Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka M. K. pozwem z dnia 8 października 2012r. domagała się pozbawienia w całości wykonalności nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 18 czerwca 2012 r., wydanego w sprawie o sygn. akt I Nc 5402/12, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2012r .

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 18 lutego 2013r. pozbawił wykonalności w całości tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 18 czerwca 2012 roku w sprawie I Nc 5402/12 i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 812 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Z motywów rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wynikało, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których istnienia i treści strony nie kwestionowały i które nie budziły wątpliwości, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną powództwa opozycyjnego dla dłużnika jest art. 840§1 i 2 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności, jeżeli kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu (pkt1), lub po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie (pkt 2).

W związku z tym, że tytuł egzekucyjny w niniejszej sprawie był orzeczeniem sądu, jedyną skuteczną podstawą powództwa z art. 840 k.p.c. mógł być zarzut nastąpienia po powstaniu tytułu zdarzenia, wskutek którego zobowiązanie wygasło lub nie może być egzekwowane, bądź zarzut nastąpienia takiego zdarzenia po zamknięciu rozprawy, a także zarzut spełnienia świadczenia, jeżeli nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Brzmienie art.840§1 pkt 2 in fine oznacza, że ma on zastosowanie również w przypadku, gdy zarzut spełnienia świadczenia (na którym powódka oparła swoje roszczenie) nie był zgłoszony i z tego powodu nie był przedmiotem rozpoznania. Takiemu rozumieniu przepisu nie sprzeciwiają się skutki prawomocności orzeczenia stanowiącego tytuł wykonawczy przy uwzględnieniu, że przepis ten stanowi regulację szczególną, zezwalającą na podniesienie zarzutu spełnienia świadczenia w ramach powództwa opozycyjnego także po zamknięciu rozprawy. Potwierdza je też judykatura, w której dopuszczono możliwość oparcia powództwa opozycyjnego na zarzucie potrącenia, którego podniesienie było także możliwe już w toku postępowania rozpoznawczego Analiza art. 840§1 pkt 2 wskazuje bowiem, że rozróżniono w nim sytuacje, gdy dłużnik może oprzeć powództwo na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, i odrębnie przypadek zarzutu spełnienia świadczenia, który „nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie”. Wymienienie odrębnie przypadku spełnienia świadczenia wskazuje na poszerzenie możliwej podstawy powództwa opozycyjnego związanej z tym zarzutem.

Przedmiotowe powództwo powódka oparła właśnie na zarzucie spełnienia świadczenia, zarzucie którego nie podniosła wcześniej i które nie było przedmiotem rozpoznania w sprawie o sygn. I Nc 5402/12.

Spełnienie świadczenia do rąk wierzyciela powoduje wygaśnięcie zobowiązania. Ciężar dowodu wykonania zobowiązania spoczywa na dłużniku. Powinien on wykazać, że spełnił świadczenie polegające na czynieniu oraz, że świadczenie to wypełniło jego obowiązki wynikające z treści zobowiązania. Jeżeli wierzyciel przyjął świadczenie bez zastrzeżeń domniemywa się, że zostało ono spełnione należycie (vide: Kodeks cywilny, komentarz do art. 450 k.c. Tom II, red.prof.dr hab. Krzysztof Pietrzykowski, 2011 r., wydanie 6).

Powódka domagając się pozbawienia wykonalności powyższego tytułu wykonawczego wskazywała, że jej zobowiązanie względem pozwanej, wynikające z przedmiotowego tytułu wykonawczego wygasło na skutek spełnienia świadczenia, czego dowodzą przedłożone do akt potwierdzenia wpłat.

Pozwana przyznała, że powódka spełniła w całości świadczenie wynikające z umowy pożyczki zawartej w dniu 3 lipca 2010r. Zakwestionowała natomiast przedłożone przez nią potwierdzenia zapłaty twierdząc, iż dotyczą one wcześniej udzielonych powódce pożyczek. Kwestionowała również dowody wpłat na kwoty 300 zł i 1600 zł podnosząc, iż zostały dokonane na rzecz osoby trzeciej – P. W. (adresata tychże wpłat), która nie jest ani pracownikiem ani przedstawicielem pozwanej.

