Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Kaniowska

po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2016 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. I. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki J. I. (1) kwotę 40.000,00 zł (czterdzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty - od kwoty 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy złotych);

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 19.500,00 zł (dziewiętnaście tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami:

a/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości ustawowej od dnia 1.12.2014 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

b/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości ustawowej od dnia 1.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

c/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości ustawowej od dnia 1.02.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

d/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości ustawowej od dnia 1.03.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

e/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

f/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2.02.2016 roku do dnia zapłaty;

g/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.03.2016 roku do dnia zapłaty;

h/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.04.2016 roku do dnia zapłaty;

i/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.05.2016 roku do dnia zapłaty;

j/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.06.2016 roku do dnia zapłaty;

k/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.07.2016 roku do dnia zapłaty;

l/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2.08.2016 roku do dnia zapłaty;

ł/ od kwoty 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 11.08.2016 roku do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki rentę w wysokości 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) miesięcznie płatnej do dziesiątego dnia każdego miesiąca począwszy od września 2016 roku, płatnej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat;

IV.  oddala w pozostałym zakresie powództwo o zapłatę renty;

V.  ustala odpowiedzialność pozwanego na przyszłość wobec powódki za szkody mogące powstać w przyszłości w związku ze zdarzeniem, któremu uległa powódka w dniu 23.09.2014 roku w miejscowości K.;

VI.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki zwrot kosztów postępowania w 85,16%, których szczegółowe wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu;

VII.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu w 14,84%, których szczegółowe wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 211/15

UZASADNIENIE

Powódka J. I. (1) wniosła pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwot:

- 15.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia;

- kwoty 1.500,00 zł miesięcznie płatnej z góry do rąk powódki do 10 – ego dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

Ponadto wniosła o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych, w tym ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 23.09.2013 roku ok. godz. 8:30 wracała ze sklepu (...) do miejsca swojego zamieszkania przy ul. (...) w K.. Przechodząc przez ulicę (...) w K. została zmuszona przez nadjeżdżający ze znaczną prędkością samochód do szybkiego przejścia przez drogę, na skutek czego wpadła niespodziewanie w dużą wyrwę w asfalcie. W wyniku upadku doznała urazu. U J. I. (1) stwierdzono złamanie kostki bocznej podudzia prawego z częściowym uszkodzeniem więzozrostu piszczelowo – strzałkowego. Powódce wstawiono w nodze płytkę (...) wraz z wkrętem stabilizującym i założono 5 śrub. Po zabiegu doszło do powikłań, w związku z czym ponownie trafiła do szpitala. Doszło do zapalenia tkanek miękkich i skóry w okolicy stawu skokowego prawego. W związku z powikłaniami i leczeniem powódka kilkukrotnie przebywała w szpitalu.

Aby powrócić do sprawności fizycznej, korzystała z pomocy fizjoterapeutów, uczęszczała na zabiegi rehabilitacyjne. W chwili obecnej nadal jest w trakcie leczenia, bierze silne leki przeciwbólowe, nie może normalnie chodzi.

Powódka podała, że samotnie wychowuje dziecko. Oświadczyła, że wychodzenie z domu wiąże się z cierpieniem spowodowanym bólem nogi. Musi korzystać z pomocy znajomych, którzy opiekują się nią i pomagają w codziennych czynnościach zarówno jej jak i jej małoletniemu dziecku. Od dnia wypadku jej sprawność ruchowa, samopoczucie i kontakty społeczne pogorszyły się. Na skutek doznanego urazu powódka jest pozbawiona możliwości wykonywania pracy zarobkowej i możliwości uprawiania wyuczonego zawodu technika – handlowca, albowiem powinna podjąć pracę w warunkach chronionych. Powódka podała, że ze względu na stan zdrowia nie może podjąć żadnej pracy zarobkowej, zatem pozostaje wraz z małoletnią córką bez środków do życia.

W ocenie powódki powodem powstania urazu był brak należytej staranności właściciela nieruchomości, należącej do Urzędu Gminy w K., o stan drogi Nad Ś..

Wskazała, że podmiot odpowiedzialny za wypadek posiada polisę ubezpieczeniową u pozwanego.

W odpowiedzi na (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. , reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (k. 89 – 92).

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany przyznał, że likwidował następstwa szkody, jakiej doznała powódka na skutek zdarzenia z dnia 23.09.2013 r. – upadku na ulicy (...) w K.. Szkoda była likwidowana w oparciu o umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, jaką zawarła Gmina K. z pozwanym. Pozwany wskazał, iż po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał poszkodowanej kwotę 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 384,00 zł tytułem kosztów opieki, z czego wypłacił kwotę 9.345,60 zł, po potrąceniu 10 % z tytułu franszyzy redukcyjnej.

Zdaniem pozwanego strona powodowa nie przedstawiła nowych dowodów, które świadczyłyby o zmianie stanu zdrowia czy niewłaściwej ocenie stanu zdrowia dokonanej przez ubezpieczyciela. W ocenie pozwanego przyznane zadośćuczynienie w kwocie 10.000,00 zł jest adekwatne do doznanych cierpień i krzywdy powódki. Podniósł, iż powódka nie wykazała całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy – orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydano na okres do 31.10.2016 r. i orzeczony stopień niepełnosprawności ma charakter okresowy. Pozwany zarzucił nieudowodnienie roszczenia o zapłatę renty. Ponadto zakwestionował datę, od której powódka domaga się odsetek ustawowych, wskazując, iż powinny być zasądzone od daty wyrokowania.

