Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Bartoszycach, I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: SSR Ewa Kurasz

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Zentkowska

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2016 roku w Bartoszycach

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - Subfunduszu (...) z siedzibą w W. przeciwko S. T. o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 682/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty -
Subfundusz (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego S. T. kwoty 8.604,76 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że w dniu 22 lutego 2007 roku pozwany zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w W., będącym poprzednikiem prawnym (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., umowę o kredyt gotówkowy. Pierwotna kwota kredytu wynosiła 3.256,40 złotych.

W związku z niewywiązaniem się przez pozwanego z zawartej umowy pierwotny wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, na podstawie którego prowadził sądowe postępowanie egzekucyjne, które jednak nie doprowadziło do zaspokojenia roszczenia w całości.

W dniu 22 kwietnia 2015 roku bank przelał na powoda wierzytelność wobec pozwanego z tytułu umowy kredytu wraz z prawem do naliczania odsetek. W chwili wniesienia pozwu na kwotę roszczenia 8.604,76 złotych składały się: 2.926,19 złotych niespłaconej kwoty kapitału, 120,05 złotych odsetek umownych, 4.895,48 złotych odsetek umownych karnych oraz 663,04 złote tytułem kosztów z tytułu wezwań, monitów i innych opłat. Ponieważ pozwany nie zaspokoił dobrowolnie roszczeń powoda, wniesienie pozwu w niniejszej sprawie było uzasadnione (pozew k. 2-4, pismo k. 52-53).

Pozwany S. T. na rozprawie w dniu 12 października 2016 roku wniósł o oddalenie powództwa.

Potwierdził, że zawarł umowę kredytu, z której powód wywodzi swoje roszczenia i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia (protokół rozprawy k. 73).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 lutego 2007 roku pozwany S. T. zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego numer (...). W umowę kwotę kredytu określono na kwotę 3.256,40 złotych, z czego kredytobiorcy faktycznie wypłacono 2.825,64 złotych. Jej spłata miała nastąpić w równych miesięcznych ratach do dnia 20 lutego 2010 roku. W umowie zastrzeżono dla banku prawo do naliczania odsetek umownych oraz odsetek umownych „karnych” w razie opóźnienia w płatności należności z umowy.

Pismem z dnia 08 sierpnia 2007 roku, w związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu, bank dokonał wypowiedzenia umowy kredytu.

(dowody: umowa k. 56-58,

pisma k. 59-60)

Dnia 30 czerwca 2009 roku (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w K. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny dotyczący wierzytelności wynikającej z umowy zawartej z pozwanym. Na dzień wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego należność wynosiła 4.339,84 złotych i składała się z kwoty kapitału 2.926,19 złotych, odsetek umownych w kwocie 120,05 złotych, odsetek karnych w kwocie 1.286,60 złotych i kosztów w kwocie 7 złotych.

Postanowieniem z dnia 09 września 2009 roku, wydanym w sprawie I Co 543/09 Sądu Rejonowego w Bartoszycach bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nadano klauzulę wykonalności, zasądzając na rzecz wierzyciela kwotę 127 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(dowody: bankowy tytuł egzekucyjny k . 61-62,

postanowienie k. 63-64)

W dniu 04 stycznia 2010 roku nastąpiło połączenie (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. jako spółki przejmowanej z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w W. w trybie art. 494 k.s.h.. Jednocześnie spółka przejmująca zmieniła nazwę na (...) Bank Spółką Akcyjna z siedzibą w W..

(dowody: odpisy pełne z KRS k. 17-27)

Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2010 roku, wydanym w sprawie I Co 708/10 Sąd Rejonowy w Bartoszycach nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu na rzecz nowego wierzyciela (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., zasądzając na jego rzecz dalsze kwotę 127 złotych tytułem zwrotu koszów postępowania.

W dniu 28 września 2011 roku bank sporządził wniosek egzekucyjny, na podstawie którego Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bartoszycach W. N. prowadził przeciwko pozwanemu egzekucję należności w sprawie Km 1532/11. Postanowieniem z dnia 22 listopada 2011 roku postępowanie egzekucyjne uległo umorzeniu z uwagi na bezskuteczność egzekucji. Koszty postępowania egzekucyjnego ustalono na kwotę 70,89 złotych, a koszty zastępstwa adwokackiego w egzekucji na kwotę 300 złotych.

