Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Małgorzata Mikos-Bednarz
Protokolant:	sek. sąd. Magdalena Chylińska

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016 r. w Ostrołęce

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko Ł. M.

o zapłatę

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego Ł. M. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 94.146,99 złotych (dziewięćdziesiąt cztery tysiące sto czterdzieści sześć złotych 99/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałej części powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanego Ł. M. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 7.634,51 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego Ł. M. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Ostrołęce kwotę 94,16 złotych tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

I C 768/15

UZASADNIENIE

(...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie złożonym w postępowaniu upominawczym skierowanym przeciwko Ł. M. żądał zasądzenia kwoty 108.809,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 stycznia 2015r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia 4-krotnej stawki wynagrodzenia procesowego pełnomocnika.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwany Ł. M. w dniu 10 sierpnia 2012r. jako kierujący pojazdem samochodowym marki P. był sprawcą wypadku drogowego, w którym poważnych obrażeń ciała doznał pasażer motoroweru G. R. (1). Pozwany zbiegł z miejsca zdarzenia. (...) S.A. wypłaciło poszkodowanemu odszkodowanie i zadośćuczynienie w łącznej kwocie 108.809,64 zł i niniejszym pozwem na podstawie art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych dochodzi od kierującego pojazdem mechanicznym pozwanego Ł. M. zwrotu wypłaconego odszkodowania.

Dnia 3 lipca 2015r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 33/15.

W ustawowym terminie pozwany Ł. M. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, o uznanie że zasądzona nawiązka w kwocie 8.000 zł w postępowaniu karnym wyczerpuje należne poszkodowanemu odszkodowanie. W kolejnym piśmie procesowym pozwany podnosił okoliczności, braku aktualnego badania technicznego pojazdu marki skuter oraz błędu w diagnozowaniu i leczeniu poszkodowanego, które w ocenie pozwanego powinny wpłynąć na zmniejszenie odszkodowania.

Ostatecznie na końcowej rozprawie pozwany- reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika- wnosił o zasądzenie według uznania Sądu tylko zwrotu odszkodowania za uzasadnione i faktycznie poniesione koszty leczenia, oraz o miarkowanie zasądzonej kwoty z uwagi na sytuację majątkowa pozwanego.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2012r. w miejscowości P. Gmina N. , pozwany Ł. M. kierując służbowym samochodem osobowym marki P. (...) nr. rejestracyjny (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. art. 25 ust. 1 i 3 ustawy prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że zbliżając się do skrzyżowania, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, nadjeżdżającemu z prawej strony motorowerowi K. C. nr. rejestracyjny (...) , kierowanym przez P. P. i doprowadził do wymuszenia pierwszeństwa przejazdu i zderzenia czołowego, w wyniku czego spowodował u kierującego motorowerem P. P. obrażenia ciała w postaci głębokiego otarcia naskórka kończyny dolnej lewej i stłuczenia stawu skokowego skutkujące uszczerbkiem na zdrowiu na okres powyżej siedmiu dni; zaś u pasażera motoroweru G. R. (1) spowodował obrażenia ciała w postaci złamania 1/3 bliższej kości piszczelowej lewej oraz urazu stawu biodrowego skutkujące ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu ; a następnie zbiegł z miejsca wypadku.

Za powyższy czyn zakwalifikowany z art. 177 §2 kk w zw. z art. 178 §1 kk pozwany Ł. M. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wyszkowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P. w sprawę VI K 357/13 skazany został na karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zawieszono na okres próby 4 lat, orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, oraz zasądzono nawiązki: na rzecz małoletniego pokrzywdzonego P. P. kwotę 2.000zł i na rzecz pokrzywdzonego małoletniego G. R. (1) kwotę 8.000zł. W dacie zdarzenia pozwany Ł. M. miał 27 lat, zaś obaj poszkodowani P. P. i G. R. (1) byli małoletni, mieli po 14 lat.

