Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: sekr. sąd. Tomasz Łukowicz

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko Z. Ż.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II obciąża powódkę kosztami postępowania uznając je za uiszczone.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. pozwem z dnia 27 czerwca 2016 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego Z. Ż. kwoty 2.164,63 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany był studentem w (...) – Szkole Wyższej w G. i był zobowiązany do ponoszenia opłat w wysokości i terminach wskazanych w aktach prawnych uczelni, jednak nie uregulował w całości należnych uczelni opłat. Powód wyjaśnił, że na podstawie umowy o zakup wierzytelności z dnia 25 września 2015 r. stał się wierzycielem pozwanego. Na kwotę zaległości składają się kwoty: 360,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego o terminie zapłaty 15 października 2008 r., 300,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego o terminie zapłaty 23 października 2008 r. i 604,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek. Powód wskazał również, że pozwany został wezwany do zapłaty żądanej kwoty listem poleconym, lecz mimo tego nie uregulował należności w całości.

(pozew – k. 3-4v.)

W dniu 5 października 2016 r. referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 61)

Postanowieniem z dnia 28 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Gdyni uchylił nakaz zapłaty z dnia 5 października 2016 r. i na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. zawiesił postępowania w sprawie.

(postanowienie – k. 68)

Pismem z dnia 27 lipca 2017 r. powód wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania i wskazał aktualny adres zamieszkania pozwanego.

(pismo powoda - k. 73)

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Gdyni podjął zawieszone w sprawie postępowanie i wyznaczył termin rozprawy.

(postanowienie – k. 77)

W złożonej odpowiedzi na pozew pozwany zarzucił, że wszelkie należności z umowy, na którą powołuje się powód, zostały przez niego opłacone, jednakże ze względu na upływ czasu nie posiada już dowodów zapłaty, gdyż nawet nie ma pewności w jakim banku miał wówczas konto. Dodał, że twierdzenia powoda o próbach kontaktu i wysyłanej korespondencji nie polegają na prawdzie, ponieważ powód podał nieaktualny adres pozwanego. Podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia powoda wskazując iż należność była płatna blisko 10 lat przed doręczeniem mu odpisu pozwu.

(odpowiedź na pozew k. 83-84v)

Powód pismem z dnia 18 października 2017 r., odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia, wskazał, że pozwany zawarł umowę o warunkach odpłatności za studia z uczelnią wyższą pod rządami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Powołał się na uchwałę SN z dnia 21.10.2015 r., w której Sąd Najwyższy rozstrzygnął, że do przedawnienia roszczenia o opłatę za studia określona w umowie zawartej na podstawie art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym – miał zastosowanie dziesięcioletni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c. Dalej powód powołał się na postanowienie TK, w treści którego przedstawiona została metoda wykładni art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Zgodnie z tą wykładnią, w przypadku kolizji terminów przedawnienia, rozstrzygając problem, należy stosować art. XXXV pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – przepisy wprowadzające kodeks cywilny. Na zasadzie analogii trzyletni bieg przedawnienia powinien być liczony od dnia wejścia w życie nowej ustawy (z 2014 roku), chyba, że wg dotychczasowych przepisów przedawnienie nastąpiłoby wcześniej.

(pismo powoda – k. 87-88v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 sierpnia 2006 roku pomiędzy A. – Szkołą Wyższą w G. a Z. Ż. doszło do zawarcia umowy o świadczenie usług edukacyjnych zatytułowanej „umowa o studiowanie”. Wysokość opłat za studia określona miała być w załączniku do umowy.

Z. Ż. nie zapłacił uczelni czesnego w kwocie 360,00 zł, płatnego do dnia 15 października 2008 r. oraz w kwocie 300,00 zł płatnego w terminie do dnia 23 października 2008 roku.

Decyzją Rektora uczelni z dnia 4 listopada 2008 roku Z. Ż. został skreślony z listy studentów.

okoliczność niesporna, a nadto umowa o studiowanie – k. 26-27, formularz rekrutacyjny – k. 24-24v, decyzja rektora o przyjęciu na studia – k. 25v, potwierdzenie złożenia ślubowania, odbioru legitymacji studenckiej i indeksu – k. 28, zarządzenia w sprawie wysokości opłat za studia – k 50-52, dokument rozliczeniowy – k. 49, decyzja z dn. 4.11.2008 r. – k. 53

W dniu 25 września 2015 r. (...) – Szkoła Wyższa z siedzibą w G. (zbywca) zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (nabywca) umowę sprzedaży wierzytelności, której przedmiotem było przeniesienie na rzecz nabywcy wierzytelności pieniężnych wskazanych w załączniku nr 2, celem ich dalszej windykacji. W treści załącznika nr 2 wskazana została wierzytelność przysługująca zbywcy względem dłużnika Z. Ż. w kwocie 660,00 zł.

okoliczność niesporna, a nadto umowa sprzedaży wierzytelności – k. 54-54v., wyciąg z załącznika – k. 55

W dniu 1 października 2015 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystosowała do Z. Ż., na adres podany przez pozwanego w kwestionariuszu, pismo informujące o nabyciu wierzytelności względem niego, stanowiącej zadłużenia wynikającego z umowy o świadczenie usług edukacyjnych oraz wezwała go do zapłaty kwoty 1.229,43 zł, w tym kwoty 360,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za październik 2008 r., kwoty 300,00 zł tytułem opłaty za powtarzanie przedmiotu i kwoty 569,43 zł tytułem odsetek.

dowód: wezwanie do zapłaty – k. 56-56 v., potwierdzenie nadania – k. 57

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy szczątkowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania. Dowody uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły one zastrzeżeń Sądu, co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, nadto nie były kwestionowane przez stronę przeciwną. Pozwany zaprzeczał wprawdzie by powód – nabywca wierzytelności wielokrotnie próbował się z nim kontaktować lub by otrzymał wezwanie do zapłaty, jednakże, jak jednocześnie wskazał pozwany, korespondencja kierowana była na adres podany przez pozwanego uczelni, tylko w chwili sporządzania pisma już nieaktualny.

W niniejszej sprawie niesporne było, że pomiędzy pozwanym Z. Ż. a A. Szkołą Wyższą w G., pod rządami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, doszło do zawarcia umowy o świadczenie usług edukacyjnych. Kwestią niesporną było również to, że roszczenie uczelni o zapłatę ww. czesnego, na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 25 września 2015 r., zostało przelane na powoda . Natomiast pomimo deklaracji pozwanego, że uiścił uczelni wszystkie należne opłaty, pozwany nie wykazał tego faktu powołując się na upływ tak długiego okresu czasu, że nawet nie jest pewien w jakim banku posiadał wówczas konto. W tej sytuacji uznać należało, że pozwany nie uiścił na rzecz uczelni czesnego w kwocie 360,00 zł oraz 300,00 zł płatnych w miesiącu październiku 2008 roku.

Spór w niniejszej sprawie, w związku z podniesionym przez pozwanego zarzutem przedawnienia, sprowadzał się do ustalenia czy roszczenie powoda może być skutecznie dochodzone czy też uległo przedawnieniu. Kwestią sporną był również termin przedawnienia roszczenia powoda.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty wskazanej w pozwie powoływał się na umowę z dnia 1 sierpnia 2006 r. o świadczenie usług edukacyjnych, z której wywodził swoje roszczenie objęte pozwem, wskazując jednocześnie, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 25 września 2015 r. Podstawę prawną żądania powoda stanowią więc przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.) oraz art. 509 k.c.

Przechodząc do zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia, w pierwszej kolejności należało ustalić jaki termin przedawnienia ma zastosowanie do roszczeń o zapłatę czesnego za świadczenie usług edukacyjnych.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Należy wskazać, że do przepisów szczególnych regulujących termin przedawnienia określonego rodzaju roszczeń należy art. 160a ust. 7 ww. ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym roszczenia wynikające z umowy (regulującej warunki pobierania opłat związanych z odbywaniem studiów oraz ich wysokość – art. 106a ust. 1) przedawniają się z upływem trzech lat. Wskazać przy tym należy, iż przepis art. 160a ust. 7 ww. ustawy – wprowadzony przez art. 1 pkt 105 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 1198), zmieniającej nim ustawę z dniem 1 października 2014 r. - ma zastosowanie również do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne zawartych przed dniem wejścia w życie przedmiotowej ustawy zmieniającej, tj. do umów zawartych przed dniem 1 października 2014 r. (zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r.). Nadto należy zauważyć, iż przepis ten będzie miał zastosowanie jedynie do umów o odpłatne świadczenie usług edukacyjnych zawartych pod rządami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, nie będzie miał natomiast zastosowania do umów zawartych pod rządami wcześniejszej ustawy, tj. ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U z 1990 r., Nr 65 poz. 385 ze zm.).

