Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 luty 2017 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu – II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Władysław Kizyk

Ławnicy: Grażyna Dziwisz, Janina Kowalska

Protokolant: st. sekretarz sądowy Kamila Kajut

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Elblągu Dariusza Ewertowskiego

po rozpoznaniu w dniu 14.02.2017 r.

sprawy:

1.  S. B., c. W. i D. z domu G., ur. (...) w E.,

2.  Ł. Ś. , s. A. i U. z domu Ż., ur. (...) w E.,

oskarżonych o to, że:

I. na przełomie marca i kwietnia 2016r. w E. działając wspólnie i w porozumieniu oraz działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, podrobili co najmniej 6 banknotów o nominale 50 zł, rok emisji 1994, o numerze (...) w ten sposób, że Ł. Ś. przekazał S. B. banknot o nominale 50 zł, a w/w zeskanowała ten banknot na urządzeniu wielofunkcyjnym, a następnie S. B. wydrukowała banknoty na tym urządzeniu, wycięła je z wydrukowanego papieru i przekazała je Ł. Ś. do pogięcia, po czym banknoty te zostały przekazane w celu puszczenia w obieg A. S. (1);

tj. o czyn z art. 310 § 1 k.k. w zw. z art.12 k.k.

3.  A. S. (1), c. M. i T. z domu S., ur. (...) w O.

oskarżonej o to, że:

II. w okresie od 03 kwietnia 2016 r. do 04 kwietnia 2016 r. w E. działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej raz wprowadziła do obiegu falsyfikat banknotu o nominale 50 zł, rok emisji 1994 o numerze (...) w ten sposób, że zapłaciła nim za zakupiony w Sklepie (...) towar wprowadzając przy tym ekspedientkę w tym Sklepie W. M.w błąd co do autentyczności tego banknotu, przy czym doprowadziła ona w/w ekspedientkę i jej męża - właściciela Sklepu E. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 50 zł oraz raz usiłowała wprowadzić do obiegu falsyfikat banknotu o nominale 50 zł, rok emisji 1994 o numerze (...) w ten sposób, że zapłaciła nim za zakupiony w Sklepie (...) towar wprowadzając przy tym ekspedientkę w tym Sklepie W. M. w błąd co do autentyczności tego banknotu, przy czym usiłowała ona doprowadzić w/w ekspedientkę i jej męża - właściciela Sklepu E. M.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 50 zł, przy czym zamierzonego celu nie osiągnęła, gdyż W. M. zauważyła fakt podrobienia przedmiotowego banknotu i została ona zatrzymana przez osoby trzecie i tak:

a)  w dniu 03 kwietnia 2016 r. w E. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadziła do obiegu falsyfikat banknotu o nominale 50 zł, rok emisji 1994 o numerze (...) w ten sposób, że zapłaciła nim za zakupiony w Sklepie (...) towar w postaci alkoholu i papierosów, wprowadzając przy tym ekspedientkę w tym Sklepie (...) w błąd co do autentyczności tego banknotu, przy czym doprowadziła ona w/w ekspedientkę i jej męża - właściciela Sklepu (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 50 zł;

b)  w dniu 04 kwietnia 2016 r. w E. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała wprowadzić do obiegu falsyfikat banknotu o nominale 50 zł, rok emisji 1994 o numerze (...) w ten sposób, że zapłaciła nim za zakupiony w Sklepie (...) towar w postaci alkoholu i produktów żywnościowych, wprowadzając przy tym ekspedientkę w tym Sklepie (...) w błąd co do autentyczności tego banknotu, przy czym usiłowała doprowadzić ona w/w ekspedientkę i jej męża - właściciela Sklepu (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 50 zł, przy czym zamierzonego celu nie osiągnęła, gdyż W. M. zauważyła fakt podrobienia przedmiotowego banknotu i została ona zatrzymana przez osoby trzecie;

tj. o czyn z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonych S. B. oraz Ł. Ś. uznaje za winnych popełnienia czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia, który kwalifikuje z art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., który stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 310 § 3 k.k. i przy zastosowaniu art. 60 § 6 pkt. 2 k.k. wymierza oskarżonej S. B. karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu Ł. Ś. karę 2 (dwóch) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżoną A. S. (1) uznaje winną popełnienia czynu z pkt. II aktu oskarżenia, który kwalifikuje z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., który stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 310 § 3 k.k. w zb. z art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. w zb. z art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na mocy art. 310 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 6 pkt. 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 § 1a pkt. 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. wymierza karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

III.  na mocy art. 63 § 1 k.k. oskarżonej S. B. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 05.04.2016 r. godz. 13:45 do dnia 07.04.2016 r. godz. 10:22, zaś oskarżonemu Ł. Ś. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 05.04.2016 r. godz. 13:15 do dnia 07.04.2016 r. godz. 11:25;

IV.  na mocy art. 63 § 3 k.k. oskarżonej A. S. (1) na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 04.04.2016 r. godz. 07:55 do dnia 05.04.2016 r. godz. 14:40, uznając karę ograniczenia wolności za wykonaną w liczbie 4 dni;

