Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego E. P. (1) prowadzącego gospodarstwa rolne kwoty 35 570,70 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany zlecił powodowi usługę serwisową, którą powód wykonał. Powód podał, iż w związku z powyższym wystawił pozwanemu fakturę VAT. Powód podkreślił, iż pozwany nigdy nie zgłaszał reklamacji co do sposobu i jakości wykonania usług, ani co do części użytych do ich wykonania. Powód podniósł, że pozwany nie zapłacił całości należności wynikającej z wystawionej faktury VAT, w związku z czym powód wezwał pozwanego do zapłaty zaległej kwoty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 grudnia 2018 r., sygn. akt VIII GNc 8523/18, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

Sprzeciw od powyższego orzeczenia wniósł pozwany zaskarżając powyższy nakaz zapłaty w całości i wnosząc od oddalenie powództwa w całości. Ponadto pozwany wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że powód przedmiotową naprawę wykonał w sposób nieprawidłowy. Pozwany wskazał, iż kilka dni po odebraniu ciągnika zgłaszał swoje zastrzeżenia do pracy ciągnika. Pozwany podał, iż w trakcie oględzin stwierdził podmianę niektórych obciążników, podmianę części oraz brak zabezpieczenia przekaźnika. Pozwany podkreślił, że wskutek nierzetelnej naprawy ciągnik nie nadawał się do eksploatacji, gdyż przegrzewał się przy rozruchu. Pozwany wskazał, iż powód odmówił naprawy ciągnika na gwarancji. Pozwany podkreślił, iż powód nie wyjaśnił zasadności zakresu dokonanych kosztownych napraw, nie przedłożył faktur za nabyte części oraz za usługę w innych zakładach, zaś pozwany nie otrzymał z powrotem części, które zostały wymienione. Pozwany podał, iż wezwał powoda do powyższego, lecz powód nie spełnił żądania pozwanego. Pozwany oświadczył, iż w związku z wątpliwościami, co do zasadności i poprawności napraw zlecił wykonanie rzeczoznawcy diagnostyki stanu technicznego ciągnika oraz oceny jakości wykonanej pracy. Pozwany stwierdził, że w wyniku diagnostyki stwierdzono szereg uchybień.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, iż podtrzymuje w całości żądanie pozwu.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 35 570,70 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 kwietnia 2018 roku oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5 396 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd I instancji ustalił, że pozwany w dniu 16 listopada 2017 roku zlecił powodowi diagnostykę silnika ciągnika rolniczego marki N. (...). Diagnostyka obejmowała prace przy: turbinie, wtryskiwaczach, osprzętu silnika, wale korbowym, pompie wtryskowej, głowicy, cylindrach. Pozwany odebrał ciągnik w dniu 17 stycznia 2018 roku i nie wniósł na piśmie uwag do sposobu i jakości wykonanych napraw w pojeździe.

Sąd I instancji ustalił również, iż powód zlecił podmiotom zewnętrznym wykonanie regeneracji pompy wtryskowej, obróbkę bloku silnika oraz naprawę turbosprężarki. Ponadto wykonał wymianę sprężarki powietrza, napinacza pasa, tarczy sprzęgła i innych pomniejszych części silnika i układu paliwowego. U powoda stwierdzono zarysowania na poszczególnych elementach silnika: wale korbowym, tłokach, cylindrach, pierścieniach, zaworach, gniazdach głowicy. Pozwany o wszystkim informowany był telefonicznie. Po zmontowaniu silnika, ciągnik był uruchomiony, nie wykryto żadnych nieprawidłowości. Wszystkie wymienione części zostały zwrócone pozwanemu, oprócz sprężarki powietrza, która została przekazana firmie sprzedającej nową sprężarkę, w celu uzyskania zniżki na część.

Sąd Rejonowy wskazał również, iż w dniu 28 marca 2018 r. powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) z tytułu dokonanej naprawy pojazdu, na kwotę 35 570,70 zł z terminem płatności do dnia 11 kwietnia 2018 roku. Pozwanemu udzielono gwarancji na wykonaną naprawę na okres 6 miesięcy. Pismem z dnia 29 kwietnia 2018 roku pozwany wezwał powoda do przedstawienia faktur za części oraz usługi wykonane w czasie naprawy ciągnika oraz wskazania przyczyn wykonania przedmiotowych napraw. Pozwany powiadomił powoda, iż w jego ocenie usługa została wykonana nienależycie, zaś ciągnik po dokonanej naprawie przegrzewa się i nie nadaje się do eksploatacji. Pozwany wezwał powoda do dokonania naprawy ciągnika w ramach udzielonej gwarancji w terminie do dnia 20 maja 2018 roku.