W związku z odmiennymi interpretacjami wymienionych wyżej przepisów i stosowaniem różnych metod liczenia okresu przedawnienia, w tym z zastosowaniem przepisów wprowadzających kodeks cywilny z 1964 roku, Sąd Najwyższy udzielając odpowiedzi w sprawie zagadnienia prawnego o treści: „czy do oceny przedawnienia roszczenia o opłatę za studia, wynikającą z zawartej przed dniem 1 października 2014 r. umowy o warunkach odpłatności za studia, o której mowa w art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2014 r., zastosowanie znajdzie art. XXXV pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przepisy wprowadzające kodeks cywilny?” wyrokiem z dnia 8 grudnia 2017 r. (w sprawie III CZP 74/17) usunął występujące wątpliwości: „Artykuł 160a ust. 7 ustawy z 27.7.2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 1842 ze zm.), który wszedł w życie w dniu 1 października 2014 r., określa trzyletni termin przedawnienia roszczeń o opłatę za studnia, wynikających z umów o warunkach odpłatności za studia, a art. 32 ustawy z 11.7.2014 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1198 ze zm.), przewiduje, usuwając występujące w tym względzie wątpliwości, że w takim samym terminie roszczenia te przedawniały się też przed wejściem w życie art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym; tym samym wyłączone jest stosowanie w związku z wejściem w życie art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym normy intertemporalnej wyrażonej w art. XXXV pkt 2 (...).

Mając na uwadze powyższe, Sąd nie mógł zgodzić się z twierdzeniem powoda, iż w sprawie będzie miał zastosowanie ogólny 10-letni termin przedawnienia z art. 118 k.c. gdyż jego interpretacja opiera się na normie intertemporalnej zawartej w przepisach wprowadzających kodeks cywilny, a stosowanie tej normy w takim przypadku jest wyłączone. W niniejszej sprawie pozew został wniesiony już po wejściu w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw, tym samym termin przedawnienia roszczenia o zapłatę czesnego, na podstawie umowy o świadczenie usług edukacyjnych zawartej pod rządami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, określony jest w przepisie szczególnym, tj. w art. 160a ust 7 ww. ustawy, zatem w niniejszej sytuacji nie będzie miał zastosowania ogólny 10-letni termin przedawnienia z art. 118 k.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że do roszczenia powoda (który zgodnie z art. 509 § 2 k.c. na skutek cesji wierzytelności wstąpił w sytuację prawną pierwotnego wierzyciela) z tytułu zapłaty czesnego ma zastosowanie trzyletni termin przedawnienia określony w ww. art. 160a ust. 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.

Wskazać następnie należy, że zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Skoro więc w niniejszej sprawie terminy zapłaty dochodzonych należności przypadał na dzień 15 października 2008 r. oraz 23 października 2008 r., należało uznać, iż przedawnienie nastąpiło z upływem lat trzech od tych dat, a więc odpowiednio w dniu 15 października 2011 r. i 23 października 2011 roku. Jak wynika natomiast z akt sprawy powód wytoczył powództwo w dniu 27 czerwca 2016 r., a zatem już po upływie biegu trzyletniego okresu przedawnienia.

W tym stanie rzeczy uznać należało, że roszczenie powoda zarówno co do należności głównej, jak i co do odsetek, uległo przedawnieniu. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, jak i poglądami doktryny, roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (m.in. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. w sprawie III CZP 42/04, opubl. Lex nr 141130).

Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt I wyroku, na podstawie art. 160a ust. 7 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.), oddalił powództwo.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. obciążając nimi powoda, jako stronę przegrywającą niniejsze postępowanie, uznając je za uiszczone w całości.