wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. poz. 1086 z późn. zm.), skutkowało natomiast połączeniem węzłem kary łącznej kar pozbawienia wolności oraz środków karnych zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, podlegających wykonaniu wobec skazanego. W odniesieniu do środków karnych zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie zachodził przy tym warunek z art. 85 § 3 k.k. wyłączający połączenie orzeczonych środków. W przepisie tym jest mowa o zakazie łączenia kary (odpowiednio środka karnego – art. 90 § 2 k.k.) orzeczonej za przestępstwo popełnione w czasie odbywania innej kary, z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu. Środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie jest odbywany przez skazanego, lecz wykonywany wobec skazanego, w związku z tym zakaz powyższy do tego środka nie ma zastosowania. Ponadto, nie było podstaw do zastosowania przy łączeniu kar i środków karnych orzeczonych za czyny popełnione w 2018 i 2019 roku, stanu prawnego obowiązującego przed popełnieniem tych przestępstw, to jest do dnia 15.04.2016r..

Wymiar kary łącznej oraz łącznego środka karnego orzeczonych wobec skazanego K. G. zaskarżonym wyrokiem łącznym nie może być skutecznie kwestionowany. Nie tylko bowiem mieści się on w granicach określonych art. 86 k.k., lecz także w sposób należyty uwzględnia dyrektywy szczególne wymiaru kary łącznej. Wymierzając karę łączną należy przede wszystkim oznaczyć granice, w których kara ta może być wymierzona (art. 86 k.k.). W przypadku kar pozbawienia wolności składających się na orzekaną przez sąd w niniejszej sprawie karę łączną, granica kary łącznej możliwej do wymierzenia wynosiła od 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z kar jednostkowych podlegających łączeniu – kara orzeczona w sprawie II K 714/19) do 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar łącznych orzeczonych wyrokami z których kary podlegają łączeniu). Oznaczając dolną granicę kary łącznej sąd odwoławczy uwzględnił stanowisko wyrażone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 2019 r. sygn. akt K 14/17 (Dz.U.2019.858), w którym Trybunał uznał art. 86 § 4 kk (obowiązujący do dnia 24.06.2020r.) za niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepis ten różnicuje sytuacje osób, wobec których zastosowanie miała już wcześniej instytucja kary łącznej, od osób, co do których ta instytucja zastosowania nie miała, w ten sposób, że umożliwia w stosunku do tej pierwszej kategorii osób podwyższenie dolnej granicy kary łącznej, a także orzeczenie kary rodzajowo surowszej, tj. kary 25 lat pozbawienia wolności. Dolną granicą kary łącznej pozostaje zatem najsurowsza z kar jednostkowych orzeczona jednym z wyroków, z których kary podlegają połączeniu węzłem kary łącznej.

Kwestionująca rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego apelacja obrońcy nie mogła zostać uwzględniona. Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu podniesionych w apelacji argumentów, jak również okoliczności powołanych w piśmie skazanego z dnia 14.05.2021 r. oraz wszystkich tych okoliczności, które z urzędu uwzględnić trzeba przy wymiarze kary łącznej i łącznego środka karnego, nie uznał podniesionych w apelacji obrońcy argumentów za posiadających na tyle wpływ na wymiar kary, by pozwalały one potraktować orzeczoną wobec skazanego karę łączną i łączny środek karny za rażąco niewspółmiernie surowe.

Wydając wyrok łączny, sąd orzekający powinien przede wszystkim rozważyć, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej (Wyrok SN z dnia 1983.10.25, IV KR 213/83, OSNKW 1984/5-6/65). Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma ponadto wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej, co expressis verbis odzwierciedlenie znalazło w brzmieniu art. 85a kodeksu karnego.

Zasadnie zatem analizując te okoliczności, Sąd Rejonowy w Zabrzu nie orzekł wobec skazanego kary i środka karnego zbliżonych do zasady absorpcji. Karę i środek karny bliskie dolnej granicy kary łącznej, można byłoby orzec w przypadku przewagi okoliczności łagodzących w zakresie elementów mających wpływ na wymiar kary. Przewaga taka w realiach niniejszej sprawy nie występuje. Ponadto, karę i środek karny zbliżony do ukształtowanych w oparciu o zasadę absorpcji, można byłoby wobec skazanego orzec, gdyby czyny z których kary podlegają łączeniu wykazywały bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, bądź też istniałyby jakieś szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego, a przede wszystkim, gdy uzasadniałyby to względy prewencji generalnej i indywidualnej o których mowa w art. 85a kk. W realiach niniejszej sprawy okoliczności takie nie występują.