Rozstrzygając sprawę Sąd kierował się obowiązującą w polskim systemie prawnym zasadą, że w razie istnienia sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego obowiązek (ciężar dowodu) udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Unormowania kodeksowe przywiązują duże znaczenie do zasad kontradyktoryjności i dyspozycyjności, co znajduje szczególny wyraz w tym, że strony są zobowiązano, wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Stosownie do zasady wyrażonej w art. 3 k.p.c., a rozwiniętej m.in. w art. 232 zd. 1 k.p.c, dowody są obowiązane przedstawiać strony, a rozkład ciężaru dowodu wynikający także z art. 6 k.c powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia środkami dowodowymi, z których może skorzystać, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia takich dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może zostać oddalone. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, zaś ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty, wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak: Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna", Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis).

W ocenie Sądu na uwzględnienie zasługiwało stanowisko powódki. Pozwana bowiem negując je, nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu, który odzwierciedlałby rozliczenie dokonywanych przez powódkę wpłat (których potwierdzenia dołączyła do pozwu) na konto jej wcześniejszego zadłużenia, tj. zadłużenia z umów nie objętych przedmiotowym nakazem zapłaty.

Mając zatem na uwadze materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie. Sąd uznał, iż powódka udowodniła, iż dokonała zapłaty należności wynikających z umowy pożyczki z dnia 18 czerwca 2010r. jak i umowy pożyczki z dnia 3.07.2010 r. (obu objętych nakazem zapłaty z dnia z dnia 18 czerwca 2012 r.) Ponieważ termin wymagalności pożyczki z dnia 18 czerwca 2010 r. upływał z dniem 18 lipca 2010 r., Sąd na poczet jej spłaty zaliczył dowody wpłaty KP z dnia 16 sierpnia 2010 r. i 16 września 2010r. opiewające na łączną kwotę 550 zł, polecenie przelewu na rachunek bankowy pozwanej z dnia 5 listopada 2010 r. na kwotę 450 złotych oraz pocztowe zlecenia wypłaty z 2 grudnia 2010r. i 29 kwietnia 201 Ir. wystawione na rzecz P. W., obejmujące łącznie 1.900 złotych - co daje w sumie kwotę 2.900 zł. Wyliczona przez Sąd w/g nakazu zapłaty należność z tytułu pożyczki z dnia 18 czerwca 2010 r. (łącznie z odsetkami na dzień wydania wyroku) wyniosła kwotę 2.716,54,-zł, a kwota wskazywana przez pozwaną (do której ograniczała roszczenie z nakazu) to - 1.731,85 zł. Zatem wierzytelność pozwanej z tego tytułu należało uznać za zaspokojoną w całości. Za zaspokojoną w całości, należało też uznać należność z pożyczki z dnia 3 lipca 2010 r. Dowodzi tego dowód wpłaty KP z dnia 11.02.2011 r. na kwotę 2.575,-zł ze wskazaniem, iż dotyczy „spłaty całkowitej pożyczki chwilówki wraz z pełnymi kosztami, odsetkami i ubezpieczeniem". Ponadto, okoliczność ta, jak wskazano już wyżej, została przyznana przez pozwaną.

Na uwzględnienie, w ocenie Sądu, nie zasługiwało też twierdzenie pozwanej, iż P. W. jest osobą trzecią i nie był uprawniony do odbioru należnych jej od powódki wpłat. Po pierwsze, z treści umów z dnia 18 czerwca 2010r. i 3 lipca 2010r., wynika, iż był on przedstawicielem firmy pozwanej i po drugie, to P. W. kwitował odbiór od powódki wpłat na KP. W tej sytuacji pocztowe zlecenie wypłaty skierowane przez powódkę do P. W. Sąd uznał za uprawnione i tak przekazane pozwanej kwoty zaliczył na poczet należności z pożyczki z dnia 18 czerwca 2010 r. Jeżeli natomiast kwoty te nie trafiły ostatecznie na rachunek pozwanej, swoje roszczenia winna ona skierować do swojego przedstawiciela, a nie powódki.

