Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Żelewska
Protokolant:	protokolant Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lipca 2018 r. w G.

sprawy z powództwa J. Ś.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. Ś. kwotę 19.255,82 zł (dziewiętnaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt pięć złotych 82/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 lutego 2015r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w części tj. co do kwoty 143,50 zł (sto czterdzieści trzy złote 50/100) ;

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 402,95 zł (czterysta dwa złote 95/100) tytułem kosztów procesu.

Sygnatura akt: I C 1562/16

UZASADNIENIE

Powód J. Ś. wniósł pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 42.975 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lutego 2015r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w dniu 7 października 2014r. w G. na ul. (...) doszło do wypadku drogowego, w którym powód został poszkodowany. Podczas postępowania sądowego drugi z uczestników tego zdarzenia został uznany za wyłącznie winnego wypadku. Sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. W wyniku doznanych obrażeń powód był niezdolny do wykonywania pracy zawodowej nieprzerwanie przez okres 50 dni tj. od 7 października 2014r. do 16 grudnia 2014r. Mimo prowadzonego postępowania likwidacyjnego powód nie otrzymał od pozwanego żadnej kwoty z tytułu zwrotu utraconych dochodów. Powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wyceny nieruchomości pod firmą Kancelaria (...) z siedzibą w P., a także jest biegłym sądowym w zakresie wyceny nieruchomości. Powód wyliczył wysokość utraconych dochodów w ten sposób, że najpierw obliczył średni dochód dzienny w latach 2010-2014, dzieląc uzyskany w poszczególnych latach dochód przez ilość dni roboczych przypadających w każdym roku kalendarzowym. Uzyskany w ten sposób średni dochód dzienny wynosi 859,51 zł. Dochodzona w sprawie kwota stanowi iloczyn średniego dziennego dochodu oraz ilości dni, w których powód pozostawał bez pracy.

(pozew k. 2-5)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując w całości zasadność dochodzonego roszczenia i zaprzeczając twierdzeniom strony powodowej, których wyraźnie nie przyznaje. Przede wszystkim pozwany zarzucił, iż powód nie wykazał, że gdyby nie doszło do zderzenia to osiągnąłby dochód w dochodzonej wysokości. Zdaniem pozwanego powód nie przedstawił dowodów, które potwierdzałby fakt utraty zleceń bądź rezygnacji z wykonywania wcześniej zleconych opinii. Pozwany kwestionuje także prawidłowość (metodologię) wyliczeń powoda. W ocenie pozwanego niezasadne jest chociażby obliczanie średniego dziennego dochodu z uwzględnieniem lat 2010-2012. Powód nie wykazał, że gdyby do wypadku nie doszło, jego dochód byłyby zbliżony do dochodu z lat poprzednich. Pozwany kwestionuje także prawidłowość wskazanych wyliczeń, gdyż nie jest jasne czy i w jakiej wysokości powód uwzględnił koszty uzyskania przychodu oraz obciążenia publicznoprawne. Zdaniem pozwanego powód pominął wysokość obciążeń podatkowych oraz obciążeń z tytułu ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego. Zdaniem pozwanego nie jest wystarczające dla wykazania roszczenia oparcie się na danych z księgi przychodów rozchodów z okresu październik-grudzień 2014 czy też danych z rocznych zeznań podatkowych. W ocenie pozwanego z twierdzeń pozwu nie wynika także, czy powód w trakcie niezdolności do pracy uzyskiwał jakikolwiek dochód. Jeżeli jednak przyjąć, że powód nie uzyskał świadczenia ZUS za okres niezdolności do pracy to pozwany zarzucił z ostrożności, iż powód przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody. Skoro bowiem przyczyną odmowy prawa do zasiłku chorobowego było niepodleganie przez powoda ubezpieczeniu chorobowemu z uwagi na nieopłacenie składki w terminie to należy przyjąć, że gdyby powód działając w celu zabezpieczenia własnego interesu dokonywał płatności w terminie, ZUS wypłaciłby powodowi zasiłek chorobowy. Pozwany kwestionuje także roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie albowiem powód nie wyjaśnił w żaden sposób z jakich względów uważa, że dochodzone roszczenie było wymagalne przed dniem 3 lutego 2015r.