Pozwany Ł. M. po doprowadzeniu do wyżej opisanego wypadku drogowego, wysiadł z samochodu, powiedział małoletnim, że nie ma telefonu i pojedzie zadzwonić po pogotowie, zabrał zerwaną tablice rejestracyjną samochodu, zawrócił uszkodzonym samochodem i odjechał. (...) małoletnich, po około 15 minutach od zdarzenia, zauważył przejeżdżający inny kierowca (z zawodu policjant), który zawiadomił pogotowie i (...). Pozwany Ł. M. wyjaśniając swojemu pracodawcy, okoliczności uszkodzenia pojazdy służbowego wyjaśnił, że na samochód uszkodził przy zderzeniu ze zwierzęciem.

Pozwany nie zgłosił się na Policję.

Na podstawie pozostawionych na miejscu zdarzenia elementów karoserii samochodu, organy ścigania natrafiły na właściciela pojazdu i po upływie 4 miesięcy od zdarzenia dnia 5 grudnia 2012r. zatrzymano pozwanego Ł. M..

(dowody: wyrok w sprawie karnej k.7-9, wspólna opinia do sprawy VI K 357/13 k.270-284, kopie z akt karnych k. 115-125, k. 672-679, zeznania świadków M. R. k.603v-604, G. R. (1) k.624-625, A. P. k.636v-637)

Bezpośrednio po zdarzeniu u małoletniego poszkodowanego G. R. (1) po przewiezieniu pogotowiem ratunkowym do szpitala w C., na Oddziale (...) Dziecięcej na podstawie wywiadu i po wykonaniu badania rtg stwierdzono u poszkodowanego złamanie bliższej 1/3 kości piszczelowej lewej, wykonano repozycję zamkniętą odłamów i unieruchomiono kończynę w opatrunku gipsowym udowym na okres 8 tygodni. Po zdjęciu gipsu poszkodowany rozpoczął systematyczne zabiegi rehabilitacyjne w warunkach ambulatoryjnych oraz w sanatorium. Przez miesiąc poruszał się o kulach. W trakcie rehabilitacji w miesiącu listopadzie 2012r. poszkodowany G. R. (1) zaczął odczuwać bóle stawu biodrowego lewego. W wyniku zleconych dalszych badań potwierdzono także przebyte złamanie podgłowowe szyjki kości udowej lewej, stan po złamaniu panewki biodra lewego. Z uwagi na związane z tym silne bóle, poszkodowany został zakwalifikowany do wymiany biodra lewego. I w lipcu 2013r. przeszedł w uśpieniu zabieg operacyjny wstawienia protezoplastyki całkowitej biodra lewego z uzupełnieniem dna panewki przeszczepami gąbczastymi autogennymi. W trakcie trwania niniejszego procesu, w marcu 2016r. z uwagi na dolegliwości bólowe stawu kolanowego lewego poszkodowany został poddany kolejnemu zabiegowi artroskopii kolana lewego. Aktualnie poszkodowany ma skróconą kończynę dolna o około 2 cm., lekko utyka, lewą nogę ma nieco szczuplejszą z zanikami mięśnia czworogłowego uda lewego i przykurczem zgięcia kolana lewego. W postępowaniu likwidacyjnym ustalono u poszkodowanego G. R. (2) aż 55 % stały uszczerbek na zdrowiu.

W dacie zdarzenia poszkodowany był uczniem, miał 14 lat. W konsekwencji tego zdarzenia z uwagi na przebyte i leczone długotrwałe urazy przez okres 2 lat nie uczęszczał wraz z rówieśnikami do szkoły. Przez dwa lata miał indywidualne nauczanie. Po dzień dzisiejszy, gdzie aktualnie jest uczniem liceum, jest zwolniony z lekcji wychowania fizycznego, nie może uprawiać żadnego sportu i spędzać wolnego czasu tak jak rówieśnicy.

