Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Małgorzata Kowalczyk-Przedpełska (spr.)
Sędziowie:	SO Irena Linkiewicz SO Piotr Żywicki
Protokolant	sekr.sądowy Kamila Kuniewicz

przy udziale przedstawiciela Urzędu Celnego w E. T. J.

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013r.

sprawy J. D., D. S.

oskarżonych z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżoną D. S. i obrońcę oskarżonego J. D.

od wyroku Sądu Rejonowego w Iławie VII Wydziału Karnego z siedzibą w (...)

z dnia 4 marca 2013 r., sygn. akt VII K 2/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za

oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od oskarżonego J. D. na rzecz Skarbu Państwa

koszty sądowe za II instancję w tym opłatę w kwocie 1.200 zł.;

III.  zwalnia oskarżoną D. S. od ponoszenia kosztów

sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

w części dotyczącej oskarżonego J. D.

Sąd Rejonowy w Iławie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w (...) wyrokiem z dnia 04 marca 2013 roku uznał oskarżonego J. D. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym , że w okresie nie krótszym niż od 11 stycznia 2011 roku do 05 kwietnia 2011 roku w sklepie (...) w miejscowości (...)-(...) N. , ul. (...) urządzał gry na automacie (...) M. nr (...) „ wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych / Dz . U. Nr 201 z 2009 r. poz. 1540 ze zmianami/ tj. popełnienia czynu z art. 107 par. 1 kks i za to na mocy art. 107 par. 1 kks wymierzono mu karę grzywny w liczbie 120 stawek dziennych po 100 złotych każda stawka.

Na mocy art. 30 par. 5 kks orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotu w postaci automatu do gier (...) M. nr (...)” przechowywanego w magazynie depozytowym Urzędu Celnego w E. pod pozycją księgi magazynowej (...) oraz znajdujących się w nim środków pieniężnych , przechowywanych w kasie Urzędu Celnego w E..

Wyrok zawierał także stosowne rozstrzygnięcie o kosztach sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego jego obrońca.

Zarzucił orzeczeniu:

1. obrazę przepisów postępowania , która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku , a mianowicie art. 201 kpk w zw. z art. 113 par. 1 kks, polegającą na nie powołaniu innego biegłego celem wydania nowej opinii , albowiem dotychczasowa opinia biegłego A. C. „ we wstępnej ocenie Sądu nie jest obarczona wadami o charakterze logicznym” , podczas gdy w rzeczywistości wskazany dowód nadal charakteryzuje się niepełnością – w zakresie niepełnych badan i braku ich opisu, i niejasnością – w zakresie jej wniosków końcowych , które nie mają oparcia w przeprowadzonych badaniach, a także swoistą sprzecznością w jej treści , a także uwzględniając fakt , iż w procesie sporządzania przedmiotowej opinii nie wzięto w ogóle pod uwagę treści zgromadzonego materiału dowodowego niniejszej sprawy , w tym wyjaśnień samych oskarżonych , jak również głównego świadka oskarżenia – M. D. (1), co powoduje niemożliwym do ustalenia , w jakim stopniu ewentualna wygrana dokonana na rzeczonym automacie do gier była skutkiem jego umiejętności / zręczności/ , a w jakim stopniu była wynikiem losowości, na które to wady omawianej ekspertyzy strony niniejszego postępowania konsekwentnie wskazywały w trakcie toczącego się procesu , a co w rzeczywistości doprowadziło do nie zbadania i nie uwzględnienia wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego – art. 4 kpk.