Reasumując, na podstawie przedstawionego przez strony materiału dowodowego, Sąd uznał powództwo powódki za uzasadnione i pozbawił wykonalności w całości tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 18 czerwca 2012r. w sprawie I Ne 5402/12, o czym orzekł w pkt 1 sentencji.

O kosztach procesu w pkt. 2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik postępowania. Przepis ten przewiduje, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu po stronie powoda, reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd stawiennictwa strony (art. 98 § 2 k.p.c.). Do niezbędnych i celowych kosztów powoda Sąd zaliczył zatem minimalną stawkę wynagrodzenia pełnomocnika — 600 zł (ustaloną na podstawie § 6 pkt 3 — rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz.U. z 2002 r nr 163 poz. 1348 ze zm., opłatę od pozwu w wysokości 195 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa wysokości 17 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana.

Zarzucała naruszenie prawa procesowego art. 232§1 k.p.c., art. 233 §1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego przedstawionego w sprawie przez pozwanego polegającą na przyjęciu, iż powód nie przedstawił w ogóle dowodów w niniejszej sprawie na poparcie swoich twierdzeń, żądań, odnośnie zaliczenia wpłat dokonanych przez powódkę na rzecz spłaty wcześniejszego zadłużenia, brak wszechstronnej analizy materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy i pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w całości a nie tylko w części uznanej przez pozwaną, obrazę przepisu art. 840 par 1 pkt 2 kpc, polegającą na uznaniu, że żądanie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w całości jest bezpodstawne wobec dokonania zapłaty na rzecz pozwanej kwoty 1630, 54 zł tytułem spłaty umowy pożyczki z dnia 18 czerwca 2010 roku, która nie została przekazana pozwanej jako pożyczkodawcy oraz błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że powódka była uprawniona do przekazania środków pieniężnych tytułem spłaty zadłużenia względem pożyczkodawcy imiennie przekazem pocztowym na rzecz pana W. ówczesnego pracownika pozwanej, pomimo braku jego umocowania do tego typu czynności, i braku potwierdzenia tej spłaty przez pozwaną; oraz polegający na zakwalifikowaniu dokonania wpłat powódki na rzecz dochodzonych pozwem niespłaconych pożyczek pomimo, że pozwana wskazała te wpłaty jako spłatę wcześniej zawartych pomiędzy stronami umów pożyczek, których kopie umów załączone zostały do sprawy.

Wnosiła o zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt 1 w części, w pkt 2 w całości, przez pozbawienie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia 18.06.2012 roku sygn. akt I Ne 5402/12 wykonalności w zakresie spłaconej przez powódkę umowy pożyczki z dnia 3 lipca 2010 roku i utrzymanie w mocy wykonalności nakazu zapłaty co do kwoty 1.630,54 zł, w tym:

- kwoty 1.320,54 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych od kwoty kapitału pożyczki z dnia 18 czerwca 2010 roku w wys. 1.000,00 zł na dzień wniesienia pozwu tj. 29 lutego 2012 roku wraz z odsetkami umownymi od kwoty 1.320,54 zł od dnia następującego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- kwoty 225,00 (dochodzone z tytułu wszystkich kosztów związanych z zawarciem umowy pożyczki w tym usług dodatkowych wykonanych na rzecz pożyczkobiorców z dnia 18 czerwca 2010 roku) z odsetkami ustawowymi od dnia 19 lipca 2010 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 85,00 zł tytułem wezwania do zapłaty z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty, zniesienie kosztów postępowania pomiędzy stronami, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i wzajemne zniesienie kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok podlegał zmianie, jednak z innych przyczyn niż wskazano w apelacji.