(dowody: liczne kserokopie dokumentacji medycznej, rehabilitacyjne, orzeczenia o niepełnosprawności, badania lekarskie OC , orzeczenia o potrzebie leczenia indywidualnego, kopie faktur i rachunków za leczenie załączone w tomach-I-III akt , zeznania świadków M. R. k.603v-604, G. R. (1) k.624-625),

Z uwagi na stawiany przez pozwanego zarzut błędu lekarskiego, a polegający na nie zdiagnozowaniu bezpośrednio po wypadku także złamania lewego stawu biodrowego, na wniosek strony pozwanej dopuszczono dowód z opinii biegłego ortopedy traumatologa G. K., który w oparciu o liczną dokumentację medyczną zgromadzoną w aktach szkody i po bezpośrednim badaniu poszkodowanego G. R. (2) udzielając odpowiedzi na pytania zawarte w postanowieniu dowodowym z dnia 8 kwietnia 2016r. (k. 693) biegły kategorycznie stwierdził, iż zastosowane bezpośrednio po zdarzeniu leczenie i rehabilitacja przy wykryciu tylko złamania kości piszczelowej lewej nie miały negatywnego wpływu na wykryty później uraz lewego stawu biodrowego, leczenie w opatrunku gipsowym i rehabilitacja w żadnym procencie nie pogorszyły następstw urazu lewego biodra.

W oparciu o opinie biegłego M. F. – specjalisty medycyny sądowej sporządzonej dla potrzeb postępowania karnego, podtrzymanej i uzupełnionej w niniejszym postępowaniu cywilnym potwierdzić należy, że stwierdzone u poszkodowanego G. R. (1) obrażenia kończyny dolnej lewej tj. zarówno uraz podudzia, jak i uraz stawu biodrowego pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo –skutkowym i są następstwem wypadku drogowego z dnia 10 sierpnia 2012r. A aktualny uszczerbek na zdrowiu i przebyte zabiegi są następstwem urazów doznanych w wypadku drogowym spowodowanym przez pozwanego Ł. M..

(dowody: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii G. K. k.704-708, opinia specjalisty medycyny sądowej M. F. ze sprawy VI K 357/13 – k. 270-284, ustana opinia uzupełniająca –k. 668-669).

Z uwagi na podniesiony przez stronę pozwaną kolejny zarzut, a mianowicie brak aktualnych badań okresowych motoroweru, którym poruszali się małoletni na wniosek powoda dopuszczono dowód z opinii biegłego specjalisty w zakresie rekonstrukcji wypadków drogowych T. D. z akt karnych VI K 357/13 i ustnej opinii uzupełniającej w oparciu o które ustalono, iż brak zaświadczenia o przeprowadzeniu badania technicznego motoroweru nie jest równoznaczny z niesprawnością pojazdu, a w pojeździe przed wypadkiem nie istniały uszkodzenia techniczne, które mogły mieć wpływ na przebieg wypadku i jego skutki.

(dowód: opinia biegłego T. D. ze sprawy karnej VI K 357/13 k. 270-284, ustna opinia uzupełniająca k. 667v-668).

Kierujący skuterem P. P. posiadał uprawnienie do kierowania motorowerem.

( dowód : karta rowerowa i motorowerowa k. 178).

W wyniku prowadzonego postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel – powodowe (...) S.A. wypłaciło poszkodowanemu G. R. (1) w dniu 8.11.2013r. kwotę 13.146,99zł i w dniu 8.01.2015r. kwotę 81.000zł.

(dowody :przelewy bankowe k. 614-615).

Pomimo kierowanych do pozwanego wezwań do zapłaty, datowanych na dzień 12.03.2013r. 7.10.2014r. i ostatniego przedsądowego wezwania z dnia 30.12.2014r. pozwany Ł. M. powołując się na swoją sytuację majątkową, nie uiścił żadnej kwoty.

(dowody: wezwania do zapłaty i dowody doręczenia k. 25-29, wyjaśnienia pozwanego k. 30-31).

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o powołane powyżej dowody oraz nie kwestionowane dowody stanowiące kopię akt szkody, zawierające dokumentacje medyczną, badania lekarskie OC dla potrzeb postępowania likwidacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenie regresowe powodowego ubezpieczyciela (...) S.A. z siedzibą w W. oparte zostało na uregulowaniu art. 43 pkt.4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.