Sąd I instancji ustalił, że pozwany zlecił diagnostykę ciągnika firmie z O., która stwierdziła, iż naprawa ciągnika została wykonana w sposób niepełny technicznie.

Sąd Rejonowy ustalił również, iż pozwany nie zapłacił należności wynikającej z faktury VAT.

Sąd Rejonowy w całości dał wiarę zeznaniom świadków: P. M., W. M., J. K., M. M., jako zeznaniom szczerym, rzeczowym oraz korespondującym z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom pozwanego E. P. (1) co do okoliczności, iż zgłaszał usterki już przy odbiorze ciągnika, są to twierdzenia pozwanego nie znajdujące pokrycia w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom pozwanego, iż w dużej mierze części wyszczególnione na fakturze nie były nigdy zamontowane w jego ciągniku, są to subiektywne oceny pozwanego, który nie posiada odpowiedniej wiedzy technicznej, by dokonać takiej oceny. W pozostałym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego, jako wiarygodnym.

Sąd zwrócił uwagę, że część zeznań pozwanego opiera się na przypuszczeniach. Faktury i zeznania świadków strony powodowej udowadniają, w ocenie Sądu, że naprawa została przeprowadzona w sposób opisany w pozwie.

Opinię biegłego A. B., Sąd Rejonowy ocenił jako spójną i rzetelną, uznając, że opiniujący w czytelny sposób uzasadnił przyjęte przez siebie wnioski. Biegły oparł się na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz na wiedzy i doświadczeniu zawodowym.

Przy czym Sąd I instancji podkreślił, że samo niezadowolenie strony z niekorzystnej dlań opinii biegłego, nie jest wystarczającą przesłanką uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłych. W ocenie Sądu I instancji przesłanką nie może być również przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy.

Sąd I instancji wskazał również, iż oddalił wnioski dowodowe o przesłuchanie kolejnych świadków, gdyż przeprowadzenie tych dowodów spowodowałoby jedynie zwłokę. Sąd podkreślił, że sam pozwany przyznał, po spytaniu go przez Przewodniczącego (k.118: nagranie od 25:46), że znał dane tych świadków (mechaników) wcześniej. Nie było zatem żadnych przeszkód, aby zawnioskować o ich przesłuchanie już po wniosku samego pełnomocnika pozwanego o zobowiązanie do złożenia pisma przygotowawczego (k.68; pismo z dnia 28 marca 2019 roku), względnie po zobowiązaniu przez Sąd do ustosunkowania się do opinii. Zdaniem Sądu I instancji zachowanie pełnomocnika pozwanego, który wniosek taki złożył po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego, po przesłuchaniu biegłego na rozprawie, jest nielojalne i zawinione. To, że pełnomocnik nie znał danych adresowych czy osobowych świadków, w przypadku, gdy znał je od początku procesu pozwany, jest niedbalstwem pełnomocnika, a tym samym formą winy opisanej w art. 207 § 6 kpc i obligowało Sąd do oddalenie tych wniosków, tym bardziej, że ich uwzględnienie musiało skutkować wyznaczeniem kolejnego terminu rozprawy.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy podkreślił, że powód wykonał naprawę silnika w ciągniku marki N. (...) należącym do powoda. Pozwany w toku postępowania podnosił, iż naprawa była wykonana wadliwie i w związku z powyższym powód winien dokonać naprawy ciągnika w ramach udzielonej gwarancji, czego nie uczynił. Powód utrzymywał, iż naprawa została wykonana w sposób prawidłowy.

Sąd I instancji wskazał, że przedmiotowej sprawie powstał spór, czy przeprowadzona przez powoda naprawa, została wykonana w sposób prawidłowy. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z dziedziny mechaniki i budowy maszyn- prof. dr inż. A. B. na okoliczność stanu technicznego ciągnika marki N. (...) przed naprawą z listopada 2017 roku, dokonanych napraw w ciągniku, oceny jakości napraw, funkcjonalności pojazdu po naprawach, stanu technicznego ciągnika po wykonanych naprawach oraz ustalenia liczby motogodzin od dnia naprawy ciągnika.