W piśmie procesowym z dnia 29.03.2016 r. (k. 201 – 204) i z dnia 12.04.2016 r. (k. 223 – 224) pełnomocnik powódki, adwokat, wniósł o zasądzenie na rzecz powódki kwot:

- 40.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia,

- zapłaty renty wskazanej w pozwie od dnia 1.11.2014 r. w wysokości 1.000,00 zł miesięcznie z ustawowymi odsetkami od dnia 31.12.2015 r. i odsetkami za opóźnienie od dnia 1.01.2016 r.,

- ustalenie odpowiedzialności pozwanego wobec powódki na przyszłość za skutki wynikające ze zdarzenia.

Uzasadniając rozszerzenie żądania pozwu strona powodowa powołała się na sporządzoną w sprawie opinię biegłego sądowego i podany przez biegłego trwały uszczerbek na zdrowiu powódki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23.09.2013 roku ok. godziny 8:30 J. I. (1), przechodziła przez ulicę (...) w K.. Z uwagi na nadjeżdżający ze znaczną prędkością samochód J. I. (1) przyspieszyła, a następnie zahaczyła o wyrwę w asfalcie i upadła. Poczuła silny ból nogi, podniosła się z pomocą znajomych.

(dowód: przesłuchanie powódki złożone na rozprawie w dniu 28.07.2016 roku k. 255 czas nagrania 00:10:23 – potwierdzenie wyjaśnień informacyjnych z dnia 6.05.2015 roku k. 110 – 111, czas nagrania: 00:08:32; zeznania świadka Z. P. złożone na rozprawie w dniu 6.05.2015 roku k. 111 - 112, czas nagrania: 00:32:03; zeznania świadka P. S. złożone na rozprawie w dniu 6.05.2015 roku k. 112, czas nagrania: 00:38:41; oświadczenia z dnia 27.11.2013 r. k. 21 – 22, oświadczenie z dnia 2.12.2013 r. k. 23 – 25)

Właścicielem drogi, na której doszło do zdarzenia jest Gmina K., która z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadała w dniu zdarzenia polisę ubezpieczeniową wystawioną przez pozwany (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

(bezsporne)

W Ogólnych Warunkach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla klienta indywidualnego oraz małego i średniego przedsiębiorcy wskazano definicję franszyzy redukcyjnej jako: ustaloną w umowie ubezpieczenia procentowo, kwotowo lub kwotowo – procentowo wartość pomniejszającą odszkodowanie z tytułu zajścia każdego wypadku ubezpieczeniowego; franszyza redukcyjna nie ma zastosowania do zwrotu kosztów, o których mowa w par. 11 ust. 7.

(dowód: ogólne warunki ubezpieczenia k. 100 – 102)

Po zdarzeniu J. I. (1) udała się do Wojewódzkiego Szpitala (...) w S..

U powódki rozpoznano złamanie kostki bocznej podudzia prawego z częściowym uszkodzeniem więzozrostu piszczelowo – strzałkowego.

W dniu 24.09.2013 r., przeprowadzono zabieg operacyjny otwartej repozycji odłamów kostki bocznej ze stabilizacją wewnętrzną płytką (...) z wkrętem stabilizującym więzozrost piszczelowo – strzałkowy.

J. I. (1) została wypisana ze szpitala w dniu 25.09.2013 r.

(dowód: karty informacyjne leczenia szpitalnego k. 26, 27)

W dniu 20.12.2013 r. powódka została przyjęta na Szpitalny Oddział Ratunkowy Wojewódzkiego Szpitala (...) w S. z rozpoznaniem zapalenia tkanek miękkich i skóry w okolicy podudzia prawego i skierowana na oddział dermatologiczny, na którym przebywała od dnia 21.12.2013 r. do dnia 26.12.2013 r.

W dniu 26.12.2013 r. została przyjęta na oddział chirurgii urazowo – ortopedycznej.

W dniu 27.12.2013 r. powódce operacyjnie usunięto zespolenie i zainfekowane tkanki miękkie, pobrano wymaz z rany, wypłukano O. i założono gąbkę G.. Powódka została wypisana ze szpitala w dniu 30.12.2013 r. z zaleceniem dalszego leczenia w poradni ortopedycznej, usunięcia szwów w 14 – tej dobie po zabiegu, zmiany opatrunku i toalety rany co 2 dni, chodzenia z częściowym obciążaniem operowanej kończyny, kontroli RTG za 6 tygodni.

(dowód: karty informacyjne leczenia szpitalnego k. 28, 29, 30)

W okresie od dnia 13.01.2014 r. do dnia 5.02.2014 r. powódka przebywała na oddziale urazowo – ortopedycznym Wojewódzkiego Szpitala (...) w S. z rozpoznaniem owrzodzenia okolicy kostki bocznej podudzia prawego.

W dniu 3.02.2014 r. dokonano przeszczepu skóry pośredniej grubości z przednio – bocznej powierzchni uda prawego.

Powódka została wypisana w dniu 5.02.2014 r. z zaleceniem dalszego leczenia w poradni ortopedycznej i poradni rehabilitacyjnej, usunięcia szwów za 10 dni, zmiany opatrunku i toalety ran w poradni ortopedycznej co 2-3 dni, wykonywania ćwiczeń rehabilitacyjnych jak pokazano jej w oddziale, chodzenia z obciążaniem prawej kończyny dolnej. W zaleceniach wskazano, że powódka wymaga intensywnej rehabilitacji.

(dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 31)

W okresie od dnia 24.02.2014 r. do dnia 7.03.2014 r. J. I. (1) uczęszczała na zabiegi fizjoterapeutyczne.

(dowód: historia choroby k. 34 – 35)

Wobec J. I. (1) zostało wydane orzeczenie o zaliczenie jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Orzeczenie wydane do dnia 31.10.2016 roku.