o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.), zgodnie z którym zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości, iż pozwany Ł. M. bezpośrednio po wypadku, do którego doprowadził, zbiegł z miejsca zdarzenia w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej i cywilnej. Oddalając się z miejsca zdarzenia liczył, że unikanie odpowiedzialności. Pozwany zatrzymał się, zabrał tylko zerwaną tablicę rejestracyjną i wykorzystując sytuację, że inni uczestnicy ruchu poza poszkodowanymi nie widzieli zdarzenia, wykorzystując, że była to boczna droga niezbyt ruchliwa pozostawił małoletnich, zapytał tylko czy żyją i zostawił małoletnich twierdząc, że wezwie pogotowie. Pogotowia nie wezwał i na miejsce zdarzenia nie powrócił. Jednakże pozostawione na miejscu zdarzenia fragmenty uszkodzonego samochodu osobowego pozwoliły organom ścigania po okresie 4 miesięcznych ustaleń odnaleźć pozwanego.

Ponadto poważnym ułatwieniem dowodowym w przypisaniu kierowcy okoliczności wymienionych w art. 43 powołanej ustawy jest prawomocny karny wyrok skazujący, który w opisie i kwalifikacji prawnej czynu zawiera zarzut, że oskarżony- pozwany zbiegł z miejsca wypadku. Zgodnie bowiem z art. 11 zdanie 1 kpc ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym.

W trakcie niniejszego postępowania pozwany nie kwestionował, że zbiegł z miejsca zdarzenia, tłumacząc tylko iż uczynił to w stresie.

Pozwany - sprawca kolizji drogowej opuścił miejsce zdarzenia świadomie, bez spełnienia ciążących na nim obowiązków, w celu uniknięcia odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę.

Treść powołanego art. 43 pkt. 4 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, stanowiący podstawę regresu nietypowego, należy interpretować w powiązaniu z normą wyrażoną w art.16 tejże ustawy, określającą obowiązki osób objętych ubezpieczeniem obowiązkowym, uczestniczących w zdarzeniu.

Zgodnie z treścią art. 16 ust.1 powołanego przepisu, w przypadku zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, o którym mowa w art. 4 pkt 1-3 (a zatem również objętego ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych) osoba uczestnicząca w nim, z uwzględnieniem ust. 2, jest obowiązana do:

1) przedsięwzięcia wszystkich środków w celu zapewnienia bezpieczeństwa w miejscu zdarzenia, starania się o złagodzenie skutków zdarzenia oraz zapewnienia pomocy lekarskiej poszkodowanym, jak również w miarę możliwości zabezpieczenia mienia osób poszkodowanych;

2) zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody;

3) niezwłocznego powiadomienia Policji o zdarzeniu, o ile doszło do wypadku z ofiarami w ludziach lub do wypadku powstałego w okolicznościach nasuwających przypuszczenie, że zostało popełnione przestępstwo.

2.W przypadku zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, o którym mowa w art. 4 pkt 1-3, uczestnicząca w nim osoba objęta tym ubezpieczeniem jest ponadto obowiązana do:

1) udzielenia pozostałym uczestnikom zdarzenia niezbędnych informacji koniecznych do identyfikacji zakładu ubezpieczeń, łącznie z podaniem danych dotyczących zawartej umowy ubezpieczenia;

2) niezwłocznego powiadomienia o zdarzeniu zakładu ubezpieczeń, udzielając mu niezbędnych wyjaśnień i przekazując posiadane informacje.

Oprócz tego, że pozwany naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, skutkujące odpowiedzialnością karną, bezsprzecznie pozwany nie dopełnił także warunków zacytowanych powyżej, a wynikających z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, nie zapewnił pomocy lekarskiej poszkodowanym, nie powiadomił Policji.

Opisane powyżej naganne zachowanie pozwanego uprawniało ubezpieczyciela do żądania od sprawcy szkody- kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania.

W ocenie Sądu ubezpieczyciel może żądać tylko zwrotu wypłaconego odszkodowania. W niniejszej sprawie ponad wszelką wątpliwość uznać należało, że na rzecz poszkodowanego G. R. (1) ubezpieczyciel dnia 18.11.2013r. przelał kwotę 13.146,99 zł i dnia 8 stycznia 2015r. przelał kwotę 81.000 zł (polecenia przelewów k. 614-615), co łącznie dało zasądzoną w wyroku kwotę 94.146,99 zł.

