Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Iwona Tusk-Kasiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Marta Bona

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2019 r. w Gdyni

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko J. Z.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej J. Z. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 1 900 zł (jeden tysiąc dziewięćset złotych) wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości 14% rocznie, jednak nie więcej niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, za okres od dnia 3 października 2017r. do dnia 7 marca 2019 r.

II.  oddala powództwo co do kwoty 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych);

III.  w pozostałym zakresie umarza postępowanie;

IV.  zasądzoną w punkcie I. wyroku kwotę rozkłada na 20 (dwadzieścia) rat: pierwszych 19 (dziewiętnaście) rat każda po 100 zł (sto złotych) i ostatnia dwudziesta rata obejmująca zasądzone odsetki, płatne do 4-go każdego miesiąca, począwszy od miesiąca kwietnia 2019 r.;

V.  odstępuje od obciążania pozwanej kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 29 stycznia 2018 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. domagał się zasądzenia od pozwanej J. Z. kwoty 5.500 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14 % w skali roku, nie więcej jednak niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od dnia
3 października 2017 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość zawarła z powodem Umowę Ramową Udzielania (...), umożliwiającą zawieranie przez strony dalszych umów pożyczek. Powód nadmienił, że pozwana po spłacie pierwszej pożyczki składała wnioski o udzielanie kolejnych pożyczek. Ostatniej z nich pozwana nie spłaciła w pełnej wysokości, uiszczając na rzecz powoda jedynie kwotę 800 zł, w wyniku czego pozwanej do zapłaty pozostała kwota 500 zł tytułem opłaty za udzielenie pożyczki i kwota 5.000 zł tytułem kapitału pożyczki.

/pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 4-6v/

W dniu 22 marca 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie – wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty – przekazał rozpoznanie sprawy tut. Sądowi, zgodnie z właściwością ogólną.

/postanowienie z dn. 22.03.2018 r. – k. 7/

W dniu 14 maja 2018 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

/nakaz zapłaty z dn. 14.05.2018 r. – k. 31/

W sprzeciwie wniesionym od przedmiotowego nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości kwestionując powództwo zarówno, co do jego zasady jak i wysokości.

/sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 34-37/

W piśmie procesowym z dnia 24 kwietnia 2018 r. powód cofnął pozew co do kwoty 300 zł, powołując się na spłatę przez pozwaną ww. kwoty, ostatecznie wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 5.200 zł wraz z odsetkami umownymi i kosztami procesu – zgodnie z pierwotnym żądaniem pozwu.

/pismo procesowe powoda z dn. 24.04.2018 r. – k.44/

Na rozprawach w dniach 8 stycznia 2019 r. i 5 lutego 2019 r. pozwana ostatecznie nie kwestionowała zasadności roszczenia powoda, wskazała natomiast na fakt dokonania szeregu wpłat na poczet spłaty pożyczki stanowiącej podstawę żądania pozwu. Pozwana złożyła do akt sprawy listę płatności dokonanych na poczet spłaty zadłużenia. Nadto wniosła o rozłożenie na raty zobowiązania pozostałego jej do spłaty.

/protokoły rozpraw: z dn. 08.01.2019 r. – k. 59 – 59v i z dn. 05.02.2019 r. – k. 64 – 65/

Pismem z dnia 28 stycznia 2019 r. powód ograniczył żądanie pozwu w związku z wpłatami dokonanymi przez pozwaną wnosząc ostatecznie o zasądzenie kwoty 2.050 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego liczonymi od wartości pierwotnego powództwa, mając na uwadze, iż wpłaty pozwanej nastąpiły już po wniesieniu pozwu.

/pismo powoda z dn. 28.01.2019 r. – k. 67/

Wobec treści art. 505 ¹ k.p.c. niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2016 r. pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w K. (pożyczkodawcą) a J. Z. (pożyczkobiorcą) została zawarta Umowa Ramowa Udzielania (...) pn. „szybka moneta” o nr (...)- (...), na podstawie której w dniu 1 września 2017 r. pożyczkodawca udzielił pożyczkobiorcy pożyczki w kwocie 5.000 zł na okres 30 dni. Strony ustaliły, że suma środków pieniężnych udostępnionych pożyczkobiorcy wraz z kosztami, które zobowiązany będzie on ponieść w związku z zawarciem przedmiotowej umowy wyniesie 6.300 zł.

/niesporne, vide – Umowa Ramowa Udzielania (...) o nr (...)- (...) – k. 14-15; formularz informacyjny dot. kredytu konsumenckiego – k. 26-27v/

W okresie od dnia 29 listopada 2017 r. do dnia 2 stycznia 2018 r. J. Z. wpłaciła na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. w poczet spłaty pożyczki łącznie kwotę 800 zł – uiszczając: w dniu 29.11.2017 r. kwotę 50 zł; w dniu 08.12.2017 r. kwotę 50 zł; w dniu 19.12.2017 r. kwotę 500 zł;
w dniu 02.01.2018 r. kwotę 200 zł.

