Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka H. G. złożyła pozew o zwolnienie od egzekucji telewizora (...) marki L. (...)" zajętego u niej w mieszkaniu przy ul. (...) w B. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy M. P. w dniu 29 grudnia 2011 r. w sprawie egzekucyjnej Kmp 121/02, prowadzonej przeciwko dłużnikowi A. B. oraz o zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 r. zwolnił spod zajęcia w sprawie Kmp (...)prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy M. P. telewizor TV L. (...)" zajęty zgodnie z protokołem zajęcia z dnia 29 grudnia 2011 r. /pkt 1/ i zasądzi od pozwanej na rzecz powódki kwotę 247 zł tytułem zwrotu kosztów procesu /pkt 21.

Z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji wynikało, że w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego w sprawie Kmp 121/02 przeciwko dłużnikowi A. B. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy M. P. w czerwcu 2011 r. dokonał zajęcia u powódki telewizora marki G.. W dniu 14 lipca 2011 r. w punkcie sprzedaży T. w B. przy ul. (...) powódka kupiła telewizor marki L. (...)". Na zakup telewizora przeznaczyła środki uzyskane z kredytu na Zakup Towarów/ Usług nr (...) z dnia ł4 lipca 2011 r. udzielonego przez (...) Bank Spółkę Akcyjną z siedzibą we W. na 10 równych rat po 118,03 zł każda.

W dniu 29 grudnia 2011 r. Komornik Sądowy M. P. dokonał zajęcia w mieszkaniu powódki przy ul. (...) w B. telewizora L. (...)" koloru czarnego. W trakcie czynności zajęcia powódka uniemożliwiała Komornikowi spisanie numerów seryjnych zajętego telewizora oraz zachowywała się agresywnie, wielokrotnie nazywając komornika „chamem". Obecna podczas zajęcia powódka wskazywała siebie, jako właścicielkę zajętego telewizora. Jednakże nie okazała Komornikowi umowy kredytu ani paragonu. Dozorcą zajętego telewizora ustanowiono K. P.. W chwili zajęcia w mieszkaniu powódki znajdował się tylko jeden telewizor - zakupiony przez nią w dniu 14 lipca 2011 r.

Sąd Rejonowy uznał, że powódka w sposób dostateczny wykazała, że zajęty telewizor stanowi jej własność. Do pozwu dołączyła umowę kredytu i paragon, z którego wynika, iż

1

sprzęt ten kupiła w punkcie T. w B. za środki uzyskane z kredytu gotówkowego udzielonego przez (...) Bank SA, który zobowiązana była spłacić w 10 równych ratach po 118,03 zł każda.

Sąd stwierdził, że pozwana nie wykazała, iż powódka w rzeczywistości nie podpisała umowy kredytowej na zakup przedmiotowego telewizora, jak również okoliczność, że odbiornik zajęty przez Komornika nie jest tożsamy z nabytym przez H. G.. W ocenie Sądu agresywne zachowanie powódki wobec Komornika dokonującego zajęcia uwiarygodniało jej twierdzenia w sprawie. Miesiąc przed zakupem sprzętu marki L. w jej mieszkaniu został zajęty przez Komornika telewizor marki G.. Miało to miejsce w związku ze sprawą przeciwko dłużnikowi A. B..

W oparciu o zeznania świadka K. P. Sąd I instancji ustalił, że zajęty odbiornik był jedynym, który w grudniu 2011 r. znajdował się w domu powódki, a także jedynym zakupionym przez nią na raty i tożsamym z tym, na zakup którego powódka przedłożyła umowę kredytu. Sąd stwierdził, że podnoszony przez pozwaną zarzut, iż H. G. uzyskuje niski dochód, nie przesądzał o tym, iż zajęty telewizor nie stanowi jej własności, gdyż na jego zakup uzyskała ona kredyt.

Reasumując Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwana nie dołożyła należytej staranności w wyborze składnika majątku swojego dłużnika, z którego można by prowadzić egzekucję i bezpodstawnie przyjęła, że przedmiotowy telewizor stanowi własność dłużnika, podczas gdy jak wykazała to powódka w niniejszej sprawie telewizor objęty treścią pozwu stanowi jej własność.

W konsekwencji Sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art 98 § 1 i 3 kpc.