Sąd I instancji podkreślił, że biegły sądowy wskazał, iż dane zawarte w aktach sprawy są niewystarczające do wykonania oceny poprawności wykonania naprawy ciągnika, ponieważ na etapie przyjmowania ciągnika do naprawy nie ma pełnych danych odnośnie stanu technicznego ciągnika i tak samo po odbiorze ciągnika nie ma pełnych właściwie żadnych danych o jego stanie technicznym.

W ocenie Sądu Rejonowego nie można było oprzeć się również na prywatnej ekspertyzie przedstawionej przez pozwanego, gdyż miała ona jedynie walor dokumentu prywatnego, który służył potwierdzeniu stanowiska strony (art. 245 k.p.c.). Ponadto, Sąd popiera w całości twierdzenia biegłego, iż przedłożona przez pozwanego dokumentacja nie jest opinią rzeczoznawcy i nie spełnia warunków technicznych.

Zdaniem Sądu I instancji z zeznań pracowników powoda wynika jasno, że naprawa została przeprowadzona w sposób prawidłowy. Pozwany, mimo, że to na nim spoczywał ciężar dowodu, nie udowodnił wad naprawy (dzieła).

Sąd Rejonowy wskazał iż nawet gdyby uznać, czego Sąd nie przyjął, iż ciągnik pozwanego został naprawiony w sposób wadliwy, to pozwany nie skorzystał w sposób prawidłowy z przysługujących mu praw. W pierwszej kolejności pozwany podnosił, iż żąda wykonania naprawy w sposób prawidłowy na podstawie udzielonej mu przez powoda gwarancji. Jednakże powyższe żądanie w żaden sposób nie zwalnia pozwanego z obowiązku zapłaty ceny za wykonaną usługę.

Sąd I instancji podkreślił, że fakt udzielenia gwarancji przez powódkę wynikał z zapisu w fakturze VAT nr (...) (k.27v in fine). Potwierdziły to również wezwania do naprawy ciągnika składane przez pełnomocnika pozwanego przed procesem (k.28- pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 29 kwietnia 2018 roku; k. 36- pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 11 lipca 2018 roku).

W ocenie Sądu Rejonowego gwarancja stanowi dodatkowe zastrzeżenie umowne, które w zasadzie powinno być rozumiane jako dopełnienie przepisów o odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady.

Sąd I instancji wskazał, że przepis art. 577 § 2 k.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta nakłada na gwaranta trzy obowiązki gwarancyjne: obowiązek zwrotu zapłaconej ceny, obowiązek usunięcia wady rzeczy przez jej naprawę oraz zapewnienie innych usług lub wymianę rzeczy przez dostarczenie rzeczy wolnej od wad. Jednak przepis ten ma charakter iuris dispositivi. Taki charakter tego przepisu wynika zarówno z faktu, że źródłem gwarancji jest oświadczenie gwaranta, jak i z brzmienia art. 577 § 1 k.c., w myśl którego na gwarancie ciążą te wspomniane wyżej obowiązki, ale tylko w razie wątpliwości, tzn. tylko o tyle, o ile co innego nie wynika z treści oświadczenia gwaranta. Pozwany jednakże w żaden sposób nie skorzystał z powyższych uprawnień. W ocenie Sądu Rejonowego pozwany mógł przykładowo złożyć powództwo wzajemne w ramach gwarancji lub wytoczyć oddzielne powództwo w sprawie wykonania naprawy ciągnika w ramach gwarancji. Jednakże, jak już wyżej wspomniano, nie zwalnia to pozwanego z obowiązku zapłaty ceny za wykonane dzieło.

Ponadto zgodnie z art. 579 § 1 k.c. pozwany miał możliwość wykonywania uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy niezależnie od uprawnień wynikających z gwarancji.

Sąd I instancji zaznaczył, że pozwany mógł w przypadku wystąpienia wady domagać się zasądzenia od wykonawcy odszkodowania na zasadach ogólnych. Zgodnie, bowiem z art. 471 k.c. dłużnik jest obowiązany do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zdaniem tego Sądu pozwany w niniejszej sprawie mógł także oprzeć zarzuty na przepisach o rękojmi za wady dzieła, bądź też na przepisach regulujących skutki niewykonania i nienależytego wykonania zobowiązań (art. 471 k.c. i n.).

W przedmiotowej sprawie pozwany, w ocenie Sądu Rejonowego nie sprostał temu obowiązkowi. Pozwany nie przestawił żadnych dowodów potwierdzających, iż złożył powodowi oświadczenie o odstąpieniu od umowy albo żądania obniżenia ceny albo, że złożył oświadczenie o potrąceniu należności przysługującej powodowi z kwotą należnego odszkodowania. Pozwany w toku postępowania dowodził jedynie, iż dzieło wykonane przez powoda ma wady.

