Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: sekr. sąd. Tomasz Łukowicz

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą we W.

przeciwko Z. K.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda (...) z siedzibą we W. na rzecz pozwanej Z. K. kwotę 900,00 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Zarządzenia :

1.  odnotować i zakreślić w repertorium C

2.  przedłożyć z wpływem lub za 30 dni

UZASADNIENIE

(...) z siedzibą we W. wniósł w dniu 13 lutego 2018 r. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko Z. K. o zapłatę kwoty 4.676,25 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 lutego 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, wskazując, że pozwana na podstawie umowy pożyczki o nr (...) zawartej w dniu 11 sierpnia 2015 r. otrzymała określoną kwotę pieniężną i nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w umowie. Powód wskazał, że w dniu 28 czerwca 2017 r. (...) zawarła z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej z wierzycielem pierwotnym. Powód wskazał, że na zadłużenie pozwanej w kwocie 4.676,25 zł składa się należność główna w wysokości 4.479,52 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 196,73 zł, na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane przez stronę powodową od należności głównej za okres po dniu cesji wierzytelności do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu.

(pozew – k. 3-6)

Nakazem zapłaty z dnia 23 lutego 2018 r. wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 6v)

Pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że powód nie wykazał istnienia roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości, oraz nie udokumentował legitymacji czynnej i biernej.

(sprzeciw – k. 8-8v)

Postanowieniem z dnia 12 marca 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy o sygn. akt VI Nc-e 50637/18 do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie z dnia 12.03.2018 r. – k. 12v)

W uzupełnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała moc dowodową dokumentów złożonych przez powoda, które nie zostały uwierzytelnione przez jego pełnomocnika. Pozwana zakwestionowała również fakt zawarcia przez nią umowy pożyczki, fakt otrzymania jakichkolwiek środków pieniężnych z tego tytułu oraz ich wykorzystania, a także skuteczność cesji wierzytelności.

(uzupełnienie sprzeciwu – k. 42-43v)

W piśmie procesowym z dnia 25 czerwca 2018 r. pełnomocnik powoda ustosunkował się do powyższych zarzutów pozwanej, w tym wskazał, że na żądaną w pozwie kwotę składają się: kwota 4.479,52 zł tytułem należności głównej wynikającej z zawartej umowy i kwota 196,73 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez stronę powodową od należności głównej od dnia następnego po dniu cesji, tj. 29 czerwca 2017 r., do dnia 13 lutego 2018 r.

(pismo procesowe pełnom. powoda z dnia 25.06.2018 r. - k. 47-51)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 sierpnia 2015 r. Z. K. (klient) zawarła z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. (pożyczkodawcą) umowę pożyczki pieniężnej nr (...), na podstawie której pożyczkodawca udzielił Z. K. pożyczki w kwocie 5.300,00 zł. Umowa została zawarta bez usług dodatkowych – w Pakiecie Standard, na okres 60 tygodni. W pkt. 7 i 8 umowy Z. K. zobowiązała się do spłaty kwoty brutto pożyczki (6.453,00 zł) wraz z należnym oprocentowaniem (383,50 zł) poprzez dokonywanie wpłat tygodniowych rat w wysokości 113,95 zł każda (przy czym ostatnia rata w wysokości 113,45 zł) w terminach liczonych począwszy od 8–go dnia od dnia zawarcia umowy przelewem lub przekazem pocztowym na indywidualny rachunek bankowy o nr (...).

W pkt. 5 umowy strony ustaliły, że o ile pożyczkodawca podpisze umowę, udostępnia on klientowi kwotę brutto pożyczki (6.453,00 zł) w ten sposób, że jej kwotę równą całkowitej kwocie pożyczki (5.300,00 zł) przekazuje klientowi jednorazowo przelewem na rachunek bankowy wskazany przez klienta we wniosku nie później niż do dnia zawarcia umowy, a pozostałą część kwoty brutto pożyczki udostępnia potrącając z chwilą zawarcia umowy z należnymi pożyczkodawcy od klienta prowizją za udzielenie pożyczki (1.113,00 zł) i opłatą przygotowawczą (40,00 zł).