(odpowiedź na pozew k. 94-94v)

W toku postępowania powód cofnął pozew co do kwoty 143,50 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

(protokół rozprawy k. 194)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 października 2014r. w G. ul. (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...), naczepa marki K. numer rejestracyjny (...), którym poruszał się prawym pasem ww. ulicy w kierunku posesji nr (...), nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo do bramy wjazdowej ww. posesji, w wyniku czego uderzył swoim lewym przednim narożnikiem w motocykl marki S. numer rejestracyjny (...) będący na lewym pasie ruchu w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania pojazdu marki S., w wyniku czego J. Ś. doznał obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego, urazu głowy, wstrząśnienia mózgu, złamania żeber II-VI po stronie prawej, odmy opłucnowej prawostronnej, złamania kości piętowej i skokowej po stronie prawej, które to obrażenia spowodowały średni uszczerbek na jego zdrowiu naruszając czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. Wyrokiem z dnia 26 października 2015r. wydanym w sprawie o sygnaturze II K 495/15 Sąd Rejonowy w Gdyni ustalił, że P. W. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z art. 177 § 1 kk i uznając, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne warunkowo umorzył postępowanie na okres próby wynoszący dwa lata. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 13 listopada 2015r.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wyrok z dnia 26 października 2015r. k. 102 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze II K 495/15)

Sprawca był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W.. Pismem z dnia 30 grudnia 2014r. powód zgłosił pozwanemu swoje roszczenie o zwrot utraconych dochodów. Decyzją z dnia 24 czerwca 2015r. pozwany odmówił zwrotu utraconych dochodów, wskazując, że dopiero po przedłożeniu księgi przychodów i rozchodów prowadzonej działalności gospodarczej za okres od stycznia 2013r. do grudnia 2014r. i po sprecyzowaniu kosztów będzie możliwa weryfikacja stanowiska powoda. Decyzją z dnia 4 marca 2016r. pozwany ostatecznie odmówił zwrotu utraconych dochodów.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o pismo powoda z dnia 30 grudnia 2014r. k. 10-14, pismo powoda z dnia 3 lutego 2015r. k. 15-21, decyzję pozwanego z dnia 24 czerwca 2015r. k. 22-23, odwołanie powoda z dnia 22 lipca 2015r. k. 24-26, pismo powoda z dnia 3 sierpnia 2015r. k. 27, pismo pozwanego z dnia 20 sierpnia 2015r. k. 28, decyzję pozwanego z dnia 27 sierpnia 2015r. k. 29, decyzję pozwanego z dnia 4 marca 2016r. k. 34-35)

Powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wyceny nieruchomości pod firmą Kancelaria (...) z siedzibą w P., a także pełni funkcję biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości wpisanego na listę Prezesa Sądu Okręgowego w Gdańsku.

(okoliczności bezsporne)

Powód poinformował Sąd Rejonowy w Gdyni, Sąd Rejonowy w Wejherowie, Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim o wypadku i hospitalizacji, usprawiedliwiając swoją nieobecność na rozprawach.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o zaświadczenie z dnia 30 września 2015r. k. 110, zaświadczenie z dnia 15 września 2015r. k. 113, zaświadczenie z dnia 8 października 2015r. k. 115, notatka urzędowa k. 112, wezwania na rozprawę k. 116-134)

Z tytułu niezdolności do pracy w okresie od 7 października 2014r. do 16 grudnia 2014r. powód otrzymał zasiłek chorobowy w łącznej wysokości 4.580,21 zł brutto (3.755,22 zł netto).

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o zaświadczenie ZUS z dnia 4 kwietnia 2017r. k. 109)

Utracone przez powoda wskutek niezdolności do pracy dochody w okresie od 7 października 2014r. do 17 grudnia 2014r. wynosiły 19.255,82 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu księgowości J. N. k. 167-175)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości i księgowości.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej ww. dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż dokumenty w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 26 października 2015r. czy też zaświadczeń wydanych uprawnione do tego osoby i organy mają charakter dokumentów urzędowych i w związku z tym korzystają one z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, których w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie obaliła w trybie art. 252 kpc. W przypadku pozostałych dokumentów mających charakter dokumentów prywatnych, w szczególności zeznań podatkowych oraz korespondencji stron, pozwany nie kwestionował autentyczności tych dokumentów ani nie zaprzeczył, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Wymienione dokumenty prywatne nie budzą również żadnych wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, zostały bowiem podpisane, nie noszą żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy innej ingerencji w tekst dokumentu.

