Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	Włodzimierz Wójcicki
Sędziowie:	Anna Kacprzyk (spr.) Krzysztof Adamiak
Protokolant:	Anna Sobieska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 r. na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Kółek Rolniczych w K. w likwidacji

przeciwko Gminie K.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zambrowie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego w W. Mazowieckiem

z dnia 29 sierpnia 2014 r., sygn. akt VI C 236/13

I.  apelację oddala;

II.  zasądza od pozwanej Gminy K. na rzecz powoda Spółdzielni Kółek Rolniczych w K. w likwidacji kwotę 1800 /jeden tysiąc osiemset/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. I Ca 271/14

UZASADNIENIE

Spółdzielnia Kółek Rolniczych w (...) w K. domagała się zobowiązania Gminy K. do złożenia oświadczenia woli dotyczącego przeniesienia prawa wieczystego użytkowania nieruchomości położonej w K. oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) w K..

Pozwana Gmina K. powództwa nie uznała i wniosła jego o oddalenie.

Wyrokiem z 29 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy Zambrowie VI Zamiejscowy Wydział Cywilny w W. Mazowieckiem uwzględnił powództwo i zobowiązał pozwaną Gminę do złożenia oświadczenia woli o treści następującej: „Gmina K. oświadcza, że na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz. U. nr 102 poz. 651 z 2010 roku, ze zmianami) oddaje Spółdzielni Kółek Rolniczych w K. w likwidacji, w użytkowanie wieczyste na lat dziewięćdziesiąt dziewięć (99) począwszy od dnia wpisania tego prawa w księdze wieczystej, nieruchomość gruntową o powierzchni 0,169 ha położoną w obrębie K., oznaczoną w ewidencji gruntów numerem (...), dla której Sąd Rejonowy w Zambrowie IX Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w W. Mazowieckiem prowadzi księgę wieczystą (...) oraz przenosi nieodpłatnie własność znajdującego się na tej działce urządzenia w postaci studni głębinowej”. Orzeczono nadto o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urząd Spraw Wewnętrznych w B. z 23 lutego 1966 r. nr (...) (...) o wywłaszczeniu nieruchomości i odszkodowaniu działka numer (...) we wsi K. została podzielona na oznaczone numerami: (...). Jednocześnie powyższym orzeczeniem działka numer (...) została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa. Jako właściciel tej działki została wpisana do ewidencji gruntów Dyrekcja Budownictwa Rolniczego w B. filia P.O.M.

Decyzją nr (...) Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z 30 listopada 1973 r. w sprawie przekazania filii przedsiębiorstw mechanizacji rolnictwa na rzecz spółdzielni kółek rolniczych nastąpiło przekazanie z dniem 1 stycznia 1974 r. na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych w K. – filii w K. Państwowego Ośrodka (...) w C. (§1 pkt. 25 decyzji). Na gruncie przekazanym powyższą decyzją na rzecz powódki została rozbudowana baza Spółdzielni; wzniesiono budynki: mieszkalny, gospodarczy, magazynowy, warsztatowy, garażowy, piwnicę, rampę rozładunkową, garaż na kombajny oraz studnię głębinową.

W dniu 8 grudnia 1987 roku spisano protokół przekazania studni głębinowej przez powódkę Wojewódzkiemu Zarządowi Inwestycji Rolnych w Ł. z siedzibą w Z.. Z treści protokołu wynika, że (...) K. przekazuje, a (...) w Ł. przejmuje studnię głębinową na działce (...)u dla potrzeb wodociągu wiejskiego. Za przekazaną studnię powódka w dniu 8 grudnia 1987 r. wystawiła fakturę na kwotę 667960,00 zł netto

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że w dniu powódka 5 grudnia 1990 r. była użytkownikiem gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa, w postaci działek nr (...), na których była urządzona baza gospodarcza. W dniu 23 listopada 1992 r. zarząd Spółdzielni zwrócił się do Gminy w K. z prośbą o „nadanie uwłaszczenia”, m. in. działek o nr nr 187/2, 187/3, 188/2 położonych w K.. Decyzją Wojewody (...) nr GK.VIII. (...)-9-11/93 z 29 czerwca 1993 r. stwierdzono, że Gmina K. nabyła z mocy prawa własność m. in. działki numer (...).