Związki przedmiotowe i podmiotowe pomiędzy czynami za które orzeczono kary podlegające łączeniu w niniejszej sprawie nie są ścisłe. Wyrokiem wydanym w sprawie II K 714/19 K. G. został uznany za winnego popełnienia przestępstw przeciwko mieniu o różnej kwalifikacji (art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 64 § 1 k.k.), jak również przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.. Natomiast w sprawie II K 176/20 skazanie obejmowało przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 244 k.k., a zatem czyny o całkowicie odmiennej kwalifikacji prawnej niż czyny objęte pierwszym ze wskazanych wyroków. Pomiędzy tymi przestępstwami nie można zatem dopatrzyć się związków, które uzasadniałyby obniżenie wymiaru kary łącznej orzeczonej wobec skazanego. Czyny te skazany popełniał w grudniu 2018 roku i styczniu 2019 roku, a następnie w grudniu 2019 roku. Odmienna kwalifikacja prawna oraz odmienne dobra chronione poszczególnymi czynami znacząco osłabiają związki przedmiotowe jakie pomiędzy przestępstwami tymi zachodzą, stanowiąc jednocześnie istotny czynnik przemawiający za podwyższeniem wymiaru kary łącznej.

Na przeszkodzie orzeczeniu wobec skazanego kary łącznej w niższym wymiarze stały ponadto względy prewencji indywidualnej i generalnej (art. 85a k.k.).. Skazany K. G. był już karany sześcioma wyrokami za liczne przestępstwa. Kolejne skazania K. G. nie odniosły zatem oczekiwanego społecznie rezultatu, skoro w dalszym ciągu dopuszczał się on przestępstw, co musiało znaleźć także stosowne obciążające przełożenie na wymiar kary łącznej. Pierwszy wyrok skazujący został wobec niego wydany w 2013 roku. Pomimo kolejnych skazań skazany w dalszym ciągu popełniał przestępstwa. Przestępstw przeciwko mieniu objętych wyrokiem wydanym w sprawie II K 714/19 dopuścił się on w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k.. Okoliczność ta istotnie obciąża skazanego i jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za zaostrzeniem wymiaru kary łącznej wobec skazanego. Czynów objętych wyrokami, z których kary podlegały łączeniu w niniejszej sprawie, skazany dopuścił się będąc już osobą kilkukrotnie karaną.

Okoliczności powyższe odnieść trzeba również do zarzutu rażącej niewspółmierności łącznego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Podlegające łączeniu zakazy zostały orzeczone za przestępstwa o różnej kwalifikacji prawnej (z art. 178a § 1 k.k. oraz z art. 244 k.k.). Czynu z art. 244 k.k. skazany dopuścił się na nieco ponad miesiąc po uprawomocnieniu się wobec niego wyroku skazującego za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.. Dowodzi to rażącego lekceważenia porządku prawnego w odniesieniu do dóbr chronionych czynem z art. 244 k.k.. Czyn ten wyrażał się w niezastosowaniu się do zakazu orzeczonego wobec skazanego za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.. Okoliczności te wykluczają orzeczenie wobec skazanego łącznego środka karnego na zasadzie absorpcji.

Podniesione w wywiedzionym środku odwoławczym okoliczności nie są tego rodzaju, by uzasadniały uznanie wymierzonej wobec skazanego zaskarżonym wyrokiem kary łącznej oraz łącznego środka karnego za rażąco niewspółmiernie surowe. Wszystkie te okoliczności sąd odwoławczy wziął pod uwagę oceniając wymiar kary i środka karnego orzeczonych wobec skazanego. Okoliczności powołane w apelacji obrońcy nie były w stanie zniweczyć negatywnej wymowy popełnionych przez skazanego licznych przestępstw, w tym popełnionych w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k..

Z opinii o skazanym sporządzonej przez dyrektora jednostki penitencjarnej nie wynika, że prognoza kryminologiczna wobec skazanego jest „poprawna”, jak podniósł obrońca w apelacji. We wnioskach opinii stwierdzono, że skazany poddał się wymogom regulaminu i porządku obowiązującego w zakładzie karnym w stopniu zadowalającym, a proces jego resocjalizacji „zmierza powoli we właściwym kierunku”. Podczas pobytu w jednostce penitencjarnej skazany był dziewięciokrotnie nagradzany, lecz także dwukrotnie karany dyscyplinarnie, a dopuścił się łącznie aż czterech przekroczeń regulaminu. Z opinii o skazanym wynika, że jest on osobą uzależnioną od alkoholu, lecz nie identyfikuje się z tym uzależnieniem. Podniesiona przez skazanego w jego osobistym piśmie okoliczność, iż po opuszczeniu zakładu karnego będzie wykonywał pracę zarobkową łożąc na utrzymanie rodziny nie jest na tyle wyjątkowa, by zwłaszcza na tle przedstawionych powyżej okoliczności obciążających skazanego uzasadniała wymierzenie wobec niego kary i środka karnego w oparciu o zasadę absorpcji, bądź w wymiarze niższym od określonego zaskarżonym wyrokiem.