Za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał również pisemną opinię biegłej sądowej z zakresu rachunkowości, księgowości i ekonomii przedsiębiorstw (...). Sąd miał na względzie, że przedmiotowa opinia została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu księgowości, po gruntownej analizie dokumentacji księgowej związanej z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą i zawodową w charakterze biegłego sądowego znajdującej się w aktach sprawy, a także dokumentacji okazanej biegłej przez powoda (oryginalne podatkowe księgi przychodów i rozchodów za lata 2011-2016, zeznania podatkowe PIT). W ocenie Sądu opinia została napisana w sposób jasny i zrozumiały, pozwalający na prześledzenie toku myślowego autora. Wnioski przedstawione przez biegłą w opinii są stanowcze i zostały dobrze uzasadnione, nie budzą żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Sąd miał również na uwadze, że żadna ze stron nie wniosła zarzutów do tej opinii. W tym stanie rzeczy sporządzona przez biegłą opinia stanowiła w pełni przydatny dowód na okoliczność ustalenia wysokości utraconego przez powoda dochodu.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz odszkodowania z tytułu utraconych wskutek wypadku drogowego z dnia 7 października 2014r. dochodów za okres od 4 października 2014r. do 17 grudnia 2014r. Podstawę prawną roszczeń powoda stanowiły przepis art. 415 kc, art. 436 § 2 kc, art. 444 § 1 kc, art. 822 § 1 kc w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 kc o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Nadto, na względzie należy mieć również treść art. 361 § 1 kc, który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 kc, który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 kc wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że pomiędzy stronami nie było sporu ani co do okoliczności wypadku drogowego z dnia 7 października 2014r., winy kierowcy posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń ani tego, że odpowiedzialność za szkodę ponosi pozwany w związku z zawartą ze sprawcą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Nadto, należało mieć na uwadze, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany zakład ubezpieczeń przyjął co do zasady odpowiedzialność za poniesioną przez powoda szkodę i przyznał mu m.in. zadośćuczynienie za krzywdę oraz odszkodowanie obejmujące koszty leczenia. O wyłącznej winie sprawcy świadczy także wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 26 października 2015r., choć w postępowaniu cywilnym Sąd nie jest związany wyrokami warunkowo umarzającymi postępowanie karne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1973r. II PR 223/73, L., uchwała SN (7, zasada prawna) z 22 października 1974r., III CZP 20/74, OSNCP 1975, LEX).