/niesporne, vide – pismo powoda z dn. 28.01.2019 r. – k. 67/

W okresie od dnia do dnia 04 lutego 2018 r. do dnia 7 stycznia 2019 r. J. Z. wpłaciła na rzecz (...) Sp. z o.o. w poczet spłaty pożyczki łącznie kwotę 3.600 zł – uiszczając: w dniu 04.02.2018 r. kwotę 100 zł; w dniu 05.03.2018 r. kwotę 100 zł; w dniu 15.04.2018 r. kwotę 100 zł; w dniu 31.05.2018 r. kwotę 50 zł; w dniu 05.07.2018 r. kwotę 50 zł; w dniu 05.08.2018 r. kwotę 50 zł; w dniu 09.09.2018 r. kwotę 50 zł; w dniu 08.10.2018 r. kwotę 50 zł; w dniu 9.11.2018 r. kwotę 50 zł; w dniu 6.12.2018 r. kwotę 2.000 zł; w dniu 07.01.2019 r. kwotę 1.000 zł.

/niesporne, vide – lista płatności – k. 58/

Wpłaty dokonane przez J. Z. w okresie od dnia 29 listopada 2017 r. do dnia
7 stycznia 2019 r. na łączną kwotę 4.400 zł pomniejszyły zadłużenie z tytułu umowy pożyczki, którą zobowiązała się spłacić w kwocie 6.300 zł do kwoty 1.900 zł (6.300 zł – 4.400 zł = 1.900 zł).

/niesporne/

J. Z. prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z matką. J. Z. z tytułu pracy zarobkowej osiąga średni miesięczny dochód w wysokości ok. 2.300 zł netto, a od listopada 2018 r. łącznie z wynagrodzeniem za pracę w godzinach nadliczbowych ok. 3.300 zł netto. Jej matka natomiast otrzymuje emeryturę w kwocie 1.300 zł netto miesięcznie, z których to kwot ponoszą wydatki związane z wyżywieniem, utrzymaniem własnym, opłatami za mieszkanie (ok. 1.800 zł miesięcznie) i spłatą pożyczek. J. Z. aktualnie spłaca zadłużenie w 17 firmach pożyczkowych
i w zakładzie pracy. Łączna wartość zadłużenia J. Z. wynosi ok. 100.000 zł – 150.000 zł.

/niesporne, vide – oświadczenie pozwanej złożone na rozprawie w dn. 05.02.2019 r. – k. 64-64v /

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia powyższego stanu faktycznego, który był niesporny pomiędzy stronami, Sąd dokonał na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

W niniejszej sprawie powód pierwotnie domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 5.500 zł, powołując się na Umowę Ramową Udzielania (...) pn. „szybka moneta” o nr (...)- (...) z dnia 10 czerwca 2016 r., w ramach której w dniu 1 września 2017 r. doszło do zawarcia umowy pożyczki kwoty 5.000 zł, której spłata miała nastąpić w kwocie 6.300 zł. Po wniesieniu powództwa wobec spłaty przez pozwaną części zobowiązania, powód cofnął pozew w części – tj. co do kwoty 300 zł. Wobec kolejnych wpłat dokonanych przez pozwaną w trakcie procesu powód ograniczył powództwo do kwoty 2.050 zł wnosząc ostatecznie o zasądzenie na swoją rzecz ww. kwoty wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14 % w skali roku, nie więcej jednak niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia
3 października 2017 r. do dnia zapłaty, a także kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego liczonymi od wartości pierwotnego powództwa, mając na uwadze, iż wpłaty pozwanej nastąpiły już po wniesieniu pozwu.

Wobec powyższego w pierwszej kolejności Sąd badał zatem zasadność i dopuszczalność cofnięcia powództwa.

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku, zaś zgodnie z § 4 przywołanego przepisu Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie Sąd oceniając częściowe cofnięcie pozwu przez powoda z punktu widzenia przesłanek zawartych w art. 203 § 1 - 4 k.p.c. nie dopatrzył się, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała do obejścia prawa.