(dowody: postanowienia k. 65-66, 70

wniosek egzekucyjny k. 67,

zajecie wierzytelności k. 68-69)

Z dniem 01 czerwca 2012 roku nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na (...) Bank Spółkę Akcyjną z siedzibą w W.. Z tym dniem spółka przejmująca zmieniła tez nazwę na (...) Bank Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

(dowody: odpisy pełne z KRS k. 17-27)

Dnia 22 kwietnia 2015 roku powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę rozporządzającą przelewu wierzytelności, na mocy której powód nabył od banku wierzytelności wskazane w załączniku numer (...) do umowy.

W związku z przelewem wierzytelności zbywca i nabywca sporządzili w dniach 22 i 28 kwietnia 2015 roku pisma skierowane do pozwanego, informujące go o zawartej umowie.

(dowody: wyciąg z umowy z załącznikiem k. 14-16, 28

pisma k. 29, 30)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie ustalono więc w oparciu o przedłożone przez powoda dowody z dokumentów. W trakcie postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności podważające ich autentyczność lub wiarygodność osób je sporządzających, ustalony w sprawie stan faktyczny w istocie nie był sporny.

Powództwo wniesione w sprawie nie było zasadne.

Powód przedłożonymi dokumentami wykazał, że jego poprzednik prawny zawarł z pozwanym umowę kredytu, zdefiniowaną w art. art. 69 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1988). Pozwany przyznał powyższą okoliczność, nie kwestionował także wysokości należności wynikających z umowy oraz późniejszych czynności podejmowanych przez powoda i jego poprzedników prawnych. Podniósł natomiast zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Z kolei art. 118 k.c. stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

W niniejszej sprawie roszczenie powoda jest niewątpliwie roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług bankowych. Ponieważ ustawa prawo bankowe nie ustanawia odmiennych od ogólnych regulacji terminów przedawnienia tego typu roszczeń, należy przyjąć, że zgodnie z ogólną normą art. 118 k.c. przedawnią się one po upływie 3 lat.

Zgodnie z art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Według twierdzeń powoda dochodzone roszczenie było w 2007 roku, kiedy jego poprzednik prawny wystosował oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Na pewno było zaś wymagalne w dniu 09 września 2009 roku, kiedy to nadano sądowa klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu obejmującemu tę wierzytelność. Według przedłożonych przez powoda dokumentów termin przedawnienia należności zaczął ostatnio ponownie w dniu 22 listopada 2011 roku, kiedy to wydano postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec pozwanego. Nawet przyjmując, że termin przedawnienia zaczyna biec ponownie po jego przerwaniu w dniu uprawomocnienia się tego orzeczenia, z zasad doświadczenia życiowego wynika, że nastąpiło to najpóźniej z końcem 2011 roku. Dochodzona wierzytelność przedawniła się więc na ogólnych zasadach najpóźniej z końcem 2014 roku, gdy tymczasem pozew w sprawie wniesiono w dniu 28 marca 2016 roku (data stempla pocztowego k. 33).

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd prawny wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku (sygn. akt III CZP 29/16), że następca prawny banku nie może się skutecznie powołać na wynikający z nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności zarzut przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia.

W niniejszej sprawie powód dochodził również skapitalizowanych odsetek umownych od roszczenia głównego. Kwestia terminu przedawnienia odsetek jest sporna. Nie przytaczając wszystkich wysuwanych w tym przedmiocie koncepcji i propozycji rozwiązań tego zagadnienia trzeba wskazać, iż Sąd orzekający w sprawie podziela pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 26 stycznia 2005 roku (III CZP 42/04), zgodnie z którym roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego. Odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia głównego są bowiem tak dalece powiązane z tym świadczeniem, że uzasadnione pozostaje twierdzenie o ich akcesoryjności wobec tego świadczenia. W konsekwencji wraz z przedawnieniem roszczenia głównego przedawniają się roszczenia o świadczenia uboczne, choćby nie upłynął jeszcze termin ich przedawnienia (patrz również wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 02 czerwca 2005 roku, I ACa 1867/04).

W ocenie Sądu powyższe twierdzenie znajdzie zastosowania również do należności ubocznych jakimi są opłaty i koszty związane z windykacją należności. Są one bowiem w równym stopniu powiązane z roszczeniem głównym jak odsetki i jako należności akcesoryjne winny dzielić jego los.

W związku z powyższym, na podstawie art. 117 § 1 i 2 k.c. Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., mając na względzie wynik sprawy, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Ponieważ pozwany S. T. nie domagał się zasądzenia na jego rzecz tych kosztów, a z akt sprawy nie wynika, poniósł jakieś koszty związane z niniejszą sprawą, wyrok nie zawiera rozstrzygnięcia w tym przedmiocie.