Wskazano, że J. I. (1) powinna pracować w warunkach chronionych. Ponadto orzeczono o konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie osoby.

Wskazano również o potrzebie korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji (korzystanie z socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki).

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 36)

W dniu 11.11.2014 r. powódka została przyjęta na oddział ortopedii i traumatologii ruchu Szpitala (...) w K..

W epikryzie wskazano, że powódka została przyjęta z powodu przykurczu stawu skokowo – goleniowego prawego po przebytym załamaniu kostki bocznej.

U powódki rozpoznano artrozę stawu skokowo – goleniowego prawego, stan po leczeniu operacyjnym złamania kostek goleni prawej powikłanej procesem zapalnym.

W dniu 12.11.2014 r. przeprowadzono zabieg operacyjny artroskopii stawu skokowo – goleniowego prawego.

W zaleceniach poszpitalnych wskazano: chodzenie bez obciążania operowanej kończyny przy pomocy kul łokciowych, codzienną zmianę opatrunku, kontynuację ćwiczeń wyuczonych w oddziale, kontrolę i usunięcie szwów w poradni ortopedycznej w 14 – tej dobie po zabiegu, kwalifikacja do ewentualnego usztywnienia stawu skokowego górnego, Rp. C. 40mg/0,4 ml DS. 1.1 podskórnie, Rp, P. D.. 2x.1 doustnie w razie bólu, (...) DS. 2 x1 doustnie.

(dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 37, 74, 135, historia choroby k. 82, 136, zdjęcia k. 138)

Decyzją z dnia 10.02.2014 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał J. I. (1) m.in. kwotę 10.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę. Wysokość przyznanej kwoty pomniejszył o franszyzę redukcyjną w wysokości 10 % i wypłacił kwotę 9.345,60 zł.

(dowód: decyzja z dnia 10.02.2014 r. k. 38, k. 103)

Pismem z dnia 15.10.2014 r. J. I. (1) poinformowała pozwanego o procesie leczenia i przesłała dokumentację medyczną za okres od dnia 13.01.2014 roku do dnia 2.02.2014 roku.

W piśmie z dnia 28.10.2014 r. powódka wezwała pozwanego do dobrowolnej zapłaty kwoty 3.000,00 zł na zakończenie leczenia i niezwłocznego przyznania okresowej renty w wysokości 1.500,00 zł miesięcznie.

W piśmie z dnia 16.11.2014 r. powódka poinformowała pozwanego o tym, że jej stan zdrowia uległ pogorszeniu i w chwili obecnej pozostaje wraz z małoletnią córką bez środków do życia.

(dowód: pismo z dnia 14.10.2014 r. k. 211, pismo z dnia 28.10.2014 r. k. 39 – 40, k. 209 - 210, pismo z dnia 16.11.2014 r. k. 41 – 42, k. 207 – 208)

J. I. (1) w dniu 23.09.2013 r. doznała złamania kostki bocznej podudzia prawego, z rozerwaniem więzozrostu piszczelowo – strzałkowego, powikłanego procesem zapalnym.

Efektem procesu leczenia obrażeń był stan zapalny po przeszczepie skóry niepełnej grubości okolicy stawu skokowego prawego oraz zaawansowana artroza stawu skokowo – goleniowego prawego, z końskim ustawieniem stopy.

Powódka po doznanym urazie posiada blizny:

- w rzucie strzałki prawej, powyżej kostki bocznej, pooperacyjna blizna z wygojonymi przeszczepami skórnymi o wymiarach 9 x 3 cm, blizna nie przesuwalna względem podłoża, uciskowo tkliwa,

- na udzie prawym blizna po pobranym przeszczepie skórnym o wymiarach 8 x 2 cm, zagojona przez ziarninowanie,

Chód powódki jest niewydolny, utykający na kończynę dolną prawą. Biegły stwierdził wyraźne zaniki mięśniowe w obrębie uda i podudzia prawego.

U powódki stwierdza się wyraźne zaniki mięśniowe w obrębie uda i podudzia prawego.

Zakres ruchomości we wszystkich stawach kończyn dolnych jest prawidłowy, porównywalny pełny, za wyjątkiem prawego stawu skokowego.

Staw skokowy prawy jest o zatartych, poszerzonych obrysach, ustawiony końsko, uciskowo bolesny w obrębie kostki bocznej.

Zakres ruchomości w prawym stawie skokowym bardzo wyraźnie ograniczony we wszystkich płaszczyznach na pograniczu z usztywnieniem.

Zgięcie grzbietowe stopy możliwe do kąta + 10 stopni.

W wyniku doznanych obrażeń i powikłań, które powstały w toku leczenia, J. I. (1) doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie ruchomości i zniekształcenia w stawie skokowym, upośledzeniem funkcji ruchowej i statycznej stopy w wysokości 25 %, a z tytułu uszkodzenia tkanek miękkich podudzia, uszkodzenia ścięgna A. i innych ścięgien w wysokości 5 %.

Stan miejscowy powódki jest utrwalony stabilny i nie należy spodziewać się jego poprawy, bez wdrożenia odpowiednich procedur naprawczych.

Należy liczyć się ze stopniowym nasileniem się zmian zwyrodnieniowych w stawie skokowo – goleniowym prawym, powodujących pogłębienie się inwalidztwa w zakresie narządu ruchu.

J. I. (1) wymaga zabiegu operacyjnego (usztywnienie stawu skokowego górnego), co pozwoli na odzyskanie prawidłowej funkcji statycznej stopy, oraz poprawę funkcji dynamicznej stopy, w stopniu pozwalającym na wydolny chód, bez bólu.