Mianowicie zgodnie z art. 840§1 k.p.c. jedną z przyczyn powództwa opozycyjnego jest nierozpoznanie przez Sąd zarzutu spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Treść sformułowania "jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie" może odnosić się do kilku sytuacji: powód twierdzi, że spełnił świadczenie przed zamknięciem rozprawy w sprawie, w której wydano przeciwko niemu tytuł egzekucyjny, lecz nie zgłaszał w niej zarzutu o spełnieniu świadczenia, albo wprawdzie zgłosił odpowiedni zarzut, lecz sąd nie rozpoznawał go merytorycznie uznając, że był spóźniony z przyczyn procesowych. Może także wystąpić sytuacja, w której zarzut nie został rozpoznawany na skutek przeoczenia sądu albo dotyczył spełnienia świadczenia, do którego doszło po zamknięciu rozprawy.

Nie budzi wątpliwości tylko sytuacja, w której do spełnienia świadczenia doszło po zamknięciu rozprawy, gdyż chodzi tu o klasyczną podstawę powództwa opozycyjnego, opartego na zdarzeniu powodującym wygaśnięcie zobowiązania w postaci świadczenia, dokonanego po zamknięciu rozprawy. Podstawą takiego powództwa nie może być natomiast twierdzenie dłużnika o spełnieniu świadczenia, jeżeli nie podnosił tego w postępowaniu rozpoznawczym. Sytuacja taka występuje rzadko, gdyż spełnienie świadczenia daje podstawę do sformułowania tak oczywistego zarzutu, że trudno przyjąć, aby działający racjonalnie dłużnik pominął go w swojej obronie. Nie można jej jednak wykluczyć, chociażby dlatego, że nielojalny dłużnik może wskazywać ją jako podstawę powództwa opozycyjnego w celu przedłużenia postępowania, a tym samym odwleczenia zaspokojenia wierzyciela.

Przeciwko zasadności konstruowania powództwa w takiej sytuacji przemawiają dwa względy. Po pierwsze, ze sformułowania ustawy "jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie" wynika, że chodzi o zarzut zgłoszony przez pozwanego, do którego jednak sąd się nie ustosunkował, nie może być bowiem przedmiotem rozpoznania sądu okoliczność niepodniesiona przez stronę. Po drugie, uznanie, że dłużnik może zgłosić zarzut spełnienia świadczenia dopiero po zamknięciu rozprawy i powoływać go jako podstawę powództwa opozycyjnego z art. 840 § 1 pkt 2 in fine k.p.c. godziłoby w fundamentalne instytucje procesu cywilnego, tj. prawomocność orzeczenia sądowego, związanie sądu i stron takim orzeczeniem (art. 365 k.p.c.) oraz powagę rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.). Jak się powszechnie przyjmuje, stan powagi rzeczy osądzonej pociąga za sobą m.in. skutek w postaci prekluzji materiału procesowego (faktycznego) sprawy. Prekluzja oznacza, że z chwilą uprawomocnienia się wyroku, zarzuty, których podstawą są okoliczności istniejące już przed jego wydaniem, nie mogą być podstawą powództwa opozycyjnego, jeżeli nie zostały zgłoszone w czasie postępowania. Innymi słowy, strona traci bezpowrotnie możliwość podnoszenia tych okoliczności, chyba że wykaże, iż nie mogła tego uczynić we właściwym czasie z przyczyn od niej niezależnych. Z tych względów należy przyjąć, że podstawą powództwa opozycyjnego przewidzianego w art. 840 § 1 pkt 2 in fine k.p.c. może być zarzut spełnienia świadczenia, jeżeli został zgłoszony w czasie postępowania rozpoznawczego przez pozwanego (dłużnika), lecz nie został rozpoznany. Odnosi się to do sytuacji, w której sąd nie rozpoznał tego zarzutu na skutek przeoczenia albo gdy ocenił, że jego rozpoznanie jest niedopuszczalne z przyczyny późnego zgłoszenia, czyli z powodu tzw. prekluzji procesowej (por. art. 207 § 3. art. 479 § 2, art. 493 § 1. art. 503 § 1 i art. 505 ⁵ § 1 k.p.c). (...). Dotyczy to również wypadków, w których rozpoznanie sprawy następuje na posiedzeniu niejawnym, np. przez wydanie nakazu zapłaty. W takiej sytuacji wymaganie zgłoszenia zarzutu spełnienia świadczenia nie odnosi się, rzecz jasna, do zamknięcia rozprawy, lecz do wydania orzeczenia stanowiącego tytuł egzekucyjny. Jeżeli dłużnik w tym postępowaniu zgłosił zarzut spełnienia świadczenia np. w sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty, lecz zarzut ten nie został przez sąd rozpoznany, to może on stanowić podstawę powództwa opozycyjnego przewidzianego w art. 840 § 1 pkt 2 in fine k.p.c (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2010r. (III CZP 47/10)).