2. obrazę przepisów postępowania , która miała wpływ na treść wyroku , a mianowicie art. 424 par. 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 par. 1 kks , polegającej na nie przytoczeniu w uzasadnieniu okoliczności , które Sąd miał na względzie przy wymiarze zastosowanej wobec oskarżonego kary , zwłaszcza na nie wyszczególnieniu w jego treści okoliczności decydujących o stopniu społecznej szkodliwości badanego czynu , a przy tym ograniczeniu się tylko do ogólnego sformułowania , że do takiej oceny przez organ orzekający doszło , a co niewątpliwie wpływa na nie możliwość ustalenia , a następnie zweryfikowania zasadności procesu motywacyjnego organu orzekającego w tym zakresie i tym samym czyni zaskarżone orzeczenie w przytoczonej części wadliwym , a w konsekwencji błędnym,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku , a który to błąd miał wpływ na jego treść , a polegający na uznaniu , że:

a. oskarżona D. S. wypłacała wygrane kwoty pieniężne , a pieniądze na ten cel dostarczane były przez współoskarżonego, podczas gdy analiza materiału dowodowego niniejszej sprawy nie daje podstaw do postawienia konkluzji w przytoczonym zakresie , a zwłaszcza w kontekście oceny wyjaśnień oskarżonej i świadka M. D. (1), co niewątpliwie było skutkiem przekroczenia granic swobodnej oceny zgromadzonych dowodów i wkroczeniem w rejon dowolności takich ocen , a finalnie doprowadziło do uznania winy oskarżonego,

b. działanie oskarżonego charakteryzowało się pełna świadomością , a co zdaniem organu orzekającego powoduje przypisanie mu zamiaru bezpośredniego w popełnionym przez niego czynie zabronionym , podczas gdy analiza materiału dowodowego niniejszej sprawy nie daje podstaw do postawienia konkluzji w przytoczonym zakresie , a zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt braku świadomości – wiedzy po stronie oskarżonego o ewentualnym losowym charakterze gier znajdujących się w zabezpieczonym automacie , a także mając na względzie umieszczenie na nim / na jego obudowie / wszelkich informacji / ostrzeżeń / skierowanych do potencjalnych graczy o charakterze tegoż automatu , w tym braku możliwości realizowania wygranych pieniężnych i rzeczowych , co niewątpliwie było skutkiem przekroczenia granic sędziowskiej swobody w ocenie zgromadzonych dowodów i wkroczeniem w rejon dowolności takich ocen – art. 7 kpk, a finalnie doprowadziło do uznania winy umyślnej oskarżonego w odpowiednim zakresie,

c. „ funkcjonariusze celni dokonując eksperymentu procesowego przekonywująco wskazali , że prowadzone przez D. S. gry bez wątpienia zawierały element losowości” , podczas gdy jest to sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym , albowiem wymienieni nie posiadali w tym zakresie ani stosownej wiedzy oraz wymaganego przy tego typu badaniach doświadczenia , o czym niewątpliwie świadczy fakt , że jako osoby niekompetentne w przytoczonym zakresie musieli posiłkować się pomocą określonego biegłego i wynikami tychże badań przez tego ostatniego przeprowadzonych , co niewątpliwie było skutkiem przekroczenia granic sędziowskiej swobody w ocenie zgromadzonych dowodów i wkroczeniem w rejon dowolności takich ocen- art. 7 kpk, a finalnie doprowadziło do uznania winy oskarżonego w odpowiednim zakresie,

ewentualnie

4. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary grzywny , nie biorąc przy tym w ogóle pod uwagę całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, w tym wszystkich determinantów kształtujących zakres sądowego wymiaru kary , w tym faktu dotychczasowej niekaralności oskarżonego , a także nie biorąc pod uwagę przy jej wymiarze wszystkich ocen stopnia społecznej szkodliwości badanego czynu , co powoduje , że wymierzona wobec oskarżonego kara przekracza swoją dolegliwością stopień jego winy .