V.  na mocy art. 316 § 1 k.k. orzeka przepadek podrobionych banknotów o nominale 50 złotych (pięćdziesiąt złotych) w ilości 5 sztuk seria i numer (...) przechowywanych w Narodowym Banku Polskim w W. w Departamencie E. S.,

VI.  na mocy art. 316 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych opisanych w Księdze Dowodów Rzeczowych Sądu Okręgowego w Elblągu poz. 12/16 w punktach 5 i 13;

VII.  na mocy art. 230 § 1 k.p.k. zasądza zwrot oskarżonej S. B. dowodów rzeczowych opisanych w Księdze Dowodów Rzeczowych Sądu Okręgowego w Elblągu poz. 12/16 w punktach: 3-4, 6-12 i 14;

VIII.  na mocy art. 192 a § 1 k.p.k. poleca zniszczyć dowody rzeczowe opisane w Księdze Dowodów Rzeczowych Sądu Okręgowego w Elblągu poz. 12/16 w punktach 15, 16, 17;

IX.  zasądza od Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu na rzecz:

a) Kancelarii (...) w kwocie 960 zł plus podatek VAT (słownie: dziewięćset sześćdziesiąt złotych plus podatek VAT) z tytułu obrony oskarżonej S. B.;

b) Kancelarii (...) w kwocie 960 zł plus podatek VAT (słownie: dziewięćset sześćdziesiąt złotych plus podatek VAT) z tytułu obrony oskarżonego Ł. Ś.;

c) Kancelarii (...) w kwocie 600 zł plus podatek VAT (słownie: sześćset złotych plus VAT) z tytułu obrony oskarżonej A. S. (1);

X.  Na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych oskarżonych S. B., Ł. Ś. oraz A. S. (1) zwalnia od obowiązku ponoszenia kosztów procesu w sprawie.

UZASADNIENIE

Odnośnie oskarżonych:

- S. B.,

- Ł. Ś.

W toku zrealizowanego przewodu sądowego, ujawnione źródła dowodowe dozwoliły na dokonanie następującego stanu faktycznego.

W miesiącu marcu mieszkańcy E. S. B. oraz Ł. Ś. stanowili związek partnerski, wspólnie zamieszkując. Na przełomie miesięcy marca oraz kwietnia 2016 r. oboje wyżej wymienieni postanowili podrobić banknoty o nominale 50,00 złotych. Do tego celu postanowiono użyć posiadaną w lokalu mieszkalnym drukarkę H. (...) o nr ser. (...). Powyższa drukarka stanowi urządzenie wielofunkcyjne zawierające skaner wraz z drukarką atramentową, bez pamięci wewnętrznej umożliwiającej przechowywanie informacji. Przy czym kopiarka ta posiada funkcję kopii, umożliwiającą bez udziału komputera drukować kopie dokumentów podłożonych na szybę skanera.

Do realizacji przedsiębranego zamiaru Ł. Ś. użył banknotu o nominale 50 złotych o numerze (...) rok emisji 1994, który to banknot przekazał S. B.. Z kolei S. B. otrzymany banknot o nominale 50,00 złotych zeskanowała na opisanej wyżej drukarce, a następnie wydrukowała w liczbie co najmniej 6 sztuk. Następnie oboje wydrukowane falsyfikaty banknotów o nominale 50,00 złotych wycięli z wydrukowanych kartek papieru. Z kolei Ł. Ś. wydrukowane falsyfikaty banknotów schował w pomieszczeniu mieszkalnym, uprzednio zginając papier otrzymanych falsyfikatów.

Dowody:

-

wyjaśnienia oskarżonych:

⚫

Ł. Ś. – k. 460-462, k. 82-84, k. 91-92, k. 101-102 oraz częściowo k. 64-66, k. 70.

⚫

S. B. – k. 458-460, k. 91-92, k. 94-95, częściowo – k. 73-74, k. 77-78.

-

protokół zatrzymania rzeczy – k. 13-14,

-

protokół oględzin – k. 5-6, k. 122-128,

-

opinia biegłego informatyka – k. 230-239,

-

ekspertyza banknotu – k. 188.

W dniu 03.04.2016 r. S. B. w E. spotkała się z koleżanką A. S. (1), której wypłaciła kwotę 300,00 złotych, tytułem zwrotu długu. Przy czym S. B. w/w kwotę pieniędzy A. S. (1) wypłaciła sześcioma banknotami o nominale 50,00 złotych o numerze (...) rok emisji 1994, uprzednio wydrukowanymi w swoim lokalu mieszkalnym. W tym samym dniu A. S. (1) wkrótce po otrzymaniu rzeczonych banknotów, udała się po zakupy do Sklepu (...) w E. przy ul. (...). Tam A. S. (1) zakupiła alkohol i papierosy, za które zapłaciła falsyfikatem banknotu o nominale 50,00 złotych o numerze (...) rok emisji 1994.