W piśmie procesowym powoda (k. 613) będącym odpowiedzią na wezwanie Sądu do potwierdzenia wysokości wypłaconych kwot poszkodowanemu, co do pozostałej kwoty 14.662,65zł strona powodowa oświadczyła, że została przekazana poszkodowanemu przekazem pocztowym, ale potwierdzenia przekazu pocztowego nie złożono. I w tym zakresie Sąd powództwo oddalił jako nieudowodnione. Nie sposób bowiem zrozumieć, że firma ubezpieczeniowa z tak dużym doświadczeniem na rynku ubezpieczeniowym, przekazuje kwoty odszkodowania, nie zachowując dokumentu jego przelania czy przekazu pocztowego. Zwłaszcza, że gdyby przy ustalaniu wysokości wypłaconego odszkodowania sugerować się tylko decyzjami ubezpieczyciela w przedmiocie przyznania zadośćuczynienia i odszkodowania powołanymi w uzasadnieniu pozwu i załączonymi w kopiach do akt szkody to wskazują one na kwotę łączną znacznie wyższą niż wynika z żądania pozwu. W pozwie powołuje się bowiem decyzję na kwotę aż 134.872,29 zł:

- z dnia 7.11.2013r. na kwotę 13.146,99 zł ( k. 18, k.578),

- z dnia 5.11.2012r.(choć w pozwie skazano datę błędną 10.08.2012r. jest to data szkody) na kwotę 3.262,65 zł (k. 19 , k.109),

- z dnia 16.11.2012r. na kwotę 3.262,65 zł (k. 20),

- z dnia 6.02.2013r. (błędnie podano rok 2012) na kwotę 11.400 zł (k. 21, k.139 i k.570),

- z dnia 8.02.2013r. (błędnie podano rok 2012) na kwotę 11.400 zł (k. 22),

-powielono decyzję z dnia 8.02.2013r. (błędnie podano rok 2012) na kwotę 11.400 zł,

- z dnia 7.01.2015r. na kwotę 81.000 zł.

Skoro przedmiotem regresu ma być żądnie zwrotu wypłaconego odszkodowania, to ubezpieczyciel nie może dochodzić więcej niż to co wypłacił poszkodowanemu i w postępowaniu sądowym udowodnił. Dlatego też zasądzono od pozwanego kwotę potwierdzoną dowodowymi wypłat/przelewów na rzecz poszkodowanego wraz z ustawowymi odsetkami, zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 10 stycznia 2015r.do dnia zapłaty.

Dla powstania roszczenia zwrotnego, niezależnie od okoliczności wymienionych w art. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, konieczne jest uprzednie wypłacenie przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkodę, za której naprawienie odpowiadał kierowca/pozwany. Z datą wypłacenia odszkodowania, wygasa przez zaspokojenie pierwotna wierzytelność, a w jej miejsce z mocy samego prawa powstaje związane z nią (także w zakresie w wysokości) uprawnienie zakładu ubezpieczeń do żądania od kierowcy zwrotu spełnionego świadczenia. Stąd data spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela jest najwcześniejszą datą od której ubezpieczyciel może żądać odsetek ustawowych zgodnie z art. 481 §1 i 2 kc. Skoro odszkodowanie i zadośćuczynienie zostało spełnione przez ubezpieczyciela odpowiednio dnia 18.11.2013r. i 8.01.2015r.(daty poleceń przelewów) żądanie odsetek ustawowych od dnia 10.01.2015r. jest uprawnione.

Odnosząc się w dalszej kolejności do zarzutów pozwanego Ł. M. zmierzających do obniżenia zasadności żądanej kwoty wskazać należy co poniżej.

Nie jest uprawnione twierdzenie pozwanego, że zasądzona od pozwanego w postępowaniu karnym na rzecz poszkodowanego G. R. (1) nawiązka w kwocie 8.000zł (egzekwowana przez komornika) wyczerpuje należne pozwanemu odszkodowanie. Wbrew temu co twierdzi pozwany nawiązka nie zastępuje obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Nawiązka zasądzona na rzez poszkodowanego w procesie karnym przede wszystkim pełni funkcję penalną, jej funkcja kompensacyjna ma miejsce tylko wtedy gdy w całości pokrywa szkodę majątkowa i niemajątkową spowodowaną przestępstwem.