Zważyć należy, iż według poglądów zawartych w orzecznictwie i doktrynie szkoda związana z utraconymi korzyściami, w tym utraconym zarobkiem, ma zawsze charakter hipotetyczny, a więc musi być wykazana przez poszkodowanego z tak dużym prawdopodobieństwem, że w świetle doświadczenia życiowego uzasadnia przyjęcie, iż utrata spodziewanych korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1979 r., II CR 304/79, OSNC 1980/9/164). Ocena wartości utraconych korzyści jako szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym powinna być przy tym zrelatywizowana do możliwości zarobkowych zindywidualizowanego poszkodowanego (por. J. Jastrzębski, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2001 r., II CKN 578/99, „Przegląd Prawa Handlowego” 2003, nr 4, s. 50), dlatego też istotne znaczenie ma w tym zakresie zbadanie zachowania poszkodowanego tak przed, jak i po nastąpieniu zdarzenia szkodzącego (por. K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, tom I, Warszawa 2002, s. 725). Przepis art. 444 § 1 zdanie pierwsze k.c. nie wyłącza możliwości dochodzenia przez poszkodowanego utraconych zarobków, mimo iż stanowi on wyłącznie o „kosztach” wynikłych z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Przepis ten nie wyczerpuje bowiem wszystkich roszczeń o naprawienie wynikających z następstw czynu niedozwolonego szkody, skoro ustawodawca kreuje w Kodeksie cywilnym zasadę pełnej kompensaty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 113/97, OSNP 1998/5/163). Odmienna wykładnia byłaby nieuzasadniona i sprzeczna z ogólnymi zasadami wyrażonymi w przepisach prawa cywilnego. Wysokość szkody polegająca na utracie spodziewanych korzyści ma charakter hipotetyczny i jest obliczana przeważnie jedynie szacunkowo, w większości przypadków nie da się bowiem jej obliczyć w sposób ścisły a zarazem pewny. W związku z tym na stronie zgłaszającej takie roszczenie spoczywa ciężar wykazania, iż osiągnęłaby spodziewane korzyści w określonej wysokości z bardzo dużym prawdopodobieństwem, graniczącym z pewnością (por. K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny). Jakkolwiek najbardziej charakterystyczną postacią szkody majątkowej stanowiącej konsekwencję tzw. szkody na osobie są koszty leczenia, roszczenie powoda obejmować może także żądanie wyrównania innych poniesionych przez niego szkód, przybierających postać zarówno damnum emergens, jak i lucrum cessans. Typowym przykładem takiej szkody są utracone przez podmiot doznający szkody na osobie zarobki (a ściślej, środki pieniężne, które otrzymałby na podstawie umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę). Szkoda w postaci utraconych korzyści – lucrum cessans, polega na braku spodziewanego powiększenia majątku poszkodowanego, spowodowanego zdarzeniem szkodzącym. Typowe przykłady to: nieuzyskanie zarobku, nieosiągnięcie dochodów z działalności gospodarczej, utrata pożytków rzeczy lub prawa (por. M. Kaliński, Szkoda na mieniu, s. 279–280; T. Dybowski, [w]: System Prawa Cywilnego, t. III, cz. 1, 1981, s. 228–229). Ustalenie utraty spodziewanych korzyści następuje na podstawie analizy prawdopodobieństwa ich osiągnięcia przez konkretnego pokrzywdzonego – na tle jego indywidualnej sytuacji majątkowej. Zbadać należy zwłaszcza sposób (mechanizm) osiągania (utraconych) korzyści. Nie należy tu stosować generalizującej oceny "normalności" oraz rodzaju osiąganych dochodów. Ustalenie szkody jest wynikiem analizy indywidualnej sytuacji, w której znalazł się poszkodowany. Nie jest to zabieg ustalenia związku przyczynowego, między przyczyną a jej (normalnym) następstwem, lecz badaniem reperkusji tego następstwa w majątku konkretnego podmiotu. Jest to oczywiście analiza sytuacji hipotetycznej. Prawdopodobieństwo uzyskania korzyści (utraconych) musi być wysokie i realne. Jego ocena opiera się na znajomości sposobu osiągania danego typu wpływów finansowych lub innych aktywów majątkowych oraz na doświadczeniu życiowym. (por. M. Gutowski, Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-449, 2016).