Od dnia wypadku powódka jest niezdolna do pracy fizycznej, pracy stojącej i chodzącej. Powódka jest niezdolna do prowadzenia pojazdów mechanicznych.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej J. P. k. 155 – 165)

W przebiegu leczenia powódki usunięto martwicze fragmenty skóry i tkanki podskórnej, co było spowodowane powikłaniami powstałymi w przebiegu procesu leczenia. Konieczne było zastosowanie autogennego przeszczepu skóry pobranej z uda powódki.

Bliznowate zmiany jakie wystąpiły u powódki po zakończeniu leczenia są rozległe, upośledzające funkcję skóry oraz sprawiają dolegliwości.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej J. P. k.188 - 189)

Zdarzenie z dnia 23.09.2013 r. i jego następstwa stanowiły dla J. I. (1) złożoną sytuację stresową. Z jednej strony dolegliwości bólowe, dyskomfort spowodowany koniecznością pomocy ze strony innych osób, z drugiej poczucie zagrożenia niepełnosprawnością i inwalidztwem. Psychologiczną konsekwencją przebytego stresu, związanego ze zdarzeniem, rehabilitacją i ograniczoną sprawnością, były demonstrowane przez powódkę symptomy różnego typu zaburzeń, z powodu których korzystała z pomocy psychiatrycznej. Zdarzenie to wpłynęło na jej styl życia i aktywność, poczucie własnej wartości i samoocenę. J. I. (1) zmuszona była do rezygnacji z części planów życiowych i części realizowanych wcześniej zainteresowań. W obecnym stanie zdrowia nie może wykonywać pracy, do której była przygotowana, musi zdobyć kwalifikację zawodowe, nie jest w stanie również sprostać wszelkim, założonym przez siebie, wymogom w roli matki. Obserwowane przez powódkę zmiany osobowościowe to zmiany wzorca zachowania i stylu życia będące w dużej mierze następstwem przebytego wypadku aktualnie dodatkowo nasilone przez odczyn subdepresyjny.

(dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu psychologii E. Z. k. 183 – 186)

Przed zdarzeniem J. I. (1) pracowała dorywczo na umowy zlecenie: w (...), jako kelnerka w V. B., (...) Barze, restauracji (...), roznosiła ulotki, sprzątała domy. Była osobą towarzyską i aktywną fizycznie: tańczyła, biegła, jeździła na rowerze, spotykała się ze znajomymi. Jako kelnerka zarabiała około 2.000,00 zł netto, a wraz z napiwkami ok. 3.000,00 zł.

Przed wypadkiem powódka zarabiała, pracując dorywczo, około 2.000,00 zł miesięcznie. Powódka roznosiła ulotki, sprzątała domy.

W chwili zdarzenia powódka nie pracowała zawodowo. Miała zostać zatrudniona od października 2013 r. Mieszkała u rodziców partnera wraz z córką (ur. w (...) r.).

Po operacji powódka nie mogła sama o siebie zadbać, pomagali jej rodzice i partner.

Od lutego do czerwca 2014 roku J. I. (1) mieszkała wraz z córką u swojej siostry, która pomagała jej i jej córce. Dowoziła dziecko do szkoły w K., przygotowywała je i kąpała. Koleżanka powódki przyjeżdżała po nią i jej córkę do końca roku szkolnego. U siostry mieszkała do końca roku szkolnego 2014 r., następnie przeprowadziła się do rodziców w S., gdzie jej córka poszła do szkoły. Powódka dowoziła dziecko do szkoły ze znajomymi, z sąsiadką, czasami taksówką.

Powódce pomagała siostra, a następnie gdy zamieszkała z rodzicami to rodzice.

Od końca lutego 2015 r. przez kilka miesięcy, również w maju 2015 r., J. I. (1) pracowała w sklepie (...) przy sprzedaży książek. Przewidywane zarobki to 1.300,00 zł netto na umowę zlecenie.

Powódka aktualnie nie pracuje. Mieszka wraz z córką w B. w mieszkaniu koleżanki, która wyjechała na studia. Córka powódki chodzi do szkoły w K., matka odprowadza ją na przystanek lub ktoś ją podwozi. Większe zakupy przywozi jej matka lub koleżanka.

Powódka osiąga dochód miesięczny z tytułu grupy inwalidzkiej w wysokości 255,00 zł, świadczenie rodzinne na dziecko w wysokości 118,00 zł, alimenty wypłacane z funduszu alimentacyjnego w wysokości 400,00 zł, świadczenie 500,00 zł na dziecko. Miesięczne koszty wyżywienia powódki i jej dziecka to kwota około 600 – 800 zł. Na leki przeciwbólowe i maści wydaje 100,00 zł - 200,00 zł miesięcznie.

Powódka korzystała z prywatnej odpłatnej rehabilitacji, aby nie oczekiwać na długie terminy rehabilitacji w ramach państwowej służby zdrowia. Czasami (raz bądź dwa razy w miesiącu) rehabilituje ją nieodpłatnie koleżanka.

Powódka odczuwa zmiany pogody, ma problemy ze wstawaniem z łóżka. Ma problemy z kręgosłupem, które nie występowały przed zdarzeniem. Drętwieją jej palce w prawej nodze. Nie może chodzić w sandałach, chodzi w kapciach na koturnie z podwyższeniem.

Powódka uskarża się na bóle nogi i kręgosłupa.

J. I. (1) rzadko wychodzi na spacery bez kuli. Powódka wstydzi się tego, że chodzi o kuli i kuleje. Z uwagi na niepełnosprawność kontakty towarzyskie powódki zostały ograniczone.