W dniu 04.04.2016 r. A. S. (1) ponownie udała się do wspomnianego sklepu w E. z zamiarem zakupu alkoholu oraz artykułów spożywczych. Za zakupiony towar A. S. (1) zamierzała ponownie zapłacić otrzymanym od S. B. kolejnym banknotem o nominale 50,00 złotych o numerze (...) rok emisji 1994. Ale sprzedawczyni tego sklepu (...), obsługująca wówczas A. S. (1) ujawniła fakt przedłożenia jej podrobionego banknotu, o czym poinformowała A. S. (1). Po czym A. S. (1) na terenie tego sklepu została zatrzymana, a następnie przekazana funkcjonariuszom policji z K. w E.. Wcześniej A. S. (1) pod ladę sklepową wyrzuciła 3 banknoty o nominale 50,00 złotych i każdy z tych banknotów o numerze oraz roku emisji identycznym jak wyżej podanym.

Łącznie w Sklepie (...) w E. zabezpieczono 5 sztuk banknotów o nominale 50,00 złotych i każdy z banknotów o numerze (...) i rok emisji 1994.

Dowody:

-

wyjaśnienia oskarżonej A. S. (1) – k. 462-464, k. 31-32, k. 41, k. 85, k. 88, k. 207, k. 217,

-

częściowo wyjaśnienia oskarżonej S. B. – k. 458-460, k. 73-74, k. 77-78, k. 91-92, k. 94-95.,

-

zeznania świadków:

⚫

W. M. – k. 466-467, k. 1-3,

⚫

S. S. (1) – k. 465-466, k. 25-26,

⚫

E. M. – k. 467-468, k. 143,

protokół oględzin banknotów – k. 122-128,

dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia – k. 245.

W toku śledztwa oskarżyciel publiczny zasięgnął dowodu z ekspertyzy 5 banknotów o nominale 50,00 złotych zatrzymanych i zabezpieczonych w dniu 04.04.2016 r. w Sklepie (...) w E. przy ul. (...). Powyższą ekspertyzę sporządził Narodowy Bank Polski Departament E. S.w W., który stwierdził, że 5 sztuk banknotów o nominale 50,00 złotych, rok emisji 1994, seria (...) stanowią falsyfikaty klasy fałszerskiej PLN (...). Wydrukowane metodą druku atramentowego na zwykłym papierze z brakiem imitacji znaku wodnego, brakiem nitki zabezpieczającej, brakiem farby opalizującej i efektu stalorytu. Nadto ekspertyza stwierdza brak farby metalizowanej oraz brak farby fluorescencyjnej i brak efektu kątowego. Przy czym przedstawione do ekspertyzy falsyfikaty są łatwe do rozpoznania.

Dowód:

-

ekspertyza NBP w W. – k. 188.

Oskarżyciel publiczny w toku śledztwa zasięgnął również dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki J. B. (1). Tenże biegły w przedstawionej opinii pisemnej stwierdził:

W przedstawionym do badań notebooku A. (...) sn: (...) dysk twardy H. (...) o nr ser. (...) nie zawiera informacji wskazujących na użycie przedmiotowego komputera do drukowania banknotów o nominale 50 ,00 złotych.

Z kolei w komputerze stacjonarnym w dysku twardym – M. (...) o nr ser. (...) nie ujawniono informacji wskazujących na użycie przedmiotowego komputera do drukowania banknotów o nominale 50 ,00 złotych.

Natomiast przedstawiona do opiniowania Drukarka H. (...) o nr ser. (...) stanowi urządzenie wielofunkcyjne zawierające skaner wraz z drukarką atramentową, które nie posiada stałej pamięci wewnętrznej umożliwiającej przechowywanie jakiejkolwiek informacji. Urządzenie to posiada funkcję kopii umożliwiającą bez udziału komputera wydrukować to co zostało położone na szybę skanera.

Dowód:

-

opinia biegłego z zakresu informatyki – k. 230-238.

Oskarżona S. B. w toku śledztwa kilkakrotnie składała wyjaśnienia, w których przyznała się do przedstawionego zarzutu. Wyjaśniając po raz pierwszy stwierdziła, że na początku kwietnia wpadła na pomysł zrobienia 6 sztuk banknotów 50,00 złotych. W tym pomógł jej Ł. Ś.. S. B. do realizacji podjętego zamiaru użyła urządzenia wielofunkcyjnego H., które było w jej mieszkaniu. Zdaniem tej oskarżonej – „ Korzystaliśmy jeszcze z szablonu wyciętego z takiego twardego papieru. Korzystaliśmy z papieru, który był w mieszkaniu… . Włożyłam do drukarki papier, który był pod ręką. Skserowałam dwustronnie banknot 50 zł i wycięłam przy użyciu tego szablonu. Ja wiedziałam, jak to się robi, bo mój brat kiedyś robił tak banknoty i był za to skazany”. S. B. dodała, że zrobiła to, bo chciała zrobić żart swojej znajomej A. S. (1) z okazji prima aprilis, przekazując jej kwotę 300,00 zł w zamian za otrzymane kosmetyki. Przy czym S. B. stwierdziła, że przekazała A. S. (1) obok kwoty 300,00 złotych „… jeszcze te 6 banknotów, które wydrukowaliśmy, czyli też 300,00 zł. Powiedziałam jeszcze do A., że połowa pieniędzy jest jak z monopolu”.