W niniejszej sprawie zdaniem Sądu I instancji zebrane dowody (faktury VAT, w tym faktury do podwykonawców powódki, zeznania świadków) wykazują, iż powód wykonał na rzecz pozwanego prace polegające na naprawie ciągnika. Powód wykonał usługę za którą należna mu była zapłata i pozwany na podstawie stosunku obligacyjnego łączącego go z powodem zobowiązany był do pokrycia całości należności, czego nie uczynił.

W związku z powyższym na podstawie art. 627 k.c. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 35 570,70 złotych z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 12 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy zasądził powyższą kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, zgodnie z art. 321 kpc, bowiem pomiędzy powódką a pozwanym doszło do zawarcia transakcji handlowej w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Zgodnie z tym przepisem transakcja handlowa oznacza umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością. Powódka świadczyła na rzecz pozwanego usługi, pod które podpada umowę od dzieło. Ich wysokość wobec żądanie pozwu została ograniczona zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Apelację od powyższego wyroku Sądu Rejonowego wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

⚫

naruszenie art. 217§ 2 k.p.c. w zw. z art. 280 k.p.c. polegający na oddaleniu wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, podczas gdy biegły nie podjął jakichkolwiek ustaleń zmierzających do realizacji postanowienia Sądu o wywiedzeniu opinii, co doprowadziło do uznania, że w przedmiotowym postępowaniu nie jest możliwe ustalenie stanu technicznego ciągnika po zakończeniu procesu naprawy u powoda, a w konsekwencji ustaleni, że proces ten przebiegł poprawnie,

⚫

naruszenie art. 233§ 1 k.p.c. poprzez wybiórczą, sprzeczną z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ocenę dowodów polegającą na:

- pominięciu z dowodów z dokumentów w postaci pism pełnomocnika pozwanego adresowanych do powoda o istnieniu wad w ciągniku,

- uznaniu za niewiarygodne twierdzenia pozwanego, że poinformował o wadach ciągnika bezpośrednio po jego odbiorze, podczas gdy świadkowie powoda potwierdzali przeprowadzenie oględzin ciągnika w ramach postępowania reklamacyjnego,

- przyznaniu waloru wiarygodności świadkom będącym pracownikami powoda, przy jednoczesnym pozbawieniu owego waloru sprzecznym z nimi zeznaniom E. P. (2), podczas gdy te osobowe źródła dowodowe miały interes w tym, aby zeznawać na korzyść powoda,

- uznaniu za podstawę ustaleń faktycznych opinii biegłego A. B., podczas gdy biegły nie dokonał jakichkolwiek ustaleń dotyczących przebiegu procesu naprawy oraz stanu technicznego ciągnika po zakończeniu naprawy u powoda.

Nadto z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut naruszenia art. 321 k.p.c. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda należności głównej wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych, podczas gdy powód wnosił o ustawowe odsetki za opóźnienie.

Pozwany wniósł także o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje wraz z kosztami zastępstwa procesowego powiększone o podatek VAT oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł, że Sąd I instancji dokonując analizy zeznań świadków pominął okoliczność, że są oni obecnymi pracownikami powoda, w ocenie pozwanego mają interes w tym, aby złożyć zeznania zgodnie z oczekiwaniami powoda. Nadto, zdaniem pozwanego Sąd I instancji ocenił w sposób dowolny opinię biegłego. Pozwany wskazał, że uznanie przedmiotowej opinii jako dowodu mogącego stanowić podstawę ustaleń faktycznych i oddalenie wniosku pozwanego o wywiedzenie nowej opinii co miało pozbawić pozwanego możliwości wykazania wadliwości procesu naprawy.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, zaś wnioski, które przy tym wywiódł są w pełni uzasadnione i nie wymagają powtórzenia (vide np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83).

Należy natomiast podkreślić, że w zakresie wykazywania określonych uchybień postępowania dowodowego, funkcjonuje swoista gradacja. Najpierw dowody powinny być prawidłowo zebrane, następnie właściwie ocenione przy uwzględnieniu zasad wynikających z treści art. 233 k.p.c. i na tej podstawie powinny być poczynione odpowiednie ustalenia faktyczne. Naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. i sprzeczność poczynionych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, stanowią dwa różne zarzuty formalnoprawne. O błędach w ustaleniach faktycznych bowiem, można mówić dopiero wówczas, gdy dowody zostały niewadliwie ocenione.

Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. odniósłby skutek, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok SN z dn. 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, Lex nr 172176; wyrok SN z 18 czerwca 2004 r., sygn. akt II CK 369/03, LEX nr 174131). Uchybienie prowadzące do podważenia oceny Sądu Rejonowego musi polegać na wykazaniu błędów logicznych, wewnętrznych sprzeczności oraz sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego bądź jednoznacznymi związkami przyczynowo - skutkowymi (por. wyrok SN z dn. 7 października 2005 r., sygn. akt IV CK 122/05, LEX nr 187124). Takich naruszeń Sąd Okręgowy w sprawie nie stwierdził.

W konsekwencji zarzuty dotyczące wadliwie ustalonego stanu faktycznego w oparciu o dowolną i sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę dowodów, stanowiły de facto polemikę z ustaleniami Sądu pierwszej instancji, która nie znajdowała uzasadnienia w udostępnionym Sądowi materiale dowodowym sprawy.

Wymaga podkreślenia, że w świetle treści art. 233 § 1 k.p.c. nie istnieje prawne domniemanie prawdziwości zeznań świadków, rzeczą sądu orzekającego jest natomiast przedstawienie logicznej i zgodnej z zasadami doświadczenia życiowego argumentacji prowadzącej do wniosku o wiarygodności, bądź też niewiarygodności tego dowodu. Zakwestionowanie wiarygodności zeznań świadków może nastąpić wówczas, jeżeli wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego wskazują w sposób nie budzący wątpliwości, że zeznania te nie polegają na prawdzie. Fakt, że świadek jest pracownikiem, czy też znajomym, a nawet krewnym strony nie dyskwalifikuje sam przez się jego zeznań wtedy, gdy są niekorzystne dla drugiej strony. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2012 r., I ACa 37/12, LEX nr 1238219). Przy czym, zeznania takiego świadka są oceniane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności, w tym również stosunku, w jakim pozostaje on do każdej ze stron, ale ponadto - z uwzględnieniem jego cech osobistych, relacji między treścią jego zeznań a innymi dowodami w sprawie itd. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1985 r., II URN 139/85, Lex nr 8733 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 30 maja 1995 r., III Aur 132/95, OSA 1998/4/14 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1997 r., II CKN 368/97, Lex nr 1162950).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, prawidłowo Sąd Rejonowy uznał zeznania świadków powoda za rzetelne, spójne oraz logiczne. W ocenie Sądu Odwoławczego zeznania te w całości korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie niniejszej. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji, że zarówno zeznania świadków strony powodowej jak i faktury w dostateczny sposób udowadniają, że naprawa została przeprowadzona w sposób wskazany przez powoda w pozwie.

Natomiast, odnosząc się do oceny zeznań pozwanego to wskazania wymaga, że jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przyczyną przyjętej oceny tych zeznań była przede wszystkim okoliczność sprzeczności w określonym zakresie tych zeznań z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Co więcej, zeznania pozwanego z uwagi na ich ogólnikowy charakter, wynikający z tego, że część treści tych zeznań opierała się wyłącznie na przypuszczeniach powodowały określone konsekwencje w odniesieniu do oceny ich mocy dowodowej, wiarygodności. .

Należy wskazać, że pozwany w apelacji podniósł, że w przedmiotowej sprawie domagał się on naprawy ciągnika zgodnie z regułami procesu technologicznego naprawy, w ramach gwarancji.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że jak słusznie przyjął Sąd I instancji pozwany nie skorzystał skutecznie z przysługujących mu praw. Bowiem, jak stanowi art. 577§ 2 k.c. obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług. W przedmiotowej sprawie prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany mógł złożyć powództwo wzajemne w ramach gwarancji lub wytoczyć powództwo w sprawie wykonania naprawy ciągnika w ramach gwarancji. Jednakże pozwany nie skorzystał z tych uprawnień. Przede wszystkim nie można utracić z pola widzenia, że pozwany nie zapłacił ceny za wykonane dzieło. Nadto, pozwany niezależnie z uprawnień przysługujących mu z tytułu gwarancji – miał możliwość skorzystania z uprawnień z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy. Ogólnie przyjmuje się, że (o ile ustawa nie stanowi inaczej) rzeczą powoda jest wykazanie faktów, z których wywodzi prawo, a rzeczą pozwanego - faktów niweczących to prawo. Gdy chodzi o kwestię uprawnień z rękojmi za wady, obowiązkiem kupującego jest udowodnienie istnienia wady i zachowania aktów staranności (zbadanie rzeczy i powiadomienie sprzedawcy o wadzie), a obowiązkiem sprzedającego - wykazanie, że wada nie istnieje, bądź że nie dochowano aktów staranności, lub że ich dochowanie było spóźnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2008r., sygn. akt V CSK 174/08, LEX nr 477605). W przedmiotowej sprawie pozwany nie skorzystał także i ze wskazanego wyżej uprawnienia. Bowiem pozwany nie sprostał obowiązkowi wykazania wady zakupionego towaru, dochowania aktów staranności. Pozwany nawet nie złożył oświadczenia o odstąpieniu od umowy czy też żądania obniżenia ceny.

