Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2018r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: st. sek. sąd. Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2018r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa N. S.

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki N. S. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) SA w W. kwotę 917 zł. ( dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

Sygnatura akt: I C 1559/16

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

W dniu 13 sierpnia 2015r. powódka N. S. jako kierująca samochodem osobowym wyjeżdżając z parkingu w G. wymusiła pierwszeństwo przejazdu w wyniku czego uderzyła czołowo w przednie koło innego samochodu.

(dowód: przesłuchanie powódki N. S. płyta CD k. 61)

W dniu 13 sierpnia 2015r. o godz. 21:10 powódka zgłosiła się na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala (...). W. a P. w G., skarżąc się na silne bóle i zawroty głowy oraz nudności. Po wykonaniu badania RTG kręgosłupa szyjnego rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego i zalecono powódce noszenie kołnierza szyjnego miękkiego przez okres dwóch tygodni i kontrolę w poradni ortopedycznej.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o dokumentację medyczną leczenia powódki k. 97-99, przesłuchanie powódki N. S. płyta CD k. 61)

W dniu 17 sierpnia 2015r. powódka N. S. jako pasażer podróżowała samochodem marki V. o numerze rejestracyjnym (...). Pojazdem kierował jej mąż P. S.. Pojazd poruszał się środkowym pasem ul. (...) w G.. Po dostrzeżeniu wolnego miejsca parkingowego, kierujący pojazdem skręcił w lewo zajeżdżając drogę jadącemu lewym pasem samochodowi marki T., którym kierował B. K., wskutek czego pojazd marki T. uderzył w tylne, lewe drzwi samochodu marki V.. Przed zdarzeniem pojazdy poruszały się z prędkością około 30 km/h. Kierowcy spisali oświadczenie o przebiegu zdarzenia drogowego, po czym odjechali.

(dowód: zeznania świadka B. K. płyta CD k. 61, zeznania świadka P. S. płyta CD k. 61, oświadczenie o zdarzeniu drogowym k. 52)

W dniu 24 sierpnia 2015r. powódka zgłosiła się do poradni neurologicznej Centrum Medycznego (...) S.A. w G.. Lekarz rozpoznał stan po skręceniu kręgosłupa szyjnego, zalecił przyjmowanie leków mydocalm i M. i skierował powódkę na zabiegi rehabilitacyjne. W okresie od 2 do 15 września 2015r. powódka skorzystała z serii 10 zabiegów rehabilitacyjnych. W dniu 19 października 2015r. powódka ponownie była konsultowana przez neurologa, który zlecił kontynuowanie rehabilitacji

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powódki k. 81)

Powódka zgłosiła pozwanemu Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę. Decyzją z dnia 26 kwietnia 2016r. pozwany odmówił wypłaty świadczenia za odniesione przez powódkę obrażenia ciała z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie wyrządzenia krzywdy w związku ze zdarzeniem z dnia 17 sierpnia 2015r. Po rozpatrzeniu odwołania powódki, decyzją z dnia 24 sierpnia 2016r. pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o druk zgłoszenia szkody, decyzja pozwanego z dnia 26 kwietnia 2016r., decyzję pozwanego z dnia 24 sierpnia 2016r. [w:] akta szkody)

Powódka doznała stłuczenia głowy i urazu skrętnego kręgosłupa C. Doznane obrażenia miały charakter powierzchowny, nie doprowadziły do uszkodzenia struktur anatomicznych i powikłań neurologicznych. Stłuczenie głowy mogło powodować kilkudniowe bóle okolicy stłuczenia. Aktualnie, u powódki nie występują dysfunkcje i deformacje w zakresie układu ruchu, nie ma też objawów uszkodzenia lub podrażnienia ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego. Leczenie zostało zakończone.

(dowód: pisemna łączna opinia biegłych ortopedy W. P. oraz neurolog M. Ż. k. 116-117v)

Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków B. K. i P. S., dowodu z przesłuchania pozwanej oraz dowodu z łącznej opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii.

W ocenie Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania autentyczności i wiarygodności przedłożonych przez strony oraz wezwane instytucje dokumentów w postaci dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia powódki oraz korespondencji stron. Sąd miał przy tym na uwadze, że żadna ze stron niniejszego postępowania nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod nimi nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Powyższe dokumenty nie budziły także żadnych wątpliwości Sądu, albowiem nie nosiły żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji.

Za wiarygodne Sąd również uznał zeznania świadków B. K. i P. S. co do przebiegu zdarzenia drogowego z dnia 17 sierpnia 2015r. W tym zakresie zeznania świadków były dość spójne, a nadto korelowały z treścią dokumentu prywatnego w postaci oświadczenia o przebiegu zdarzenia drogowego, sporządzonego bezpośrednio po kolizji. Podkreślić przy tym należy, iż B. K. jest osobą obcą w stosunku do powódki i nie miał w związku z tym żadnego interesu w składaniu zeznań na jej korzyść. Natomiast, z ostrożnością Sąd podszedł do zeznań powódki oraz zeznań jej męża P. S. w zakresie dotyczącym związku stanu zdrowia powódki z przedmiotowym zdarzeniem z dnia 17 sierpnia 2015r. oraz rozmiaru szkody niemajątkowej. Co oczywiste, powódka i jej małżonek mieli interes w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść powódki. Nadto, należy zaznaczyć, że zeznania w zakresie tak niewymiernym i trudnym do zobiektywizowania jak rozmiar cierpienia czy krzywdy z reguły są obarczone dużą dozą subiektywizmu. Z tegoż względu zeznaniom świadka P. S. oraz zeznaniom powódki co do następstw zdarzenia z dnia 17 sierpnia 2015r. Sąd dał wiarę w takim zakresie w jakim korelują one z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z opinią biegłych sądowych z zakresu medycyny oraz dowodami z dokumentów. Jak wynika z zeznań powódki, przed zdarzeniem z dnia 17 sierpnia 2015r. powódka uczestniczyła w innym zdarzeniu drogowym, w następstwie czego trafiła na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie stwierdzono uraz skrętny kręgosłupa szyjnego, a także zalecono przyjmowanie odpowiednich środków przeciwbólowych i noszenie kołnierza ortopedycznego. Natomiast, po zdarzeniu z którym powódka wiąże odpowiedzialność pozwanego, powódka nie podjęła podobnych kroków, co wskazuje, że zgłaszane przez nią obrażenia i ich skutki związane są raczej ze zdarzeniem wcześniejszym. Jednocześnie należy zauważyć, że opinia biegłych w żaden sposób nie potwierdza twierdzeń powódki o związku powyższych obrażeń ze zdarzeniem drogowym z dnia 17 sierpnia 2015r.

Za w pełni wiarygodny Sąd uznał również dowód z łącznej opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii. Zdaniem Sądu, opinia sporządzona przez biegłego W. P. i biegłą M. Ż. stanowi w pełni przydatny dowód do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Opinia ta została sporządzona w sposób rzetelny, profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów, na podstawie wszechstronnej analizy przedłożonej dokumentacji medycznej oraz badania powódki. Nadto, wnioski do jakich doszli biegli są stanowcze i zostały logicznie uzasadnione, nie budzą one także żadnych wątpliwości Sądu w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Nadto, Sąd miał na uwadze, że przedmiotowa opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Kwalifikacja prawna:

W niniejszej sprawie powódka wystąpiła wobec pozwanego ubezpieczyciela z roszczeniem o zapłatę kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek wypadku drogowego z dnia 17 sierpnia 2015r. W tym stanie rzeczy normatywną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 kc i art. 824 ¹ § 1 kc oraz art. 9 i art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 445 § 1 kc i art. 444 kc. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 kc o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 9 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Z kolei, zgodnie z art. 13 ust. 2 tejże ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Nadto, na względzie należy mieć również treść art. 361 § 1 kc, który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 kc, wedle którego co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Natomiast w myśl przepisów art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zważyć należy, iż zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodowego (art. 6 kc) obowiązek wykazania wszystkich przesłanek odpowiedzialności pozwanego spoczywał w niniejszej sprawie na stronie powodowej. W ocenie Sądu powódka zdołała w toku niniejszego postępowania wykazać jedynie, że kierujący samochodem marki V. o numerze rejestracyjnym (...) mąż powódki – P. S. był sprawcą zdarzenia drogowego z dnia 17 sierpnia 2015r. Z wiarygodnych zeznań świadka B. K., jednoznacznie wynika, że P. S., skręcając na miejsce parkingowe, zajechał drogę prawidłowo jadącemu lewym pasem świadkowi. Natomiast, powódka nie zdołała wykazać związku przyczynowego pomiędzy jej stanem zdrowia a zachowaniem sprawcy. Należało mieć bowiem na uwadze, że kilka dni przed przedmiotowym zdarzeniem tj. w dniu 13 sierpnia 2015r. powódka uczestniczyła jako kierowca w innej kolizji. Jak wynika z zeznań powódki, wyjeżdżając z parkingu na drogę publiczną, nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu, wskutek czego doprowadziła do zderzenia z innym pojazdem. W świetle dokumentacji medycznej przedłożonej przez Szpitale Wojewódzkie sp. z z o.o. w G. nie ulega wątpliwości, że jeszcze w dniu zdarzenia, około godz. 21, powódka zgłosiła się na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala (...). W. a P. w G. z bólami i zawrotami głowy oraz nudnościami (vide: dokument skierowanie do szpitala z dnia 13 sierpnia 2015r. k. 99). Na (...) wykonano m.in. badanie RTG odcinka szyjnego kręgosłupa, na podstawie czego rozpoznano u powódki skręcenie kręgosłupa szyjnego i zalecono jej noszenie kołnierza szyjnego miękkiego przez okres dwóch tygodni i kontrolę w poradni ortopedycznej. Natomiast, po zdarzeniu z dnia 17 sierpnia 2015r. powódka nie zgłosiła się ani do lekarza pierwszego kontaktu ani na pogotowie ratunkowe. Z dostępnej dokumentacji medycznej wynika, że do lekarza zgłosiła się dopiero w dniu 24 sierpnia 2015r., a więc tydzień po spornym zdarzeniu drogowym. Powyższe okoliczności zdają się przeczyć zeznaniom powódki, że obrażenia odniesione wskutek zdarzenia z dnia 17 sierpnia 2015r. miały dla niej o wiele bardziej dotkliwe skutki niż zdarzenia wcześniejszego. Kierując się zasadami doświadczenia życiowego należy stwierdzić, że gdyby rzeczywiście dolegliwości bólowe spowodowane udziałem w kolizji z dnia 17 sierpnia 2015r. były silniejsze i bardziej dokuczliwe aniżeli odniesione we wcześniejszej kolizji, to już bezpośrednio po zdarzeniu powódka poszukiwałaby pomocy lekarskiej, tym bardziej, że w przypadku zdarzenia, które określała jako „nic wielkiego” bez zbędnej zwłoki udała się na (...). Dodatkowo, twierdzeń powódki o rozmiarze krzywdy nie potwierdzają także okoliczności zdarzenia. Jak wynika z zeznań świadków do zderzenia doszło przy stosunkowo niewielkiej prędkości obu pojazdów (około 30 km/h). Poza tym związku przyczynowego pomiędzy obrażeniami powódki a zdarzeniem drogowym z dnia 17 sierpnia 2015r. nie potwierdza opinia biegłych sądowych. Zważyć należy, iż Sąd zobowiązał biegłych ortopedę i neurologa do uwzględnienia okoliczności związanych z wcześniejszym zdarzeniem z dnia 13 sierpnia 2015r. W opinii biegli nie byli jednak w stanie kategorycznie stwierdzić, którego zdarzenia zgłaszane przez powódkę obrażenia były skutkiem. Nadto, biegli wskazali, że twierdzenia powódki o urazie głowy nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji medycznej. Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że powódka nie udowodniła związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem z dnia 17 sierpnia 2017r a zgłaszanymi obrażeniami, w szczególności odniesionym urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego. Podkreślić należy, iż rozstrzygając kwestię odpowiedzialności sprawcy czynu niedozwolonego Sąd nie może opierać się na domniemaniach czy subiektywnych odczuciach poszkodowanego.

Niezależnie od powyższego, w świetle opinii biegłych należało uznać, że szkoda poniesiona przez powódkę wskutek któregoś ze zdarzeń drogowych z sierpnia 2015r. była znikoma. Jak wskazali biegli doznane obrażenia miały charakter powierzchowny, nie doprowadziły do uszkodzenia struktur anatomicznych i powikłań neurologicznych. Aktualnie, u powódki nie występują dysfunkcje i deformacje w zakresie układu ruchu, nie ma też objawów uszkodzenia lub podrażnienia ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego. Co prawda istnieją wskazania do podjęcia leczenia, lecz nie pozostają one w związku z wypadkiem.

W tym stanie rzeczy na mocy przepisów art. 822 § 1 i 4 kc i art. 824 ¹ § 1 kc oraz art. 9 i art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 445 § 1 kc i art. 444 kc w zw. z art. 6 kc a contrario powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Koszty procesu:

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, zasądził od przegrywającej niniejszy spór powódki na rzecz pozwanego kwotę 917 zł, na którą składają się: opłata za czynności fachowego pełnomocnika pozwanego – radcy prawnego (900 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).