Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący :	SSA Mieczysław Brzdąk (spr.)
Sędziowie :	SA Małgorzata Wołczańska SO del. Joanna Naczyńska
Protokolant :	Anna Wieczorek

po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2014 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy (...)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w (...) Spółce Akcyjnej w J. obecnie (...) Spółce Akcyjnej w J.

o naprawienie szkody

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt XX CG-G 45/10

1)  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  o tyle tylko, że zasądza odsetki ustawowe od 16 listopada 2011 roku od kwoty 1 065 135,43 złotych zasądzonej w punkcie I podpunkt 1 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25 października 2012 roku, w sprawie
sygn. akt I ACa 607/12, a w pozostałym zakresie powództwo o odsetki oddala;

b)  w ten sposób, że zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w J. na rzecz powódki kwotę 4 763,80 (cztery tysiące siedemset sześćdziesiąt trzy 80/100) złote tytułem kosztów procesu;

2)  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w J. na rzecz powódki kwotę 8 964 (osiem tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt cztery) złote tytułem kosztów postępowania odwoławczego;

3)  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w J. na rzecz Sądu Okręgowego w Katowicach 63 864 (sześćdziesiąt trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt cztery) złotych tytułem nieuiszczonych opłat sądowych, od których powódka była zwolniona.

I ACa 485/14

UZASADNIENIE

Powodowa Gmina Miasta (...) domagała się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w K. 1 276 849,43 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od kwot i dat oznaczonych w pozwie oraz kosztów procesu.

Na uzasadnienie swego żądania powódka podała, że dochodzona kwota stanowi równowartość nakładów poniesionych przez nią na zabezpieczenie ulicy (...) w J. przed skutkami szkody górniczej.

Pozwana (...) wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Powódka w piśmie procesowym złożonym na rozprawie w dniu 9 listopada 2011 r. wniosła o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) SA w J.. Postanowieniem z tego dnia Sąd Okręgowy w Katowicach wezwał (...) S.A. do udziału w sprawie w charakterze pozwanego.

(...) S.A. w J. w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Pozwany zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując że powódka o wysokości szkody, jej zakresie oraz podmiotach zobowiązanych do pokrycia szkody wiedziała już w 2007 r., a najpóźniej w dniu 24 lipca 2008 r., to jest w dniu zawarcia umowy z firmą (...), w której określono zakres robót i koszt na dochodzoną w procesie kwotę.

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 10 maja 2012 r. oddalił powództwo.

Sąd I instancji ustalił, że grunt, na którym położona jest ulica (...) w J., stanowi własność Gminy (...). Bezpośrednio pod tą ulicą prowadzono pod koniec XIX wieku eksploatację górniczą w pokładzie(...), na głębokości od 6 do 20 m. Pozostałością wydobycia węgla są tzw. pustki poeksploatacyjne, które stanowią bezpośrednie zagrożenie wystąpienia deformacji nieciągłych na powierzchni ulicy. Współcześnie eksploatacja górnicza na tym terenie nie jest prowadzona, może to jednak nastąpić na podstawie koncesji udzielonej (...).

Powódka poniosła koszt usunięcia pustek poeksploatacyjnych w kwocie 1.215.771,36 zł, wraz z podatkiem od towarów i usług, który wynosi 219.237,46 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego, powódka mogła skutecznie domagać się zapobieżenia szkodzie na podstawie przepisu art. 99 ustawy z 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 228, poz. 1947 ze zm.).

Powództwo przeciwko (...) S.A. w K. Sąd Okręgowy oddalił przyjmując, że spółka ta nie jest następcą prawnym podmiotu, który w końcu XIX wieku prowadził na tym terenie wydobycie węgla, nie ma zatem podstaw do przypisania jej odpowiedzialności za szkodę stosownie do przepisu art. 91 ust. 1 tej ustawy, który kreuje odpowiedzialność przedsiębiorcy prowadzącego aktualnie eksploatację górniczą.

(...) S.A. – w ocenie Sądu Okręgowego – również nie jest następcą prawnym dziewiętnastowiecznego podmiotu prowadzącego wydobycie, nie prowadzi też obecnie eksploatacji ale jego odpowiedzialność za poniesioną szkodę wynika z art. 93 ust. 1 p.g.g., który stanowi, że jeżeli nie można ustalić kto wyrządził szkodę, odpowiada za nią przedsiębiorca, który w chwili ujawnienia się szkody jest uprawniony do wydobywania kopaliny w granicach tego obszaru górniczego. (...) posiada zaś koncesję na eksploatację kopalin na obszarze górniczym, w granicach którego znajduje się ulica (...).

Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo przeciwko tej spółce podlegało również oddaleniu, bowiem skutecznym był jej zarzut, że roszczenie o zwrot poniesionych nakładów uległo przedawnieniu. Roszczenie to stało się wymagalne najwcześniej w dniu zakończenia robót, co nastąpiło nie później niż 31 października 2008 r., skoro kierownik budowy w dniu 4 listopada 2008 r. złożył oświadczenie o zakończeniu całości robót. Termin przedawnienia, który wynosi trzy lata, upłynął zatem w dniu 31 października 2011 r. Pozwana spółka została wezwana do udziału w sprawie już po upływie tego terminu.

Na skutek apelacji powódki Sąd Apelacyjny w Katowicach zmienił wymieniony wyrok i zasądził od (...) S.A. w J. na rzecz powódki kwotę 1.065.135,43 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 grudnia 2008 r., a w pozostałym zakresie oddalił powództwo skierowane przeciw tej spółce oraz w całości przeciw (...) S.A. w K., nadto oddalił apelację w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach procesu.

Podzielając dokonane w sprawie ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny uzupełniająco ustalił, że w dniu 19 marca 2008 r. powódka wezwała pozwaną (...) S.A. do zlikwidowania szkody górniczej. Za wykonaną dokumentację geologiczno-inżynierską oraz za roboty budowlane powódka zapłaciła kwoty oznaczone w fakturach VAT, tj. 117.653,45 zł, 531.087,72 zł oraz 557.348,26 zł. Zapłata nastąpiła w dniach 28 grudnia 2007 r., 18 września 2008 r., 17 października 2008 r. i 9 grudnia 2008 r. Po wykonaniu zabezpieczeń strona powodowa zwracała się do pozwanej (...) S.A. o zwrot kosztów poniesionych na zabezpieczenie od wpływów eksploatacji górniczej. Spółka ta zaproponowała zawarcie ugody, do czego jednak nie doszło.

Sąd Apelacyjny uznał za trafną ocenę Sądu I instancji co do braku podstaw do przypisania odpowiedzialności za szkodę pozwanej (...) S.A. Podzielił też stanowisko Sądu I instancji, że podstawą odpowiedzialności drugiej z pozwanych jest przepis art. 93 ust. 1 d.p.g.g.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, nie było natomiast podstaw do uwzględnienia zarzutu przedawnienia, bowiem dopiero od dnia 9 grudnia 2008 r., czyli od zapłaty ostatniej faktury, wykrystalizował się pełny obraz szkody powódki, polegającej na zapobieżeniu szkodzie i od tej daty rozpoczął dopiero bieg przedawnienia. Powództwo przeciwko (...) S.A. wytoczone zostało w dniu 9 listopada 2011 r., a zatem miesiąc przed upływem tak liczonego trzyletniego okresu przedawnienia roszczenia. Gdyby jednak nawet uznać, że termin ten biegnie od dnia 31 października 2008 r., skoro już wówczas znany był łączny koszt usunięcia szkody, bądź od dnia 4 listopada 2008 r., kiedy to kierownik budowy złożył oświadczenie o zakończeniu robót oraz doprowadzeniu do należytego stanu i porządku przyległego terenu, to, w ocenie Sądu Apelacyjnego, podniesienie przez pozwaną zarzutu przedawnia stanowi nadużycie prawa. Przedawnienie jest bowiem znikome, dotyczy tylko pięciu dni, a nadto nie można zarzucić powódce, że winna od początku wzywać (...) S.A. do naprawienia szkody, skoro przyczyna stanu zagrożenia jaką jest wyłącznie eksploatacja pokładu (...), ustalona została dopiero w toku procesu.

Sąd Apelacyjny dodał, że na skutek omyłki zasądził odsetki zwłoki od daty 2 grudnia 2008 r., a nie od daty doręczenia pozwanemu (...) S.A. odpisu pozwu, co miało miejsce w dniu 15 listopada 2011 r.

W ocenie Sądu Apelacyjnego apelacja powódki ulegała oddaleniu , bowiem powódka nie udowodniła, aby obciążał ją obowiązek zapłaty należności za wykonane roboty powiększone o podatek od towarów i usług (VAT).

Od wymienionego wyroku skargę kasacyjną wniosła powódka oraz pozwany (...) S.A.

Powódka zaskarżyła wyrok Sądu Apelacyjnego w zakresie punktu I ppkt 1, tj. w części oddalającej powództwo co do kwoty 211714 zł i wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżąca zarzuciła wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 328 k.p.c. w zw. art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. i art. 6 k.c. polegające na przyjęciu przez Sąd drugiej instancji, że strona powodowa mogła jedynie za pomocą zaświadczenia wydanego przez właściwy urząd skarbowy wykazać, iż w dacie płatności faktur nie była zarejestrowana jako podatnik podatku VAT.

Pozwany (...) S.A., zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej kwoty 1 065 135,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 2 grudnia 2008 r. oraz kosztami procesu, tj. w zakresie punktu I ppkt 1 i 3, punktu III i V.

W ramach pierwszej podstawy skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie art. 442 ¹ k.c. w zw. z art. 93, art. 95 w zw. z art. 99 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (obecnie art. 149) w związku z art. 146, 148 i 150 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologicznego i górniczego, art. 5 k.c., art. 647 k.c. oraz art. 654 k.c. w związku z art. 442 ¹ k.c., art. 481 § 1 k.c., oraz § 1 ust. 4 Porozumienia w sprawie odpowiedzialności za szkody spowodowane eksploatacją górniczą (...) S.A. w T. byłej KWK (...) i (...) sp. z o.o. w zasięgu terenu górniczego (...) sp. z o.o. oraz ustalenia zakresu ich napraw i podziału kosztów z dnia 10.01.2001 r.

W ramach drugiej podstawy skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie art. 321 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., art. 87 k.p.c. i art. 88 k.p.c. w zw. z art. 91 pkt 3 k.p.c., art. 378 § 1 k.p.c. w związku z art. 379 pkt 2 k.p.c., art. 385 k.p.c. oraz art. 386 § 1 i 2 k.p.c.

Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia skarżący Koncern wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części, zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji i oddalenie w stosunku do niego powództwa w całości.

Wyrokiem z 26 marca 2014r Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w punkcie I podpunkt 1 w części zawierającej rozstrzygnięcie o odsetkach od zasądzonej kwoty oraz podpunkt 3, a także w punkcie III i V i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego i oddalił skargę kasacyjną powódki w całości oraz skargę pozwanego w pozostałej części.

Według Sądu Najwyższego skarga kasacyjna strony powodowej ulegała oddaleniu z tej przyczyny, że skarżąca ograniczyła się jedynie do przywołania art. 6 k.c., nie wskazując w skardze kasacyjnej materialnoprawnych przepisów, dotyczących istnienia lub nieistnienia obowiązku regulowania przez nią płatności wynikających z faktur wystawianych przez inne podmioty, powiększonych o podatek VAT.

Oceniając zasadność skargi kasacyjnej pozwanej a w szczególności zawartego w niej zarzutu naruszenia art. 442 ¹ k.c. w związku z art. 93, 95 i 99 p.g.g. (ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - obecnie art. 149 w związku z art. 146, 148 i 150 p.g.g. (ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r.) poprzez uznanie, że nie doszło do przedawnienia roszczenia dochodzonego w sprawie, Sąd Najwyższy wskazał, że zasadnie uznał Sąd Apelacyjny, że przedawnienie roszczenia nie nastąpiło i aczkolwiek powołane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumenty w tej mierze nie były spójne i prawidłowe, jednak rozstrzygnięcie w tym zakresie ostatecznie odpowiada prawu.

Według Sądu Najwyższego prawidłowo też uznał Sąd Apelacyjny, że dopiero zapłata należności wynikającej z ostatniej faktury pozwoliła na pełne oszacowanie wysokości poniesionej szkody, wówczas bowiem powstała możliwość dokładnego wyliczenia poniesionego uszczerbku materialnego. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 442 ¹ k.c. uznał za niezasadny.

Za niezasadny uznał również Sąd Najwyższy zarzut naruszenia art. 647 w związku z art. 654 i 442 ¹ k.c. przez uznanie, że częściowe odbiory robót nie mają znaczenia dla ustalenia daty, od której zaczął się bieg terminu przedawnienia, podzielając w tym zakresie wyrażoną przez Sąd Apelacyjny ocenę, że dopiero końcowy odbiór robót prowadzi do uznania, że nastąpiło wykonanie robót zapobiegających mogącej wystąpić szkodzie w postaci deformacji powierzchni ulicy (...).