W kolejnych wyjaśnieniach S. B. przyznając się do winy, stwierdziła, że zarzucanego jej czynu dopuściła się sama, bez współudziału Ł. Ś.. Przy czym oskarżona odwołała wcześniejsze wyjaśnienia w części dotyczącej współudziału oskarżonego Ł. Ś. w popełnionym przestępstwie.

W toku konfrontacji z A. S. (2) J. B. (2) podtrzymała treść własnych wyjaśnień złożonych po raz drugi w kolejności chronologicznej.

Natomiast podczas konfrontacji S. B. z Ł. Ś. oskarżona ta powróciła do wersji wyjaśnień złożonych w treści, jaką złożyła wyjaśniając po raz pierwszy, którą to wersję podtrzymała w toku następnych wyjaśnień.

W postępowaniu sądowym oskarżona S. B. przyznała się do przedstawionego zarzutu, czyli do wydrukowania pieniędzy, ale bez zamiaru puszczenia ich w obieg.

W złożonych wyjaśnieniach stwierdziła, że oryginalny banknot 50 zł, który służył do kserowania, był własnością Ł. Ś., który wydrukowane banknoty przełożył z drukarki na szafkę. Natomiast banknoty te w liczbie 6 sztuk o nominale 50,00 złotych S. B. przyznała, że skserowała na urządzeniu wielofunkcyjnym. To miał być żart primaaprilisowy dla przyjaciółki.

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonej S. B. – k. 73-74, k. 77-78, k. 85, k. 91-92, k. 94-95, k. 458-460.

Oskarżony Ł. Ś. wyjaśniając po raz pierwszy na etapie śledztwa w pełni przyznał się do winy. Czynu tego dopuścił się sam. Przy czym S. B. podczas skanowania i drukowania banknotów była obecna w mieszkaniu i widziała tę czynność, ale nie drukowała. Ł. Ś. stwierdził, że dokonał zeskanowania oraz wydrukowania na drukarce H. banknotów o nominale 50,00 złotych na łączną kwotę 300,00 złotych. Gdy dostrzegł Policję na klatce schodowej, to drukarkę H. ze skanerem chciał wynieść i wyrzucić do śmietnika. Oskarżony ten dodał, że wpadł na taki pomysł, gdyż nie miał „kasy” i chciał zobaczyć, co wyjdzie i jak to będzie wyglądać.

Wyjaśniając po raz drugi oskarżony Ł. Ś. konsekwentnie przyznał się do stawianego jemu zarzutu, podtrzymując dotychczasowe wyjaśnienia. Ale dodał, że od S. B. dowiedział się jak kopiować banknoty na urządzeniu H.. „Ona wiedziała, jak to się robi. Zrobiliśmy tylko 6 banknotów, tak jak mówiłem wcześniej. S. wpadła później na pomysł, żeby dać A., (...)te banknoty”.

W kolejnych wyjaśnieniach złożonych po raz trzeci oskarżony Ł. Ś. konsekwentnie przyznał się do dokonania zarzucanego jemu czynu. Wyjaśniając stwierdził, że razem z S. postanowili te pieniążki wydrukować. Wówczas nie wiedział, że za podrabianie pieniędzy grozi 25 lat pozbawienia wolności. „S. wiedziała jak pieniądze podrabiać. Ona wiedziała o tym od swego brata, który już wcześniej podrabiał pieniądze. S. wycięła ze zwykłego papieru szablon i go dała mi, żebym włożył do niego banknot do skserowania, bo wtedy banknot będzie pośrodku strony. Ja wydrukowałem dwustronnie, odwracając papier 6 banknotów 50 zł. Ja do skserowania użyłem prawdziwy banknot 50 zł, który wyjąłem z portfela. Ja wdrukowałem te banknoty, aby sprawdzić, jaka będzie ich jakość. Ja do kserowania użyłem zwykłego papieru”. … „S. po moim odłożeniu banknotów, wzięła je do szafki i włożyła do portfela”. W dalszej części rzeczonych wyjaśnień oskarżony ten stwierdził, że to „S. B. kserowała, używając wyciętego przez siebie „wzorku” – szablonu banknotu 50 zł, który ja jej dałem do skserowania po uprzednim wyjęciu go z portfela. Ja też wyjąłem kartki po ich wyjściu z ksera i je zgniotłem mówiąc, że to „lipa” i nic z tego podrabiania nie będzie”. Oskarżony ten nadto stwierdził, że oni nie zamierzali tych podrobionych 50 złotych wprowadzać do obiegu.

W toku konfrontacji z oskarżoną S. B. oskarżony Ł. Ś. generalnie podtrzymał ostatnią wersję dotychczasowych wyjaśnień. Przy czym dokonał korekty dotychczasowych wyjaśnień twierdząc tym razem, że S. naciskała guzik urządzenia H., a on wyciągał kartkę. Z kolei motywacją podrobienia banknotów był żart, a nie wzbogacenie się.

Tę wersję oskarżony Ł. Ś. podtrzymał składając w toku śledztwa wyjaśnienia po raz ostatni w kolejności chronologicznej.