Sąd Okręgowy w Gliwicach oczywiście docenia pozytywne symptomy w postępowaniu skazanego wyrażające się w wykonywaniu nieodpłatnej pracy na terenie zakładu karnego, ukończeniu treningu zastępowania agresji oraz uczestniczeniu w zajęciach programu psychokorekcyjnego dla sprawców prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Niemniej jednak, przy uwzględnieniu całokształtu omówionych powyżej okoliczności branych pod uwagę przy orzekaniu o karze łącznej, zwłaszcza dotychczasowej karalności skazanego, w tym w warunkach recydywy, okoliczności te nie pozostają wystarczające, by uzasadniały orzeczenie kary łącznej i łącznego środka karnego na zasadzie absorpcji, bądź też uznanie ich za rażąco niewspółmiernie surowych i obniżenie ich wymiaru. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie zauważa się, iż niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (por. A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok SN z 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok SA w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKa 339/03, LEX nr 183336) zastosowana w niniejszej sprawie. Zasadę całkowitej absorpcji stosować należy wyjątkowo albo wtedy gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego (wyrok SA w Katowicach z dnia 20 maja 2008 roku, sygn. akt II AKa 129/08, Biul. SAKa 2008/3/8, podobnie wyrok SA w Łodzi z dnia 28 lutego 2008 roku, sygn. akt II AKa 246/07 Prok.i Pr.-wkł. 2009/10/34) zwłaszcza odnoszące się do jego postawy po wydaniu poszczególnych wyroków skazujących. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw, zwłaszcza o różnej kwalifikacji prawnej, stanowi istotny czynnik prognostyczny przemawiający przeciwko ukształtowaniu kary łącznej w oparciu o zasadę absorpcji. W realiach niniejszej sprawy nie wystąpiły zatem okoliczności pozwalające na orzeczenie wobec skazanego kary łącznej oraz łącznego środka karnego na zasadzie absorpcji.

Rażącej niewspółmierności orzeczonej kary nie sposób przyjąć, gdy nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary. W sprawie niniejszej granic takowych Sąd Rejonowy nie przekroczył. Nie każda przy tym różnica między karą wymierzoną a karą, jaką należałoby wymierzyć, uzasadnia stwierdzenie rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Chodzi tu o różnicę tak istotnej wagi, że kary wymierzonej nie można byłoby w żadnym razie zaakceptować, o różnicę wprost "bijącą w oczy". (wyrok SA w Krakowie II AKa 132/08 z dnia 14.10.2008 KZS 2008/11/64.) Podobne stanowisko w jednym z wyroków zajął Sąd Najwyższy (Wyrok SN z dnia 30.09.2003 r. SNO 56/03 LEX nr 471890) stwierdzając: „Nie każda nietrafność wymiaru kary uzasadnia zmianę orzeczenia. Zmianę taką uzasadnia jedynie "rażąca niewspółmierność", będąca istotną różnicą między karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji, a taką karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego rozważenia i uwzględnienia wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary. (...)”. Powołane w wywiedzionej apelacji okoliczności, przy uwzględnieniu całokształtu elementów mających wpływ na treść rozstrzygnięcia o karze, w tym w szczególności względów prewencji, nie są tego rodzaju, by skutkować mogły wnioskiem o rażącej niewspółmierności kary łącznej oraz środka karnego orzeczonego wobec skazanego zaskarżonym wyrokiem.

Wniosek

Obniżenie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności oraz obniżenie wymiaru środka karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej nie było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji.

Obrońca nie wskazał wymiaru kary łącznej i łącznego środka karnego, orzeczenia których się domagał.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości, co do orzeczenia w przedmiocie kary łącznej oraz łącznego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jak również pozostałych rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec braku podstaw do uwzględnienia apelacji wywiedzionej w zakresie wymiaru kary łącznej oraz łącznego środka karnego, jak również niestwierdzenia przez sąd odwoławczy podstaw do ingerencji w zaskarżony wyrok z urzędu, wyrok ten został w całości utrzymany w mocy.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na rzecz obrońcy z urzędu skazanego zasądzono koszty pomocy prawnej udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym, w wysokości określonej przepisami prawa.

3

W oparciu o zasady słuszności, uwzględniając fakt izolacji penitencjarnej skazanego, sąd odwoławczy zwolnił skazanego od zapłaty kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kary łącznej oraz łącznego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Monika Dąbek
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Gliwicach
Osoba, która wytworzyła informację:  sędzia Marcin Mierz,  Marcin Schoenborn ,  Grażyna Tokarczyk
Data wytworzenia informacji: