Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I1 Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: st. sekr. sądowy Marta Bona

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2016 r. w Gdyni

sprawy z powództwa P. D.

przeciwko T. S.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego T. S. na rzecz powoda P. D. kwotę 2.572,45zł (dwa tysiące pięćset siedemdziesiąt dwa złote 45/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 27.12.2013r. do dnia zapłaty;

II kosztami postępowania obciąża pozwanego T. S. i nakazuje ściągnąć od pozwanego T. S. na rzecz Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) kwotę 100,00zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 stycznia 2014 roku skierowanym do Sądu Rejonowego w Grudziądzu Wydziału Pracy powód P. D. domagał się ustalenia istnienia stosunku pracy na podstawie kontraktu cywilnoprawnego z dnia 12.12.2013r. oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 18.3.2014r Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział Pracy przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Gdyni Wydziałowi Pracy.

Postanowieniem z dnia 22.5. (...) Sąd Rejonowy w Gdyni Wydział Pracy wyłączył do osobnego postępowania roszczenie o wynagrodzenie i diety, zaś w zakresie ustalenia istnienia stosunku pracy wyrokiem z dnia 3.7.2015r oddalił powództwo.

Zarządzeniem z dnia 2.9.2015r sprawa w zakresie roszczenia o wynagrodzenie i diety została przekazana Wydziałowi Cywilnemu- sekcji do spraw uproszczonych.

Przed S. rejonowym w G. Wydziałem Cywilnym powód domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego T. S. kwoty 2572,45 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż z pozwanym T. S. w dniu 12 grudnia 2013 roku zawarł umowę, której przedmiotem było świadczenie przez niego usług transportowych, które wykonywał w dniach od 12.12. 2013 roku do dnia 22.12.2013 roku. W związku z powyższym przysługuje mu wynagrodzenie za 13 przepracowanych dni w kwocie 629,03 złotych, refundacja poniesionych wydatków na wyżywienie i nocleg w kwocie 300 złotych oraz diety polskie za dwa dni w kwocie 60 złotych i zagraniczne w kwocie 1696,05 zł wg kursu euro z dnia 17.11.2014r.

W odpowiedzi na pozew pozwany T. S. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym również zastępstwa procesowego, zarzucając, że powód nie wykazał ani zasad naliczenia dochodzonych diet, ani nie przedłożył dowodów na ich zasadność, ani potwierdzenia, że świadczył usługi w wskazanym w pozwie okresie na rzecz pozwanego. Pozwany wskazał, że powód świadczył usługi na jego rzecz tylko 8 dni.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż bezsporne między stronami jest, że zawarły w dniu 12.12.2013r umowę nazwaną „Kontrakt cywilnoprawny” . Pozwany dodał, że powód bezskutecznie próbował wypowiedzieć łączącą strony umowę, albowiem wcześniej, tj. z dniem. 20.12.2013r wypowiedział ją pozwany z winy powoda. Ponadto pozwany zgłosił zarzut potracenia kwoty 7000 zł wynikającej z naruszenia przez powoda par. 13 pkt 2 umowy polegającego na nierozliczeniu się z powierzonego mienia, w szczególności z naczepy wraz z ciągnikiem marki S. (...), który został porzucony przez powoda w innym kraju, do którego przekazano klucze nieustalonej osobie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 grudnia 2013 roku T. S. zawarł z P. D. „kontrakt cywilnoprawny” – umowę o świadczenie usług do dnia 11.12.2014r polegających na kierowaniu pojazdem w celu przewiezienia ładunku z miejsca załadunku do miejsca przeznaczenia oraz zajęciu się wszelkimi sprawami formalnymi i organizacyjnymi związanymi z pobraniem, przewiezieniem, ocleniem i wydaniem ładunku upoważnionemu odbiorcy; sprawdzeniu stanu jakości pobieranego (o ile to możliwe) ładunku; dbaniu o należyty załadunek i wyładunek towaru, jeżeli jest to możliwe, a także dbaniu o należyty stan towaru w czasie transportu z miejsca wydania do miejsca przeznaczenia; dbaniu o należyte eksploatowanie pojazdu, którym wykonuje usługę oraz administracji dokumentów przewozowych i dostarczaniu ich do biura zamawiającego w terminie 2 dni po wykonaniu usługi faksem, listownie lub osobiście (o ile to jest możliwe). Nadto, w par. 11 ustalono wynagrodzenie w wysokości 1500 zł brutto miesięcznie, , a w par. 9 ryczałt za nocleg na obszarze kraju w wysokości 30 zł , ryczałt za diety poza granicami wynosi 130 zł.