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie niniejszej sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego J. D. była oczywiście bezzasadna i z tych powodów nie mogła zasługiwać na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań należy podnieść , iż Sąd Rejonowy w Iławie VII Wydział Karny z siedzibą w (...) przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący i szczegółowy , które następnie poddał wnikliwej i wszechstronnej ocenie i analizie , i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego J. D. w zakresie przypisanego mu czynu , jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy ustawy karnej skarbowej , a także wymiaru orzeczonej wobec niego kary. Przedmiotem rozważań były nie tylko dowody obciążające oskarżonego ale również wszelkie dowody im przeciwne , a wszystkie one zostały ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania , wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego . Wyprowadzone zatem na tej podstawie stanowisko sądu I instancji korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k. , a ponieważ jednocześnie nie zostało ono w żaden rzeczowy i przekonywujący sposób podważone przez skarżącego , przez to w całej rozciągłości zasługuje również na aprobatę Sądu Odwoławczego .

Przed odniesieniem się do konkretnych zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego należy wskazać ,iż skarżący w zarzutach apelacji nie wskazał na zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 107 kks , natomiast w uzasadnieniu skargi podniósł ,iż zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 lipca 2012 roku art. 107 par. 1 kks stanowi normę blankietową , która bez powiązania z określonymi przepisami ustawy pragmatycznej nie może mieć samodzielnej racji bytu i jako taki nie może być stosowany w praktyce.

Przede wszystkim należy podnieść ,iż z utrwalonego orzecznictwa i praktyki sądowej wynika , iż ustawa hazardowa która weszła w życie w 2010 roku nie narusza regulacji unijnych . Przepisy dotyczące działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych nie mają charakteru przepisów technicznych w rozumieniu Dyrektywy 98/34/W ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego , a tylko takie w myśl art. 8 tej Dyrektywy wymagają notyfikacji Komisji / por. wyrok NSA w W-wie z dnia 16.02.2012 r. w sprawie II FSK 1099/11 , Pr. i P. 2012/4/40, wyrok WSA w W –wie z dnia 29.11.2010 r. w sprawie VI SA 1605/10, LEX nr 759632/. W uzasadnieniach obu stanowisk wskazano , iż w oficjalnym komunikacie ministerstwa finansów stwierdzono ,iż przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych nie wymagają notyfikacji Komisji Europejskiej gdyż nie zawierają przepisów technicznych. Przez przepis techniczny należy rozumieć m.in. specyfikacje techniczne i inne wymagania bądź zasady dotyczące usług, których przestrzeganie jest obowiązkowe w przypadku np. świadczenia jakiś usług. Stwierdzono , że regulacje techniczne zostały celowo wyłączone z ustawy o grach hazardowych do projektu jej nowelizacji, który zostanie przedstawiony Komisji Europejskiej do zatwierdzenia. Stanowisko to nie uległo zmianie również po wydaniu przez Trybunał (...) w dniu 19 lipca 2012 r. orzeczenia w połączonych sprawach C-213/11, C- 214/11 i C 217/11 F. i inni gdzie przedmiotem rozpoznania było rozstrzygnięcie skierowanych przez WSA w Gdańsku pytań , czy trzy przepisy ustawy o grach hazardowych – art. 129 ust. 2, art. 138 ust. 1 i art. 135 ust. 2- stanowią przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 ust. 11 Dyrektywy 98/34 tzw. dyrektywa notyfikacyjna/ Dz. U . UE.L. 98.204.37/, zaś Trybunał Sprawiedliwości UE uznał ,że przepisy ustawy o grach hazardowych , które mogą powodować ograniczenie a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gier stanowią potencjalne przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 pkt. 11 dyrektywy notyfikacyjnej. W ocenie ministerstwa finansów użyte określenie „ potencjalne przepisy techniczne” powoduje , że przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku , nadal nie wymagają notyfikacji Komisji Europejskiej , gdyż nie zawierają przepisów stricte technicznych. Tak więc należy stwierdzić ,iż przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych , do których nawiązuje przepis art. 107 par. 1kks nadal podlegają odpowiedzialności karnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w wyroku z 28 września 2012 roku w sprawi (...) SA/Ke 180/12 , uwzględniając wyrok TS UE, mimo wszystko podtrzymał prezentowane wcześniej stanowisko , że zamieszczone w ustawie o grach hazardowych przepisy dotyczące działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych nie mają charakteru przepisów technicznych. Również WSA w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 27 września 2012 r. , sygn. akt II SA/GO 564/12 uznał ,że wyrok TS UE nie daje podstaw do kwestionowania wszystkich przepisów ustawy o grach hazardowych / por. A. B. ABC nr (...), Lex (...)/.

