Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Aleksandra Konkel

Protokolant: Ewelina Kądziela

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2015 w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. P.

przeciwko J. K.

z udziałem interwenienta ubocznego (...) Spółki akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. K. na rzecz powoda Z. P. kwotę 3.284,16 zł (trzy tysiące dwieście osiemdziesiąt cztery złote szesnaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lutego 2014r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  kosztami procesu obciąża powoda w wymiarze 10% zaś pozwanego w wymiarze 90% pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 486/14

UZASADNIENIE

Powód Z. P. w pozwie skierowanym przeciwko J. K. domagał się zapłaty kwoty 3.667,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 25 maja 2013 r. doszło do zderzenia jego pojazdu z pojazdem pozwanego. Pozwany, prowadząc taksówkę, po wykonanym kursie zatrzymał pojazd w nieprzeznaczonym do tego miejscu, a nadto dopuścił do tego aby pasażer wysiadł od strony jezdni, nie upewniając się, czy na pasie ruchu nie znajduje się żaden pojazd, co było bezpośrednią przyczyną zderzenia. Wysiadając, pasażer uderzył drzwiami pojazdu pozwanego w przejeżdżający samochód powoda. Powód zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu, która wyniosła 3.667,25 zł. Pozwany pismem z dnia 31 stycznia 2014 r. został wezwany do zapłaty, jednak bezskutecznie.

W odpowiedzi na pozew pozwany domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że jego taksówka nie była zaparkowana w miejscu niedozwolonym, a ponadto nie znajdowała się w ruchu w chwili zdarzenia. Pozwany zastosował manewr omijania zaparkowanej taksówki, jednak nie zachował bezpiecznej odległości, co doprowadziło do wypadku. Ponadto pozwany wskazał, że nie może ponosić odpowiedzialności za szkody powstałe wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, którą jest klient taksówki. Powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi pozwanego, który odmówił wypłaty odszkodowania. Pozwany zakwestionował zakres uszkodzeń pojazdu powoda, a co za tym idzie, również wysokość szkody.

Pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. interwencję uboczną po stronie pozwanego zgłosił (...) Spółka akcyjna w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób taksówką osobową.

(bezsporne)

W dniu 25 maja 2013 r. J. K., kierując pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...), przewoził pasażerów w okolicę Cmentarza Komunalnego położonego przy ul. (...) w G.. Kończąc kurs, zaparkował pojazd po prawej stronie jednokierunkowej drogi położonej między dwupasmową jezdnią ul. (...) a szeregiem pawilonów handlowych (kwiaciarni) znajdujących się wzdłuż ogrodzenia cmentarza. Kierujący taksówką nie wydał pasażerom polecenia co do sposobu opuszczenia pojazdu, ani nie upewnił się, czy mogą bezpiecznie go opuścić od strony jezdni.

Po rozliczeniu kursu, pasażer taksówki wysiadając z pojazdu od strony ulicy, uderzył drzwiami w prawy bok przejeżdżającego samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) należącego do Z. P.. Pojazd powoda poruszał się z niewielką prędkością, gdyż kierujący zamierzał go zaparkować i szukał miejsca do zaparkowania. W chwili uderzenia pojazd marki M. (...) miał uruchomiony silnik, a kierujący nim, po wysadzeniu pasażerów, miał zamiar kontynuować podróż.

(dowód: zeznania świadka E. S. – k. 89-91, zeznania powoda Z. P. – k. 91-93, zeznania pozwanego J. K. – k. 93-94; dokumentacja fotograficzna zapisana na płycie CD, k.46)

Bezpośrednio po zdarzeniu J. K. sporządził oświadczenie, iż ponosi odpowiedzialność za spowodowanie kolizji.

(bezsporne, a nadto: oświadczenie z dnia 25 maja 2013 r. – k. 8)

Wskutek zdarzenia doszło do uszkodzenia lusterka zewnętrznego prawego, drzwi prawych przednich i tylnych, prowadnicy szyby przedniej prawej oraz błotnika przedniego prawego.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. T. – k. 121-125, uzupełniająca ustna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. T. – k. 180-182, dokumentacja fotograficzna – w aktach szkody nr (...))

Z. P. zlecił naprawę pojazdu w (...) Centrum Sp. z o.o. w G. za cenę 4.017,25 zł, przy czym w zakresie kwoty 350 zł naprawa dotyczyła uszkodzeń niezwiązanych ze zdarzeniem z dnia 25 maja 2013 r.