W dniu 11 grudnia 2013 roku T. S. zawarł z P. D. umowę o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, szczegółowo określone w stanowiącym załącznik protokole.

niesporne, a nadto: kontrakt cywilnoprawny – k. 8-15 akt, umowa o odpowiedzialności materialnej za powierzenie mienia – k. 18-19 akt, zeznania świadków :D. S. k.124-127 , M. N., k. 78v-80v, A. F., k. 121-124,zeznania powoda k. 140-144i i 215-217

P. D. w okresie od dnia 12 grudnia 2013 roku do dnia 23 grudnia 2013 roku przebywał w delegacji poza granicami kraju.

W dniu 20 grudnia 2013 roku P. D. otrzymał od kierowcy innego pojazdu zatrudnionego u pozwanego na podobnej umowie cywilnoprawnej jak powód, P. N. ,180 l paliwa i kartę (...) firmową pozwanego , którą następnego dnia oddał.

niesporne, a nadto: zeznania świadków :D. S. k.124-127 , M. N., k. 78v-80v, A. F., k. 121-124,zeznania powoda k. 140-144, oświadczenie P. N. k. 146

W dniu 20.12.2013r (...) wypowiedział kontrakt z dnia 12.12.2013r ze skutkiem natychmiastowym, z uwagi na naruszenie par.4 pkr 1, 5 pkt 9 13 pkt 2 i poinformował o naliczeniu kary umownej w wysokości 7000 zł płatnej do 31.1.2014r

niesporne, a nadto: wypowiedzenie k., 34

W dniu 23.12.2013r P. D. zostawił pojazd marki S. (...) z naczepą i pustym bakiem paliwa na parkingu S. w O., a klucze i komplet dokumentów przekazał pracownikowi ochrony i wrócił do kraju.

niesporne, a nadto: protokół przekazania k. 37

Oświadczeniem z dnia 27 grudnia 2013 roku P. D. wypowiedział łączącą strony umowę ze skutkiem natychmiastowym i zwrócił się o zwrot oryginałów świadectw pracy i zaświadczenia o niekaralności, a także o wypłacenie mu wynagrodzenia za wykonana prace w okresie od 12.12.2013r do dnia 27.12.2013r wraz z dietami, nie określając kwot, a także oddał dokumenty przewozowe ładunków

niesporne, a nadto wypowiedzenie k. 16 akt, protokół zdawczo-odbiorczy k. 38 .

W dniu 31 grudnia 2013 roku w Norwegii w O. na terenie D. S. doszło do przejęcia samochodu marki S. (...) zaparkowanego na parkingu strzeżonym przez (...), klucze pobrano od pracownika ochrony . Pojazd był w dobrym stanie, sprawny, z śladowymi ilościami paliwa w obu zbiornikach .

niesporne, a nadto: oświadczenie K. Z. k. 35 akt

Nie rozliczono umowy z dnia 12.12.2013r do tej pory.

niesporne, a nadto: zeznania świadków :D. S. k.124-127 , M. N., k. 78v-80v, A. F., k. 121-124,zeznania powoda k. 140-144,215-217

.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się również na zeznaniach świadków D. S. i A. F. uznając je za wiarygodne w zakresie, w jakim znajdowały potwierdzenie w materiale dowodowym w postaci dokumentów, przy czym Sąd wziął pod uwagę, iż świadkowie ci są osobami bliskimi dla pozwanego (odpowiednio żona i córka), wspólnie prowadzącymi z pozwanym firmę transportową. Sąd oparł się również na zeznaniach świadka M. N. uznając je za wiarygodne w całości, albowiem były one spójne i logiczne. Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się na twierdzeniach powoda P. D., dając im wiarę w zakresie , w jaki są spójne z zebranym materiałem dowodowym. Sąd pominął dowód zeznań świadków wnioskowanych przez pozwanego P. N. i K. Z., albowiem mimo kilkakrotnego wezwania do osobistego stawiennictwa , świadkowie ci się nie stawiali, a żadna ze stron nie podważała prawdziwości dokumentów w postaci oświadczeń P. N. i K. Z. złożonych do akt sprawy, zaś pozwany nie stawił się na rozprawę, usprawiedliwił swoją nieobecność, ale odraczanie rozprawy z tego powodu po raz kolejny, kiedy w aktach znajdują się zeznania D. S. i innych pracowników pozwanego, którzy mieli bezpośrednią styczność z powodem i brali udział w zawieraniu umów i kontaktach z powodem, prowadziłoby tylko do przedłużania postępowania/ art. 207 kpc/.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W myśl art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przepis art. 735 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się je wykonać bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

W przedmiotowej sprawie niespornym było, że w dniu 12 grudnia 2013 roku strony zawarły odpłatną umowę o świadczenie usług polegających na kierowaniu pojazdem w celu przewiezienia ładunku z miejsca załadunku do miejsca przeznaczenia oraz zajęciem się wszelkimi sprawami formalnymi i organizacyjnymi związanymi z pobraniem, przewiezieniem, ocleniem i wydaniem ładunku upoważnionemu odbiorcy; sprawdzeniu stanu jakości pobieranego (o ile to możliwe) ładunku; dbaniu o należyty załadunek i wyładunek towaru, jeżeli jest to możliwe, a także dbaniu o należyty stan towaru w czasie transportu z miejsca wydania do miejsca przeznaczenia; dbaniu o należyte eksploatowanie pojazdu, którym wykonuje usługę oraz administracji dokumentów przewozowych i dostarczaniu ich do biura zamawiającego w terminie 2 dni po wykonaniu usługi faksem, listownie lub osobiście (o ile to jest możliwe).

Niesporne było również zawarcie przez strony w dniu 12.12.2013 roku umowy o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie.

Żądanie pozwu tak co do zasady, jak i wysokości było przez pozwanego T. S. kwestionowane, za wyjątkiem wynagrodzenia za okres 7-u dni pracy powoda w łącznej wysokości 338,70 złotych .

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego T. S. zarzutu potrącenia przysługującej mu wierzytelności, należy wskazać, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie .

Zgodnie z treścią art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Jak wynika natomiast z treści przepisu art. 499 k.c. potrącenia dokonuje się poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie.

Nie ma wątpliwości, iż w niniejszej sprawie pozwany T. S. złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu w toku procesu, w formie zgłoszonego zarzutu procesowego, co jednakże nie oznacza, że zachodzą przesłanki określone w art. 498 k.c. To sąd orzekający w sprawie ocenia – w o parciu o całokształt materiału dowodowego – czy strona powołująca się na potrącenie wykazała, że jest ono zasadne i tym samym prowadzi do umorzenia dochodzonej przez powoda wierzytelności.

Stosownie do treści art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odpowiedzialność odszkodowawcza dłużnika aktualizuje się zatem w przypadku spełnienia jej podstawowych przesłanek tj. niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, powstania po stronie wierzyciela szkody w znaczeniu uszczerbku majątkowego, istnienia związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą oraz stwierdzenia, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiada.

Niewątpliwie, podczas przewozu kierowca ma obowiązek jechać bezpiecznie przestrzegając zasad ruchu drogowego, ustalonego czasu pracy kierowców oraz dbać o ładunek i samochód.

Z treści zwartej między stronami w dniu 12 grudnia 2013 roku umowy o odpowiedzialności za powierzone mienie wynika odpowiedzialność powoda jedynie za mienie wskazane w protokole stanowiącym załącznik do tej umowy. Powód zostawił samochód wraz z naczepa, kluczami i dokumentami na strzeżonym parkingu i został on w dobrym stanie nieuszkodzonym wraz z dokumentami i kluczykami odebrany przez pozwanego w dniu 31.12.2013r, nie można przyjąć, ażeby pozwany wykazał, że mienie w postaci samochodu marki S. (...), powierzone powodowi z reżimem odpowiedzialności wynikającym z tej umowy uległo uszkodzeniu, czy kradzieży , a więc, że wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, iż odpowiedzialność powoda ma swoje źródło w tej właśnie umowie..

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż z treści umowy o odpowiedzialności za powierzone mienie wynika, iż obowiązkiem powoda było dbanie o powierzone mu mienie z zachowaniem należytej staranności w rozumieniu przepisów art. 355 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu – dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju, zaś należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności (§ 2).

A zatem, zdaniem Sądu, ewentualna odpowiedzialność powoda aktualizowała się wprawdzie w razie uszkodzenia czy ubytku w powierzonym mu mieniu, lecz nie w każdym przypadku tego uszkodzenia czy ubytku, a tylko w takim przypadku, gdy było to związane z nienależytą dbałością, nienależytą starannością w dbałości o to mienie, przy czym zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, to obowiązkiem pozwanego było tę okoliczność wykazać, czemu pozwany T. S. nie sprostał.

Wszystko to powoduje, że pozwany T. S. w zakresie wierzytelności wynikającej z porzucenia pojazdu i spowodowanej tym szkody nie sprostał ciężarowi dowodu co do wykazania okoliczności pozwalających na przypisanie powodowi P. D. odpowiedzialności, w szczególności, nie wykazał, ażeby uszkodzenie powstało i było zawinione przez powoda / par. 5 pkt 10 .a umowy/.

Z treści § 3 umowy o odpowiedzialności za powierzone mienie wynika, iż powód zobowiązuje się do nie przekraczania ustalonych norm spalania oleju napędowego podczas wykonywania umowy zlecenia, która wynosi 27 litrów na 100 km, naczepa chłodnicza 1,5 MH. Wykonawca (powód) zobowiązuje się bez protestu do wyrównania zamawiającemu (pozwanemu) poniesionych przez niego kosztów zakupu oleju napędowego w części przewyższającej wartość ustalonej normy spalania potrzebnych do wykonania umowy zlecenia.

Natomiast, z treści par.9 pkt 2 umowy – „kontraktu cywilnoprawnego”, ustalono, iż ryczałt za diety poza granice kraju wynosi 130, za nocleg zaś 30 zł złotych.

To pozwany powinien był wykazać, zgodnie z treścią art. 6 k.c., że ustalone przez niego normy spalania były możliwe do zrealizowania oraz że powód poruszał się z naczepą chłodniczą 1,5 MH – bo tylko takiej naczepy dotyczyło to zobowiązanie z umowy o odpowiedzialności za mienie powierzone. Niewątpliwie, okoliczność powyższa tj. okoliczność, że ustalone normy spalania były realne, wymaga wiedzy specjalnej, a pozwany – reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego, takiej inicjatywy nie podjął. Nie wykazał również, że powód miał środki , aby zatankować paliwo, albowiem samo przekazanie karty, nie świadczy o tym, że na niej były środki do zatankowania paliwa.