(niesporne, nadto umowa – k. 52-59)

W dniu 28 czerwca 2017 r. pomiędzy (...) z siedzibą w L. w Wielkiej Brytanii (sprzedawcą) a (...) z siedzibą we W. (nabywcą) zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji, na mocy której sprzedawca przeniósł na rzecz nabywcy wierzytelności z tytułu umów pożyczek pierwotnie udzielonych przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W., wymienione w Załączniku nr 9 do Załącznika nr 1 do umowy, które wcześniej podlegały cesji dokonanej przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. na rzecz (...) z siedzibą w L. w Wielkiej Brytanii na podstawie umowy ramowej zawartej w dniu 18 lipca 2003 r. Przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2017 r. była wierzytelność przysługująca wobec Z. K. z tytułu umowy nr (...) zawartej w dniu 11 sierpnia 2015 r. w kwocie 4.643,71 zł, w tym kapitał w kwocie 4.479,52 zł i koszty w kwocie 164,19 zł.

(dowody: umowa sprzedaży wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 28.06.2017 r. - k. 25-37v, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji - k. 38, wyciąg z załącznika nr 9 do załącznika nr 1 do umowy z dnia 28.06.2017 r. - k. 60-62, załącznik nr 8 do umowy z dnia 28.06.2017 r. - oświadczenie pierwotnego pożyczkodawcy - k. 64-65)

W dniu 13 lutego 2018 r. (...) wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...), w treści którego stwierdził, że w dniu 28 czerwca 2017 r. nabył od (...) wierzytelność wobec Z. K. oraz że zobowiązanie wynika z umowy pożyczki o nr (...) i wynosi 4 676,25 zł, w tym należność główna – 4.479,52 zł i odsetki - 196,73 zł.

(niesporne, nadto wyciąg z ksiąg powoda - k. 20)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z ww. dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania, których prawdziwość nie była kwestionowana przez pozwaną i nie budziły one wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

W poczet materiału dowodowego nie zostały natomiast przyjęte przez Sąd przedłożone przez powoda niepoświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda kserokopie pisma (...) S.A. z dnia 26 stycznia 2018 r. (k. 39-39v) i zawiadomienia o cesji wierzytelności z dnia 8 sierpnia 2017 r. (k. 63), które nie stanowią dokumentu w rozumieniu art. 244 i 245 k.p.c. i nie mają mocy dowodowej w postępowaniu cywilnym (tak też Sąd Najwyższy m.in. w uchwale z dnia 29 marca 1994 r. w sprawie III CZP 37/94, opubl. OSNC 1994/11/206).

Pozostałe dokumenty złożone przez powoda zostały przez niego przedłożone w formie oryginałów (wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji) oraz kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem przez prawidłowo umocowanego pełnomocnika zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1870), w związku z czym spełniają one wymogi pozwalające na uznanie ich za dokumenty w rozumieniu art. 245 k.p.c. i na włączenie w poczet materiału dowodowego, który Sąd uznał za wiarygodny.

W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanej zapłaty kwoty 4.676,25 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, powołując się na umowę pożyczki o nr (...) zawartą w dniu 11 sierpnia 2015 r. między pozwaną a (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. oraz wskazując, iż wierzytelność wynikającą z tej umowy nabył w drodze cesji od (...) z siedzibą w L. w Wielkiej Brytanii, który to podmiot nabył ją uprzednio od ww. pożyczkodawcy. Podstawę prawną żądania powoda stanowiły więc przepisy art. 720 k.c. i art. 509 k.c.

Pozwana kwestionowała legitymację czynną powoda do występowania w niniejszej sprawie oraz swoją legitymację bierną, a ponadto zarzucała, że powód nie wykazał zasadności ani wysokości swojego żądania. Pozwana kwestionowała też moc dowodową dokumentów niepoświadczonych przez pełnomocnika powoda za zgodność z oryginałem (co zostało już przeanalizowane we wstępnej części rozważań).