W przedmiotowej sprawie powódka oparła swoje żądanie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Bydgoszczy na twierdzeniu, że zobowiązania wynikające z w/w tytułu wygasły jeszcze przed wytoczeniem przez pozwaną powództwa o zapłatę, albowiem powódka je w całości spełniła.

Jednocześnie powódka wskazała, że w sprawie I Nc 5402/12 w ogóle nie wniosła sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 18 czerwca 2012r., ponieważ z uwagi na zły stan zdrowia i ogólną nieporadność nie była w stanie odnaleźć dowodów wpłat czyniących na rzecz pozwanej. Co znamienne tych ostatnich okoliczności powódka w ogóle nie udowodniła.

Skoro zatem podstawą powództwa opozycyjnego przewidzianą w art. 840§1 pkt 2 in fine kpc jest nierozpoznanie przez Sąd zarzutu spełnienia świadczenia złożonego przed zamknięciem rozprawy stwierdzić należało, że w przedmiotowej sprawie podstawą na którą powoływała się powódka nie istniała.

Z tych zatem przyczyn powództwo winno podlegać oddaleniu.

Sąd Okręgowy przystępując również do oceny merytorycznej roszczenia zgłoszonego w sprawie miał na względzie, że Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach zaskarżenia bierze jednak w ogóle pod uwagę nieważność postępowania (por. uchwała SN składu 7 sędziów z 31 stycznia 2008r. III CZP 49/07. Ponadto zważywszy na granice apelacji pełnej cum beneficio bonorum Sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji tzn. w granicach, w których Sąd II instancji może (powinien) rozpoznać skierowaną do niego sprawę. Granice apelacji natomiast to nie tylko treść zarzutów i wniosków, ale także granice zaskarżenia. W granicach tych mieści się zatem także – zgodnie z tym, co wyłożono – rozpoznanie wszystkich prawnomaterialnych aspektów sprawy, niezależnie od przedstawionych zarzutów.

Kognicja Sądu oznacza zatem tylko ten fragment sprawy (tę część wyroku) który został objęty wskazaniem, co jest zaskarżone (całość czy część i jako część wyroku Sądu I instancji).

W przedmiotowej sprawie apelacja dotyczyła wyroku Sądu I instancji w części, w której Sąd ten pozbawił tytuł wykonawczy co do kwoty 1630,54 zł. Kwota ta związana była z niezapłaconą przez powódkę jak twierdziła pozwana, pożyczki z dnia 3 lipca 2010r. i odsetek skapitalizowanych od kwoty kapitału pożyczki oraz odsetek ustawowych od kwoty 225 zł i kwot 85 zł tytułem wezwania do zapłaty. W pozostałej części wyrok nie został zaskarżony.

Mając na względzie powyższe oraz to dostrzegając z urzędu naruszenie prawa materialnego tj. art. 840§1 pkt 2 k.p.c. przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy na podstawie art. 386§1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w sposób wynikający z sentencji.

Mając na względzie fakt, że roszczenie powódki jedynie w części zostało uwzględnione Sąd Okręgowy zmienił również rozstrzygnięcie Sądu I instancji o kosztach postępowania sądowego, znosząc je wzajemnie między stronami.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. mając na względzie, że zmiana wyroku nastąpiła z przyczyn, na które strona pozwana, korzystająca z pomocy profesjonalnego pełnomocnika nie powoływała się.