Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 26 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku, IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Jastrzębski (spr.)

Sędziowie: SSO Elżbieta Jaroszewicz, SSO Mariusz Struski

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z nadzoru nad egzekucją z nieruchomości dłużnika M. D., prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lęborku Michała Mertsch z wniosku wierzyciela J. K., pod sygnaturą Km 1273/13,

na skutek zażalenia wierzyciela J. K.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 7 sierpnia 2013r., sygn. akt I Co 955/13,

postanawia: oddalić zażalenie.

Sygn. akt IV Cz 569/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Lęborku dokonał zatwierdzenia sprawozdania z zarządu nieruchomością, złożonego w dniu 27.06.2013r. i 17.07.2013r. przez M. D.w sprawie prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lęborku Michała Mertsch z wniosku wierzyciela J. K., pod sygnaturą Km 1273/13.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, odwoławszy się do brzmienia przepisów art. 937 § 1 i 2 k.p.c., że ze złożonego przez dłużniczkę sprawozdania, uzupełnionego o wyjaśnienia zgłoszonych doń zarzutów wierzyciela, wynika, iż na nieruchomości oddanej dłużniczce w zarząd znajduje się nienadający się do zamieszkania ani wynajmu budynek mieszkalny, nadto, że nieruchomość ta nie przynosi także innych pożytków. Zdaniem Sądu, skoro wierzyciel zaskarżył sprawozdanie jedynie w zakresie wydatków ponoszonych przez dłużniczkę na podatek od nieruchomości w lata 2006-2008 i nie zgłosił innych uwag, złożone przez dłużniczkę sprawozdanie należało zatwierdzić, zgodnie z art. 937 § 2 k.p.c.

Z powyższym postanowieniem nie zgodził się wierzyciel, który w złożonym zażaleniu zaskarżył orzeczenie Sądu Rejonowego w całości, wyrażając w nim swoje ogólne niezadowolenie. W treści jego uzasadnienia skarżąca wierzyciel podniosła, że nie zlecała dłużniczce zarządu nad przysługującym jej udziałem w przedmiotowej nieruchomości, że twierdzenia dłużniczki nie polegają na prawdzie, że ze względu na agresywną postawę dłużniczki nie może korzystać tak z nieruchomości, jak i z budynku na niej posadowionego, dlatego też nie poczuwa się do obowiązku uiszczania w 1/8 opłat za zużycie prądu oraz podatku od nieruchomości. Tym samym nie zgadza się z postanowieniem Sądu I instancji, zatwierdzającego sprawozdanie dłużniczki z zarządu nad nieruchomością i wnosi o jego zmianę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

W ocenie Sądu Okręgowego, zażalenie wierzycielki wynika z niezrozumienia instytucji zarządu zajętej nieruchomości. Wobec wszczęcia egzekucji z nieruchomości zgodnie z treścią art. 931 § 1 kpc zarząd nieruchomością w toku egzekucji powierzany jest ipso iure dłużnikowi, który powinien go sprawować zgodnie z regułami określonymi w przepisach o zarządzie nieruchomością zajętą. Wyjątkowo, tj. gdy wymaga tego prawidłowe sprawowanie zarządu oraz gdy dochody bieżące wystarczają na pokrycie kosztów zarządu lub gdy wierzyciel złoży stosowną zaliczkę, sąd, działając na wniosek lub z urzędu, może odjąć dłużnikowi zarząd i ustanowić innego zarządcę. W literaturze przyjmuje się, że konieczność odjęcia zarządu dłużnikowi i ustanowienia innego zarządcy powstaje w przypadku, gdy dłużnik nie daje gwarancji prawidłowego prowadzenia zarządu zarówno z przyczyn subiektywnych (dłużnik wykonuje zarząd niesumiennie, niedbale, jest nieuczciwy), jak i obiektywnych (brak odpowiednich kwalifikacji, długotrwały wyjazd, choroba).

Zarządca nieruchomości obligowany jest treścią art. 937 kpc do składania sprawozdań (z czynności oraz rachunkowych) dotyczących zajętej nieruchomości i stanowi podstawowy środek nadzoru sprawowanego przez sąd i zarazem z uwagi na obowiązek obligatoryjnego wysłuchania stron przed zatwierdzeniem sprawozdania daje wierzycielowi i dłużnikowi możliwość kontroli prawidłowości wykonywania zarządu. W razie nierzetelności czy wadliwości sprawowania zarządu nieruchomością sąd nadzorujący egzekucję może stosować sankcje przewidziane w prawie egzekucyjnym, takie jak: grzywna (art. 938 § 2 kpc), odjęcie zarządu (art. 931 § 2 kpc), odmowa zatwierdzenia zarządu, polecenie wykonania określonej czynności, lecz tego typu postanowienia sądu nie ustalają same w sobie zobowiązania zarządcy wobec dłużnika i wierzyciela, a jego odpowiedzialność odszkodowawcza może być realizowana jedynie w drodze odrębnego procesu (por. art. 938 kpc).

W konsekwencji powyższego zaoferowane przez skarżącą wierzycielkę jej argumenty zażalenia stanowią jedynie luźną i subiektywną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Nie są to jednak merytorycznie uzasadnione zastrzeżenia, podważające prawidłowość zaskarżonego orzeczenia pod względem proceduralnym, a tylko takie mogłyby stanowić przedmiot kontroli instancyjnej Sądu II instancji, wywołanej wywiedzionym przez nią zażaleniem.

Analizując zaś akta niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że skarżąca wierzyciel nie wykazała, aby istniała jakakolwiek podstawa do przyjęcia, że zarząd sprawowany przez dłużniczkę był nierzetelny lub wadliwy. Nie można bowiem postawić dłużniczce skutecznego zarzutu prowadzenia nieracjonalnej lub nieprawidłowej gospodarki nieruchomością, której powierzchnia wynosi zaledwie 0,35 ha i zabudowana jest niszczejącym, przez nikogo niezamieszkałym budynkiem. Podnoszone przez skarżącą się wierzycielkę okoliczności związane z brakiem dostępu do tej nieruchomości oraz artykułowane w treści zażalenia osobiste żale wierzycielki kierowane w stosunku do dłużniczki i jej rodziny pozostają poza sferą oceny prawnej przy rozpoznawaniu zażalenia.

Z tego też względu brak było podstaw do podzielnia argumentacji zażalenia, które jako bezzasadne i pozbawione merytorycznych uwag podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.