Należało, w ocenie Sądu Odwoławczego, zgodzić się także ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż pozwany mógł domagać się zasądzenia od wykonawcy odszkodowania na podstawie art. 471 k.c. – w przypadku wystąpienia wady. Wówczas przepisy art. 471 k.c. oraz 476 k.c. w sposób wyraźny ustanawiają domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, w tym nieterminowe wykonanie zobowiązania - jest następstwem okoliczności zawinionych przez dłużnika, co ma istotne znaczenie dla rozkładu ciężaru dowodu. To dłużnik winien wykazać, że niewykonanie zobowiązania, bądź wadliwe jego wykonanie (w tym nieterminowe) nastąpiło z przyczyn obiektywnych, za które nie ponosi odpowiedzialności. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 października 2019 r., I AGa 190/18, LEX nr 2775005). Wobec tego to pozwany w niniejszej sprawie powinien wykazać, że wykonane dzieło ma wady, za które winę ponosi powód. Nadto pozwany powinien wskazać także jaką z tego tytułu poniósł szkodę oraz zgłosić zarzut potrącenia należności przysługującej powodowi z kwotą należnego odszkodowania. W ocenie Sądu Odwoławczego także i w tym zakresie nie sprostał obowiązkowi na nim ciążącemu. Wskazać trzeba, że słusznie Sąd I instancji zauważył, że pozwany dowodził jedynie, że wykonane dzieło ma wady.

Tym samym Sąd Odwoławczy podziela w pełni jako zasadne stanowisko Sądu I instancji, który uznał, że pozwany nie skorzystał z żadnych przysługujących mu uprawnień.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących opinii biegłego, Sąd Odwoławczy nie uznał ich za zasadne, ponadto jak wskazano, pozwany nie skorzystał z określonych uprawnień.

Podkreślenia wymaga, iż biegły wskazał, że dane zawarte w aktach sprawy są niewystarczające do wykonania oceny poprawności wykonania naprawy ciągnika, ponieważ na etapie przyjmowania ciągnika do naprawy nie ma pełnych danych odnośnie stanu technicznego ciągnika i tak samo przy odbiorze ciągnika nie ma pełnych, właściwie żadnych danych o jego stanie technicznym (zob. k. 95-96 akt oraz k. 119 akt).

Należy przy tym zaznaczyć, że z uwagi na brak skorzystania przez pozwanego z wskazanych uprawnień powoduje, że kwestia opinii biegłego w przedmiotowej sprawie nie mogła mieć istotnego, decydującego znaczenia. Ponadto biegły stwierdził określone konsekwencje płynące z upływu czasu od daty naprawy ciągnika. Wobec wszystkich powyższych okoliczności nie ma podstaw do przyjęcia niezasadności decyzji Sąd I instancji w zakresie oddalenia wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłego.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 321 k.p.c. - rozstrzygnięcia w zakresie odsetek w przedmiotowej sprawie to w wyroku Sąd zasądził dochodzoną kwotę z odsetkami ustawowymi za opóźnienie a nie wskazywanymi w apelacji odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych. Sąd I instancji prawidłowo, na podstawie art. 481 §1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 321 k.p.c., zasądził w świetle dokonanych ustaleń kwotę 35 570,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 kwietnia 2018r., a nie zaś jak twierdzi pozwany odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zasądzona od pozwanego na rzecz powoda kwota 1800 zł. stanowi koszty zastępstwa pełnomocnika strony powodowej ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 pkt 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 t.j.). Marek Tauer Jacek Wojtycki Marcin Winczewski