Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marcin Borkowski
Protokolant:	st. sekr. sądowy Monika Kubik - Rzepiela

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2016 r. w Zawierciu

sprawy z powództwa D. M.

przeciwko M. S.

roszczenia z umowy sprzedaży

1.  zasądza od pozwanej M. S. na rzecz powoda D. M. kwotę 1.585,00 zł (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od 17 marca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej M. S. na rzecz powoda D. M. kwotę 30,37 zł (trzydzieści złotych trzydzieści siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 994/15 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem z 26 marca 2015 r. powód D. M. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. S. kwoty 1.585,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 17 marca 2015 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że zakupił od pozwanej gramofon na aukcji internetowej. Następnie w ustawowym terminie złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy i odesłał gramofon pozwanej. Pomimo odstąpienia od umowy i odesłania towaru pozwana nie zwróciła mu uiszczonej kwoty zakupu.

Nakazem zapłaty z 9 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydanym w sprawie VI Nc-e (...) uwzględnił w całości żądanie pozwu.

Od wydanego nakazu zapłaty pozwana złożyła sprzeciw. W związku z czym sprawa została przekazana do rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Zawierciu.

Po przekazaniu sprawy do rozpoznania w zwykłym trybie powód podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w pozwie.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wskazała, że odebrała gramofon przesłany przez powoda w stanie uszkodzonym, co dyskwalifikowało go do dalszego użycia. Próby wyjaśnienia zaistniałej sytuacji z powodem nie przyniosły żadnych skutków. Powód nie przyznał się do zniszczenia gramofonu i zażądał zwrotu całej zapłaconej przez niego kwoty. W związku z czym pozwana odesłała mu gramofon, który nie został odebrany przez powoda. Nie zwróciła pieniędzy, albowiem w jej ocenie to z winy powoda doszło do uszkodzenia gramofonu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana wraz z mężem prowadzą działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży sprzętu audio. Powód 17 lutego 2015 r. zakupił od pozwanej za pośrednictwem aukcji internetowej gramofon T. S. 600 za kwotę 1.550,00 zł. Zgodnie z uzgodnieniami powód pokrył również koszty przesyłki kurierskiej w wysokości 35,00 zł. Po otrzymaniu gramofonu powód wystawił pozwanej pozytywną opinię na portalu aukcyjnym.

Dowód: wydruk maila wygenerowanego przez Allegro (k. 14 akt), kopia potwierdzenia dokonanej wpłaty (k. 15 akt), zeznania świadka A. S. (k. 50 – 51 akt), przesłuchanie pozwanej (k. 101 – 102 akt).

D. M. 2 marca 2015 r. przesłał pozwanej pocztą elektroniczną oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Pisemne oświadczenie o odstąpieniu od umowy powód sporządził 9 marca 2015 r. i załączył je do paczki ze zwracanym gramofonem. Zwracany sprzęt powód odesłał korzystając z oferty firmy kurierskiej (...). Pakując go powód owinął go folią bąbelkową. W momencie wysyłania gramofon był nieuszkodzony.

Dowód: wydruk maila (k. 17 akt), pisemne oświadczenie o odstąpieniu od umowy (k. 19 akt), kopia nadania paczki (k. 18 akt), dokumentacja fotograficzna (k. 41 – 44 akt), zeznania świadka K. B. (k. 91 – 92 akt).

Przesyłka z gramofonem została odebrana 10 marca 2015 r. przez ojca pozwanej. Po otwarciu paczki A. S. stwierdził, że gramofon jest uszkodzony. Poinformował o tym pozwaną, która zatelefonowała do kuriera. Kurier oświadczył, że nie może przyjechać do nich jeszcze tego samego dnia. Protokół szkody został sporządzony przez kuriera następnego dnia. W protokole stwierdzono uszkodzenie obudowy gramofonu, uszkodzenie ramienia gramofonu w tylnej części. Stwierdzono brak uszkodzeń zewnętrznych opakowania. Sam gramofon był zaś owinięty folią bąbelkową.

Dowód: protokół szkody (k. 36 akt), dokumentacja fotograficzna (k. 27 akt), zeznania świadka A. S. (k. 50 – 51 akt), przesłuchanie pozwanej (k. 101 – 102 akt).

W dniu 24 marca 2015 r. pozwana wysłała pismo do powoda informując go, że zwraca mu gramofon, albowiem przesłany przez niego sprzęt miał uszkodzenia, które czyniły go bezużytecznym i bezwartościowym. Jednocześnie oznajmiła mu, że do uszkodzeń doszło wskutek nieprawidłowego zabezpieczenia gramofonu przed jego wysłaniem, co obciąża pozwanego. Powód nie odebrał gramofonu, który został zwrócony pozwanej.