W ocenie Sądu, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w kwocie 1.900 zł, co znalazło swe odzwierciedlenie w pkt I wyroku. Powód wprawdzie ostatecznie domagał się zasądzenia kwoty 2.050 zł, nie mniej jednak jak wynika z dowodu wpłat dokonanych przez pozwaną, łącznie uiściła ona na rzecz powoda kwotę 4.400 zł. W tej sytuacji żądanie z tytułu umowy pożyczki, którą pozwana zobowiązała się spłacić
w kwocie 6.300 zł powinno zostać ograniczone do kwoty 1.900 zł, nie zaś do kwoty 2.050 zł (6.300 zł – 4.400 zł = 1.900 zł). Powód w zestawieniu płatności, które przedłożył do akt sprawy nie uwzględnił dwóch wpłat na łączną kwotę 150 zł – dokonanych przez pozwaną: w dniu 15.04.2018 r. w kwocie 100 zł i w dniu 05.08.2018 r. w kwocie 50 zł; jednocześnie nie kwestionując faktu ich otrzymania. W związku z powyższym, w stosunku do powstałej w tym zakresie różnicy – tj. co do kwoty 150 zł powództwo podlegało oddaleniu – o czym orzeczono w pkt. II wyroku. W pozostałym zakresie Sąd umorzył postępowanie – wobec częściowego cofnięcia powództwa.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 720 k.c. Sąd zasądził od pozwanej J. Z. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 1.900 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14% w skali roku, nie wyższymi jednakże od odsetek maksymalnych za okres od dnia 3 października 2017 r. do dnia 7 marca 2019 r., - tj. do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie.

Należy wskazać, iż okres zasądzonych odsetek jest wynikiem zastosowanego przez Sąd w pkt
IV wyroku rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty.

Na podstawie art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Niniejszy przepis zezwala, więc Sądowi na dokonanie modyfikacji sposobu spełnienia zasądzonego świadczenia poprzez ustalenie rat spłaty, dając możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Nie ulega wątpliwości, iż skorzystanie z tego uprawnienia możliwe jest tylko
w szczególnie uzasadnionych przypadkach i Sąd powinien korzystać z tego uprawnienia wyjątkowo i ze szczególną ostrożnością. Za szczególnie uzasadnione uznać należy sytuacje, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być nie tylko obiektywne, ale również spowodowane działaniem samego dłużnika.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek dający podstawę do skorzystania przez Sąd z dobrodziejstwa art. 320 k.p.c. Przemawia za tym przede wszystkim sytuacja materialna pozwanej nie pozwalająca na jednorazową spłatę zadłużenia wobec powoda.

Sąd rozkładając pozwanej zasądzone świadczenie na raty miał na celu nie tylko uchronienie pozwanej od postępowania egzekucyjnego, ale również umożliwienie jej wykonania wyroku w sposób dobrowolny. Uwzględniając realne możliwości finansowe pozwanej, Sąd zasądzone świadczenie rozłożył na 20 rat kształtujących się na poziomie: 19 pierwszych w wysokości po 100,00 zł każda i ostatnia dwudziesta rata obejmująca zasądzone odsetki, płatnych miesięcznie, do 4-go dnia miesiąca, poczynając od kwietnia 2019 r.

Zdaniem Sądu, przyjęcie takiej wysokości poszczególnych rat umożliwi pozwanej spłatę zadłużenia w terminach określonych wyrokiem i jednocześnie nie pozbawi jej środków niezbędnych do utrzymania siebie i rodziny.

Sąd mając na uwadze złą sytuację finansową pozwanej, postawę pozwanej, a także kierując się tym, że ewentualne zasądzenie od pozwanej kosztów procesu obciążałoby ją ponad miarę, uznał, iż zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek i na zasadzie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążenia pozwanej kosztami procesu, o czym orzeczono w pkt V sentencji wyroku.

Sąd, orzekając o kosztach, winien porównać sytuację materialną strony oraz wysokość kosztów, które strona winna uiścić i zdecydować, czy strona jest w stanie konkretne koszty ponieść bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny. Nadto Sąd miał na uwadze postawę pozwanej, która w żaden sposób nie uchylała się od odpowiedzialności za powstałe zobowiązania, jednakże z uwagi na zaistniałe trudności finansowe nie była w stanie przed wszczęciem procesu, jednorazowo, spłacić powstałego zadłużenia względem powoda. Ponadto pozwana, pomimo niewielkiej kwoty pozostającej miesięcznie na utrzymanie siebie i rodziny, zadeklarowała chęć spłaty powstałego zadłużenia w ratach. W ocenie Sądu pozwana, z uwagi na swoją sytuację materialną, co zostało przeanalizowane i uwzględnione przez Sąd już przy rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty, jest w stanie ponieść jedynie część kosztów niniejszego procesu. Ponadto za nieobciążeniem pozwanej kosztami postępowania przemawia również – co wyżej już wskazano – jej postawa. Ze wskazanych wyżej względów Sąd odstąpił od obciążania pozwanej kosztami procesu.