Na podstawie decyzji Wójta Gminy K. nr (...).(...) z 14 grudnia 2007 r. działka nr (...) została podzielona na mniejsze o nr nr (...). Notarialną umową oddania gruntu w użytkowanie wieczyste i nieodpłatne przeniesienie własności budynków z 31 sierpnia 2012 r. Gmina K. oddała Spółdzielni Kółek Rolniczych w K. w użytkowanie wieczyste działki o nr nr (...). Następnie decyzją Wójta Gminy z 20 maja 2013 r. działka nr (...) została podzielona na działki o numerach (...).

Z ustaleń Sądu wynika nadto, że obecnie w ewidencji gruntów wpisana jest Gmina K. jako właściciel działki numer (...). Odnośnie działek (...) powódka figuruje jako użytkownik wieczysty. W użytkowaniu wieczystym działki nr (...) dysponuje udziałem w (...)części obok R. i B. małżonków K. z udziałem (...) części, M. i D. małżonków R. z udziałami w (...)części oraz (...) części.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i powołując się na art. 204 ust 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 102, poz. 651 z późn. zm.) Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne. Wskazał, że strony akceptowały prawa powódki do gruntu na którym urządzono bazę Spółdzielni, czego potwierdzeniem była umowa z 31 sierpnia 2012 r., dotycząca oddania gruntu w użytkowanie wieczyste i nieodpłatne przeniesienie własności budynków przez Gminę na rzecz Spółdzielni.

W obrębie bazy Spółdzielni znajdowała się także działka nr (...), stanowiąca przedmiot niniejszego postepowania, uprzednio wchodząca w skład działki nr (...). Zdaniem Sądu Rejonowego, a wbrew poglądowi pozwanej, zbycie studni głębinowej posadowionej na nieruchomości nie świadczyło o utracie użytkowania działki przez Spółdzielnię. Nie został bowiem przedstawiony żaden dokument, który wskazywałby na pozbawienie Spółdzielni władztwa nad powyższą działką. Rozliczenia związane z zapłatą za studnię, po przekazaniu jej na użytek wodociągu wiejskiego, dotyczyły samego urządzenia, bez wiązania tego z gruntem, na którym tę studnia się znajdowała. Wskazywała o tym treść protokołu z 8 grudnia 1987 r. Postępowanie dowodowe potwierdziło władanie działką przez powódkę, ograniczone jedynie w części wylotu studni, zagrodzonego siatką w strefie bezpośredniej ochrony ujęcia wodnego.

Jako podstawę orzeczenia o kosztach procesu powołano art. 98 k.p.c.

Pozwana Gmina K. zaskarżyła powyższy wyrok apelacją zarzucając:

1)  naruszenie prawa materialnego – art. 204 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomości poprzez uznanie, że powódka była użytkownikiem części nieruchomości ze znajdującą się na niej studnią głębinową;

2)  naruszenie art. 233 §1 k.p.c. poprzez błędne dokonanie ustaleń faktycznych i nieuwzględnienie dowodu z dokumentów strony powodowej złożonych w urzędzie Gminy jako „zestawienie budynków i budowli znajdujących się na nieruchomościach będących w użytkowaniu (...), w których Spółdzielnia pomijała studnię, a także dokumentów świadczących o sprzedaży studni.

Na tej podstawie pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie uchylenie zapadłego orzeczenia i przekazanie sprawy do rozpatrzenia sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Apelacja nie była zasadna.

We wniesionym środku zaskarżenia zostały sformułowane dwa zarzuty, dotyczące zarówno podstawy faktycznej jak i prawnej. W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu wadliwego dokonania ustaleń faktycznych, a następnie dokonać oceny prawnomaterialnej.

Na tym tle stwierdzić trzeba, że Sąd Rejonowy poddał zgromadzone dowody oceni rzetelnej i zgodnej z zasadami doświadczenia życiowego, nie naruszając przy tym art. 233 §1 k.p.c. W efekcie – jako prawidłowe – Sąd Okręgowy przyjął je za własne. Umknęły jednak Sądowi Rejonowemu niektóre okoliczności związane z charakterem zgłoszonego roszczenia. Wiązało się to z jednoczesną oceną prawną, tj. prawidłowością zastosowania przepisów ustawy z ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 518 z późn zm.), a przede wszystkim art. 204 ust. 1 tejże ustawy.