Tak więc pomimo, iż skarżący wprost nie zarzucił obrazy prawa materialnego a jedynie podniósł tę okoliczność w uzasadnieniu swojej apelacji, sąd odwoławczy odniósł się do tego zagadnienia stwierdzając , iż obraza prawa materialnego nie nastąpiła z powodów wskazanych wyżej.

O obrazie prawa materialnego można mówić wówczas gdy apelujący nie kwestionuje treści ustaleń poczynionych przez sąd I instancji , natomiast ma zastrzeżenia co do zastosowanej normy prawnej. Analiza zarzutów apelacyjnych wskazuje ,iż skarżący kwestionuje przede wszystkim ustalenia faktyczne w kontekście prawidłowego zastosowania przez sąd meriti art. 7 kpk. Odnośnie postawionego zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego stwierdzić należy , co następuje :

Art. 4 k.p.k. wyraża zasadę obiektywizmu , nakazując badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść , jak i na niekorzyść oskarżonego. Zasada ta stanowi także dyrektywę bezstronności organów procesowych w odniesieniu do stron i innych uczestników postępowania. Wskazać jednak należy , iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego zarzut obrazy tego przepisu nie może samodzielnie stanowić podstawy apelacji . Przestrzeganie zasady bezstronności gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie ich naruszenia może uzasadniać zarzut apelacyjny / por. wyrok SN z dnia 27.07.2000, IV KKN 532/99 , Prok. i Pr. Z 2001 r. ,nr 1, poz. 7 /.

Art. 7 k.p.k. określa natomiast ogólne zasady oceny dowodów zgromadzonych w toku postępowania stanowiąc ,iż powinny być one oceniane swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zasada ta jest jedną z naczelnych dyrektyw postępowania karnego , choć granice swobodnej oceny dowodów przez organy procesowe zostały precyzyjnie wyznaczone przez orzecznictwo w kontekście zasady prawdy materialnej i zasady obiektywizmu. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje po ochroną art. 7 k.p.k. m. in. wtedy , gdy:

1.  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy / art. 410 k.p.k./, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy / art. 2 par. 2 k.p.k./;i

2.  stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności , przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego / art. 4 k.p.k./;

3.  jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu wyroku / art. 424 par. 1 pkt 1 k.p.k./ - por. wyrok SN z dnia 9.11.1990r. (...) 149/90, OSNKW z 1991 r. nr 7 , poz. 41.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazane wyżej zarzuty obrońcy oskarżonego odnieść do uzasadnienia apelacji. Z treści uzasadnienia wynika bowiem , że naruszenie tych zasad procesowych było konsekwencją nie dopuszczenia dowodu z powołania kolejnej opinii biegłego z zakresu gier hazardowych, błąd w ustaleniach faktycznych oraz niewłaściwie sporządzone uzasadnienie co do wymiaru kary. Nie można się oprzeć wrażeniu przy lekturze apelacji obrońcy oskarżonego J. D. , iż główny zarzut wiązał się z niewłaściwą oceną opinii złożonej do akt sprawy przez biegłego A. C. (2) . W ocenie skarżącego weryfikacja opinii biegłego nastąpiłaby wówczas gdyby Sąd meriti uwzględnił wnioski dowodowe i dopuścił dowód z opinii innego biegłego.

