Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Elżbieta Kosecka - Sobczak
Protokolant	st.sekr.sądowy Joanna Prabucka - Ochniak

przy udziale funkcjonariusza policji z K. w E. asp. W. K.

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013r.,

sprawy D. Ś. (1)

obwinionego z art. 92§1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 2 września 2013 r., sygn. akt VIII W 411/13

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze oraz od opłaty.

Sygn. VI Ka 452 / 13

UZASADNIENIE

D. Ś. (1) został obwiniony o to, że w dniu 05 stycznia 2013 roku około godz. 10.45 w E. na ul. (...), kierując samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnalizatora świetlnego S-1 w ten sposób, że gdy ten nadawał sygnał barwy czerwonej przejechał za sygnalizator, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2.09.2013r. VIII W 411 / 13:

I. obwinionego D. Ś. (1) uznano za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie, który zakwalifikowano jako wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 92 § 1 kw w zw z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzono obwinionemu karę grzywny w wysokości 800 złotych;

II. zwolniono obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków postępowania oraz od opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obwiniony, który zarzucił rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonej wobec niego kary grzywny i wniósł o zmianę wyroku poprzez znaczne złagodzenie kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jako niezasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a także tak jak na to pozwalały okoliczności obiektywne, mając na uwadze wynikający z art. 2 § 2 kpk i art. 4 kpk / art. 8 kpw / obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść obwinionego. Sąd Rejonowy zgromadził właściwie materiał dowodowy i ocenił go wnikliwie, omawiając szczegółowo wszystkie dowody, nie wykraczając przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów. W oparciu o tę ocenę Sąd poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wykazał w niewątpliwy sposób, że obwiniony dopuścił się przypisanego mu czynu. Powyższe uwagi pozwalają stwierdzić, że stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pozostaje pod ochroną prawa procesowego.

Sam obwiniony, mimo, że w toku postępowania kwestionował swoje sprawstwo, to ostatecznie zaskarżył wyrok tylko w zakresie wymierzonej mu kary 800zł grzywny, podnosząc, że kara ta jest nadmiernie surowa. Stąd stwierdzając tylko prawidłowość zaskarżonego wyroku w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i przypisania obwinionemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu wykroczenia należało ocenić zasadność argumentów podniesionych w apelacji D. Ś., które miały wykazać iż kara jest niewspółmiernie surowa.

Przechodząc zatem do omówienia, zawartego w przedmiotowym wyroku, rozstrzygnięcia w zakresie orzeczonej wobec obwinionego kary, stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy nie podziela, w tym zakresie, zarzutu skarżącego odnoszącego się do kwestii wymierzenia względem niego rażąco niewspółmiernej kary. Tak bowiem wymierzona kara / grzywna w kwocie 800 złotych /, w świetle całokształtu materiału dowodowego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także okoliczności leżących po stronie obwinionego, nie razi swoją niewspółmiernością - surowością. Należy przypomnieć, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi w sytuacji, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że wystąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Stwierdzić też należy, iż nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary ale o różnice tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać byłoby można – również w potocznym tego sława znaczeniu – „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować ( por. OSNPG 1974/3-4/51; OSNPK 1995/6/18).

