Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Radosław Buko

Protokolant: st.sekr.sądowy Beata Pezena

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 roku w Słupsku

odwołania W. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 19 marca 2012 roku znak (...)

w sprawie W. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu W. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2012 roku na okres 1 (jednego) roku, nie stwierdzając odpowiedzialności organu rentowego

UZASADNIENIE

Ubezpieczony W. C. w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 19 marca 2012 roku, znak (...), domagał się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu podniósł , że wydana decyzja jest dla niego krzywdząca i wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Pozwany organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania oraz zasadzenia od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych , podnosząc że po przeprowadzeniu badań lekarskich i analizie dokumentacji medycznej lekarz orzecznik ZUS oraz komisja lekarska ZUS orzekli, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. C., lat (...), urodzony (...)posiada zawód wyuczony murarz, pracował jako traktorzysta.

W okresie od 23 września 2003 roku do 31 marca 2012 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ze względu na schorzenia ortopedyczne.

/bezsporne/

W dniu 20 stycznia 2012 roku złożył ponowny wniosek o rentę.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 13 lutego 2012 roku rozpoznał u ubezpieczonego kręgozmyk cieśnieniowy L4/L5 po kilkakrotnym leczeniu operacyjnym, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i L-S w okresie remisji ostrego zespołu bólowego, bez uszkodzenia układu nerwowego i stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 7 marca 2012 roku orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Zaskarżoną decyzją odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód: akta rentowe: wniosek k. 172, zaskarżona decyzja k.176, dokumentacja lekarska : orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 13 lutego 2012 roku k.131, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 7 marca 2012 roku k. 138

Sąd ustalając, czy stan zdrowia skarżącego świadczy o tym, że jest on niezdolny do pracy częściowo lub całkowicie z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych o specjalnościach: ortopeda, neurolog, neurochirurg.

Stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia ortopedyczne tj. stan po operacji kręgozmyku cieśnieniowego L5-S1, znaczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z utrzymującym się zespołem bólowym powodują u ubezpieczonego częściową niezdolność do pracy na okres roku. U W. C. nie stwierdzono istotnej poprawy od badania w dniu 14 września 2011 roku. Niewykluczone jest ponowne leczenie operacyjne w obrębie kręgosłupa. Istniejące u ubezpieczonego schorzenie leczone operacyjnie-stabilizacja L3-L4-L5 ogranicza ruchomość kręgosłupa w stopniu znacznym. Niewydolność statyczno-dynamiczna kręgosłupa czyni ubezpieczonego niezdolnym do pracy.

Dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 4 lipca 2012 r. k. 14 verte akta sprawy, opinia sądowo – lekarska z dnia 27 lutego 2012 r. k. 55 verte akta sprawy, aneks k.57 akta sprawy

Natomiast stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia neurochirurgiczne tj. ześlizg (...) oraz neurologiczne tj. stan po trzykrotnej operacji kręgozmyku cieśnieniowego L5-S1, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka szyjnego kręgosłupa umiarkowanego stopnia nie powodują u ubezpieczonego niezdolności do pracy.

Dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 26 kwietnia 2012 r i 15 października 2012 roku. k. 26-28 akta sprawy

Zarzuty do opinii ortopedów złożył organ rentowy wnosząc o dopuszczenie dowodu z badania ubezpieczonego przez inny zespół biegłych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego W. C. zasługuje na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy ubezpieczony jest nadal tj. od dnia 1 kwietnia 2012 roku niezdolny do pracy częściowo lub całkowicie. Spełnianie przez ubezpieczonego pozostałych określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity: Dz.U. 2009r., Nr 153, poz. 1227) nie było przez organ rentowy kwestionowane.

Definicję niezdolności zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 w/w ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 w/w ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe na powyższą okoliczność, dopuszczając dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu ortopedii, neurologii i neurochirurgii jako odpowiednich ze względu na schorzenia ubezpieczonego. Z punktu widzenia neurologicznego i neurochirurgicznego W. C. nie jest niezdolny do pracy.

Z przyczyn ortopedycznych ubezpieczony jest zaś częściowo niezdolny do pracy na okres roku. W sprawie Sąd przeprowadził dowód z opinii dwóch niezależnych biegłych ortopedów , którzy zgodnie orzekli, że ze względu na schorzenia ortopedyczne ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy. Powołali się przy tym na brak istotnej poprawy od badania w dniu 14 września 2011 roku. Nadto biegły K. S. wskazał, że stabilizacja L3- (...) ogranicza ruchomość kręgosłupa w stopniu znacznym i powoduje niewydolność statyczno – dynamiczną kręgosłupa.

Sąd podzielił opinie biegłych ortopedów w całej rozciągłości, uznając jej wnioski, jak i uzasadnienie za przekonujące, należycie uzasadnione, obiektywne. Opinia w/w biegłego jest logiczna. Biegli powołując argumenty medyczne, wyjaśnił dlaczego stan zdrowia ubezpieczonego powoduje częściową niezdolność do pracy na okres roku. Sąd stwierdził, iż opinia została wydana przez biegłych o specjalności adekwatnej do schorzeń wskazanych przez W. C., po wnikliwym, wszechstronnym badaniu, rozważeniu dokumentacji medycznej z przebiegu dotychczasowego leczenia i odebraniu wywiadu medycznego, w sposób rzeczowy i kompetentny, a nadto zawiera jasne, logiczne i przekonywujące wnioski i twierdzenia oraz uzasadnienie zgodne z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Opinie biegłych zawierały kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego i uwzględniały wpływ rozpoznanego u niego schorzenia na zdolność do pracy, jednocześnie zawierają przekonujące uzasadnienie w zakresie rozpoznanych schorzeń oraz przyczyn, dla których wnioskodawca nie powinien być uznany za niezdolnego do pracy. Zdaniem Sądu, opinia biegłego w rozpoznawanej sprawie, została wydana na podstawie właściwych przesłanek (badań lekarskich, zaświadczeń o stanie zdrowia i przebytym leczeniu). Zważyć należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96, niepubl.). Według wyroku Sądu Najwyższego z 14 marca 2007 r., III UK 130/06, LexPolonica nr 1871267 (OSNP 2008, nr 7-8, poz. 113) opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii. (tak postanowienie SN 2000.11.27. I CKN 1170/98 OSNC 2001 nr 4 poz. 84).

Niewątpliwe w niniejszej sprawie opinie biegłych są stanowcze i zdecydowana. Rzetelności opinii, która jest podstawą rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie podważyły zarzuty organu rentowego w których podkreślił że kręgozmyk L4-L5 jest obecnie stabilny, albowiem wyniki badań przeczą wnioskom organu rentowego. Podkreślić należy, że również biegły neurolog mimo, że nie uznał ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy z przyczyn natury neurologicznej – nie kwestionował odmiennej opinii ortopedy.

W tym kontekście w ocenie Sądu zarzuty organu rentowego stanowiły jedynie polemikę z opinią biegłego sądowego . W ocenie Sądu w utrwalonej praktyce orzeczniczej sądów przyjęto, iż strona, która zamierza skutecznie podważyć wartość dowodową opinii biegłego sądowego winna przytoczyć rzeczowe argumenty, uzasadniające jej twierdzenia. Strona, która chce zakwestionować wnioski wyrażone w opiniach winna przedstawiać konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowych opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. Odnosząc się do wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych wskazać należy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał, że do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, nie publikowany).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania - wyrok z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko wyrażone w powyższych orzeczeniach i nie znajdując podstaw do powołania kolejnych biegłych oddalił wniosek.

Zauważyć w tym miejscu należy, że organ rentowy nie złożył żadnych merytorycznych zastrzeżeń do opinii ostatnio powołanego biegłego ortopedy ograniczając się do podtrzymania stanowiska o braku istnienia niezdolności do pracy u ubezpieczonego.

W wyroku z dnia 30 marca 2000r. w sprawie II UKN 444/99 opublikowanym w OSNP 2001/17/543 Sąd Najwyższy stwierdził, że w postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych organ rentowy ma pozycję strony (art. 477 ¹⁰ § 1 kpc), więc powinien przejawiać odpowiednią aktywność dowodową, między innymi wobec treści dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych, a w przeciwnym razie ponosi negatywne skutki prawne swej bierności, polegające zwłaszcza na zmianie wydanej decyzji czy oddaleniu wniesionego środka zaskarżenia.

W tym stanie rzeczy, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc Sąd zmienił zaskarżona decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu W. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2012 roku na okres 1 roku o czym orzekł jak sentencji wyroku.

Mając na uwadze dyspozycję art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd, nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieprzyznanie prawa do świadczenia, albowiem ustalenie czy ubezpieczony jest zdolny do pracy wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego, gdyż dopiero na podstawie opinii biegłych ustalono, że ubezpieczony nadal był niezdolny do pracy – okoliczność ta miała charakter ocenny i stanowisko organu rentowego wprawdzie nie zostało podzielone, lecz było oparte na racjonalnych argumentach.