Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 23 czerwca 2016r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Y. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016r

sprawy z powództwa S- C. Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko E. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2952 zł. (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje ściągnięcie od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 834 zł. (osiemset trzydzieści cztery złote) tytułem brakującej części opłaty od pozwu.

Sygn. akt I C 1296/15

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2009r. powód S – C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wniósł pozew w postępowaniu nakazowym przeciwko E. K., domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 22.295,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 7 października 2005r. zawartej pomiędzy powodem a (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. powód nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego wynikającą z umowy nr (...) na łączną kwotę 22.295,97 zł. Zgodnie z umową cesji z dniem 20 października 2005r. powód stał się wierzycielem pozwanego. Na kwotę nabytej wierzytelności składają się: kwota 7.810 tytułem należności głównej, kwota 10.991,41 zł tytułem odsetek umownych naliczonych do dnia 20 października 2005r., kwota 3.156,76 zł tytułem odsetek bieżących od dnia 21 października 2005r. do dnia 9 kwietnia 2009r. oraz kwota 337,80 zł tytułem kosztów.

(pozew k. 3-3v)

W dniu 2 czerwca 2009r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1926/09 Sąd Rejonowy w Strzelnie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i nakazał pozwanemu E. K., aby zapłacił powodowi S – C. Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu Niestandaryzowanemu Funduszowi Sekurytyzacyjnemu z siedzibą w W. kwotę 22.295,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 maja 2009r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.696 zł tytułem kosztów procesu.

(nakaz zapłaty k. 11)

Pozwany reprezentowany przez opiekuna prawnego syna C. K. wniósł zarzuty od nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości i domagając się uchylenia nakazu i oddalenia powództwa. W uzasadnieniu zarzutów pozwany zaprzeczył, aby zawierał z powodem jakąkolwiek umowę i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Nadto, pozwany podniósł, iż jest upośledzony ruchowo, posiada niedowład części ciała i mocno choruje, a także że od wielu lat mieszka w Niemczech.

(zarzuty od nakazu zapłaty k. 90-91)

Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy w Strzelnie uchylił wyżej opisany nakaz zapłaty, uznał się za niewłaściwym miejscowo i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

(postanowienie k. 96-97)

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania.

W pierwszej kolejności pełnomocnik pozwanego wskazał, że pozwany nigdy nie zawierał żadnej umowy z (...) Bankiem (...) S.A. Z przedłożonego przez powoda dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie wynika w jakiej dacie została zawarta umowa, na jaką kwotę opiewało pierwotne zobowiązanie, jaka była wysokość oprocentowania i jaki był sposób naliczania odsetek. Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011r. strona pozwana podniosła, iż załączony do pozwu wyciąg należy traktować jak dokument prywatny, który nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nim zawartych. W ocenie strony pozwanej dokument ten nie stanowi dowodu na istnienie zobowiązania pozwanego, a także na jego wysokość i wymagalność. Nadto, wskazano, że pozwany jest człowiekiem bardzo schorowanym a opiekę nad nim sprawował znajomy, który wykorzystał pozwanego do zaciągnięcia kredytu na zakup telewizora, po czym kredytu nie spłacił. Kredyt został spłacony przez pozwanego przy pomocy rodziny. W 2002r. pozwany trafił do szpitala w W., gdzie rozpoznano u niego niedowład połowiczny prawostronny znacznego stopnia, a następnie został zabrany przez syna do Niemiec, gdzie przebywa do dnia dzisiejszego, lecz jego stan nie uległ poprawie. Jak wskazano, od 2002r. pozwany nie był w stanie zaciągnąć żadnego zobowiązania. Strona pozwana podtrzymała zarzut przedawnienia.

(odpowiedź na pozew k. 129-132)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 sierpnia 1996r. pozwany E. K. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego nr (...)- (...)-270-41, na mocy której pozwany zobowiązał się do wnoszenia na rachunek bankowy prowadzony przez wyżej wymieniony bank kwoty 1.000 zł miesięcznie.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o wniosek o otwarcie rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego k. 266-267)

Pismem z dnia 18 lipca 2001r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wypowiedziała pozwanemu umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia z powodu braku wpłaty regulującej wymagalne saldo debetowe wraz z odsetkami i kosztami.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o wypowiedzenie umowy k. 282)

W dniu 12 lutego 2002r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny nr 439/02 na kwotę 7.810 zł z tytułu niespłaconej należności głównej wraz z odsetkami od zadłużenia przeterminowanego naliczonymi za okres od 28 marca 2001r. do 12 lutego 2002r. w wysokości 2.338,63 zł oraz dalszymi odsetkami od dnia 13 lutego 2002r. od kwoty 7.810 zł według zmiennej stopy procentowej obowiązującej na dany okres w (...) S.A. Postanowieniem z dnia 20 marca 2002r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII Co 570/02 Sąd Rejonowy w Gdyni nadał wyżej opisanemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sądową klauzulę wykonalności przeciwko pozwanemu E. K. co do kwoty 10.148,63 zł wraz z należnymi odsetkami od dnia 13 lutego 2002r. do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 7.810 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: bankowy tytuł egzekucyjny nr 439/02 k. 283, postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 20 marca 2002r. k. 284)

Pismem z dnia 16 kwietnia 2002r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni o wszczęcie egzekucji przeciwko pozwanemu na podstawie wyżej wskazanego tytułu wykonawczego. Postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 598/02 prowadzone przeciwko pozwanemu zostało zakończone w dniu 27 czerwca 2002r.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: wniosek o wszczęcie egzekucji z dnia 16 kwietnia 2002r. k. 285, tytuł wykonawczy k. 283)

Na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 7 października 2010r. powód S – C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. nabył od (...) Banku (...) S.A. m.in. wierzytelność przeciwko pozwanemu E. K..

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 7 października 2010r. k. 288-298)

W dniu 17 września 2009r. powód złożył u Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Słupsku K. S. wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko pozwanemu na podstawie nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 2 czerwca 2009r. wydanego w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1926/09 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 4 sierpnia 2009r. Postanowieniem z dnia 1 marca 2010r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Słupsku K. S. uznała się za niewłaściwą do dalszego prowadzenia sprawy i przekazała sprawę Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku J. S.. Postanowieniem z dnia 17 listopada 2015r. – na wniosek wierzyciela – Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygnaturze akt Km 1865/10. Odpis postanowienia został doręczony opiekunowi prawnemu pozwanego w dniu 28 listopada 2015r.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: wniosek egzekucyjny k. 1 połączonych akt Km 8771/09 [w:] akta egzekucyjne Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku Jana Staszewskiego o sygnaturze Km 1865/10, postanowienie o przekazaniu według właściwości k. 60 tamże, tytuł wykonawczy k. 4 akt egzekucyjnych Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku Jana Staszewskiego o sygnaturze Km 1865/10, postanowienie o umorzeniu wraz z dowodem doręczenia k. 72-73 tamże)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz znajdujących się w aktach egzekucyjnych Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku J. S. o sygnaturze Km 1865/10. W ocenie Sądu wszystkie dokumenty, z których przeprowadzono dowód, są wiarygodne i autentyczne. Żadna ze stron bowiem nie kwestionowała prawdziwości twierdzeń zawartych w tych dokumentach, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Nadto, część dokumentów w postaci postanowień Komornika i orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni ma walor dokumentów urzędowych i korzysta z domniemań określonych w art. 244 k.p.c., których w toku niniejszego postępowania nie obalono.

W niniejszej sprawie powód S – C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. domagał się zapłaty od pozwanego E. K. kwoty 22.295,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, podnosząc, że pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego, która została wypowiedziana z powodu niedozwolonego salda debetowego, a powód nabył wierzytelność wynikającą z wyżej wskazanej umowy na mocy przelewu z dnia 7 października 2005r.