W tym miejscu stwierdzić trzeba, że nie ma wątpliwości, iż działka nr (...) położona w K. była przedmiotem wywłaszczenia na rzecz Skarbu Państwa na podstawie decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urząd Spraw Wewnętrznych w B. z 23 lutego 1966 r. nr (...) (...). Zauważyć można, że wówczas gromadzkie rady narodowe, ich prezydia i wydziały stanowiły terenowe organy władzy i administracji państwowej (por. ustawę z 25 stycznia 1958 r. o radach narodowych – Dz. U. z 1963 r. nr 29, poz. 172 z późn. zm.), które na gruncie cywilnoprawnym stanowiła emanację Skarbu Państwa. Taki sam charakter – podstawowej jednostki podziału administracyjno – gospodarczego – miała gmina (miasto) utworzona na podstawie ustawy z 29 listopada 1972 r. o utworzeniu gmin i zmianie ustawy o radach narodowych (Dz. U. nr 49, poz. 312). Dopiero ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. nr 16, poz. 95 z późn. zm.) zmieniła charakter gminy nadając jej status wspólnoty samorządowej, obejmującej mieszkańców na określonym terytorium oraz osobowość prawną odrębną od Skarbu Państwa.

Na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. o przepisach wprowadzających ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. nr 32, poz. 191 z późn zm.) mienie ogólnonarodowe należące m.in. do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego stało się z mocy prawa mieniem właściwych gmin w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. z dniem 27 maja 1990 r. Jedynym dowodem powyższego nabycia (uwłaszczenia) była decyzja wojewody wydawana na podstawie art. 18 ust. 1 przedmiotowej ustawy.

A zatem decyzja uwłaszczeniowa Wojewody (...) (a nie Urzędu Wojewódzkiego stanowiącego organ pomocniczy) z 29 czerwca 1993 r., stwierdzająca nabycie przez Gminę K. własności m.in. działki nr (...) w K., oznaczała, że Gmina stała się jej właścicielką z dniem 27 maja 1990 r.. Decyzja taka ma bowiem charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny.

Powódka jako podstawę roszczenia wskazała art. 204 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (aktualny tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 518 z późn zm.). Roszczenie powyższe po raz pierwszy pojawiło się w art. 2 ustawy z 29 września 1990 o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. nr 79, poz. 464), z tym że w wypadku spółdzielni (z wyjątkiem spółdzielni mieszkaniowych) możliwość taka została wyartykułowana w ust 10 dodanym do cyt. art. 2 w art. 10 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o waloryzacji udziałów członkowskich w spółdzielniach i zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 83, poz. 373 z późn zm.), która weszła w życie 19 września 1991 r. Przepis ten przewidywał uprawnienie spółdzielni do otrzymania w użytkowanie wieczyste gruntu oddanego im w użytkowanie na mocy ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. nr 30, poz. 127) bez konieczności przeprowadzania przetargu, o którym mowa w art. 4 ust. 8 tej ustawy.

Następnie przepis powyższy „wypadł” z art. 2 powyższej ustawy po jej zmianie dokonanej ustawą z 7 października 1992 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. nr 91, poz. 455), która weszła w życie w dniu 24 grudnia 1992 r. W jego miejsce wszedł art. 2c dodany w art. 1 ustawy z 7 października 1992 r., w brzmieniu następującym: spółdzielni, a także związkowi spółdzielczemu, które w dniu 5 grudnia 1990 r. były użytkownikami gruntu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. nr 30, poz. 127, nr 103, poz. 446 i nr 107, poz. 464), stanowiącego własność Skarbu Państwa lub gminy, przysługuje roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu oraz o przeniesienie własności znajdujących się na nim budynków i innych urządzeń oraz lokali (art. 2c ust. 1). W ust. 5 tegoż przepisu przewidziano wygaśnięcie powyższych roszczeń z dniem 31 grudnia 1994 r.

Następnie po utracie mocy ustawy z 7 października 1992 r. zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. nr 91, poz. 455),co nastąpiło z dniem 1 stycznia 1998 r., po wejściu w życie ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (aktualny tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 518 z późn. zm.), w to miejsce wszedł art. 204 ust. 1 przewidujący, że spółdzielni, związkowi spółdzielczemu oraz innym osobom prawnym, które w dniu 5 grudnia 1990 r. były użytkownikami gruntów, stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy, przysługuje roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu oraz o przeniesienie własności znajdujących się na nim budynków, innych urządzeń i lokali. Roszczenia, o których mowa w ust. 1, wygasły, jeżeli wnioski w tej sprawie nie zostały złożone do dnia 31 grudnia 1996 r. (ust. 5 tegoż przepisu).

Jak wynika z treści powyższych przepisów, ich zmiana między datą złożenia wniosku o ustanowienie użytkowania wieczystego przez Spółdzielnię, a rozpoznaniem przedmiotowej sprawy nie miała zasadniczego znaczenia, gdyż co do zasady chodziło o to samo roszczenie. W art. 204 ust. 5 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami przedłużono jedynie termin prekluzyjny do wystąpienia z roszczeniem.