Oceniając wymiar kary zauważyć trzeba, iż przepis art. 24 § 3 kw, który m.in. został przez Sąd I instancji ujęty w podstawie prawnej rozstrzygnięcia, w zakresie orzeczenia o karze, wyraźnie wskazuje, jakie okoliczności należy mieć na uwadze wymierzając grzywnę. Jest to uzupełnienie, dla potrzeb kary grzywny, okoliczności określonych w art. 33 § 2 kw, do których należą m.in. "warunki majątkowe sprawcy" i, "jego stosunki rodzinne", a które bierze się pod uwagę przy każdej z wymierzanych kar, zatem i przy grzywnie. W art. 24 § 3 kw podkreśla się takie okoliczności, które mają znaczenie dla grzywny. Z uwagi zaś na to, że grzywna, jak każda kara ma charakter osobisty, ale jest przy tym dolegliwością finansową, chodzi o to, aby obciążenie nią nie oznaczało przeniesienia jej ciężaru na członków rodziny ukaranego. Nakazuje się więc branie tu pod uwagę: a) dochodów sprawcy, b) jego warunków osobistych i c) warunków rodzinnych oraz d) stosunków majątkowych i e) możliwości zarobkowych. Z tych względów nie można było tracić z pola widzenia zarówno faktu posiadania przez D. Ś. (3), jako głównego źródła dochodu, stypendium w kwocie ok. 500 zł. / mies. (jak podał na rozprawie k.43) lub 300zł./mies. (jak podał w apelacji k.79), jak i kontynuowania przez niego nauki na studiach, co przemawiałoby za wymierzeniem kary grzywny w niższej wysokości. Z drugiej jednak strony obwiniony nie posiada nikogo na utrzymaniu, jest bezdzietnym kawalerem, o dobrym stanie zdrowia, który podejmuje prace dorywcze (oświadczenie z k.43), co z kolei wskazuje na to, że jest on w stanie zapłacić (np. po rozłożeniu na raty) orzeczoną karę grzywny. Przed wszystkim nie można jednak zgodzić się ze skarżącym, że sąd I instancji nie uwzględnił właściwie okoliczności łagodzących i zbyt duże znaczenie, przy wymiarze kary, nadał nagminności wykroczeń drogowych i celowi prewencyjnemu orzeczonej kary grzywny. Wbrew bowiem sugestiom obwinionego, to sąd orzekający nie skupił się nadmiernie na tych ostatnich kryteriach, lecz odniósł wymiar kary grzywny do osoby D.Ś. i tego, że jest on osobą nagminnie naruszającą przepisy ruchu drogowego i wykazującą lekceważący stosunek do zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Twierdzenia sądu w tym zakresie z pewnością nie mogą być uznane za gołosłowne, gdyż dopuszczono z urzędu dowód z akt spraw Sądu Rejonowego w Elblągu zawierających wyroki prawomocnie skazujące D.Ś. za wykroczenia : z art. 92a kw na karę 200zł grzywny (VIII W 996/12), z art. 92§1 kw i z art. 97 kw na karę 300zł grzywny (II W 2149/11), z art. 97 kw na karę 300zł grzywny (II W 159/12), z art. 95 kw na karę 250zł grzywny (II W 864/12), z art. 97 kw na karę 200zł grzywny (II W 1766/11), z art. 92§1 kw na karę nagany (II W 205/11), z art.97kw na karę nagany (II W 674/12), w świetle których należy przyjąć, że obwiniony jest sprawca niepoprawnym wobec którego dotychczas orzekane kary nie odniosły skutku wychowawczego i nie powstrzymały go od popełniania kolejnych wykroczeń drogowych. Analiza treści wyroków z wymienionych spraw wskazuje na to, że przypisany obwinionemu w rozpatrywanej sprawie czyn wcale nie był „popełniony przez niego po raz pierwszy” jak to podniósł w apelacji D.Ś., gdyż nagminnie popełniał on wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji, w tym dwukrotnie z art. 92§1kw. Zgodnie zaś z dyrektywami wymiaru kary za wykroczenia z art. 33 kw, to okolicznością obciążającą jest uprzednia karalność sprawcy za podobne wykroczenia lub przestępstwo (art. 33§4 pkt.5kw), która winna znaleźć odzwierciedlenie w podwyższeniu wymiaru orzeczonej kary. Skoro bowiem uprzednie skazania na niższe kary nie wskazały D.Ś. nieopłacalności popełniania kolejnych wykroczeń, a jednocześnie, przez dolegliwości w postaci wymierzanych nagan i grzywien, nie wdrożyły go do przestrzegania prawa w przyszłości, to jak najbardziej słusznie należało mu wymierzyć karę grzywny w takiej wysokości, która będzie na tyle dotkliwa by realnie zapobiec chęci powrotu sprawcy na drogę sprzeczną z prawem. Ponadto wymierzona kara grzywny nie jest wcale orzeczona powyżej granicy dozwolonej sankcji, gdyż wbrew twierdzeniom obwinionego, iż sąd mógł orzec grzywnę w maksymalnym wymiarze 500zł, to wykroczenie z art. 92§1kw zagrożone jest (poza karą nagany) karą grzywny od 20 do 5000 zł ( art. 24 § 1 kw). W tych zaś okolicznościach kara 800zł grzywny nie jawi się jako kara zbyt surowa.

W związku z powyższymi rozważaniami, Sąd Okręgowy, na mocy art. 437 § 1 kpk w zw z art. 109 § 2 kpw, stwierdzając brak zaistnienia względnej przyczyny odwoławczej rażącej niewspółmierności kary, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Nadto na podstawie art. 119 kpw w zw z art. 624 § 1 kpk, Sąd Okręgowy uwzględniając sytuację materialną obwinionego, w tym konieczność uiszczenia orzeczonej kary grzywny, zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty.

Na marginesie należy wskazać obwinionemu, że w przypadku dalszego popełniania przez niego kolejnych podobnych wykroczeń, to sąd w przypadku zaistnienia warunków z art. 38 kw, będzie mógł wymierzyć karę aresztu, chociażby popełnione wykroczenie było zagrożone karą łagodniejszą.