Dowód: pismo z 24 marca 2015 r. (k. 28 akt), przesłuchanie pozwanej (k. 101 – 102 akt).

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji przedstawionej przez obie strony. Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności przedłożonych przez przeciwną stronę dowodów, w ocenie Sądu brak było również podstaw do kwestionowania tych dokumentów z urzędu.

Za wiarygodne zostały również uznane zeznania złożone przez A. S.. Wprawdzie jest on mężem pozwanej, niemniej jednak treść jego zeznań znajduje potwierdzenie w pozostały materiale dowodowym sprawy. Są one ponadto spójne i logiczne. Sąd za wiarygodne uznał również zeznania świadka K. B. w zakresie sposobu spakowania gramofonu przed jego wysyłką do pozwanej. Treść jej zeznań w tym zakresie znajdowała potwierdzenie w zeznaniach A. S.. Należało odmówić wiarygodności jej zeznaniom, w których stwierdziła, że zakupiony przez powoda sprzęt był wadliwy i nie nadawał się do użytkowania. Jej zeznania w tym zakresie były odosobnione. Powód też w żądaniu pozwu nie powoływał się na wady zakupionego sprzętu, przeczy też temu pozytywna opinia wystawiona przez powoda na portalu internetowym po otrzymaniu gramofonu.

Należało również dać wiarę zeznaniom pozwanej, albowiem treść jej zeznań stanowiła potwierdzenie okoliczności jakie zostały już ustalone na podstawie innych dowodów zgromadzonych w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Umowa kupna – sprzedaży zawarta pomiędzy stronami miała miejsce już w czasie obowiązywania ustawy o prawach konsumenta z 30 maja 2014 r. (Dz. U. Z 2014 r., poz. 827 z późn. zm.) - dalej jako ustawa. Zgodnie z art. 27 tej ustawy, konsument, który zawarł umowę na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa może w terminie 14 dni odstąpić od niej bez podawania przyczyny i bez ponoszenia kosztów, z wyjątkiem kosztów szczegółowo określonych w przepisach ustawy. W sprawie pomiędzy stronami nie było sporne, iż powód, występujący w stosunku prawnym łączącym strony jako konsument, odstąpił od umowy w ustawowym terminie.

Złożenie oświadczenia woli przez powoda o odstąpieniu od umowy rodziło po stronie zbywcy, czyli w niniejszej sprawie pozwanej, następczy obowiązek zwrotu wszystkich kosztów jakie poniósł powód w związku z zawartą umową, w terminie nie dłuższym niż 14 dni (art. 32 ust. 1 ustawy). Pozwana odmówiła jednak realizacji ciążącego na niej obowiązku, twierdząc, że odesłany jej gramofon jest uszkodzony, przez co nie nadaje się już do dalszego użytku i nie przedstawia żadnej wartości. W związku z czym odesłała gramofon powodowi, który jednak go nie przyjął. W ocenie Sądu takie postępowanie pozwanej nie było prawidłowe.

Należy zwrócić uwagę, że złożenie oświadczenia woli o odstąpieniu od umowy sprzedaży rzeczy ruchomej powoduje automatycznie przejście własności rzeczy ruchomej na rzecz zbywcy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z 27 lutego 2003 r., sygn. akt III CZP 80/02, OSNC 2003/11/141). Co oznacza, że w wyniku oświadczenia złożonego przez powoda, pozwana stała się na powrót właścicielem gramofonu i jest nim do chwili obecnej. Odsyłanie gramofonu powodowi nie mogło odnieść żadnego skutku, w szczególności nie mogło zwolnić powódki od obowiązku zwrotu kosztów poniesionych przez powoda w związku z zawartą umową kupna – sprzedaży z 17 lutego 2015 r.

Pozwana uzasadniała swoją odmowę zwrotu powodowi zapłaconej przez niego ceny za gramofon wraz z kosztami przesyłki tym, że odesłany jej gramofon okazał się być uszkodzony, przy czym uszkodzenia gramofonu w jej ocenie były na tyle poważne, że jego naprawa byłaby nieopłacalna, co w konsekwencji oznaczało, że sam gramofon nie przedstawiał już żadnej wartości. Powódka stwierdzając tą okoliczność powinna jednak inaczej realizować swoje prawa niż poprzez odmowę zwrotu zapłaconej ceny i odesłanie gramofonu, który jak zostało to już wcześniej wskazane, stanowił już jej własność.