(bezsporne, a nadto: faktura VAT – k. 20-21, zlecenie naprawy – k. 22)

Poszkodowany zgłosił szkodę w (...) S.A. w W., z którym J. K. zawarł umowę ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC). Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że odpowiedzialność J. K. jest oparta o zasadę ryzyka (art. 436 § 1 kc w zw. z art. 435 § 1 kc), a z dokumentacji szkodowej wynikało, że wyłączną winę za zdarzenie ponosi osoba trzecia, co wyłącza odpowiedzialność J. K.. W dalszych pismach ubezpieczyciel podtrzymywał swoje stanowisko.

(bezsporne, a nadto: zgłoszenie szkody, pismo z dnia 25 września 2013 r., pismo z dnia 03 grudnia 2013 r. – w aktach szkody nr (...))

Pismem z dnia 31 stycznia 2014 r., doręczonym w dniu 04 lutego 2014 r., Z. P. wezwał J. K. do zapłaty kwoty 4.017,25 zł wraz z należnymi odsetkami tytułem odszkodowania za szkodę z dnia 23 maja 2013 r. wyznaczając termin 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

(dowód: pismo z dnia 31 stycznia 2014 r. wraz z dowodem doręczenia – k. 24-25v)

Pismem z dnia 14 lutego 2014 r. J. K. odmówił zapłaty żądanej kwoty wskazując, iż nie ponosi odpowiedzialności za szkodę.

(dowód: pismo z dnia 14 lutego 2014 r. – k. 53)

Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w związku z kolizją drogową, która miała miejsce w dniu 25 maja 2013 r. wyniósł 3.284,16 zł, przy zastosowaniu cen części oryginalnych (poza wspornikiem lusterka zewnętrznego, dla którego przyjęto cenę części alternatywnej) oraz stawkami roboczogodziny na poziomie 100/115 zł za prace blacharsko-mechaniczne oraz lakiernicze. Zastosowanie części oryginalnych w pełnej ich wartości nie wpływa na wzrost rynkowej wartości pojazdu.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. T. – k. 121-125, uzupełniająca ustna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. T. – k. 180-182)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. T., a także zeznań świadka E. S. oraz przesłuchania stron postępowania.

Należy podkreślić, iż strony nie kwestionowały prawdziwości i autentyczności przedłożonych dokumentów, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności i mocy dowodowej.

W ocenie Sądu przedłożona do akt sprawy pisemna opinia biegłego sądowego została sporządzona w sposób fachowy i profesjonalny, a jej wnioski są spójne, logiczne i przekonujące. Sąd zważając na fakt, iż opinia biegłego sporządzona została przez osobę posiadającą w badanej materii odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe, w całości zgodził się z argumentacją w niej zawartą.

Interwenient uboczny zgłosił zastrzeżenia co do zasadności doliczenia przez biegłego do kosztów naprawy także przygotowania do lakierowania w przypadku, gdy część prac lakierniczych nie była uzasadnioną kolizją z dnia 25 maja 2013 r., jednak wątpliwości te zostały w sposób dostateczny wyjaśnione przez biegłego na rozprawie w dniu 03 września 2014 r., co nie było też przedmiotem dalszych zastrzeżeń.

Należy stwierdzić, iż po uzupełnieniu przez biegłego opinii głównej, była ona pełna i mogła stanowić podstawę do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadka E. S. oraz powoda Z. P. i pozwanego J. K., mając na względzie, iż były one spójne i logiczne wewnętrznie, a nadto wzajemnie się pokrywały, jak również korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku niniejszego postępowania.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającym zakresie.

Istota sporu sprowadzała się do ustalenia ewentualnej odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w dniu 25 maja 2013 r., albowiem już w toku procesu, strona pozwana w sposób wyraźny na rozprawie w dniu 03 września 2015 r. oświadczyła, iż nie kwestionuje zakresu naprawy pojazdu powoda oraz jego wartości, a jedynie samą odpowiedzialność za następstwa zdarzenia z dnia 25 maja 2013 r.

W ocenie Sądu pozwany ponosi odpowiedzialność za szkodę z dnia 25 maja 2013 r. na zasadzie art. 436 § 1 kc w zw. z art. 435 § 1 kc, a więc odpowiedzialność opartą na zasadzie ryzyka.

Zgodnie z powołanymi przepisami samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Oznacza to, że nie wina sprawcy, lecz sam fakt prowadzenia przez niego pojazdu (obok wystąpienia szkody oraz związku przyczynowego między działaniem bądź zaniechaniem sprawcy a jej wystąpieniem) stanowi podstawę do przypisania mu odpowiedzialności cywilnej z tytułu czynu niedozwolonego.

Na wstępie wskazać należy, iż powód nie wykazał, aby pozwany zaparkował taksówkę w miejscu niedozwolonym. Przeciwnie, z załączonej do odpowiedzi na pozew dokumentacji zdjęciowej wynika, że miejsce parkowania było dozwolone dla taksówek.

W dalszej kolejności rozstrzygnąć należało, czy pojazd pozwanego w chwili kolizji znajdował się w ruchu, co stanowi konstytutywną przesłankę odpowiedzialności z art. 436 § 1 kc w zw. z art. 435 § 1 kc.

W orzecznictwie dominuje pogląd, iż samochód znajduje się w ruchu od chwili włączenia silnika aż do zakończenia jazdy, przy czym szkoda może być także wyrządzona w czasie dobrowolnego czy też planowanego postoju. Zakończenie jazdy nie musi wcale nastąpić w miejscu z góry zaplanowanym, jednak z reguły nie nastąpi ono, dopóki samochód pozostaje na drodze publicznej(...)

W przedmiotowej sprawie pozwany zatrzymał się przy cmentarzu przy ul. (...) w G., jednak ani nie zgasił silnika na czas rozliczenia z pasażerami oraz opuszczania przez nich pojazdu, ani nie miał zamiaru zakończyć podróży samochodem w tym miejscu, co w sposób jednoznaczny wynika ze złożonych przez niego zeznań na rozprawie w dniu 11 grudnia 2014 r.

W dalszej kolejności rozważyć należało, czy do szkody doszło wyłącznie z winy osoby trzeciej bądź poszkodowanego.

Strona pozwana usiłowała wykazać naruszenie przez powoda zasad ruchu drogowego w ten sposób, iż omijając pojazd nie zachował on bezpiecznej odległości od pojazdu pozwanego, tj. art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.), czym doprowadził do powstania szkody.

Zgodnie z tym przepisem kierujący pojazdem jest obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość.

Wskazać należy, iż strona pozwana nie wykazała, ażeby pozwany jechał w sposób nieprawidłowy. Co więcej, z zeznań świadka E. S. oraz powoda Z. P. wynika, iż pojazd powoda poruszał się z niewielką prędkością, co jest wiarygodne, zważywszy, że powód szukał miejsca do zaparkowania. Co więcej, zważywszy, że pojazd pozwanego znajdował się w ruchu, nie można uznać, że powód wykonywał manewr omijania. Nawet jednak uznawszy, że powodowi można było zarzucić niezachowanie bezpiecznego odstępu od pojazdu pozwanego, nie byłaby to okoliczność decydująca o przypisaniu pozwanemu wyłącznej winy w zaistnieniu szkody, a co najwyżej o przyczynieniu się poszkodowanego do jej wystąpienia, co nie wpłynęłoby na egzonerację sprawcy szkody z tego tytułu, albowiem wina poszkodowanego winna być wyłączna.

Biorąc pod uwagę powyższe, pozwany nie wykazał, aby do zdarzenia doszło z wyłącznej winy poszkodowanego.

W ocenie Sądu brak było również podstaw do przypisania wyłącznej winy za powstanie szkody osobie trzeciej, tj. pasażerowi taksówki pozwanego.

Zważyć bowiem należy, iż pozwany świadcząc usługi przewozu, zawiera z każdorazowym pasażerem umowę przewozu, stając się przewoźnikiem i tym samym podlegając obowiązującym przepisom w zakresie przewozu osób.

Przepisy ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 915, dalej jako „Prawo przewozowe) z mocy art. 1 ust. 1 stosuje się do odpłatnego przewozu osób na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników. Przewoźnik jest zaś obowiązany do zapewnienia podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz wygody i należytej obsługi (art. 14 ust. 1 Prawa przewozowego), natomiast podróżny jest obowiązany do przestrzegania przepisów porządkowych obowiązujących w transporcie (art. 15 ust. 1 Prawa przewozowego).