Powyższy termin ma charakter normy prawa materialnego. Jego istotą jest to, że uprawniony może skutecznie domagać się realizacji żądania (roszczenia) materialnoprawnego w określonym czasie. Rozważany termin z art. 204 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, (a także z art. 2c ust. 5 z 7 października 1992 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości – Dz. U. nr 91, poz. 455) ma charakter prekluzji pozasądowej, dotyczy bowiem ograniczenia czasowego do wykonania prawa kształtującego, a nie do sądowego dochodzenia roszczenia.

Konieczną przesłanką ustanowienia uprawnienia z art. 204 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami było posiadanie w dniu 5 grudnia 1990 r. przymiotu użytkownika gruntów, stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy. W uprzednio obowiązującym art. 2c ust. 5 z 7 października 1992 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. nr 91, poz. 455 z późn zm.) mowa była o użytkowaniu gruntów w tej dacie przewidziana w art. 1 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. nr 30, poz. 127, nr 103, poz. 446 i nr 107, poz. 464).

W uchylonym z dniem 1 stycznia 1998 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z 16 marca 1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. nr 23, poz. 97 z późn. zm.) przewidywano w §6, że stwierdzenia prawa użytkowania nieruchomości przez spółdzielnię dokonuje się na podstawie co najmniej jednego z następujących dokumentów: decyzji o przekazaniu spółdzielni nieruchomości w użytkowanie, decyzji o naliczeniu lub aktualizacji opłat z tytułu użytkowania nieruchomości, a także na podstawie zeznań świadków lub oświadczeń stron potwierdzających przekazanie nieruchomości w użytkowanie spółdzielniom, złożonych zgodnie z art. 75 k.p.a., jeżeli nie zachowały się dokumenty, o których mowa w ust. 1.

Podkreślić należy, że objęcie regulacją stanów z przeszłości, w której źródłem użytkowania były nie tylko czynności prawne, ale i decyzje, których odnalezienie mogło nastręczać trudności, skłoniło prawodawcę do daleko posuniętej liberalizacji w zakresie środków dowodowych wystarczających do stwierdzenia użytkowania, ale nie zmieniało to charakteru użytkowania jako przesłanki roszczenia opartego po zmianach na treści przepisu art. 204 u.g.n. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 2003 r., sygn. III CK 12/02, publ. LEX nr 523604).

Reasumując: konieczne było ustalenie czy powodowa Spółdzielnia dochowała terminu do zgłoszenia roszczenia do pozwanej oraz czy posiadała przymiot formalnego użytkownika gruntu stanowiącego przedmiot sprawy w dniu 5 grudnia 1990 r. Kwestie związane z posiadaniem przez Spółdzielnię tytułu władania gruntem nie były przedmiotem dokładnych rozważań Sądu Rejonowego.

Nie budzi wątpliwości, że decyzja z 9 lipca 1969 r. Wydziału (...) i Leśnictwa Powiatowej Rady Narodowej w W. Mazowieckiem (k. 98) o przekazaniu w użytkowanie Kółku Rolniczemu w K. gruntów o powierzchni 0,36 ha, obejmowała jedynie działki oznaczone nr nr (...). Nie dotyczyła natomiast działki nr (...). Trzeba jednak zauważyć, że w aktach księgi wieczystej (...) znajduje się oświadczenie Wójta Gminy w K. z 10 marca 1992 r., skierowane do powodowej Spółdzielni, mocą którego naliczono opłatę roczną z tytułu użytkowania nieruchomości stanowiących własność Gminy K. na rok 1992. Opłata powyższa została naliczona za użytkowanie działek oznaczonych w ewidencji gruntów K. nr nr (...) (...) oraz działki nr (...) położonej w W.. Podstawą ustalenia powyższej opłaty były przepisy ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. nr 30, poz. 127), oraz przepisy wykonawcze do powyższej ustawy, a także art. 238 k.c.

Wprawdzie powołane przepisy dotyczą opłat za użytkowanie wieczyste, niemniej nie ma wątpliwości, że wówczas Spółdzielnia nie była użytkownikiem wieczystym powyższych gruntów. Poza tym rozdział 5 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, w którym wskazane przepisy zostały umieszczone dotyczy ustalania nie tylko cen nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa i własność gminy oraz opłat z tytułu użytkowania wieczystego, ale także opłat z tytułu zarządu oraz z tytułu innych opłat.