Sąd I instancji uwzględnił wniosek obrońcy oskarżonego i dopuścił dowód z opinii ustnej uzupełniającej biegłego A. C. (2). Biegły na rozprawie podtrzymał opinię złożona do akt sprawy , wyjaśnił wszystkie nieścisłości spowodowane dołączeniem do opinii niewłaściwej fotografii oraz obszernie odniósł się do pytań stawianych przez strony a w szczególności obrońcę oskarżonego. Biegły podtrzymał tezę, iż przedmiotowy automat jest urządzeniem komercyjnym, oferuje gry , które mają charakter losowy a grający nie jest w stanie przewidzieć wyniku pojedynczej gry / por. opinia k 62-77, zeznania biegłego k 200v- 205 /.

Oceniając zasadność zarzutu polegającego na niedopuszczeniu dowodu z kolejnej opinii nie sposób nie odnieść się do brzmienia art. 201 k.p.k. Przepis art. 201 k.p.k. znajduje zastosowanie wówczas , gdy opinia biegłego jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii. Opinia jest niepełna , gdy nie zawiera odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w postanowieniu o powołaniu dowodu z opinii biegłego , a także wówczas , gdy w opinii brak pełnego sprawozdania z przebiegu badań przeprowadzonych przez biegłego . Opinię można uznać za niepełną także wówczas , gdy biegły pomija ujawnione w toku postępowania dowody lub gdy opinia zawiera wnioski , bez przedstawienia przesłanek na podstawie ,których biegły te wnioski sformułował . Niejasność opinii , ma miejsce w razie niezrozumiałości wywodów biegłego , niemożności ustalenia , w jaki sposób biegły doszedł do końcowych wniosków, wreszcie wówczas , gdy wywody są nielogiczne . Do wewnętrznej sprzeczności opinii dochodzi wówczas , gdy wnioski biegłego wzajemnie się wykluczają lub gdy wnioski nie przystają do wyników badań przeprowadzonych przez biegłego/ por. postanowienie z dnia 26.03.2008r . SN II KK 19/08 , LEX nr 406869/.

Sąd rejonowy poddał opinię biegłego wnikliwej analizie a następnie w sposób logiczny uzasadnił swoje stanowisko w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Działania sądu zmierzały do weryfikacji wszystkich zarzutów obrońcy oskarżonego J. D. podnoszonych w trakcie postępowania w sprawie. Ocena opinii biegłego została dokonana w myśl reguły wynikającej z art. 7 k.p.k. Sąd I instancji kierował się zasadą swobodnej oceny dowodów wynikającą z tego przepisu , i uczynił to w sposób prawidłowy. Ocena ta nie może być podważona ze względu na niesatysfakcjonującą dla oskarżonego i jego obrońcy wynik tej oceny.

W ocenie sądu odwoławczego w żadnym razie nie można postawić tej opinii zarzutu , że jest niepełna bądź niejasna, tym samym należało uznać , iż zarzut naruszenia prawa procesowego zawarty w apelacji był niezasadny.

Nie sposób pominąć utrwalonego stanowiska Sadu Najwyższego w tej kwestii, które zasługuje na pełna aprobatę . Wielokrotnie Sąd Najwyższy wyrażał pogląd z którego wynika ,iż jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu , który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił , to fakt , iż opinia taka nie jest przekonująca / niepełna / dla stron procesowych , nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p.k./ por. postanowienie SN 2006.09.13, VI KK 139/06, OSNwSK 2006/1/1715/.

W razie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego zagadnienie zasięgania kolejnych opinii normuje w całości art. 201 k.p.k. i nie powinno się tu stosować art. 170 par. 2 k.p.k. , gdyż prowadziłoby to do sytuacji , że strona niezadowolona z opinii biegłego mogłaby raz po raz żądać kolejnych biegłych , aż któryś z nich złożyłby opinię wykazującą to ,co strona zamierza udowodnić . Oczywiście w kwestii uznania opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 k.p.k. decydujące znaczenia ma ocena sądu a nie stron/ por. post. SN 2004.02.10 IIIK K 282/03 LEX nr 84462/. Subiektywne przekonanie strony o wadliwości sporządzonych opinii , dowolne twierdzenie, że są one błędne , czy też sprzeczne , w żadnym razie nie może decydować o obowiązku dopuszczenia przez sąd kolejnej opinii / post. SN 2006.07.26 , (...) , OSNwSK 2006/1/1480/.

