Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Artura Bekularda

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 21 kwietnia 2016 roku sprawy:

E. K. , córki A. i E. zd. M., urodzonej dnia (...) w P.

oskarżonej o to, że:

w dniu 11 lipca 2015r. w miejscowości W., gmina J., powiat (...), woj. (...), prowadziła w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki S. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając 1,06 mg/l i 1,02 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazana za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem z dnia 10.06.2014r. sygn. akt II K 244/14

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

I.  oskarżoną E. K. uznaje za winną zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 178a §4 k.k. skazuje ją na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 §3 k.k. i art. 43 §1 k.k. orzeka wobec oskarżonej środek karny zakazu prowadzenia w ruchu lądowym wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 15 (piętnastu) lat;

III.  na podstawie art. 43a §2 k.k. orzeka wobec oskarżonej obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k., art. 626 §1 k.p.k. i art. 17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zwalnia oskarżoną od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Oskarżona E. K. jest 24 letnią mieszkanką P.. Jest panną, posiada na utrzymaniu dwójkę dzieci w wieku 4 i 6 lat. Uzyskuje dochód w wysokości 1000 zł netto miesięcznie.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 10 czerwca 2014 roku w sprawie II K 244/14 E. K. skazana została za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę 50 stawek dziennych grzywny i roczny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których uprawnia prawo jazdy kat. (...). Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 24 czerwca 2014 roku.

W dniu 11 lipca 2015 roku około godziny 13-tej w miejscowości W. E. K. kierowała samochodem marki S. (...) o nr rej. (...). Za oskarżoną jechali funkcjonariusze Policji I. M. i D. K.. E. K. zatrzymała pojazd na poboczu, w miejscu gdzie obowiązuje zakaz zatrzymywania, co zwróciło uwagę policjantów. Funkcjonariusze poddali oskarżoną badaniu na stan trzeźwości urządzeniem alcoblow, które wskazało, że E. K. może znajdować się w stanie nietrzeźwości. W związku z powyższym przewieziono wymienioną do KPP w S., gdzie poddano ją badaniu na urządzeniu A. A 2.0. Pierwsze badanie o godz. 14:00 wykazało, że oskarżona znajdowała się w stanie nietrzeźwości posiadając 1,06 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, natomiast drugie o godz. 14:03 – 1,02 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.

Odebrane oskarżonej w sprawie II K 244/14 prawo jazdy nadal znajduje się w depozycie Starostwa Powiatowego w P..

dowody : zeznania świadka I. M. k. 47v, 49v; dokumenty: notatka urzędowa funkcjonariusza Policji k. 1-1v, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem A. A 2.0 k.2-2v, informacja Starostwa Powiatowego w S. k. 13, odpis wyroku II K 244/14 k. 20, dane o karalności k. 8-9.

Sąd zważył co następuje:

Zebrane w sprawie dowody pozwoliły na przypisanie E. K. odpowiedzialności za zarzucone jej przestępstwo. Wina oskarżonej nie budzi żadnych wątpliwości.

Zasadnicze ustalenia faktyczne w sprawie Sąd poczynił na podstawie zeznań świadka funkcjonariusza Policji I. M., osoby obcej, wykonującej czynności służbowe, która była bezpośrednim obserwatorem czynu, którego dopuściła się oskarżona. Świadek w sposób jednoznaczny, logiczny i spójny wskazała, po pierwsze, że oskarżona prowadziła samochód, po drugie, dlaczego dokonano zatrzymania oskarżonej oraz po trzecie, że oskarżona prowadziła samochód będąc w stanie nietrzeźwości. Z zeznań tej świadek wynika, że oskarżona po zatrzymaniu jej wyraziła żal z powodu kierowania samochodem po alkoholu.

Jako wiarygodne Sąd uznał również dokumenty w postaci: notatki urzędowej funkcjonariusza Policji (k. 1-1v) oraz protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 2-2v), albowiem autentyczności tych dokumentów nikt nie kwestionował – które to dokumenty potwierdzają zeznania świadka.

Z powyższych dowodów wynika ponad wszelką wątpliwość , że oskarżona w dniu 11 lipca 2015 r., w miejscowości W., prowadziła samochód osobowy marki S. (...) w stanie nietrzeźwości. W okolicznościach sprawy stan nietrzeźwości został stwierdzony wynikiem badania na urządzeniu A. A 2.0.

Z uwagi na to, że oskarżona czynu dopuściła się będąc już skazaną za takie samo przestępstwo (wyrok II K 244/14 – k. 20), jej zachowanie zakwalifikować należało jako występek z art. 178a § 4 k.k.

Za powyższy czyn Sąd wymierzył oskarżonej karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę Sąd jako okoliczność obciążającą uznał poprzednią kilkukrotną karalność oskarżonej, w tym za przestępstwo z art. 178a §1 k.k. (dane o karalności k. 8-9). Nadto negatywnie na ocenę zachowania oskarżonej rzutuje fakt, iż kierowała pojazdem, pomimo że nie odzyskała prawa jazdy (co wynika z informacji Starostwa Powiatowego w P. k. 13) oraz że prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości przewoziła nim swoje dziecko.

Sąd nie dopatrzył się żadnych szczególnych okoliczności łagodzących po stronie oskarżonej.

Obowiązkiem Sądu, wynikającym z art. 42 §2 i 3 k.k., było orzeczenie wobec oskarżonej zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów lub pojazdów określonego rodzaju. W rozstrzyganym przypadku w związku z popełnieniem przez E. K. przestępstwa z art. 178a § 4 k.k., należało orzec, co do zasady, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, jednakże Sąd uznał, że w realiach niniejszej sprawy zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami, dający podstawę do odstąpienia od orzeczenia tego środka w wymiarze dożywotnim.

Zdaniem Sądu, dożywotnie wyeliminowanie oskarżonej z ruchu drogowego byłoby dla niej zbyt dolegliwe w stosunku do społecznej szkodliwości czynu oraz ze względu na jej młody wiek i konieczność zapewnienia środków utrzymania sobie i dzieciom, co może wiązać się w przyszłości z potrzebą korzystania z samochodu. Oskarżona bowiem jest osobą młodą, na początku swej drogi zawodowej, uwzględniając zaś wymogi współczesnego rynku pracy, konieczność bycia mobilnym w poszukiwaniu zatrudnienia, bądź jego zmiany, wykluczenie jej na zawsze z możliwości prowadzenia pojazdów okazałoby się w efekcie nadmierna represją.

W konsekwencji Sąd orzekł w stosunku do E. K. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 15 lat, a więc w maksymalnym wymiarze określonym w art. 43 §1 k.k. Określając rodzaj i długość zakazu Sąd wziął pod uwagę, że oskarżona nie miała żadnego uzasadnionego powodu aby złamać prawo, zaś stopień jej nietrzeźwości w realiach niniejszej sprawy nie był niski, wykazała się ona zatem skrajną nieodpowiedzialnością, pomimo iż znała prawnokarne konsekwencje swojego postępowania, tym samym odstąpienie od zastosowania dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie uzasadniało orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów w krótszym wymiarze czasu, było natomiast wyrazem przekonania Sądu, że okres 15 lat okaże się wystarczający dla wykształcenia u oskarżonej poszanowania dla obowiązującego porządku prawnego.

Na podstawie art. 43a §2 k.k. należało ponadto orzec wobec E. K. obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie co najmniej 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych i taki też środek orzeczono, jak w pkt III wyroku.

Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze Sąd uznał, że kara i środki karne w orzeczonym wymiarze są adekwatne do stopnia winy oskarżonej i stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuściła. Spełnią one swe cele przede wszystkim w zakresie prewencji indywidualnej, ale także w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że każde naruszenie prawa spotka się nieuchronnie z właściwą represją karną. Tak ukształtowany wymiar kary i środków karnych, będzie stanowił dla oskarżonej realną dolegliwość i wpłynie na nią wychowawczo.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonej Sąd zwolnił ją od kosztów sadowych w całości.