Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

XV C 338/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Gdańsku z 2016-10-19

Sygn. akt XVC 338/16

G., dnia 19 października 2016 r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Weronika Klawonn

Protokolant: st. Milena Gołaś

po rozpoznaniu 19 września 2016 r. na rozprawie

sprawy z powództwa BANKU (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. D. na rzecz powoda BANKU (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 78635 zł. 5 gr. (siedemdziesiąt osiem tysięcy sześćset trzydzieści pięć złotych pięć groszy) z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 78410 zł. (siedemdziesiąt osiem tysięcy czterysta dziesięć złotych) od 20 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej A. D. na rzecz powoda BANKU (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 6400 zł. (sześć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Stanowiska stron postępowania

Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł pozew o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko A. D., w którym domagał się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kwoty 78.410 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 20 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 225,05 zł tytułem odsetek karnych. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych, kosztów zastępstwa procesowego i innych kosztów (9,83 zł).

W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że zobowiązanie pozwanej powstało w wyniku nieterminowej realizacji zobowiązania wynikającego z umowy. Bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych w dniu 19 stycznia 2016 roku. Następnie powód wezwał pozwaną do zapłaty, jednakże do chwili obecnej zadłużenie nie zostało uregulowane.

W postanowieni z dnia 8 marca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na podstawie art. 505 33 § 1 k.p.c. przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Gdańsku wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana oświadczyła, że nie jest w stanie zweryfikować kserokopii umowy, która została dołączona do akt sprawy przez powoda. Z uwagi na niespodziewane i trudnej dla pozwanej okoliczności życiowe, pozwana nie jest w stanie przypomnieć sobie okoliczności zawarcia umowy. Nadto pozwana poddała w wątpliwość wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 19 stycznia 2016 roku. Jest to dokument wewnętrzny powoda, został wykreowany wyłącznie na potrzeby postępowania, nie zawiera informacji na temat częściowych spłat dokonanych przez pozwaną. Pozwana oczekiwała, że przedstawiony zostanie dokument wskazujący na to, z czego wynika kwota wskazana w wyciągu.

Pozwana od dłuższego czasu nie posiada dostępu do swojego rachunku bankowego, nie jest w stanie ustalić, czy ewentualne środki z umowy kredytowej zostały jej faktycznie przekazane, jak wyglądały częściowe spłaty zadłużenia. Pozwana znajduje się w ciężkiej sytuacji życiowej, zdrowotnej i materialnej. Sytuacja z okresu zawierania umowy spowodowała na tyle silne zaburzenia na tle psychicznym, że pozwana nie pamięta dnia ani okoliczności zawarcia umowy. Pozwana pozostawała przez pewien okres w przeświadczeniu, że zadłużenie zostało rozłożone na raty, stąd nie odpowiadała na wezwanie do zapłaty. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków oraz stron pozwoli powódce na przypomnienie sobie okoliczności zawarcia umowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony niniejszego postępowania w dniu 2 sierpnia 2013 roku zawarły umowę nr (...) kredytu gotówkowego na cel konsumpcyjny. W oparciu o powyższą umowę powód udzielił pozwanej kredytu gotówkowego w kwocie 100.000 zł. Pozwana zobowiązała się dokonać całkowitej spłaty kredytu wraz z odsetkami do dnia 2 sierpnia 2019 roku. Oprocentowanie kredytu, zgodnie z §5 wynosiło 16%, nie więcej jednak niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.

Spłata kredytu miała następować zgodnie z terminarzem, w ratach miesięcznych równych wynoszących po 2.169,18 zł do dnia 2 sierpnia 2019 roku. Powód zgodnie z umową przedstawił do dyspozycji pozwanej kwotę 100.000 zł w dniu 2 sierpnia 2013 roku.

Dowód: umowa kredytu z załącznikami k. 22-31 i 88-96 i 113, historia rachunku k. 98;

Wobec nieterminowej spłaty zobowiązania powód 2 października 2015 roku wypowiedział pozwanej umowę kredyt z zachowaniem 30-dniowego terminu rozwiązania. Korespondencja została doręczona pozwanej w dniu 8 października 2015 roku. Następnie w piśmie z dnia 15 grudnia 2015 roku powód bezskutecznie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 78.803,92 zł, która stanowiła zadłużenie na dzień 9 grudnia 2015 roku.

Dowód: wypowiedzenie umowy i dowód doręczenia k. 97 i 120-121, wezwanie do zapłaty k. 20, historia kredytu k. 99-103;

W dniu 19 stycznia 2016 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), z którego wynikało, że wymagalne zobowiązania pozwanej względem powoda wynikające z umowy nr (...) wynoszą:

- 77.047,76 zł tytułem niespłaconego kapitału,

- 1.362,24 zł tytułem odsetek umownych liczonych od kwoty kapitału według oprocentowania wynikającego z umowy, naliczonych od dnia 2 sierpnia 2015 roku do dnia 22 listopada 2015 roku (10%);

- 225,05 zł tytułem odsetek karnych za okres od dnia 17 października 2015 roku do dnia 18 stycznia 2016 roku.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 21;

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony niniejszego postępowania. Sąd ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c.).

Dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. (art. 245 k.p.c.). Powód przedstawił dokumenty związane z zawartą umową kredytu bankowego – w szczególności oryginał dokumentu umowy, historię kredytu, wyciągi z rachunku, oryginał wypowiedzenia umowy kredytu, wyciąg z ksiąg bankowych. Strona pozwana nie zdołała w sposób skuteczny podważyć autentyczności, wiarygodności ani prawdziwości przedstawionych dokumentów, stąd mogły one stanowić dowód istnienia oraz wymagalności roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie.

Podczas rozprawy w dniu 19 października 2016 roku Sąd postanowił pominąć wnioski dowodowe zgłoszone przez stronę pozwaną, tj. zeznania świadków I. B., H. K., przesłuchanie stron jak również opinię biegłego sądowego grafologa. W ocenie Sądu dowody te nie były istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c. stosowany a contrario). Dodać należy, że twierdzenia oraz tezy dowodowe nie były sformułowane w sposób dostatecznie stanowczy, nie mogły więc stanowić podstawy do prowadzenia swego rodzaju dochodzenia w celu ich sprecyzowania, konkretyzacji.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód w niniejszej sprawie domagał się od pozwanej zapłaty kwoty stanowiącej należność główną oraz skapitalizowane odsetki. Zapłaty dochodził na podstawie umowy kredytowej z dnia 8 maja 2009r. Definicja umowy kredytowej została zawarta w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo Bankowe (Dz.U. 2015, poz. 128). Wynika z niego, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zgodnie z art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Pozwana zgodnie z umową przyjęła na siebie obowiązek zwrotu kwoty kredytu. Nieuczynienie tego sprawia, że nie wykonała ona przyjętego na siebie zobowiązania w sposób prawidłowy, tym samym zachodzą wszelkie podstawy do obciążenia jej odpowiedzialnością.

Powód zasadnie zastosował umowne prawo wypowiedzenia. Umowa została rozwiązana i cała kwota kapitału stała się wymagalna. Pozwana nie sprostała ciężarowi dowodowemu wynikającemu z art. 6 k.c. Zaoferowane przez nią środki dowodowe, a także poszczególne twierdzenia nie mogły stanowić podstawy dla podważenia istnienia zobowiązania oraz jego wymagalności. Powód dostarczył wszelkie dokumenty – niektóre z nich w oryginałach – na okoliczność tego, że przekazał umówioną kwotę kredytu a później wobec nieziszczenia rat w umówionych terminach i umówionej wysokości, doszło do rozwiązania umowy. Nie wzbudzało jakiejkolwiek wątpliwości Sądu przedstawione przez stronę powodową wyliczenie kwoty wymagalnego zobowiązania. Jakkolwiek było ono stwierdzone wyciągiem z ksiąg bankowych – dokumentem prywatnym, to wynikało z obliczeń w oparciu o wyciągi z rachunku, historii kredytu.

W tej sytuacji roszczenie o zapłatę kwoty 78.635,05 zł zostało należycie wykazane przez dołączone do akt sprawy dokumenty prywatne. Pozwana była dłużnikiem powoda, nie wykonała w terminie zobowiązania wynikającego z umowy kredytu bankowego. Wobec powyższego powód poniósł szkodę w swoim majątku.

Powód wniósł o zasądzenie odsetek umownych od zasądzonego na jego rzecz roszczenia głównego za wyjątkiem odsetek karnych 225,05 zł począwszy od dnia 20 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Wysokość stopy procentowej odsetek od kapitału wypłaconego powódce normował §5 umowy zawartej przez strony postępowania.

Wniosek powyższy w ocenie Sądu zasługiwał na uwzględnienie w całości. Wysokość odsetek należnych stronie pozwanej wynika z art. 359 § 2 k.c. w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1830). W myśl tego przepisu maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 69 ust. 1 Prawa bankowego w zw. z art. 354 k.c. Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku biorąc pod uwagę art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. Pozwany przegrał sprawę, zatem zobowiązany jest zwrócić powodowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów postępowania w niniejszej sprawie złożyły się: opłata stosunkowa od pozwu w kwocie 1.000 zł (art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, t.j. Dz. U. z 2016 roku poz. 623 z późn. zm.), koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego – 5.400 zł ustalone w oparciu o §2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804 z późn. zm.). Powód nie wykazał natomiast wydatku w wysokości 9,83 zł – z czego on wynikał jak również czy był związany z dochodzoną wierzytelnością.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Agnieszka Tomczak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Gdańsku
Osoba, która wytworzyła informację:  Weronika Klawonn
Data wytworzenia informacji: