Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:	SSR Marcin Sroczyński
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Operacz-Nizioł

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2016 roku w Inowrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A.

V. (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. G. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.980,02 zł (tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt złotych 02/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Marcin Sroczyński

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. V. (...) pozwem z dnia 2 października 2014 roku wniosła o zasądzenie od pozwanego M. G. (1) kwoty 6.563,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 30 stycznia 2014 roku około godziny 17 ⁰⁰ w I. przy ul. (...) doszło do zdarzenia: pozwany M. G. (1) przebiegając przez jezdnię w miejscu niedozwolonym doprowadził do zderzenia z pojazdem marki O. o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie. Okoliczności i sprawca zdarzenia zostały potwierdzone przez przybyłą na miejsce zdarzenia Policję. W dniu przedmiotowego zdarzenia pojazd marki O. o nr rej. (...) będący przedmiotem szkody, posiadał zawartą przez właściciela pojazdu z powódką umowę dobrowolnego ubezpieczenia Auto- Casco potwierdzoną polisą typu (...) nr (...) z okresem ubezpieczenia od dnia 20 sierpnia 2013 roku do dnia 19 sierpnia 2014 roku. W związku z powyższym poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody z dobrowolnego ubezpieczenia Auto- Casco. Powódka po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, na podstawie zgromadzonej dokumentacji, wyceny uszkodzonego pojazdu, kosztorysu, analizy kosztów naprawy oraz karty kontrolnej optymalizacji powódka ustaliła i wypłaciła odszkodowanie w łącznej kwocie 6.563,00 zł. W związku z dokonaną wypłatą odszkodowania powódce na mocy art. 828 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. przysługuje roszczenie do wysokości wypłaconego odszkodowania względem osoby odpowiedzialnej za szkodę. Na etapie postępowania likwidacyjnego powódka ustaliła, iż pieszy M. G. (1) w wyniku niezachowania należytej ostrożności i przechodzenia przez jezdnię w miejscu do tego niedozwolonym doprowadził do uszkodzenia pojazdu marki O. o nr rej. (...), a tym samym naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 19 ust.1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. W związku z powyższym powódka pismem z dnia 3 marca 2014 roku, a następnie z dnia 24 kwietnia 2014 roku wezwała pozwanego do zwrotu kwoty wypłaconej tytułem odszkodowania w kwocie 6.563,00 zł. Pozwany nie dokonał zapłaty kwoty regresowej na rzecz powódki tym samym pozew stał się konieczny i uzasadniony.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 października 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 3700/14 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu nakazał pozwanemu aby zapłacił powodowi kwotę objętą żądaniem pozwu wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

Sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym złożył pozwany wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, iż w dniu 30 stycznia 2014 roku około godziny 17 ⁰⁰ na ul. (...) w I. dochodząc do przejścia dla pieszych przepuścił samochód jadący z jego prawej strony i wszedł na przejście dla pieszych. W jego połowie zauważył nadjeżdżający dość szybko samochód też z jego prawej strony. Na widok zbliżającego się samochodu, widząc iż nie ma zamiaru pozwolić mu przejść przyspieszył aby jak najszybciej opuścić przejście dla pieszych. Przy końcu przejścia został potrącony przez samochód, który zbliżał się z jego prawej strony gdy zszedł tego przejścia. W wyniku potrącenia uderzył głową o przednią szybę od strony pasażera i upadł na jezdnię. Został przewieziony do szpitala. Po udzieleniu mu pomocy medycznej przyjechała Policja, która poinformował go o przebiegu zdarzenia, że prawdopodobnie wbiegł na przejście dla pieszych i został ukarany mandatem karnym w wysokości 50 zł, który przyjął. Wskazał, iż winnym zaistniałego zdarzenia jest kierujący pojazdem, który najechała na niego, gdy praktycznie opuszczał przejście dla pieszych. Przyjęty przez niego mandat nie jest dowodem jego winy, a na powodzie spoczywa obowiązek wykazania jego winy.

W wyniku wniesionego sprzeciwu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 października 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 3700/14 stracił moc.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 30 stycznia 2014 roku w I. na ul. (...) ze skrzyżowaniem z ul. (...) miało miejsce zdarzenie z udziałem M. G. (1) w wyniku, którego uszkodzony został samochód marki O. (...) o nr rej. (...) którym w momencie zdarzenia kierowała A. S. (1). W wyniku zdarzenia uszkodzony został przedmiotowy samochód. Uszkodzenia obejmowały pękniecie kraty wlotu powietrza dolnego zderzaka przedniego w części prawej, zarysowanie zderzaka przedniego w części prawej bocznej, zarysowania błotnika prawego przedniego, pęknięcie listwy ozdobnej osłony chłodnicy w części górnej prawej, wgniecenie pokrywy komory silnika w części prawej, rozbicie szyby czołowej w części prawej dolnej, pęknięcie ramki tablicy rejestracyjnej przedniej w części prawej dolnej i uszkodzony w mocowaniu reflektor prawy z kierunkowskazem.

Dowód: zaświadczenie o zdarzeniu drogowym k.6, zeznania świadka A.

S. k. 226-228, zeznania świadka A. S. (2)

k. 236-237, zeznania świadka M. G. (2) k. 229-230,

zeznania pozwanego w charakterze strony pozwanej k. 238-239

W dacie zdarzenia samochód O. (...) o nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie Auto –Casco u powoda. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego powód wypłacił odszkodowanie właścicielowi samochodu A. S. (3) w kwocie 6.563,00 zł.

Dowód: dokumentacja likwidacji szkody k. 7-48

Wezwaniem z dnia 24 kwietnia 2014 roku i z dnia 22 maja 2014 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6.563 zł tytułem regresu jako sprawcy szkody. Wezwania okazały się bezskuteczne.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 24 kwietnia 2014 roku i z dnia 22 maja 2014 roku

k. 52-55

Sąd zważył co następuje

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedłożone dokumenty, których wiarygodność nie była kwestionowana oraz zeznania świadków oraz pozwanego w charakterze strony. Świadkowie jak również pozwany w toku postępowania prezentowali swoją wiedzę jak również przebieg zdarzenia w zakresie przedmiotowego postępowania. W stanie faktycznym sprawy okolicznością bezsporną było zdarzenie z dnia 30 stycznia 2014 roku, jak również zakres uszkodzeń samochodu O. (...) o nr rej. (...). Natomiast okolicznością sporną był przebieg zdarzenia z dnia 30 stycznia 2014 roku i ustalenie jako sprawcy uszkodzenia wskazanego samochodu pozwanego. Powód w tym zakresie wskazywał na treść zaświadczenia o zdarzeniu drogowym, gdzie jako sprawcę zdarzenia wskazania pozwanego, który miał przebiegać w miejscu niedozwolonym przed jadącym pojazdem i został ukarany mandatem karnym k.6. Pozwany kwestionował tą okoliczność. W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 11 k.p.c. tylko ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełniania przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Odnosząc się do okoliczności ukarania pozwanego mandatem karnym związanego z jego udziałem w zdarzeniu w dniu 30 stycznia 2014 roku to jak wskazuje się w doktrynie sąd cywilny nie jest związany ustaleniami zawartymi w orzeczeniach innych organów niż sądy karne, choćby miały one charakter orzeczeń skazujących (tak Tadeusz Ereciński Kodeks postępowania cywilnego Komentarz Tom I str.103 Warszawa 2006). Mając powyższe na uwadze w toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniczno – kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych i wyceny wartości pojazdów. Biegły sądowy R. J. w treści opinii z dnia 4 lipca 2016 roku wskazał, iż zebrany materiał dowody nie pozwala na pełne odtworzenie przebiegu kolizji. Nie ma możliwości ustalenia, czy do zdarzenia doszło na przejściu dla pieszych, czy w centralnej części skrzyżowania, poza przejściem. Samo miejsce potrącenia wzdłuż jezdni nie miało jednak znaczenia dla przyczyny lub skutku tego zdarzenia, bowiem kierująca pojazdem poza przejściem dla pieszych ( na skrzyżowaniu) również powinien zachować szczególną ostrożność. Biegły określił prędkość samochodu O. w chwili kolidowania w przedziale 30-40 km/h. Pieszy przekroczył jezdnię ze strony lewej do prawej. Do potrącenia doszło bezpośrednio przed zejściem pieszego z jezdni. W momencie kolidowania pieszy znajdował się w wyskoku. Biegły z uwagi na brak dowodów przyjął dwie wersje dotyczące prędkości poruszania się pieszego. Pierwsza wersja, iż pieszy biegł i druga wersja iż pieszy szedł, a bezpośrednio przed potrąceniem podbiegł. Przy przyjęciu pierwszej wersji (według informacji tylko z Policji) pieszy nie zachował szczególnej ostrożności, wbiegł bezpośrednio przed nadjeżdżający pojazd, a kierująca pojazdem nie miała możliwości zatrzymać się przed miejscem kolizji. Według drugiej wersji (za czym przemawia informacja od pieszego, informacja od świadka A. S. (3) i badania związane z wyboczeniem) kierująca miała możliwość zatrzymać pojazd przed miejscem kolizji od prędkości 30 km/h na jezdni mokrej, bez błota pośniegowego. W pozostałych przypadkach prędkości pojazdu i branych pod uwagę warunków drogowo- atmosferycznych, na podstawie zebranego materiału dowodowego, nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić takiej możliwości bądź jej braku. We wszystkich przypadkach tej wersji kierująca popełniła błąd w taktyce jazdy nie zachowując szczególnej ostrożności podczas zbliżania się do przejścia dla pieszych i do skrzyżowania. Kierująca spóźniła się z reakcją na zaistniałe zagrożenie. Biegły również wskazał, iż uszkodzenia samochodu mieściły się w zakresie określonym w kalkulacji kosztów naprawy. Na podstawie zebranego materiału dowodowego nie można jednoznacznie stwierdzić, aby którekolwiek z wymienionych tam uszkodzeń nie powstało w przedmiotowej kolizji. Według biegłego całkowity koszt naprawy samochodu O. wyniósł 10.635,77 zł (k. 269-294). Mając na uwadze treść opinii Sąd przyjął drugą wersję zdarzenia mając na uwadze zeznania świadka A. S. (3) pasażera samochodu, który zeznał, iż pozwany skrócił sobie drogę i przechodził przez środek skrzyżowania k. 228. Natomiast pozwany wskazał, iż przechodził przez pasy k. 238. Również badania związane z wyboczeniem wskazane w opinii str.9 przez biegłego wskazują na drugą wersję zdarzenia i związane z tym konsekwencje względem pozwanego. Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo ( punkt pierwszy wyroku). O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. § 6 pkt.4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Na koszty te składał się koszt zastępstwa procesowego adwokata w kwocie 1.217 zł i połowa kosztu opinii biegłego sądowego w kwocie 763,02 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.980,02 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ( punkt drugi wyroku).

SSR Marcin Sroczyński