Wyjaśniając w toku przewodu sądowego oskarżony Ł. Ś. także przyznał się do stawianego jemu zarzutu. Wyjaśniając stwierdził, że to S. wpadła na pomysł, żeby zrobić żart swojej przyjaciółce. Oskarżony potwierdził fakt wręczenie S. B. banknotu o nominale 50 zł do zeskanowania na drukarce, którą posiadali w mieszkaniu. Po wydrukowaniu banknotów oskarżony położył je na szafce na ulotki.

Oskarżony podał, że początkowo wyjaśniając, chronił S. B., gdyż wtedy była w ciąży, obawiając się, że zostanie aresztowana.

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego Ł. Ś. – k. 64-66, k.70, k. 82-84, k. 91-92, k. 101-102, k. 460-462.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przewód sądowy bez cienia wątpliwości wykazał, iż 5 sztuk banknotów o nominale 50,00 złotych, każdy z banknotów o identycznej serii(...), numerze (...) oraz roku emisji – 1994, zatrzymane i zabezpieczone w dniu 04.04.2016 r. w sklepie (...) w E. przy ul. (...) stanowią łatwe do rozpoznania falsyfikaty – wydrukowane metodą druku atramentowego.

Wniosek powyższy jest efektem wniosków ekspertyzy NBP w W. (k. 188), która bez cienia wątpliwości jako zrealizowana przez podmiot w pełni profesjonalny zasługuje na całkowitą aprobatę.

Okazało się, iż rzeczone banknoty o nominale 50,00 złotych w liczbie 5 sztuk, uprzednio były w posiadaniu A. S. (1). Przy czym A. S. (1) jeden z tych banknotów podrobionych, w dniu 03.04.2016 r. w powyższym sklepie wprowadziła do obiegu, płacąc jednym banknotem 50,00-złotowym za zrealizowane zakupy, w tym alkohol. Fakt ten udowodniony jest treścią spójnych wyjaśnień A. S. (1) (k. 463) w powiązaniu z treścią zeznań świadka W. M. (k. 466-467) – sprzedawczyni przedmiotowego sklepu. A. S. (1) w swoich wyjaśnieniach przyznała się do przekazania W. M. w dniu 03.04.2016 r. banknotu o nominale 50,00 złotych w zamian za zakupiony towar. Z kolei świadek W. M. tę okoliczność w pełni potwierdziła, dodając, że wówczas nie ujawniła fałszywego banknotu z powodu kolejki, którą obsługiwała w pośpiechu.

Świadek W. M. w swoich konsekwentnych w treści zeznaniach, precyzyjnie zilustrowała także zdarzenie z kolejnego dnia – 04.04.2016 r., w którym to dniu A. S. (1) w jej sklepie usiłowała wpuścić do obiegu kolejny banknot o nominale 50,00 złotych, o identycznych właściwościach fizycznych w odniesieniu do banknotu z dnia poprzedniego. W tym miejscu zeznania świadka W. M. posiadają całkowite wsparcie w treści zeznań obecnych wówczas w sklepie świadków w osobach S. S. (1) (k. 465-466) oraz E. M. (k. 467-468). Z kolei falsyfikaty banknotów o nominale 50,00 złotych , ujawnione oraz zatrzymane w sklepie (...) w E. przy ul. (...), zostały zabezpieczone i udokumentowane (k. 122-128).

Natomiast A. S. (1) w obliczu tak znacznie obciążających ją dowodów w pełni potwierdziła przytoczone wyżej okoliczności. Dlatego w dotychczasowym zakresie powyższym źródłom dowodowym należało udzielić pełnej aprobaty, gdyż są spójne, stanowiąc jednolitą konstrukcję myślową.

W ocenie Sądu nie budzi żadnych wątpliwości okoliczność uzyskania przez A. S. (1) przedmiotowych sześciu banknotów o nominale po 50,00 złotych każdy seria (...) rok emisji 1994 od oskarżonej S. B. w dniu 03.04.2016 r. Powyższe fakty są efektem spójnych relacji procesowych A. S. (1) (k. 462-464), S. B. (k. 458-460) oraz Ł. Ś. (k. 460-462), które nie budzą najmniejszych wątpliwości. Dlatego bezspornym okazuje się nabycie przez A. S. (1) od oskarżonej S. B. w dniu 03.04.2016 r. sześciu falsyfikatów banknotów o nominale każdy po 50,00 złotych, spośród których 5 sztuk tychże banknotów zatrzymano w sklepie (...) w E. następnego dnia – 04.04.2016 r.