Ustalenie normy zużycia paliwa wymaga w ocenie Sądu wzięcia pod uwagę szeregu zmiennych czynników: charakteru pokonywanej trasy (np. górzysta, miejska), stanu dróg, natężenia ruchu, ładunku, temperatury otoczenia (konieczność włączenia ogrzewania lub klimatyzacji), a nie tylko na co wskazywał pozwany techniki jazdy kierowcy, nie zawsze więc dla wykazania szkody wystarczające będzie proste działanie matematyczne i wyliczenie różnicy pomiędzy ilością spalanego paliwa, którą ciągnik powinien zużyć według norm pozwanego (która być może i jest możliwa do zachowania w idealnych warunkach) a faktycznym zużyciem przez kierowcę.

To wszystko, zdaniem Sądu, powoduje, iż wobec nie wykazania przez pozwanego, że zachowanie ustalonej przez niego normy spalania było możliwe oraz wobec nie wykazania, że przekroczenie tych norm przez powoda nastąpiło i było przez niego zawinione, a zatem nastąpiło z powodu naruszenia należytej staranności przy wykonywaniu zlecenia, w tym zakresie uznać należało zarzut potrącenia za niezasadnie podniesiony, ponadto pozwany nie udowodnił, że P. D. miał kartę , aby tankować paliwo, a także, że karta przekazana mu w dniu 20.12.2013r umożliwiała zatankowanie paliwa. Pozwany nie wykazał tez, że powód nie zgłaszał problemów z paliwem i brakiem pieniędzy, telefonu.

Zdaniem Sądu powód wykazał, że umawiał się na wysokość diet w euro, albowiem świadkowie D. S. i A. F. wyraźnie nie zaprzeczyli temu w swoich zeznaniach, a logika wydarzeń wskazuje, że podczas wyjazdu służbowego należało by mieć dietę, aby mieć za co się utrzymać oraz telefon do dyspozycji, skoro umowa nakładała na kierowcę obowiązek konsultacji z właścicielem samochodu po drodze w różnych kwestiach.

Odnośnie zaś ilości dni przepracowanych przez powoda dla pozwanego w ramach umowy cywilnoprawnej z dnia 12.12.2013r, należy stwierdzić, że pozwany nie miał podstaw, aby wypowiedzieć umowę w dniu 20.12.2013r, albowiem nie wykazał, ze zapewnił powodowi środki do kontynuowania jazdy w Norwegii. Powód nie miał paliwa, telefonu, pieniędzy na noclegi i wyżywienie. Natomiast powód, miał podstawy do wypowiedzenia umowy, albowiem nie mógł kontynuować pracy z powodu zaniedbań pozwanego. Dlatego Sąd przyjął , że powód świadczył usługi da pozwanego od 13.12.2013r do 27.12.2013r tj. 13 dni z uwzględnieniem Świąt Bożego Narodzenia 25 i 26 .12., więc za ten okres należy mu się wynagrodzenie w kwocie 629, 03 zł brutto. Diety polskie 60 zł także , wynikaj wprost z umowy. , ryczałt za nocleg także, zaś najbardziej sporne były diety zagraniczne, albowiem z umowy wynikało, że wynosiły 130 zł, zaś z zeznań powoda, że ustalono je na 45 euro za dobę. Tym bardziej, że jest to kwota mniej korzystna niż zagwarantowany ryczałt 130 zł.

Mając na względzie powyższe rozważania, na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 735 k.c. w zw. z art. 498 k.c. w zw. z art. 481 k.c. Sąd zasądził od pozwanego T. S. na rzecz powoda P. D. kwotę 2572,45 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 27 grudnia 2013 roku – daty zakończenia umowy -do dnia zapłaty, albowiem powód nie wyraził się precyzyjnie na temat daty, od której żądał odsetek, nie zrozumiał bowiem mechanizmu działania odsetek, na co wskazują jego oświadczenia składane w toku sprawy.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą , że przegrywający ponosi koszty procesu, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 roku, poz. 461) na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 roku, poz. 1025) nakazując ściągnąć od pozwanego T. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa z tytułu opłaty od pozwu nieuiszczonej przez powoda.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć wnioskodawcy,

3.  akta sprawy przedłożyć z wpływem lub za 21 dni.