Skoro pozwany jest profesjonalnym podmiotem prowadzącym działalność w zakresie przewozu osób, winien zapewnić takie warunki, aby podróżny w sposób bezpieczny mógł wejść do pojazdu, odbyć podróż oraz pojazd ten opuścić. Jeżeli pasażer ma wysiąść z pojazdu od strony jezdni, nieodzownym jest podjęcie działań mających na celu wyeliminowanie potencjalnego niebezpieczeństwa związanego z ruchem drogowym. W toku postępowania pozwany nie wykazał, aby nakazał wysiąść wszystkim pasażerom od strony chodnika, bądź chociaż ostrzegł o konieczności zwrócenia uwagi na nadjeżdżające pojazdy przy wysiadaniu z pojazdu, nie mówiąc o samodzielnym upewnieniu się co do sprzyjających warunków opuszczenia taksówki przez podróżnych.

Skoro to na pozwanym spoczywał obowiązek zapewnienia bezpiecznych warunków przewozu, brak było podstaw do przypisania wyłącznej winy pasażerowi taksówki, jakkolwiek bez wątpienia znacznie przyczynił się on do zaistnienia szkody.

Konsekwencją niewykazania przez pozwanego przesłanek egzoneracyjnych z art. 435 § 1 kc skutkujących wyłączeniem odpowiedzialności za szkodę związaną z ruchem pojazdu, przyjąć należało, iż odpowiada on za szkodę powoda z dnia 25 maja 2013 r.

W tym miejscu podkreślić należy, iż podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Cel ten realizuje naprawienie szkody uwzględniające indywidualną sytuację poszkodowanego. Wysokość odszkodowania powinna ściśle odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody, zaś odszkodowanie nie może być wyższe, ani niższe od szkody poniesionej przez poszkodowanego (...)

Zgodnie z treścią art. 361 § 2 kc, naprawienie szkody obejmuje w granicach normalnych następstw wywołującego ją działania lub zaniechania straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zasadą jest zatem pełne, w granicach adekwatnego związku przyczynowego, naprawienie szkody bez względu na to czy przejawia się w postaci strat, czy utraconych korzyści (...)Dla zdefiniowania pojęcia szkody należy wskazać, iż jest to różnica w stanie majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. Obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić, odszkodowanie ma bowiem wyrównać mu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, a uszczerbek taki istnieje już od chwili wyrządzenia szkody do czasu wypłacenia przez zobowiązanego sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości szkody ustalonej w sposób przewidziany prawem (...)

Do naprawienia szkody znajduje zastosowanie art. 363 §1 kc, zgodnie z którym powinno ono nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Podkreślić należy, że strony nie kwestionowały zasadniczo ani zakresu naprawy, ani jej kosztów, a Sąd w tym zakresie oparł się na ustaleniach poczynionych przez biegłego sądowego, który wyliczył wartość naprawy na kwotę 3.284,16 zł, która stanowi wysokość poniesionej przez powoda szkody wskutek zdarzenia z dnia 25 maja 2013 r.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 455 kc w zw. z art. 481 § 1 i 2 kc. Termin zapłaty odszkodowania przez sprawcę zdarzenia ma charakter świadczenia bezterminowego, którego wymagalność powoduje dopiero wezwanie do zapłaty. Skoro powód wezwał skutecznie pozwanego do zapłaty odszkodowania pismem doręczonym w dniu 04 lutego 2014 r., wyznaczając 7-dniowy termin do spełnienia świadczenia, upłynął on w dniu 11 lutego 2014 r., wobec czego było zasadnym naliczanie odsetek od dłużnej sumy dopiero od dnia 12 lutego 2014 r.

Mając na uwadze powyższe okoliczności faktyczne i prawne, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.284,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty, o czym orzeczono w pkt I wyroku na podstawie art. 436 § 1 kc w zw. z art. 435 § 1 kc oraz art. 455 kc w zw. z art. 481 § 1 i 2 kc.

W pozostałym zakresie powództwo jako niezasadne zostało oddalone, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 zd. pierwsze kpc oraz art. 108 § 1 zd. drugie kpc. Mając na względzie, iż powód domagał się kwoty 3.667,25 zł, natomiast zasądzono na jego rzecz kwotę 3.284,16 zł, wygrał on sprawę w 90% i w takim stosunku zobowiązano powoda do zwrócenia stronie przeciwnej poniesionych przez nią kosztów procesu, natomiast powoda – do zwrotu tychże kosztów pozwanemu w pozostałym zakresie (10%), pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

-

(...) (...),

-

(...) (...)