J. I. (1) ubolewa nad tym, że nie może jeździć z córką na rowerze, chodzić na plażę, na spacer.

Aktualnie powódka nie czuje się osobą atrakcyjną. Wygląd zewnętrzny jest dla niej istotny. Przed wypadkiem czuła się osobą atrakcyjną fizycznie, była komplementowana, m.in. za ładne nogi.

J. I. (1) lubiła pracę kelnerki, zwłaszcza przez kontakty z ludźmi. Była chwalona za to jak wywiązuje się ze swojej pracy.

Jej wyuczony zawód to technik handlowiec.

(dowód: zeznania powódki złożone na rozprawie w dniu 28.07.2016 r. k. 255 – 258, czas nagrania 00:10:23, 00:22:03, 00:25:13, 00:28:44, 00:34:08, 00:36:55, 00:39:53, 00:43:53, 00:46:21, 00:48:46, 00:52:49. 00:56:24, 00:57:28, 01:01:06, 01:04:37, w tym podane informacyjnie i przyznane w toku zeznań - na rozprawie w dniu 6.05.2015 r. k. 110, czas nagrania 00:08:32)

J. I. (1) urodziła się (...). W dacie zdarzenia powódka miała 29 lat.

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność pozwanego co do zasady. Pozwany kwestionował wysokość zgłoszonego żądania zapłaty zadośćuczynienia, uprawienia powódki domagania się zapłaty renty. Ciężar wykazania okoliczności, z których wynikałoby uprawnienie do domagania się zapłaty dochodzonego pozwem zadośćuczynienia, renty i żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia spoczywał, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., na powódce. Powódka częściowo temu obowiązkowi sprostała.

Na mocy przepisu art. 2 ust. 1, art. 2 „a” ust. 2, art. 19 ust. 1 i art. 20 pkt. 4, 10 i 11 ustawy z dnia 21.03.1985 roku o drogach publicznych (Dz.U.2015.460 j.t.) drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

1)drogi krajowe;

2)drogi wojewódzkie;

3)drogi powiatowe;

4)drogi gminne.

Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Do zarządcy drogi należy w szczególności:

- utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2;

- przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego;

- wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających.

Na mocy przepisu art. 822 § 1, 2, 3 i 4 Kodeksu cywilnego przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia.

Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Celem ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej jest ochrona integralności stanu majątkowego ubezpieczonego. Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej tradycyjnie nazywane jest ubezpieczeniem długu, gdyż jego przedmiotem jest właśnie zobowiązanie ubezpieczonego do naprawienia szkody wyrządzonej osobie trzeciej, które zakład ubezpieczeń zobowiązuje się za niego wykonać. Ochrona odpowiedzialności cywilnej odnosi się więc do całości sytuacji majątkowej ubezpieczającego narażonej na uszczerbek z powodu obowiązku pokrycia szkody (tak K. Malinowska (w:) Prawo o kontraktach..., s. 251) – przywołane w komentarzu do art. 822 k.c. Z. G., lex).

Na mocy przepisu art. 444 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Jak stanowi przepis art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., IV CK 357/03). (analogicznie: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 2 czerwca 2010 r., I ACa 392/10).

Materiał dowodowy w postaci opinii biegłego sądowego i historii choroby J. I. (1) doprowadził do ustalenia, że powódka doznała uszkodzenia ciała, a w związku z tym przysługuje jej uprawnienie do domagania się zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Uszkodzenia ciała doznane przez powódkę polegające na trwałym uszkodzeniu kostki bocznej podudzia prawego, zaawansowana artroza stawu z końskim ustawieniem stopy, blizny pozostałe po przeszczepie skóry pozwalają, zgodnie z opinią biegłego sądowego chirurga ortopedy jest trwałe i nie rokuje poprawy. Co więcej zgodnie z przywołaną opinią należy liczyć się z nasileniem zmian zwyrodnieniowych u powódki.

Rozmiar doznanego uszkodzenia ciała polegającego na trwałym uszkodzeniu narządu ruchu, który rzutował na powstanie zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa w związku z poruszaniem się o kuli i nieobciążeniem uszkodzonej kostki bocznej podudzia prawego – należy ocenić jako znaczny. Powódka w chwili zdarzenia była osobą młodą, aktywną zawodowo, matką 5 – letniej córki. Zarówno wyuczony zawód jak i podejmowana przez J. I. (1) aktywność zawodowa (praca kelnerki, praca przy roznoszeniu ulotek i sprzątaniu domów) wiązała się ze stałą aktywnością fizyczną. Uszkodzenie ciała doznane przez powódkę wyłączyło ją z aktywności zawodowej. Powódka zeznała, że w trakcie procesu leczenia pracowała przez kilka miesięcy sprzedając książki, ale praca ta umożliwiała powódce przyjmowanie pozycji siedzącej, co i tak nie uchroniło jej przez dolegliwościami, bo jak podała „po pracy była „zakatowana””.

Biorąc pod uwagę młody wiek powódki, odczuwane przez nią fizyczne dolegliwości bólowe, doznawane poczucie krzywdy związane z obawą przed zapewnieniem środków utrzymania, ograniczenia fizyczne w kontaktach z córką, poczucie krzywdy związane z trudnościami w należytym zaopiekowaniu się dzieckiem i aktywnym spędzaniem z nim czasu, ograniczenia fizyczne rzutujące na zmniejszenie aktywności towarzyskiej oraz poczucie wstydu wynikające z chodu utykającego, uzasadniają przyjęcie, że wypłacone przed wytoczeniem sprawy sądowej zadośćuczynienie nie było adekwatne do krzywdy doznanej przez powódkę w związku ze zdarzeniem z dnia 23.09.2013 roku.