Przechodząc do szczegółowych rozważań, w pierwszej kolejności należało rozważyć podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W wyroku z dnia 2 kwietnia 2008r. w sprawie o sygnaturze akt III CSK 302/07, OSN 2009 Nr B, poz. 37 Sąd Najwyższy wskazał, że „do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c. nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością”. Bez wątpienia przedmiotowe roszczenie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej przez poprzednika prawnego powoda (banku), jak i powoda, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się nabywaniem wierzytelności. Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że wierzytelność przysługująca bankowi wynikała z umowy rachunku bankowego, a zgodnie z treścią art. 731 k.c. roszczenia wynikające ze stosunku rachunku bankowego przedawniają się z upływem lat dwóch. Jak wskazuje się w doktrynie określony w art. 731 kc dwuletni termin przedawnienia dotyczy obu stron umowy rachunku bankowego i wszelkich roszczeń wynikających z tej umowy. Jedynym wyjątkiem przewidzianym w art. 731 zd. 2 kc jest roszczenie o zwrot oszczędności zgromadzonych na rachunku bankowym, które w myśl ogólnych zasad (art. 118 KC) ulega dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia (por. M. Gutowski , Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 450-1088, wyd. 1, 2016). Dwuletni okres przedawnienia ma zastosowanie również do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przepis stanowi bowiem lex specialis wobec art. 118 KC (por. K. Osajda, Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. 13, 2016). Wobec powyższego należało przyjąć, że termin przedawnienia roszczenia powoda wynosi dwa lata. Według przepisu art. 120 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, pismem z dnia 18 lipca 2001r. poprzednik prawny powoda wypowiedział pozwanemu umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia z powodu braku wpłaty regulującej wymagalne saldo debetowe wraz z odsetkami i kosztami. Wobec powyższego przyjąć należało, że z chwilą doręczenia pozwanemu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy rozpoczął się bieg terminu przedawnienia. Wedle art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Zważyć należy, iż w trakcie biegu terminu przedawnienia tj. w dniu 12 lutego 2002r. poprzednik prawny powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr 439/02, a następnie złożył wniosek o nadanie temu tytułowi sądowej klauzuli wykonalności. W konsekwencji, postanowieniem z dnia 20 marca 2002r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII Co 570/02 Sąd Rejonowy w Gdyni nadał wyżej wskazanemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sądową klauzulę wykonalności przeciwko pozwanemu co do kwoty 10.148,63 zł wraz z należnymi odsetkami od dnia 13 lutego 2002r. do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 7.810 zł. W wyroku z dnia 17 grudnia 2004r. II CK 276/04, LEX nr 284135 Sąd Najwyższy wskazał natomiast, iż wniosek o nadanie klauzuli wykonalności przerywa bieg przedawnienia, bez względu na to, czy dotyczy on sądowego czy pozasądowego tytułu egzekucyjnego. Zatem przyjąć należało, że z chwilą uprawomocnienia się przedmiotowego orzeczenia termin przedawnienia zaczął biec od nowa, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 124 § 1 k.c. Kolejna przerwa w biegu terminu przedawnienia nastąpiła z chwilą złożenia przez poprzednika prawnego powoda wniosku o wszczęcie egzekucji, co jak wynika z przedłożonych przez powoda dokumentów nastąpiło w dniu 16 kwietnia 2002r. Z pieczęci widniejącej na tytule wykonawczym wynika, że postępowanie egzekucyjne zostało zakończone z dniem 27 czerwca 2002r. Zgodnie z treścią art. 124 k.c. z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego termin przedawnienia zaczął biec od nowa. Kolejna czynność powodująca przerwę biegu terminu przedawnienia została podjęta dopiero w dniu 21 maja 2009r., gdy powód wniósł pozew do Sądu Rejonowego w Strzelinie. Następnie, w dniu 17 września 2009r. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 2 czerwca 2009r. wydanego w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1926/09 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 4 sierpnia 2009r. powód wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanemu. Postępowanie to zostało umorzone na wniosek wierzyciela postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku J. S. z dnia 17 listopada 2015r. W świetle powyższych okoliczności przyjąć należało, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Zważyć bowiem należy, iż pomiędzy zakończeniem postępowania egzekucyjnego prowadzonego na wniosek poprzednika prawnego powoda (czerwiec 2002r.) a wszczęciem postępowania w sprawie I Nc 1926/09 (maj 2009r.) upłynęło niemal siedem lat. Zatem roszczenie powoda uległo przedawnieniu niezależnie od przyjęcia dwuletniego (art. 731 k.c.) czy trzyletniego (art. 118 k.c.) terminu przedawnienia i nastąpiło najpóźniej w czerwcu 2005r., a więc jeszcze przed nabyciem przedmiotowej wierzytelności przez powoda.