Tymczasem relacje procesowe A. S. (1) oraz S. B. w analizowanym obecnie zakresie częściowo tracą spójność. Kontrowersyjnym elementem treści wyjaśnień obu pań stała się podstawa prawna realizowanego świadczenia. A. S. (1) twierdzi stanowczo z pełną konsekwencją, iż uzyskane od S. B. banknoty o nominale 50,00 złotych, które okazały się falsyfikatami, stanowiły zwrot części sumy pożyczki (300,00 złotych), spośród kwoty 500,00 złotych (k. 463). Tymczasem oskarżona S. B. jest przekonana, iż w dniu 04.04.2016 r. przekazała A. S. (1) przedmiotowe banknoty o nominale 50,00 złotych w formie żartu prima aprilisowego, nie będąc jej winna żadnych pieniędzy (k. 458-460). Przy czym oskarżona S. B. w rozważanym obecnie zakresie okazuje się niekonsekwentna. Otóż oskarżona S. B. w postępowaniu przygotowawczym, wyjaśniając po raz pierwszy przedstawiła odmienną wersję przekazania pieniędzy dla A. S. (1) (k. 73-74). Wówczas oskarżona S. B. zadeklarowała przekazanie w powyższych okolicznościach A. S. (1) łącznej kwoty pieniężnej 600,00 złotych. Przy czym część w/w kwoty stanowiły banknoty falsyfikaty w formie żartu primaaprilisowego. Pozostałą kwotę – 300,00 złotych stanowiły oryginalne znaki pieniężne NBP. Zdaniem Sądu rzeczona niekonsekwencja linii obrony oskarżonej S. B. dla istoty sprawy zdaje się nie być decydująca. Bowiem bezspornym okazuje się przekazanie sześciu falsyfikatów banknotów o nominale 50,00 złotych przez oskarżoną S. B. dla A. S. (1). Okoliczność tę potwierdza również oskarżony Ł. Ś. (k. 460-462), który z kolei nie był zainteresowany treścią dialogu prowadzonego przez obie wspomniane panie w samochodzie, w którym również wówczas przebywał.

Faktem jest, że spotkanie obu pań miało miejsce 03.04.2016 r., zaś żarty tzw. primaaprilisowe mają miejsce tradycyjnie 01 kwietnia każdego roku. Z kolei zdaniem A. S. (1), A. S. (1) wówczas była zdeterminowana w odzyskaniu od oskarżonej S. B. własnej wierzytelności w kwocie 500,00 złotych, której to oskarżona nie kwestionowała.

W ocenie Sądu rzeczona niekonsekwentna postawa procesowa oskarżonej S. B., starającej się poprawić własną pozycję w procesie jest koniunkturalna i nie może zasługiwać na aprobatę.

Kontynuacja całokształtu treści wyjaśnień oskarżonych S. B. oraz Ł. Ś. wskazuje bez cienia wątpliwości, iż przedmiotowe banknoty o nominale 50,00 złotych seria (...) rok emisji 1994 zostały wydrukowane po uprzednim zeskanowaniu w lokalu mieszkalnym zajmowanym przez oboje oskarżonych na przełomie miesięcy marca i kwietnia 2016 r. Oskarżeni bowiem w przedstawionych licznych własnych wyjaśnieniach, nie potrafili bowiem precyzyjnie umiejscowić daty skanowania oraz wydrukowania przedmiotowych falsyfikatów sześciu banknotów o nominale każdy po 50,00 złotych.

Odnosząc się do treści wyjaśnień obojga oskarżonych – S. B. oraz Ł. Ś. z początkowego okresu postępowania przygotowawczego, to wyjaśnienia tychże oskarżonych istotnie zawierają brak wewnętrznej spójności. Bowiem oskarżony Ł. Ś. w pierwszych własnych wyjaśnieniach przyznał się do rzeczonego sprawstwa objętego zarzutem, bez współsprawstwa współoskarżonej S. B. (k. 64-66, k. 70). W kolejnych wyjaśnieniach oskarżony ten przyznał się do sprawstwa realizacji rzeczonego czynu zabronionego, przy współudziale oskarżonej S. B.. Identyczną postawę procesową Ł. Ś. przyjął również podczas przewodu sądowego (k. 460-462). Swoją postawę procesową oskarżony Ł. Ś. z początkowego etapu śledztwa uzasadnił potrzebą ochrony współpodejrzanej przyjaciółki przed tymczasowym aresztowaniem, gdyż wówczas była w ciąży.

Z kolei identyczną postawę procesową przyjęła oskarżona S. B. w wyjaśnieniach składanych po raz drugi na etapie śledztwa (k. 77-78). Gdy w wyjaśnieniach składanych po raz pierwszy w śledztwie (k. 73-74) oskarżona S. B., obciążając siebie, obciążyła również współoskarżonego Ł. Ś. o współsprawstwo w realizacji przedmiotowego czynu zabronionego.

Tymczasem konfrontacja obojga oskarżonych doprowadziła do ujednolicenia linii obrony każdego z oskarżonych (k. 91-92). Wówczas okazało się, że oboje oskarżeni byli pomysłodawcami drukowania banknotów o nominale 50,00 złotych. Oboje oskarżeni przyznali zgodnie, iż wspólnie, będąc jednocześnie obecni w mieszkaniu, na urządzeniu H. drukowali podrobione banknoty o nominale 50,00 złotych każdy w łącznej liczbie 6 sztuk. Przy czym S. B. na urządzeniu H. naciskała guzik, a Ł. Ś. wyciągał papier. Oboje oskarżeni własne bezprawne działanie uzasadniali potrzebą żartu.