Powyższy dokument (z 10 marca 1992 r.) dowodzi aktualizacji opłat z tytułu użytkowania nieruchomości, o jakim mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z 16 marca 1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. nr 23, poz. 97 z późn. zm.), co pozwoliło potwierdzić przekazanie nieruchomości w użytkowanie powodowej Spółdzielni. W jej skład wchodziła działka nr (...), której podział na działki nr (...) (stanowiącą przedmiot sprawy) nastąpił na podstawie decyzji Wójta Gminy K. z 14 grudnia 2007 r. nr (...).(...)(k. akt księgi wieczystej nr (...)). A zatem, powodowa Spółdzielnia użytkowała w przeszłości nieruchomość, obejmująca działkę o obecnym nr (...), na której umiejscowiona została studnia głębinowa.

Na tym tle ocenić należało treść protokołu z 8 grudnia 1987 r., spisanego na okoliczność „przekazania” Wojewódzkiemu Zarządowi Inwestycji Rolnych w Ł. studni głębinowej przez (...) K.. Zgodnie z jego treścią nastąpiło przejęcie studni – jako urządzenia – dla potrzeb wodociągu wiejskiego (k. 28). W szczególności na potrzeby przekazania studni głębinowej nie wydzielono jakiegokolwiek obszaru gruntu celem wyznaczenia zakresu władztwa Wojewódzkiego Zarządu Inwestycji Rolniczych w Ł., jaki jednocześnie podlegałby wyłączeniu spod władztwa SKRu w celu korzystania ze studni. Doszło do przekazania studni głębinowej umiejscowionej – jak wynika z treści protokołu – „na działce (...)u” (k. 28). Nie dowodziło formalnego przeniesienia władania wystawienie faktury z określeniem wartości studni. Powyższe okoliczności wskazywały na korzystanie ze studni przez zarządzającego wodociągiem w ramach prawa Spółdzielni i za jej zgodą. Nieruchomość, na której posadowiona była studnia głębinowa pozostała niewątpliwie w użytkowaniu powodowej Spółdzielni.

Do ogrodzenia terenu wokół studni doszło dopiero w 2007 r., ale nie na potrzeby celu pierwotnego –korzystania ze studni, a ze względów chociażby bezpieczeństwa. Jak wskazał świadek S. S. – ze wszystkich skrawków terenu korzystała Spółdzielnia także na jej koszt wykonane zostało ogrodzenie wokół studni. Wskazał on wprost, że studnia oddana została w użytkowanie, była to „wola władzy”. Faktura została wystawiona właśnie za użytkowanie studni, a nadto brak jest danych czy faktycznie fakturę taką opłacono. W tych okolicznościach, w ocenie Sądu Okręgowego spełniony został warunek użytkowania spornego gruntu przez powodową Spółdzielnię w dacie 5 grudnia 1990 r., niezależnie czy studnia jako urządzenie była wówczas wykorzystywana przez inny podmiot.

Powodowa Spółdzielnia dochowała także wymogu z art. 204 ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Niewątpliwie pismem z 23 listopada 1992 r. (k. 4) Zarząd Spółdzielni zwrócił się do Gminy w K. o „nadanie uwłaszczenia” na kilka nieruchomości, w tym też na działkę nr (...), podzieloną później, w 2007 r. na działki nr (...). Spełniony również został statuowany treścią art. 204 ust. 5 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, warunek zgłoszenia roszczenia o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu oraz o przeniesienie własności znajdującej się na nim studni w terminie do 31 grudnia 1996 r. Przyznać należy, że treść złożonego pisma w kontekście przytoczonego przepisu jest mało precyzyjna; zwrócono się o „uwłaszczenie”, a nie ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, jednak nie dyskwalifikowało to złożonego wniosku, czego też nie kwestionował apelujący. Zresztą aktem notarialnym z 31 sierpnia 2012 r. (rep. A nr 1519/2012 Kancelarii Notarialnej notariusz M. F. w W. Mazowieckiem) Gmina K. oddała w użytkowanie wieczyste nieruchomość gruntową o powierzchni 1.1640 ha, położoną w K., oznaczoną w ewidencji gruntów nr nr (...) oraz przeniosła nieodpłatnie własność znajdujących się na nich budynków. Niejako fragmentem powyższej nieruchomości jest stanowiąca przedmiot sprawy działka nr (...), co do której strony nie doszły do porozumienia.

Wobec powyższych okoliczności Sąd Okręgowy uznał rozstrzygnięcie za prawidłowe i apelację oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 6 pkt 6 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013, poz. 490).