Zgodnie bowiem z art. 46. Kodeksu karnego dopiero wtedy gdy obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest znacznie utrudniony, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązką, a orzeczenie odszkodowania lub zadośćuczynienia albo nawiązki nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego. (podobnie art. 415 kodeksu postępowania karnego).

Ponad wszelką wątpliwość zasądzona w postępowaniu karnym nawiązka w kwocie 8.000zł nie zaspokoiła w całości roszczenia poszkodowanego małoletniego G. R. (1). Nie pokryła ani kosztów leczenia, ani tym bardziej zadośćuczynienia za krzywdę niemajątkową.

Dalej strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, w ramach żądania zmniejszenia odpowiedzialności finansowej pozwanego jako sprawcy szkody podniosła argument braku aktualnego badania technicznego pojazdu skuter kierowanego przez małoletniego P. P..

Był to nowy skuter zakupiony w czerwcu 2008r.i wtedy po raz pierwszy zarejestrowany. Przegląd techniczny był wyznaczony na czerwiec 2011r.

Niewątpliwie brak aktualnego badania technicznego jest niepopełnieniem warunku formalnego dopuszczenia pojazdu do ruchu. Niemniej jednak nie dowodzi, że skuter w dacie zdarzenia był niesprawny i że jego stan techniczny w jakimś stopniu zaważył na przebiegu zdarzenia i wpłynął na zakres szkody.

Słuchany na rozprawie biegły sądowy specjalista z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych T. D., który sporządzał opinię na potrzeby postępowania karnego w sprawie VI K 357/13, w sposób zdecydowany stwierdził, iż brak zaświadczenia o badaniu technicznym nie jest równoznaczny automatycznie z niesprawnością pojazdu i nie miało to wpływu na treść i wnioski opinii złożonej do sprawy karnej. Jak stwierdził biegły wiedza o braku zaświadczania o okresowym badaniu technicznym pojazdu marki skuter nie przełożyła by się na zmianę stanowiska wyrażonego w opinii ze sprawy karnej w zakresie odpowiedzialności pozwanego i naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Na etapie przeprowadzania badań uszkodzonego pojazdu marki skuter biegły wykluczył aby w pojeździe skuter były uszkodzenia techniczne przed wypadkiem i które mogłyby mieć wpływ na przebieg zdarzenia komunikacyjnego.

Kolejnym argumentem podnoszonym przez pozwanego, a mającym ograniczać odpowiedzialności pozwanego za skutki spowodowanego wypadku z udziałem małoletnich jest twierdzenie, że w leczeniu poszkodowanego G. R. (1) miał miejsce błąd medyczny w zakresie diagnozy i leczenia. Błąd medyczny zdaniem pozwanego miał polegać na tym, że bezpośrednio po zdarzeniu na Oddziale (...) Dziecięcej w C. zdiagnozowano u poszkodowanego jedynie złamanie w obrębie 1/3 bliższej kości piszczelowej lewej, nie wykonano zdjęcia rtg biodra lewego i zastosowano unieruchomienie nogi w opatrunku gipsowym na dwa miesiące i dopiero 3.10.2012r. po zdjęciu gipsu i po kolejnych badaniach zdiagnozowano również złamanie panewki biodra lewego. W ocenie pozwanego wskazany błąd medyczny zwiększył szkodę i mógł przyczynić się do zwiększenia skutków urazu i konieczności endoprotezoplastyki stawu biodrowego w przyszłości.

W kontekście podniesionego zarzutu błędu lekarskiego i jego wpływu na zwiększenie skutków urazu należało dowodowe wesprzeć się opinią biegłego lekarza ortopedy traumatologa, który w sposób jednoznaczny, przekonujący, kategoryczny i należycie umotywowany odpowiedział na szczegółowe pytania zawarte w postanowieniu dowodowym z dnia 8 kwietnia 2016r. (k. 693).