Z kolei oskarżony Ł. Ś. w kolejnych wyjaśnieniach (k. 101-102) uzupełnił wyjaśnienia z konfrontacji przez dodanie do dotychczasowej treści informacji o przekazaniu S. B. własnego banknotu o nominale 50,00 złotych, którego użyto w procesie kserowania. Nadto oskarżony Ł. Ś. przyznał się do wycięcia jednego lub dwóch banknotów z kartek po zakończeniu drukowania.

W toku przewodu sądowego oboje oskarżeni kontynuowali linię obrony przyjętą w toku konfrontacji z etapu śledztwa z akcentacją wywołania żartu. W ocenie Sądu podnoszona przez oskarżonych okoliczność wywołania żartu na wskutek posługiwania się podrobionymi znakami pieniężnymi, winna znamionować obniżenie szkodliwości społecznej zrealizowanego czynu zabronionego. Jednak przewód sądowy wykazał bezspornie, iż rzeczywistość okazała się odmienna od deklarowanej przez oskarżonych.

Skoro oboje oskarżeni ostatecznie w toku konfrontacji ujednolicili własne linie obrony, kontynuując przyjętą postawę procesową podczas przewodu sądowego, to należało udzielić im pełnej aprobaty w analizowanym obecnie zakresie. Przy czym w treści profesjonalnej opinii biegłego sądowego informatyka nie udało się uzyskać potwierdzenia, czy drukarka H. (...) o nr ser. (...) ujawniona w lokalu mieszkalnym oskarżonych służyła do skanowania oraz drukowania znaków pieniężnych o nominale 50,00 złotych, będących przedmiotem bieżącego procedowania. Przedmiotowe urządzenie zdaniem biegłego posiada funkcję kopii umożliwiającą bez udziału komputera wydrukować to, co zostało położone na szybę skanera. Przy czym w/w urządzenie nie posiada stałej pamięci wewnętrznej umożliwiającej przechowywanie jakichkolwiek informacji (k. 238). Dlatego biegły informatyk nie zdołał ustalić, czy rzeczona drukarka H. służyła oskarżonym do skanowania oraz drukowania banknotów o nominale 50,00 złotych.

Analizując w pełni ostateczną linię obrony obojga oskarżonych w kontekście wspomnianych wniosków końcowych, autorstwa biegłego z zakresu informatyki, należało w pełni zgodzić się z oskarżonymi S. B. i Ł. Ś., iż dokonali oni zeskanowania oraz wydrukowania 6 banknotów o nominale 50,00 złotych przy użyciu posiadanego urządzenia wielofunkcyjnego H. D..

Reasumując przeprowadzony przewód sądowy, w oparciu o ujawnione źródła dowodowe, bez cienia wątpliwości wykazał winę umyślną oskarżonych S. B. oraz Ł. Ś. sprawstwa czynu zabronionego przedstawionego w opisie stanu faktycznego uzasadnienia. Oboje oskarżeni w czasie popełniania przypisanego im przestępstwa mieli możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem. Pomimo młodego wieku oboje oskarżeni w pełni zdawali sobie sprawę z bezprawności własnych działań. Czego potwierdzeniem jest eksponowana przez oskarżoną S. B. okoliczność skazania jej brata za identyczne przestępstwo (k. 73-74). W sprawie nie zachodziły żadne ustawowe ani pozaustawowe podstawy wyłączające winę sprawców. Oboje oskarżeni nie działali również pod wpływem atypowych warunków i szczególnej sytuacji motywacyjnej, która uzasadniałaby podjęcie decyzji niezgodnej z normą prawną.

W ocenie Sądu działanie obojga oskarżonych, określone w opisie stanu faktycznego uzasadnienia, stanowi realizację znamion czasownikowych w formie podrabiania polskiego pieniądza w ramach współsprawstwa czynu zabronionego z art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Przedmiotem ochrony art. 310 § 1 kk jest niezakłócony i bezpieczny obrót pieniędzmi i papierami wartościowymi.

Podrabianiem, o jakim mowa w art. 310 § 1 kk, jest wykonanie imitacji jakiejś rzeczy, która następnie ma uchodzić za oryginał. W praktyce orzeczniczej przyjęto, że technika dokonanych zmian jest dowolna np. w postaci rysunku, druku, wydruku komputerowego , odbitki kserograficznej lub faksowej.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 24 lutego 1993 r. sygn. akt II AKr 357/92 uznał, że do przyjęcia zaistnienia podrobienia pieniędzy, nie jest rzeczą konieczną osiągnięcie przez sprawcę tak łudzącego podobieństwa, by mogło to wprowadzić w błąd nawet doświadczoną osobę, lecz wystarcza takie podobieństwo, aby człowiek niedoświadczony nie mógł od razu przekonać się o nieprawidłowości wręczonego mu jako pieniądza przedmiotu.

W przedmiotowej sprawie przecież okazało się, że podrobiony przez oskarżonych banknot 50,00-złotowy skutecznie został wprowadzony do obiegu w sklepie (...) w E. przy ul. (...).

Tymczasem istotę współsprawstwa stanowi porozumienie wspólnego działania co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu zabronionego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna realizacja znamion czynności czasownikowej określonej w odpowiednim przepisie. Z kolei czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępczej akcji. W przedmiotowej sprawie realizacja czasownikowych znamion czynu zabronionego z art. 310 § 1 kk, bez cienia wątpliwości zawierała stosowne porozumienie w postaci wzajemnego współdziałania obojga oskarżonych w realizacji czynu zabronionego.