W niniejszej sprawie kwestią sporną była wysokość utraconych przez powoda dochodów wskutek wypadku drogowego z dnia 7 października 2014r. W odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował sposób wyliczenia hipotetycznych dochodów w okresie niezdolności powoda do pracy, podnosząc m.in. że powód w tym wyliczeniu nie uwzględnił kosztów uzyskania przychodu czy też obciążeń publicznoprawnych. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 kc i art. 232 kpc), obowiązek wykazania utraconego dochodu spoczywał na stronie powodowej. W celu wykazania roszczenia w zakresie utraconego dochodu powód zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości i księgowości. Opinia przedstawiona przez biegłą J. N. tylko częściowo potwierdza stanowisko strony powodowej. Jak bowiem wskazała biegła utracone przez powoda wskutek niezdolności do pracy dochody w okresie od 7 października 2014r. do 17 grudnia 2014r. wynosiły 19.255,82 zł. Jak wynika z opinii biegła dokonała wnikliwej analizy dokumentacji księgowej powoda, w szczególności podatkowych ksiąg przychodów i rozchodów za lata 2011-2016 czy zeznań podatkowych PIT. Na tej podstawie biegła ustaliła wysokość przychodów powoda z tytułu działalności gospodarczej w latach 2011-2016 oraz przychodów pochodzących z pełnionej przez niego funkcji biegłego sądowego, a także kosztów związanych z obiema formami działalności powoda. Jak ustaliła biegła hipotetyczna sprzedaż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowiąca średnią z dwóch okresów poprzedzającego (analogiczny okres 2013r.) i następującego (analogiczny okres 2015r.) wynosi 45.650,52 zł. Faktycznie zrealizowana przez powoda sprzedaż w okresie niezdolności wynosi natomiast 28.566,26 zł, co stanowi 62,58 % kwoty hipotetycznej (utracona sprzedaż wynosi zatem 37,42 %). Różnica pomiędzy kwotą hipotetycznie sprzedaży a kwotą rzeczywistej sprzedaży wynosi 17.084,26 zł. Natomiast, utraconą liczbę zleceń z tytułu pełnionej przez powoda funkcji biegłego J. N. oszacowała jako średnią przychodów z lat 2013 i 2015. Średnia ta wynosiła 90.445,05 zł. Następnie biegła wyliczyła iloraz tej kwoty i średniego jednostkowego dochodu za sporządzenie pojedynczej opinii (1.400 zł), co dało za cały rok 64,6 opinii. Następnie, biegła ustaliła rzeczywisty przychód z tytułu pełnionej funkcji biegłego w 2014r. (85.661,75 zł) i wyliczyła iloraz tej kwoty i średniego jednostkowego dochodu za sporządzenie pojedynczej opinii (1400 zł), uzyskując wynik 61,2. W dalszej kolejności biegła ustaliła różnicę pomiędzy hipoteczną liczbą opinii a rzeczywistą liczbą opinii, co dało wynik 3,4 opinii i pomnożyła go przez średni koszt jednej opinii (1.400 zł netto), co dało utracony zarobek w kwocie 4.760 zł. Nadto, biegła uwzględniła poniesione koszty na wypisy i wyrysy z map geodezyjnych (348,89 zł), zakup paliwa (1.224,92 zł), materiałów biurowych (244,20 zł) i składki na ubezpieczenie społeczne, bez chorobowego (770,43 zł). W ocenie Sądu zastosowany sposób ustalenia utraconych przez powoda dochodów jest merytorycznie poprawny, nie budzi żadnych wątpliwości w świetle zasad wiedzy powszechnej i logicznego rozumowania. Co istotne, zarówno metodologia sporządzenia przedmiotowej opinii, jak również wnioski biegłej nie były kwestionowane przez żadną ze stron niniejszego postępowania. W tym stanie rzeczy, Sąd uznał, zgodnie z opinią biegłej sądowej, że utracone przez powoda wskutek niezdolności do pracy dochody w okresie od 7 października 2014r. do 17 grudnia 2014r. wynosiły 19.255,82 zł. W pozostałym zakresie, żądanie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie wobec jego nieudowodnienia.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 415 kc, art. 436 § 2 kc, art. 444 § 1 kc, art. 822 § 1 kc w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 19.255,82 zł. Od powyższej kwoty – na mocy art. 481 kc w zw. z art. 14 o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 3 lutego 2015r. do dnia zapłaty, mając na uwadze, że szkoda została pozwanemu zgłoszona pismem z dnia 30 grudnia 2014r.

W zakresie kwoty 143,50 zł – na mocy art. na mocy art. 355 § 1 kpc w zw. z art. 203 § 1 i § 4 kpc – Sąd umorzył postępowanie wobec cofnięcia przez powoda pozwu w tym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Zgodnie z treścią art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Z uwagi, na fakt, że częściowe cofnięcie pozwu nastąpiło przed wydaniem wyroku i wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, dla skuteczności tej czynności procesowej nie była wymagana zgoda pozwanego. Nadto, oceniając czynność procesową powoda w myśl przepisu art. 203 § 4 kpc Sąd nie dopatrzył się okoliczności wskazujących na to, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa.

W pozostałym zakresie, na mocy powołanych powyżej przepisów stosowanych a contrario, Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 kpc w zw. z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powód wygrał niniejszy spór w 44 %, a pozwany w 56 %. Powód poniósł wydatki w postaci opłaty sądowej od pozwu w kwocie 2.149 zł, zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (1.000 zł), a także kosztów zastępstwa procesowego (3.617 zł) tj. w łącznej wysokości 6.766 zł, z czego należy mu się od przeciwnika kwota 2.977,04 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego (3.617 zł) oraz koszty zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (979,59 zł) tj. w łącznej kwocie 4.596,59 zł, z czego należy mu się kwota 2.574,09 zł. Po wzajemnym skompensowaniu kosztów należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 402,95 zł.