Ponadto pozwana kwestionowała fakt zawarcia przez nią umowy pożyczki, fakt otrzymania jakichkolwiek środków pieniężnych z tego tytułu oraz ich wykorzystania, a także skuteczność cesji wierzytelności.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że chybiony był zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda i nieskuteczności umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 czerwca 2017 r. Powód przedłożył w niniejszej sprawie przedmiotową umowę sprzedaży wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 28 czerwca 2017 r. zawartą między powodem a (...) z siedzibą w L. w Wielkiej Brytanii oraz wyciąg z załącznika nr 1 do załącznika nr 9 do tej umowy stanowiącego wykaz wierzytelności, w którym wskazana została wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 11 sierpnia 2015 r. w kwocie 4 643,71 zł, a jako pożyczkobiorca wskazana została Z. K.. Ponadto powód przedłożył podpisany przez reprezentującego go radcę prawnego wyciąg z powyższego załącznika sporządzonego w formie elektronicznej, którego treść jest tożsama z treścią wyciągu z tego załącznika sporządzonego w formie papierowej. W ocenie Sądu z dokumentów tych wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że umowa sprzedaży wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 28 czerwca 2017 r. została skutecznie zawarta między (...) z siedzibą w L. w Wielkiej Brytanii a powodem, jak również to, że na podstawie tej umowy powód nabył wierzytelność z tytułu ww. umowy pożyczki, na której opierał swoje żądanie wskazywane w pozwie.

Wraz z wymienionymi dokumentami powód przedłożył również stanowiące załącznik nr 8 do umowy z dnia 28 czerwca 2017 r. oświadczenie (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. - pożyczkodawcy i pierwotnego wierzyciela, o którym mowa w pkt. 1.1. umowy, w treści którego pożyczkodawca ten wskazał, że wszystkie wierzytelności wskazane w ww. załączniku nr 1, będące przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelności, zostały wcześniej przeniesione przez niego na rzecz (...) z siedzibą w L. w Wielkiej Brytanii na podstawie umowy ramowej zawartej w dniu 18 lipca 2003 r., która to okoliczność wynika również bezpośrednio z treści umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2017 r. - pkt. 2.1. (t). W ocenie Sądu przedmiotowe oświadczenie pożyczkodawcy jednoznacznie wykazuje, że wierzytelność z tytułu umowy pożyczki stanowiącej podstawę żądania pozwu została pierwotnie zbyta przez pożyczkodawcę na rzecz (...) z siedzibą w L. w Wielkiej Brytanii, a dopiero następnie - na podstawie umowy z dnia 28 czerwca 2017 r. - na rzecz powoda.

Niezasadny był również zarzut pozwanej dotyczący niewykazania przez powoda legitymacji procesowej po jej stronie i kwestionowanie przez pozwaną faktu zawarcia przez nią umowy pożyczki stanowiącej podstawę żądania pozwu. Powód przedłożył bowiem przedmiotową umowę pożyczki o nr (...) zawartą w dniu 11 sierpnia 2015 r. między pozwaną a (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., na którym to dokumencie znajdują się podpisy obydwu stron umowy, tj. pozwanej Z. K. i przedstawiciela pożyczkodawcy J. D.. Pozwana nie zakwestionowała przy tym autentyczności podpisu o treści (...) znajdującego się na tej umowie, nie zarzucała, że podpis ten nie został złożony przez nią. Wobec tego uznać więc należało, że pozwana zawarła z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. przedmiotową umowę pożyczki, a zatem jest legitymowana do występowania w niniejszej sprawie w charakterze pozwanej.