Za trafny natomiast uznał Sąd Najwyższy zarzut naruszenia art. 481 k.c. poprzez zasądzenie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia 2 grudnia 2008 r., jak również związany z tym procesowy zarzut naruszenia art. 321 k.p.c. poprzez zasądzenie tych odsetek ponad żądanie, wskazując, że Sąd Apelacyjny przyznał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że popełnił błąd, zasądzając odsetki od wymienionej daty bez żadnego związku z żądaniem i bez żadnej podstawy prawnej. Błąd ten powoduje konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w części obejmującej rozstrzygnięcie o odsetkach i kosztach procesu, nie jest bowiem rzeczą Sądu Najwyższego czynienie własnych ustaleń w tym zakresie i zastępowanie sądu drugiej instancji w ustaleniu daty, od jakiej należy liczyć odsetki ustawowe za opóźnienie.

Pozostałe zarzuty „natury procesowej” zawarte w skardze kasacyjnej pozwanej Sąd Najwyższy uznał za niezasadne, w szczególności zarzut nieważności postępowania z uwagi na naruszenie art. 87, 88 i art. 91 pkt 3 k.p.c. poprzez dopuszczenie do udziału w sprawie wadliwie ustanowionego pełnomocnika procesowego powódki.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

W sytuacji gdy zasada odpowiedzialności pozwanej spółki, która obecnie nosi nazwę (...) Spółka Akcyjna w J., została przesądzona bowiem Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego tylko w zakresie rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych oraz o kosztach procesu, pozostaje do rozważenia, od której daty pozwana opóźniła się ze spełnieniem świadczenia.

Niewątpliwym jest, że przed wytoczeniem powództwa powodowa gmina nie wzywała pozwanej do spełnienia świadczenia. W takim stanie rzeczy należy przyjąć, że dopiero doręczenie pozwanej odpisu pozwu, co nastąpiło w dniu 15 listopada 2011 roku (na skutek wezwania pozwanego (...) do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego) stanowiło wezwanie pozwanej do spełnienia świadczenia. Z tej też przyczyny należy przyjąć, że pozwana spółka (...) opóźniła się ze spełnieniem świadczenia od 16 listopada 2011 roku (art. 111§2 kc w zw. z art. 481§1 i 2 kc).

W takim stanie rzeczy, wobec treści rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego, należało zmienić zaskarżony wyrok, zmieniony wyrokiem z 25 października 2012r Sądu Apelacyjnego w Katowicach w sprawie I ACa 607/12, o tyle, że od zasądzonej wymienionym wyrokiem kwoty 1 065 135,43 zł należało zasądzić odsetki ustawowe za okres opóźnienia czyli od 16 listopada 2011 roku. W pozostałym zakresie powództwo o wymienione odsetki ulegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

Stosownie do ostatecznego wyniku sprawy w postępowaniu przed Sądem I instancji należało także orzec o kosztach procesu za wymienioną instancję. W sytuacji gdy w wyniku zmiany wyroku Sądu I instancji żądania stron zostały częściowo uwzględnione zachodziły podstawy do zastosowania art. 100 zd. 1 kpc. Ostatecznie bowiem powodowa gmina utrzymała się ze swoim żądaniem w 83% a pozwana przegrała sprawę w 17%. Dlatego też z całości kosztów procesu, na które składały się tylko koszty zastępstwa procesowego obu stron po 7 217 zł czyli 14 434 zł pozwana powinna ponieść 83% a powódka 17%. Z całości tych kosztów powódka powinna ponieść 17% czyli 2 453,80 zł a poniosła 7 217 zł. z tej tez przyczyny pozwana powinna zwrócić jej 4 763,20 zł. ostatecznie zasądzono więc od pozwanej na rzecz powódki 4 763, 20 zł tytułem kosztów procesu za I instancję.

Z uwagi na znaczną różnicę w wysokości kosztów poniesionych przez strony w postępowaniu odwoławczym obejmującym postępowanie przed Sądem Apelacyjnym oraz Sądem Najwyższym, zastosowanie zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu byłoby nieuzasadnione. Z uwagi na to, że zasadniczym kryterium w kwestii określenia rozkładu kosztów między stronami powinna być zasada słuszności (por. orzeczenie SN z dnia 30 kwietnia 1952 r., C 290/52, OSNCK 1953, nr 4, poz. 99; postanowienie SN z dnia 17 czerwca 2011 r., II PZ 10/11, LEX nr 1068033) Sąd Apelacyjny przyjął ostatecznie, że pozwana powinna zwrócić powódce kwotę 8 964 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Z powołanych przyczyn orzeczono jak w sentencji.