Zgodnie z art. 34 ust. 4 ustawy konsument ponosi odpowiedzialność za zmniejszenie wartości rzeczy będące wynikiem korzystania z niej w sposób wykraczający poza konieczny do stwierdzenia charakteru, cech i funkcjonowania rzeczy. Również orzecznictwo uznaje się za dopuszczalne roszczenie sprzedawcy o zapłatę odszkodowania uzasadnionego pogorszeniem rzeczy na skutek korzystanie z niej przez kupującego po złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 lipca 1980 r., sygn. akt II CR 190/80, OSNCP 1981/1/18). Niemniej jednak z powyższego wynika jedynie przysługiwanie roszczenia sprzedającego o odszkodowanie w stosunku do konsumenta. W żaden sposób nie można zaś uznać, że uszkodzenie sprzedanej rzeczy przez konsumenta, powodujące zmniejszenie jej wartości, automatycznie nie redukuje, ani też całkowicie nie znosi obowiązku zwrotu kosztów poniesionych przez konsumenta w związku z zawartą umową. Sprzedający w związku z ustaleniem zmniejszenia wartości zwróconej rzeczy za co odpowiedzialność ponosi konsument, powinien albo zwrócić wszystkie koszty poniesione przez konsumenta związane z zawarciem umowy, a następnie wystąpić wobec niego z roszczeniem o odszkodowanie lub też powinien złożyć oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wierzytelności z tytułu odszkodowania za zmniejszenie wartości rzeczy z wierzytelnością konsumenta o zwrot kosztów poniesionych w związku z zawartą umową, skutkiem czego obie wierzytelności umorzyłyby się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (por. art. 498 § 1 i 2 k.c.).

W przedmiotowej sprawie pozwana chcąc podważyć zasadność powództwa mogła skorzystać z drugiego wspomnianego powyżej rozwiązania. Niemniej jednak pozwana w toku całej sprawy, jak również przed jej wszczęciem nie złożyła oświadczenia o potrąceniu. W związku z czym jej obowiązek wobec powoda o zwrot kosztów związanych z zawarciem umowy, wynikający z art. 32 ustawy nie zmniejszył się, ani nie zredukował. Należy przy tym jeszcze dodać, że oświadczenie o potrąceniu wymaga ścisłego sprecyzowania wierzytelności przedstawianej do potrącenia. Wprawdzie w okolicznościach niniejszej sprawy można byłoby przyjąć, na podstawie oświadczeń pozwanej, że wierzytelność przysługująca jej z tytułu odszkodowania za zmniejszenie wartości rzeczy była równa cenie sprzedaży oraz kosztów przesyłki, niemniej jednak w ocenie Sądu, dla udowodnienia tego twierdzenia koniecznym byłyby wiadomości specjalne. W toku całej sprawy nie został zaś zgłoszony wniosek dowodowy o powołania dowodu z opinii biegłego. Zgodnie zaś z rozkładem ciężaru dowodu, taki wniosek powinna zgłosić pozwana.

Biorąc więc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, pozwana nie zrealizowała ciążącego na niej ustawowego obowiązku zwrotu wszelkich kosztów poniesionych przez powoda w związku z zawarciem umowy kupna – sprzedaży z 17 lutego 2015 r. w terminie 14 dni od odstąpienia od umowy, nie nastąpiły też żadne okoliczności, które zwalniałyby ją z tego obowiązku. Roszczenie powoda należało więc uznać w całości za zasadne, co znalazło wyraz w sentencji wyroku.

Za zasadne należało uznać również żądanie powoda w zakresie odsetek za opóźnienie. Pozwana nie realizując ciążącego na niej obowiązku zwrotu kosztów w terminie 14 dni, po upływie tego terminu popadała w zwłokę ze spełnieniem tego świadczenia, co uzasadniało naliczenie odsetek za opóźnienie. Powód złożył oświadczenie o odstąpieniu 2 marca 2015 r., uzasadnionym więc było naliczanie odsetek od 17 marca 2015 r. Podstawą orzeczenia o odsetkach był przepis art. 481 § 1 k.c. Przy czym biorąc pod uwagę okoliczność, iż od 1 stycznia 2016 r. ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1830) doszło do rozróżnienia na odsetki ustawowe od czynności prawnych oraz odsetki ustawowe za opóźnienie, należało zasądzić odsetki ustawowe od 17 marca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r., zaś od 1 stycznia 2016 r. mają być naliczane odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. W związku z uznaniem zasadności żądania powództwa w całości, od pozwanej na rzecz powoda należało zasądzić koszty procesu w pełnej wysokości. Na koszty te składała się opłata w wysokości 30,00 zł, koszt opłaty prowizji e-C. w wysokości 0,37 zł