Jednocześnie należy wskazać, że w związku z wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego nie doszło do przedłużenia terminu przedawnienia do lat dziesięciu w myśl art. 125 k.c., zgodnie z którym roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jak bowiem podnosi się w doktrynie przepis art. 125 § 1 k.c. nie będzie miał zastosowania do roszczeń objętych bankowymi tytułami egzekucyjnymi albo aktami notarialnymi, stanowiącymi tytuły egzekucyjne, o jakich mowa w art. 777 § 1 pkt 4 i 5 k.p.c., choć są to tytuły egzekucyjne, nie są to jednak ani orzeczenia organów powołanych do rozpoznawania spraw cywilnych, ani ugody w rozumieniu art. 125 § 1 k.c. (por. A. Marciniak, Podstawa egzekucji sądowej z przedmiotu zastawu lub hipoteki, Problemy Egzekucji 2000, nr 5, poz. 5; A. Janiak, O przywilejach bankowych, Prawo Bankowe 2000, nr 11, s. 47-60). Powyższy pogląd prawny znajduje potwierdzenie w judykaturze. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSN 2005, Nr 4, poz. 58 wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego nie jest objęte hipotezą art. 123 § 1 pkt 1 kc i tym samym nie powoduje przerwania biegu przedawnienia. Nie jest ono bowiem, jak tego żąda wymieniony przepis, czynnością przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, ani przed sądem polubownym. Nie ma też podstaw do stosowania tego przepisu w tym zakresie w drodze analogii. Posłużenie się analogią jest tu wykluczone już choćby z tego powodu, że oparte na niej rozwiązanie nie zapewniałoby należytej kontroli nad datą przerwania biegu przedawnienia. Konsekwentnie, do roszczeń stwierdzonych bankowymi tytułami egzekucyjnymi nie ma też zastosowania art. 125 § 1 kc. Zwrócić także należy uwagę na pogląd prawny wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia z dnia 7 lutego 2014r., I ACa 687/13, Legalis 992522, zgodnie z którym w wyniku przelewu wierzytelności banku nie następuje zmiana przedmiotu świadczenia, ani też zmiana podstawy prawnej świadczenia, dlatego też pomimo przelewu wierzytelności na rzecz podmiotu, który nie jest bankiem, dotychczasowa sytuacja prawna dłużnika zostaje utrzymana, a więc przysługuje mu wobec nabywcy wierzytelności zarzut przedawnienia na takich samych warunkach, jakie przysługiwałyby mu wobec banku, z którym wiązała go umowa kredytowa. Rozszerzenie skutku z art. 125 kc na tytuły egzekucyjne - wymienione w art. 96-98 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1376) – nie znajduje uzasadnienia.

Mając zatem na uwadze podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 725 k.c. w zw. z art. 509 k.c. w zw. z art. 731 k.c. a contrario – powództwo należało oddalić jako przedawnione.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 i 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.491) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania zasądził od przegrywającego niniejsze postępowanie powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.952 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Powyższa kwota stanowi opłatę za czynności fachowego pełnomocnika pozwanego z urzędu – adwokata w stawce minimalnej powiększonej o podatek od towarów i usług. Jednocześnie należy wskazać, iż brak było podstaw do zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według stawki minimalnej obowiązującej od dnia 1 stycznia 2016r., albowiem zgodnie z treścią § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Nadto, w punkcie trzecim sentencji wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 pkt 1 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. 2010.90.594 ze zm.), Sąd nakazał ściągnąć od przegrywającego niniejszy proces powoda na rzecz Skarbu Państwa brakującą część opłaty sądowej od pozwu w wysokości 834 zł. Zważyć bowiem należało, iż wnosząc pozew w postępowaniu nakazowym powód uiścił jedynie ¼ część opłaty sądowej od pozwu tj. kwotę 279 zł i opłata ta nie została uzupełniona w dalszym toku postępowania.