Otóż sąd I instancji ustalenia faktyczne oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Ujawnienie okoliczności nastąpiło w drodze przeprowadzenia dowodów , przede wszystkim bezpośrednio – przesłuchanie świadków , zapoznanie się z dowodem przez jego ujawnienie / odczytanie jego treści/, albo pośrednio / odczytanie opinii, ekspertyz, treści dokumentów albo uznanie ich z ujawnione/. Podstawę wyroku stanowią nie tylko dowody zebrane na rozprawie , ale również dowody z postępowania przygotowawczego , o ile zostały ujawnione przez ustawę procesową , a bez znaczenia jest to w jakim stadium procesowym dowód został przeprowadzony / por. SN III KRN 191/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8 , poz . 11 , SN V KKN 400/99, Prok. i Pr. 2001 , nr3 , poz.13, SN V KKN 443/99 Prok. i Pr. 2002, nr 4 poz. 7/.Swoje stanowisko Sąd wyraził następnie w obszernym uzasadnieniu. Faktycznie sąd dość ogólnie odniósł się do przesłanek określonych w art. 53 par. 7 kks , nie mniej jednak pomimo tej ogólności ,wskazał na okoliczności , które miały wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżone mu J. D..

Również jako chybiony należało uznać zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas , gdy zasadność ocen i wniosków , wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego , nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu , wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku , lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się w ocenie zebranego materiału dowodowego . Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej odmiennej oceny materiału dowodowego , lecz powinien polegać na wykazaniu , jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego / por. SN I KR 197/04, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58, SN I KR 197/74 , OSNKW 1975 , nr 5, poz. 58/.

Otóż w sprawie przesłuchano świadka M. D. (1) oraz przeprowadzono eksperyment procesowy z udziałem funkcjonariuszy celnych. Analiza zeznań tych świadków zasadnie utwierdziła sąd w przekonaniu co do charakteru i roli zabezpieczonego automatu do gier. Wbrew twierdzeniom skarżącego postępowanie dowodowe nie wykazało aby świadkowie / M. D. / mieli interes w niesłusznym pomówieniu oskarżonego lub też / A. K., M. P./ nie posiadali stosownej wiedzy i doświadczenia w przeprowadzaniu takiego eksperymentu procesowego .

Nie zasługują na uwzględnienie , jako zupełnie dowolne , oderwane od ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd orzekający , twierdzenia obrońcy oskarżonego , iż nie miał on pełnej świadomości co do losowego charakteru gier prowadzonych na automacie . Tego rodzaju twierdzenia , w świetle ustaleń dokonanych przez sąd , rażą naiwnością i pozostają w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego gdy się zważy ,że oskarżony od wielu lat zajmuje się prowadzeniem firmy z urządzeniami do gier. Nie może być tak, iż gołosłowne zarzuty co do oceny wyjaśnień oskarżonego J. D. mają pierwszeństwo przed logiczną , popartą analizą dowodów oceną dokonaną przez sąd .

Reasumując powyższe wywody należy podnieść , iż zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji jak też wyciągnięte z nich wnioski co do winy i orzeczonej kary wobec oskarżonego J. D. nie były ani dowolne ani rażąco surowe gdy się zważy ,iż grzywna orzekana za czyn z art. 107 par. 1kks może być wymierzona w wysokości do 720 stawek dziennych.

Wysokość orzeczonej kary grzywny w pełni uwzględnia wszystkie okoliczności o charakterze obciążający i łagodzącym jak też stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości czynu. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił argumentację odnoszącą się do tych kwestii zawartą w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku na karcie 412.

Tym samym zaskarżony wyrok jako w pełni słuszny należało w oparciu o art. 437 par. 1 k.p.k. utrzymać w mocy. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczona na mocy art. 636 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 8 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973 r.