Biegły ortopeda traumatolog G. K., w oparciu o liczną dokumentację medyczną zgromadzoną w aktach szkody i po bezpośrednim badaniu poszkodowanego G. R. (1) wykluczył zaistnienie błędu lekarskiego w diagnozowaniu i przyjętych metodach leczenia poszkodowanego bezpośrednio po zdarzeniu komunikacyjnym. Biegły jednoznacznie stwierdził, iż zastosowane bezpośrednio po zdarzeniu leczenie i rehabilitacja przy wykryciu tylko złamania kości piszczelowej lewej nie miały negatywnego wpływu na wykryty później uraz lewego stawu biodrowego, leczenie w opatrunku gipsowym i rehabilitacja w żadnym procencie nie pogorszyły następstw urazu lewego biodra wykrytego pod koniec stycznia 2013r. Biegły sądowy w sposób stanowczy potwierdził, iż aktualny stan zdrowia poszkodowanego jest następstwem wypadku z dnia 10.08.2012r. a co miało również wcześniejsze potwierdzenie w opinii specjalisty medycyny sądowej M. F. sporządzonej dla potrzeb wspominanego postępowania karnego.

Ostatecznie na końcowej rozprawie pozwany słuchany w charakterze strony stwierdził, iż jest w stanie zaakceptować swoją odpowiedzialność na poziome 50.000zł i tylko za koszty leczenia, nie potrafił jednak wyjaśnić tak wskazanej kwoty, zaś jego pełnomocnik we wnioskach końcowych wnosił dodatkowo o miarkowanie odszkodowania z uwagi na ciężką sytuację pozwanego.

Miarkowanie odszkodowania w niniejszym stanie faktycznym i przyjęcie tylko za jego podstawę ciężkiej sytuacji pozwanego (tj. zarobki na poziomie najniższej krajowej, małe dziecko i żona na utrzymaniu, brak majątku) pozostawałoby w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Nie sposób nie wziąć pod uwagę faktu, że pozwany naruszył nie tylko przepisy prawa karnego (za co skazany został tylko warunkowo na okres próby 4 lat który już minął), ale naruszył przede wszystkim podstawowe zasady i normy społeczne. Pozostawił na miejscu zdarzenia dwóch 14- letnich poszkodowanych chłopców, pozostawił ich na ulicy, która nie jest zbyt często uczęszczana, doczekali się pomocy od przypadkowo przejeżdżającego policjanta. Nie pozostał na miejscu zdarzenia i nie udzielił żadnej pomocy poszkodowanym, zbiegł z miejsca zdarzenia aby uniemożliwić jego identyfikację jako sprawcy, aby uniknąć odpowiedzialności karnej i cywilnej. Małoletni G. R. (1) w wyniku wypadku doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, ma wszczepioną protezę stawy biodrowego , w marcu 2016r. przeszedł kolejny zabieg artroskopii kolana lewego, utyka na lewą nogę, jest wyłączony z aktywności fizycznej.

Takie lekceważące i nieodpowiedzialne zachowanie pozwanego nie zasługuje na premiowanie zmniejszeniem żądanego zwrotu wypłaconego odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w wyroku na podstawie wskazanej na wstępie zważań Sądu .

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 kpc dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, mając na uwadze stopień wygrania/ przegrania sprawy przez strony sporu.

Na koszty procesu poniesione przez stronę powodową złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 5.441 zł, rozchodowana zaliczka w kwocie 500zł na poczet stawiennictwa biegłych, 3.600 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – łącznie 9.558 zł.

Powstałe koszty po stronie pozwanego to: 3.600 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i rozchodowana zaliczka w kwocie 1.000zł na poczet stawiennictwa świadków i wynagrodzenia biegłego- łącznie 4.617 zł .

Ze Skarbu Państwa wydatkowano kwotę 94,16zł na poczet zwrotu kosztów stawiennictwa świadków. Całościowo koszty procesu to kwota 14.269,16zł.

Przy uwzględnieniu, że powód wygrał proces w 86,52%, w takiej wysokości procentowej kosztami sądowymi należało obciążyć stronę pozwaną. o czym rozprzęgnięto w pkt. 3 i 4 wyroku.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w wyroku.