Pomimo wykazania przez powoda legitymacji procesowej obydwu stron niniejszego postępowania w ocenie Sądu powód nie wykazał jednak, że przysługuje mu wobec pozwanej roszczenie o zapłatę, którego się domagał. Powód nie udowodnił bowiem, że pierwotny wierzyciel – pożyczkodawca – wykonał swoje świadczenie, to jest przekazał pozwanej w formie przelewu na podany przez nią we wniosku o udzielenie pożyczki numer konta kwotę pożyczki udzieloną na podstawie ww. umowy z dnia 11 sierpnia 2015 r., którą to okoliczność pozwana konsekwentnie kwestionowała. Powód nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego, że pożyczkodawca dokonał na rzecz pozwanej przelewu całkowitej kwoty pożyczki, tj. kwoty 5.300,00 zł, a tym samym nie wykazał, że pożyczkodawca wykonał swoje zobowiązanie umowne określone w pkt. 5 umowy. Skoro zaś pozwana nie otrzymała od pożyczkodawcy kwoty pożyczki udzielonej jej na podstawie zawartej umowy, to nie mogła ze środków tych w jakikolwiek sposób korzystać, a tym bardziej nie mogła wykonać swojego zobowiązania do zwrotu pożyczki określonego w pkt. 7 i 8 umowy. Żądanie przez powoda od pozwanej zwrotu jakiejkolwiek kwoty na podstawie umowy pożyczki z dnia 11 sierpnia 2015 r. jest więc całkowicie nieuzasadnione. Wskazać przy tym należy, że wobec niewykazania przez powoda, że pozwana otrzymała od pożyczkodawcy kwotę udzielonej jej pożyczki, faktu istnienia jakiegokolwiek roszczenia wobec pozwanej z tytułu ww. umowy nie wykazuje żaden z pozostałych dokumentów przedłożonych przez powoda, tj. umowa sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda, gdyż są to jedynie dokumenty prywatne pochodzące od powoda, które potwierdzają wyłącznie fakt nabycia przez powoda wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki, nie wykazują zaś, że pozwana otrzymała od pierwotnego wierzyciela – pożyczkodawcy – jakąkolwiek kwotę z tego tytułu, a więc że umowa pożyczki została wykonana przez pożyczkodawcę.

Podkreślić bowiem należy, że samo podpisanie analizowanej umowy nie oznacza pokwitowania odbioru kwoty pożyczki, taki zapis nie został zawarty w jej treści, a wręcz przeciwnie, w umowie ustalono, że po podpisaniu umowy pożyczkodawca przeleje na rachunek podany przez klienta kwotę równą całkowitej kwocie pożyczki. Ażeby domagać się świadczenia wzajemnego, pożyczkodawca (lub jego następca) winien wykazać spełnienie swego świadczenia, tym bardziej, że wskazywany przez niego dłużnik zaprzecza, by pożyczkę otrzymał.

Ponadto podnieść jeszcze należy, iż w ocenie Sądu powód nie wykazał również wysokości swojego żądania. W pozwie powód wskazywał, że na łączną kwotę dochodzoną pozwem, tj. 4.676,25 zł składa się należność główna w wysokości 4.479,52 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 196,73 zł, na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane przez stronę powodową od należności głównej za okres po dniu cesji wierzytelności do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu. Z przedłożonych dokumentów nie wynika jednak, w jaki sposób i na jakiej podstawie wyliczone zostały poszczególne kwoty. Powód nie wyjaśnił przy tym, w jaki sposób ustalona została żądana przez niego kwota należności głównej, która jest niższa od wskazanej w treści umowy pożyczki z dnia 11 sierpnia 2015 r. całkowitej kwoty należnej do spłaty przez pożyczkobiorcę. Natomiast w zakresie żądanej kwoty skapitalizowanych odsetek nie wiadomo, w jakiej wysokości, za jaki okres i czy prawidłowo określone zostały odsetki naliczone przez wierzyciela pierwotnego, jak również nie wiadomo, za jaki okres i czy prawidłowo określone zostały odsetki ustawowe naliczone przez powoda. Ponadto zwrócić należy uwagę na rozbieżności dotyczące określenia przez powoda, co składa się na żądaną kwotę odsetek 196,73 zł, bowiem w piśmie procesowym z dnia 25 czerwca 2018 r., odmiennie niż w pozwie, pełnomocnik powoda wskazał, że domaga się z tytułu odsetek zapłaty kwoty 196,73 zł oraz że są to odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez stronę powodową od należności głównej od dnia następnego po dniu cesji, tj. 29 czerwca 2017 r., do dnia 13 lutego 2018 r. Natomiast w pozwie, jak wskazano wyżej, powód domagał się tej samej kwoty z tytułu skapitalizowanych odsetek, które obejmowały również odsetki naliczone za wcześniejszy okres przez wierzyciela pierwotnego.

Mając powyższe na względzie Sąd w pkt. I wyroku oddalił powództwo w całości na podstawie art. 720 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 3 w zw. z § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265), zasądzając w pkt. II wyroku od powoda - jako strony przegrywającej niniejsze postępowanie - na rzecz pozwanej kwotę 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.