Oboje oskarżeni w czasie realizacji rzeczonego czynu zabronionego, jednocześnie byli obecni w lokalu mieszkalnym. Do realizacji czynu zabronionego użyte zostało urządzenie wielofunkcyjne H., będące w posiadaniu oskarżonej S. B.. Z kolei oskarżony Ł. Ś. przedstawił do skanowania własny autentyczny banknot o nominale 50,00 złotych. Następnie oskarżona S. B. dokonała zeskanowania przedstawionego banknotu oraz wydrukowania jego w liczbie co najmniej 6 egzemplarzy. Po czym oboje wydrukowane banknoty na przemian wycinali z kartek papieru. Nadto oskarżony dokonał zgniecenia wydrukowanych banknotów, dostosowując je do banknotów będących w obiegu. Gdy sprawą zainteresowała się Policja, to oskarżony zacierał ślady przestępstwa, usiłując drukarkę H. usunąć z mieszkania.

W ocenie Sądu okoliczności podmiotowo-przedmiotowe odnoszące się do oskarżonych S. B. oraz Ł. Ś. uzasadniają uznanie działania obojga oskarżonych w formie uprzywilejowanej jako wypadek mniejszej wagi z art. 310 § 3 kk, który stanowi podstawę prawną do nadzwyczajnego złagodzenia oskarżonym kary.

Oskarżonym udowodniono podrobienie co najmniej 6 banknotów o nominale 50,00 złotych na łączną kwotę 300,00 złotych. Fakt ten nie może być uznany jako poważne niebezpieczeństwo zaburzenia obrotu finansowego kraju.

Oboje oskarżeni generalnie przyznali się do winy oraz wyrazili głęboką skruchę.

W zaistniałych okolicznościach sprawy ewentualny wymiar obojgu oskarżonym kar pozbawienia wolności na podstawie granic sankcji określonych w art. 310 § 1 kk, byłby niewspółmiernie rażący.

W przypadku przestępstwa z art. 310 § 1 kk nadzwyczajne złagodzenie kary ma polegać na wymierzeniu kary pozbawienia wolności nie niższej od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a więc w przedziale od roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności do 4 lat i 11 miesięcy – art. 60 § 6 pkt. 2 k.k.

W przedstawionych okolicznościach sprawy oskarżonej S. B. na podstawie art. 310 § 3 kk przy zastosowaniu art. 60 § 6 pkt. 2 kk wymierzono karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w najniższym wymiarze ustawowym przewidzianym za przestępstwo z art. 310 § 1 kk. W ocenie Sądu taka kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonej S. B. jest adekwatna do stopnia jej zawinienia z uwzględnieniem szkodliwości społecznej czynu.

W obowiązującym stanie prawnym od dnia 01.07.2015 r. art. 69 § 1 kk dozwala warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku. Oskarżona S. B. swojego czynu zabronionego dopuściła się na przełomie miesięcy marca i kwietnia 2016 r., a więc w okresie obowiązywania w obecnym brzmieniu treści art. 69 § 1 kk.

Z kolei oskarżonemu Ł. Ś. orzeczono na mocy art. 310 § 3 kk w zw. z art. 60 § 6 pkt. 2 kk karę 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności z uwagi na jego wielokrotną karalność – 14 razy (k. 324-325). Przy czym w 2016 r. oskarżony ten był karany pięciokrotnie. Dlatego orzeczona Ł. Ś. kara pozbawienia wolności musiała być odpowiednio surowsza, w odniesieniu do kary orzeczonej oskarżonej S. B..

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych kar pobawienia wolności należało zaliczyć okresy zatrzymania:

-

oskarżonej S. B. od dnia 05.04.2016 r. godz. 13 ⁴⁵ do dnia 07.04.2016 r. godz. 10 ²² ,

-

oskarżonemu Ł. Ś. od dnia 05.04.2016 r. godz. 13 ¹⁵ do dnia 07.04.2016 r. godz. 11 ²⁵ .

W pkt. V sentencji wyroku na mocy art. 316 § 1 kk należało orzec przepadek 5 sztuk podrobionych banknotów o nominale 50 złotych seria (...) przechowywanych w Narodowym Banku Polskim w W. w Departamencie E. S..

Z kolei w pkt. VI sentencji wyroku w oparciu o art. 316 § 2 kk orzeczono przepadek dowodów rzeczowych służących do popełnienia przestępstwa.

Natomiast na mocy art. 230 § 1 kpk zarządzono zwrot oskarżonej S. B. dowodów rzeczowych, które nie służyły do popełnienia przestępstwa, po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze.

Oboje oskarżeni nie posiadają istotnego majątku własnego, a nadto nie wykonują stałej pracy zarobkowej, dlatego należało zwolnić ich od obowiązku ponoszenia kosztów procesu, gdyż ewentualna ich egzekucja okazałaby się z góry bezskuteczna, narażając Skarb Państwa na dodatkowe zbędne koszty.