Powódka jako młoda, atrakcyjna fizycznie, osoba, spełniająca się w pracy kelnerki i w kontaktach z ludźmi, która miała przed sobą większość życia zawodowego, potrzeby i obowiązki związane z macierzyństwem, potrzeby osobiste wiążące się z kontaktami towarzyskimi i bycia postrzeganą jako osoba atrakcyjna, w wyniku zdarzenia z dnia 23.09.2013 roku w części w sposób nieodwracalny utraciła sprawność fizyczną. W ślad za tym jej możliwości zawodowe, wybory co do spędzania wolnego czasu, możliwości aktywnego spędzania czasu z dzieckiem zostały w znacznej mierze ograniczone. Ponieważ doznane uszkodzenie ciała jest trwałe, a rokowania co do poprawy stanu zdrowia, jak wynika z opinii biegłego sądowego, niepomyślne w związku z postępującymi zmianami zwyrodnieniowymi i koniecznością przeprowadzenia zabiegu operacyjnego usztywnienia stawu skokowo górnego, uzasadniają ustalenie, że ostatecznie dochodzona kwota zadośćuczynienia w wysokości 40.000,00 zł jest adekwatna do doznanego uszkodzenia i odczuwanej krzywdy.

Istotne jest przy tym to, że pomimo upływu trzech lat od zdarzenia doznane obrażenia ciała w dalszym ciągu łączą się z odczuwaniem bólu przez powódkę.

Przed procesem sadowym powódce zostało przyznane zadośćuczynienie w kwocie 10.000,00 zł.

Dochodzone w sprawie zadośćuczynienie w wysokości 40.000,00 zł, co z przyznanym daje łącznie kwotę 50.000,00 zł, jest adekwatne do krzywdy odczuwanej przez J. I. (1).

Nadmienić należy, że w toku sprawy pozwany nie uzasadniał stanowiska procesowego, w którym domagał się oddalenia powództwa, postanowieniami dotyczącymi franszyzy redukcyjnej i sumą ubezpieczenia.

Fakt pomniejszenia wypłaconej kwoty zadośćuczynienia poza procesem o 10% tytułem franszyzy redukcyjnej wobec braku zarzutów procesowym w tym zakresie jak i wobec braku jednoznacznych, precyzyjnych postanowień umowy ubezpieczenia ustalonych w sprawie, spowodował, że dochodzona pozwem kwota zadośćuczynienia została zasądzona od pozwanego na rzecz powódki w całości. W poczet materiału dowodowego nie została złożona klauzula nr 63 (k. 99 verte akt).

Analogicznie, pozwany nie bronił się w sprawie ograniczeniem odpowiedzialności wynikającym z sumy ubezpieczenia, a zatem szczegółowe ustalenia w tym zakresie nie były przeprowadzane.

Powódka była w sprawie reprezentowana przez fachowego pełnomocnika Jedynie co do żądania zapłaty kwoty 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę zostało zgłoszone żądanie zapłaty odsetek ustawowych. Od rozszerzonego żądania zapłaty zadośćuczynienia powyżej kwoty 15.000,00 zł powódka nie domagała się zapłaty odsetek, albowiem takie żądanie nie zostało zgłoszone.

Ponieważ stan zdrowia powódki na etapie postępowania likwidacyjnego uzasadniał przyznanie powódce zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie przewyższające wypłacone zadośćuczynienie, odsetki od zadośćuczynienia w kwocie 15.000,00 zł należało zasądzić zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 30.01.2015 roku.

Niepewne prognozy, co do stanu zdrowia w przyszłości nie mogą zostać uwzględnione jako krzywda podlegająca rekompensacie przed wystąpieniem niekorzystnej zmiany. (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 października 2006 r., I ACa 966/06).

W sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia. (tak uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z dnia 17 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69).

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego do ustalenia obowiązku wynagrodzenia szkód przyszłych nie jest konieczna pewność powstania dalszych szkód w przyszłości, lecz wystarcza stwierdzenie prawdopodobieństwa, że aktualny stan zdrowia powódki nie ujawnia jeszcze wszystkich skutków uszkodzenia ciała. (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1978 r., IV CR 203/78).

Proces leczenia powódki nie jest zakończony. Zgodnie z opinią biegłego sądowego przewidywane są dalsze następstwa doznanego urazu związane z nasileniem się zmian zwyrodnieniowych w stawie skokowo – goleniowym prawnym, powodującym pogłębianie się inwalidztwa w zakresie narządu ruchu.

W ocenie biegłego sądowego wskazane jest poddanie powódki zabiegowi operacyjnemu usztywnienia stawu.

Konsekwencje i następstwa dalszego leczenia powódki nie są na obecnym etapie możliwe do przewidzenia. Wobec powyższego zasługuje na uwzględnienie żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia z dnia 23.09.2013 roku.

Roszczenie o rentę przysługuje poszkodowanemu w razie:

1) całkowitej lub częściowej utraty przez niego zdolności do pracy zarobkowej;

2) zwiększenia się jego potrzeb;

3) zmniejszenia się jego widoków powodzenia na przyszłość.

Wymienione następstwa powinny mieć charakter trwały (co nie oznacza, że nieodwracalny). Każda z tych okoliczności może stanowić samodzielną podstawę zasądzenia renty, jednakże konieczną przesłanką jest powstanie szkody bądź to w postaci zwiększenia wydatków, bądź to zmniejszenia dochodów. (tak komentarz Jacek Gudowski, Gerard Bieniek, komentarz do art. 444 k.c., lex).

Nie jest konieczne określenie terminu końcowego świadczenia renty. Obowiązek świadczenia wygasa, jeżeli poszkodowany odzyska zdolność do pracy albo gdy nadejdzie termin, w którym w sposób naturalny (wiek, utrata kwalifikacji) zdolność tę utraciłby. Zmniejszanie się z wiekiem zdolności do pracy powinno być uwzględniane przy ustalaniu wysokości renty, jednak osiągnięcie wieku emerytalnego nie musi być równoznaczne z całkowitą utratą zdolności do pracy (por. wyrok SN z dnia 15 listopada 2006 r., I UK 150/06, OSNP 2008, nr 1–2, poz. 19; wyrok SN z dnia 12 czerwca 1968 r., III PZP 27/68, OSN 1969, nr 2, poz. 24; wyrok SN z dnia 6 grudnia 1973 r., I PR 491/73, OSN 1974, nr 9, poz. 155) (tak Adam Olejniczak, komentarz do art. 444 Kodeksu cywilnego, teza 19, lex).

Zgodnie ze słusznym stanowiskiem Sądu Najwyższego w przypadku obliczania renty z tytułu zwiększonych potrzeb sąd nie jest zobowiązany do drobiazgowej dokładności. W tym zakresie powinien się kierować wskazaniami z art. 322 k.p.c. (wyrok SN z 25 listopada 1999 r., II CKN 476/98, LexisNexis nr (...)).

W przypadku odszkodowania z tytułu czynu niedozwolonego oraz renty na podstawie art. 444 k.c. przyjmuje się, że reguła ius moderandi ma zastosowanie. Dopuszczalne jest - w braku możliwości ścisłego udowodnienia roszczenia o naprawienie szkody - zasądzenie odpowiedniej sumy według oceny sądu opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (art. 322 k.p.c.), zaś renta na podstawie art. 444 § 2 k.c. musi być jedynie odpowiednia, a nie precyzyjnie oddająca wartość szkody. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 stycznia 2016 r., I ACa 967/15).

Okoliczność, że poszkodowany w chwili wyrządzenia mu szkody nie pracował zarobkowo, nie uzasadnia oddalenia żądania renty, jeżeli usprawiedliwiony jest wniosek, że w normalnym rozwoju wypadków, gdyby nie doznał szkody, podjąłby pracę zarobkową (por. wyrok SN z 12 lutego 1959 r., 3 CR 503/58, RPEiS 1960, nr 2, s. 397).

Art. 444 § 2 należy rozumieć w ten sposób, że przy ustalaniu wysokości renty sąd powinien brać pod uwagę realną, praktyczną możliwość podjęcia przez poszkodowanego pracy w granicach zachowanej zdolności do pracy, a nie możliwość teoretyczną. Dlatego też nie jest wykluczona sytuacja, w której poszkodowany otrzyma pełną rentę w wysokości utraconych zarobków, jakie mógłby osiągnąć, gdyby wypadek nie nastąpił, chociaż nie utracił całkowicie zdolności do pracy zarobkowej. Taka sytuacja zachodzi w razie utraty przez poszkodowanego, znajdującego się w wieku przedemerytalnym, zdolności wykonywania wyuczonej pracy fizycznej z równoczesnym znacznym ograniczeniem rodzajów wysiłków fizycznych, przy których nie zachodzą przeciwwskazania lekarskie, i przy znacznym ograniczeniu podaży wolnych miejsc pracy specjalnie chronionej (wyrok SN z 10 października 1977 r., IV CR 367/77, LexisNexis nr (...), OSNCP 1978, nr 7, poz. 120).

Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie, np. konieczność stałych zabiegów, rehabilitacji, specjalnego odżywiania.

„Przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego" (wyrok SN z 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, LexisNexis nr 301141, OSNCP 1977, nr 1, poz. 11, z glosą J. Rezlera, NP 1978, nr 6, s. 964 oraz z omówieniem Z. Radwańskiego i J. Panowicz-Lipskiej, NP 1979, nr 6, s. 93).

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie doprowadził do ustalenia, że w przypadku powódki zaistniały łącznie trzy przesłanki warunkujące uprawnienie do renty. Powódka utraciła częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albowiem nie może wykonywać każdej, a przy tym dotychczas wykonywanej, pracy. Zgodnie z orzeczeniem o niepełnosprawności może świadczyć pracę w warunkach chronionych.

Doznane uszkodzenie ciała zwiększyło potrzeby powódki. Zalecenia lekarskie wskazywały konieczność poddawania powódki rehabilitacji. Powódka nie rehabilitowała się w takim zakresie jaki był jej zalecony przez lekarzy. Wpływały na to długie terminy oczekiwania na rehabilitację w ramach państwowej służby zdrowia jak i brak możliwości finansowych opłacania prywatnej rehabilitacji. W celu poprawy stanu zdrowia powódka – jak zeznała – korzystała z pomocy rehabilitacji świadczonej jej sporadycznie przez koleżankę. O zwiększeniu się potrzeb powódki świadczy również konieczność przeprowadzenia dalszego zabiegu operacyjnego, a w związku z tym wyjazdów na leczenie, czy przeprowadzenia leczenia stomatologicznego, odkładanego przez powódkę z uwagi na brak środków.

Zaistniała także trzecia przesłanka w postaci zmniejszenia się widoków powodzenia powódki na przyszłość. Powódka pomimo tego, że jest osobą młodą, nie może wykonywać wyuczonego zawodu. Doznane uszkodzenie narządu ruchu znacznie ograniczyło możliwości znalezienia przez powódkę pracy. Rokowania biegłego sądowego wskazujące na dalszą degradację narządu ruchu jak i konieczność przeprowadzenia dalszego zabiegu operacyjnego, nie są pomyślne.