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w całości domagając się oddalenia powództwa H. G..

W uzasadnieniu podniosła, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że właścicielem zajętego telewizora jest powódka, a nie mieszkający wraz z nią A. B.. Skarżąca wskazała, że dłużnik przeciwko któremu jest prowadzona egzekucja wykonuje prace dorywcze za granicą i z tego źródła mógł on posiadać środki potrzebne na zakup tego sprzętu. Pozwana zwróciła także uwagę, że H. G. jest po udarze mózgu w związku z czym nie była ona w stanie samodzielnie pojechać do sklepu i nabyć przedmiotowy telewizor. Ponadto nie byłoby ją stać na niego skoro utrzymuje się z tak niskiej emerytury, że nie była w stanie płacić alimenty na dzieci dłużnika D. i T. A..

2

Skarżąca zarzuciła Komornikowi, że podał nieprawdę w protokole zajęcia odnośnie tego, że powódka uniemożliwiła mu spisanie numeru i nazwy urządzenia. W jej ocenie gdyby H. G. rzeczywiście była właścicielem telewizora to zamiast utrudniać egzekucję udowodniłaby to przed Komornikiem za pomocą stosownych dokumentów.

Pozwana sprzeciwiła się również obciążeniu jej kosztami wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu przydzielonego powódce. Podniosła, że jej sytuacja finansowa jest również bardzo trudna i nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku dla utrzymania własnego i swoich dzieci.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy , który ocenił nie naruszając granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych w artykule 233 § l k.p.c. a zatem Sąd Okręgowy aprobując te ustalenia, czyni je własnymi.

Pozwana w apelacji zarzuciła bezzasadne oddalenie jej wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków M. B. i A. B. oraz komornika sądowego M. P. a w konsekwencji niewyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy . W związku z tym zarzutem zauważyć należy , że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bardzo szczegółowo omówił przyczyny , dla których oddalił powyższe wnioski dowodowe i Sąd Okręgowy w pełni tę ocenę podziela . Zgodnie z art. 217§3k.p.c. sąd pomija twierdzenia i dowody , jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione .

W okolicznościach przedmiotowej sprawy bez znaczenia pozostawał fakt , czy dłużnik A. B. zamieszkuje w B. przy ulicy (...) , czy też nie i jakie w tym przedmiocie składał zeznania w innej sprawie . Słusznie także sąd pierwszej instancji nie przeprowadził dowodu z zeznań komornika na okoliczność , czy numery seryjne zajętego telewizora oraz wskazane w umowie kredytu są tożsame , skoro w protokole zajęcia telewizora z dnia 29 grudnia 2011roku te numery bez względu z jakich przyczyn - nie zostały wpisane .

Sąd Rejonowy słusznie uznał, że pozwana , która zakwestionowała autentyczność podpisu powódki na umowie kredytowej i samą zdolność powódki do zawarcia tej umowy , okoliczności tej nie udowodniła , ograniczając się do gołosłownego twierdzenia , że telewizor zakupił dłużnik lecz zapisał go na matkę .

3

W istocie rzeczy treść apelacji ogranicza się wyłącznie do polemiki z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd pierwszej instancji i stanowi próbę ich odmiennej oceny nie znajdującej uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym i jako taka nie może prowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku .

Nie jest również zasadny zarzut apelującej , iż Sąd Rejonowy wadliwie rozstrzygnął o kosztach procesu obciążając nimi pozwaną skoro telewizor zajął komornik . Powództwo oparte zostało na przepisie art. 841 §1 k.p.c. , z którego wynika , że osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji . Powódka wytoczyła powództwo gdyż pozwana kwestionowała jej prawo do zajętego telewizora . Podobne stanowisko prezentowała również w tym procesie twierdząc , że telewizor stanowi własność dłużnika . Nie było zatem żadnych podstaw aby o kosztach procesu rozstrzygać na innych zasadach niż wyrażone w art. 98 k.p.c., jak słusznie uczynił sąd pierwszej instancji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację pozwanej oddalił i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego po myśli art. 98§ li 2k.p.c w związku z art.l08§lk.p.c. i § 6 pkt.2 i§ 13 ust. l pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu .

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność z oryginałem