Aktualna niemożliwość wykonywania pracy stojącej pozbawia J. I. (2) możliwości świadczenia pracy w zawodzie sprzedawcy, czy kelnerki. Trudności w poruszaniu się i brak wykształcenia, które pozwalałaby na pracę statyczną i to bez obciążania narządu ruchu pozwalają na przyjęcie, że sytuacja zawodowa powódki na rynku pracy jest trudna.

Przed zdarzeniem powódka była osobą zdrową, wykonującą prace dorywcze i aktywnie poszukującą pracy. W wyniku wypadku jej sytuacja zdrowotna uległa pogorszeniu eliminując ją z rynku pracy. Poza tym powódka musiała korzystać z pomocy osób trzecich w poruszaniu się i opiekowaniu się dzieckiem, odwożeniem córki do szkoły. Okoliczności te przemawiają za przyjęciem, że powódce przysługuje uprawnienie do domagania się zapłaty renty.

Dochody uzyskiwane przez J. I. (1) przed wypadkiem, jak również zwiększenie się jej potrzeb w wyniku doznanego urazu i zmniejszenie widoków powodzenia na przyszłość uzasadniają przyjęcie, że adekwatna jest żądana przez powódkę renta w wysokości 1.500,00 zł miesięcznie. Kwota ta jest niższa od dochodów uzyskiwanych przez powódkę przed wypadkiem, przy jednoczesnym zwiększeniu jej potrzeb.

W procesie odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 3.04.2015 roku (k. 69).

Powódka zeznała, że pod koniec lutego 2015 roku podjęła pracę w sklepie (...) i pracowała tam kilka miesięcy. Ponieważ nie wskazała dokładnie do kiedy tak pracowała, a odnosząc się do znaczenia słowa „kilka” należało przyjąć, że pracowała tam 9 miesięcy (zaimek oznaczający w sposób przybliżony liczbę większą niż 2 i mniejszą niż 10 – internetowy słownik języka polskiego).

Wobec powyższego żądanie zapłaty renty za okres od marca 2015 roku do końca listopada 2015 roku nie zasługuje na uwzględnienie.

Pozwany został wezwany do zapłaty renty pismem z dnia 28.10.2014 roku (k. 39 – 40), które według powódki było już zgłoszone w dniu 1.11.2014 roku (pismo k. 223 – 224).

Ponieważ powódka nie wskazała przed procesem terminu zapłaty renty płatnej miesięcznie, odsetki od renty za okres od listopada 2014 roku do lutego 2015 roku i od grudnia 2015 roku do lipca 2016 roku należało zasądzić od pierwszego następnego miesiąca nie uwzględniając dni ustawowo wolnych od pracy. Odsetki od renty za miesiąc sierpień 2016 roku należało zasądzić od dnia wydania wyroku, tj. 11.08.2016 roku i zgodnie z żądaniem zapłaty renty do 10- go dnia miesiąca.

Mając na uwadze powyższe sąd, na podstawie przepisu art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c., zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty – od kwoty 15.000,00 zł - o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Na podstawie przepisu art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 19.500,00 zł tytułem skapitalizowanej renty za okres od listopada 2014 roku do lutego 2015 roku i od grudnia 2015 roku do sierpnia 2016 roku wraz z odsetkami:

a/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości ustawowej od dnia 1.12.2014 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

b/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości ustawowej od dnia 1.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

c/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości ustawowej od dnia 1.02.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

d/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości ustawowej od dnia 1.03.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

e/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

f/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2.02.2016 roku do dnia zapłaty;

g/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.03.2016 roku do dnia zapłaty;

h/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.04.2016 roku do dnia zapłaty;

i/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.05.2016 roku do dnia zapłaty;

j/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.06.2016 roku do dnia zapłaty;

k/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1.07.2016 roku do dnia zapłaty;

l/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2.08.2016 roku do dnia zapłaty;

ł/ od kwoty 1.500,00 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 11.08.2016 roku do dnia zapłaty,

o czym orzekł jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

Na mocy art. 445 § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 12 k.c. sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki rentę w wysokości 1.500,00 zł miesięcznie płatną do 10 – go dnia każdego miesiąca począwszy od września 2016 roku, płatną wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat, o czym orzekł jak w punkcie trzecim sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie żądanie zapłaty renty oddalił, o czym orzekł jak w punkcie czwartym sentencji wyroku.

Zgodnie z przepisem art. 189 k.p.c. sąd ustalił odpowiedzialność pozwanego wobec powódki na przyszłość za szkody mogące powstać w przyszłości w związku ze zdarzeniem, któremu powódka uległa w dniu 23.09.2013 roku (omyłkowo wskazanym jako 23.09.2014 roku) w miejscowości K., o czym orzekł jak w punkcie piątym sentencji wyroku.

Powódka wygrała sprawę co do żądania zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę 40.000,00 zł, skapitalizowanej renty w kwocie 19.500,00 zł i renty na przyszłość (wps 18.000 zł = 1.500 zł x 12 miesięcy). Powódka domagała się zapłaty kwoty 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 33.000,00 zł tytułem skapitalizowanej renty i renty na przyszłość (wps 18.000,00 zł). Przyjąć więc należy, że powódka wygrała sprawę w 85,16%, a pozwany w 14,84%.

Na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki zwrot kosztów procesu w 85,16%, których szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu, o czym orzekł jak w punkcie szóstym sentencji wyroku.

Na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu w 14,84%, których szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu, o czym orzekł jak w punkcie siódmym sentencji wyroku.