Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W pozwie datowanym na dzień 27 marca 2017 r., skierowanym do Sądu Rejonowego w Białymstoku VIII Wydział Gospodarczy, zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika powód (...) spółka z o.o. z siedzibą w G. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Polskiego Biura U. K. z siedzibą W. kwoty 1.048,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 17 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, a nadto zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu strona powodowa wskazała, iż w dniu 6 października 2016 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ użytkowany przez T. K. pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Poszkodowany T. K. zgłosił zaistniałą szkodę nominowanemu na terenie Polski korespondentowi zagranicznemu ubezpieczyciela – Towarzystwu (...) S.A., zlecił naprawę pojazdu przedsiębiorstwu (...) i wspólnicy spółka jawna, a na czas naprawy wynajął tamże pojazd zastępczy klasy C z czynszem najmu wynoszącym 150,00 zł netto za każdy rozpoczęty dzień najmu. Jednocześnie, w dniu 6 października 2016 r., T. K. zawarł ze spółką (...) i wspólnicy spółka jawna umowę przelewu wierzytelności z polisy sprawcy zdarzenia. Całkowity okres unieruchomienia pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodowany oczekiwaniem na oględziny pojazdu i na części zamienne, dniami wolnymi od pracy oraz fizyczną naprawą pojazdu, wynosił 13 dni i w takim też okresie T. K. najmował pojazd zastępczy. Łączna wysokość czynszu najmu wyniosła 2.398,50 zł brutto (na taką kwotę wystawiona została faktura VAT nr (...) z dnia 27 października 2016 r.). W dniu 27 października 2016 r. spółka (...) i wspólnicy spółka jawna zawarła z powodową (...) spółka z o.o. z siedzibą w G. umowę o powierniczy przelew wierzytelności, kauzalną w świetle zlecenia do tejże umowy. Powódka pismem z dnia 27 października 2016 r. wezwała Towarzystwo (...) S.A. do zapłaty odszkodowania w wysokości 2.398,50 zł. Towarzystwo ubezpieczeń w dniu 9 listopada 2016 r. wypłaciło na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości 1.350,00 zł oraz pouczyło powoda o możliwości dochodzenia dalszych roszczeń przeciwko Polskiemu Biuru U. K.. Pismem z dnia 9 grudnia 2016 r. (...) spółka z o.o. z siedzibą w G. zgłosiła pozwanemu Polskiemu Biuru U. K. swoje roszczenia, przesłała niezbędną dokumentację i wezwała do zapłaty brakującej kwoty odszkodowania.

We wniesionej do Sądu Rejonowego w Białymstoku w dniu 19 czerwca 2017 r. odpowiedzi na pozew zastępowane przez profesjonalnego pełnomocnika pozwane Polskie Biuro U. K. podniosło zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Białymstoku, wskazując przy tym na wyłączną właściwość miejscową Sądowi Rejonowemu w Sokółce, a następnie wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodowej spółki na rzecz pozwanego Biura kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu stanowiska zajętego co do meritum sprawy strona pozwana w pierwszej kolejności zakwestionowała same powstanie po stronie właściciela uszkodzonego pojazdu – T. K. – szkody z tytułu najmu pojazdu zastępczego. W ocenie pozwanego odszkodowanie za wynajem pojazdu zastępczego przysługuje poszkodowanemu jedynie wówczas, gdy poniesie on związane z tym wynajmem wydatki, a co najmniej stanie się wymagalne jego zobowiązanie w tym zakresie. Natomiast T. K., wskutek zawartej umowy najmu, a następnie umowy przelewu wierzytelności, został zwolniony z jakiegokolwiek zobowiązania powodującego uszczerbek w jego majątku. Jednocześnie samo dokonanie przelewu wierzytelności przysługującej poszkodowanemu względem ubezpieczyciela nie było równoznaczne z zapłatą za najem pojazdu zastępczego w formie bezgotówkowej, albowiem zasadą jest, iż jeżeli dłużnik przelewa na wierzyciela swoją wierzytelność wobec osoby trzeciej w celu zapłaty ( cessio solutionis causa ), to zobowiązanie dłużnika wygasa dopiero w chwili spełnienia świadczenia przez dłużnika przelanej wierzytelności. Strona pozwana podniosła ponadto, iż w jej ocenie 10 dniowy okres oczekiwania na dostarczenie części i naprawy pojazdu był okresem zawyżonym, determinowanym celowym przedłużaniem czasu naprawy przez warsztat, który jednocześnie wynajmował pojazd zastępczy poszkodowanemu. Wedle stanowiska pozwanego dotychczas wypłacona kwota odszkodowania, przy uwzględnieniu bezspornej stawki czynszu najmu w wysokości 150,00 zł netto (184,50 zł brutto) za dobę, w pełni rekompensowała wydatki związane z najmem pojazdu zastępczego przez okres uzasadniony i niezbędny.

Sąd Rejonowy w Białymstoku postanowieniem z dnia 14 lipca 2017 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt XI C (...), stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sokółce – jako miejscowo i rzeczowo właściwemu do rozpoznania sprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 października 2016 r. doszło do kolizji drogowej, na skutek której uszkodzeniu uległ należący do T. K. samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Szkoda była likwidowana, z uwagi na udzieloną sprawcy zdarzenia ochronę ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów przez ubezpieczyciela zagranicznego, przez nominowanego na terenie Polski korespondenta zagranicznego ubezpieczyciela, tj. przez Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą we W..

Poszkodowany naprawę uszkodzonego pojazdu tego samego dnia zlecił spółce (...) i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. (dowód: kopia zlecenia naprawy pojazdu – k. 19). Wówczas też pomiędzy spółką (...) i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. a T. K. zawarta została umowa najmu pojazdu zastępczego klasy C, wedle której wynajmujący J. K. i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. w C. oddał do odpłatnego używania najemcy, w związku ze szkodą w pojeździe marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Czynsz najmu uzależniony został od czasu trwania najmu i w przypadku najmu od 7 do 12 dni wynosił 150,00 zł netto za każdą rozpoczęta dobę najmu pojazdu zastępczego. Jednocześnie strony tej umowy przewidziały, w § 3, iż zapłata za najem pojazdu zastępczego może nastąpić w formie bezgotówkowej pod warunkiem skutecznego przelania przysługującego najemcy prawa do odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej (dowód: kopia umowy najmu pojazdu wraz z aneksem – k. 16-17).

W dniu 6 października 2016 r. pomiędzy stronami umowy najmu pojazdu zastępczego zawarta została również umowa o przelew wierzytelności z polisy OC sprawcy w celu pokrycia całkowitego kosztu najmu pojazdu zastępczego. Stosownie do postanowień powyższej umowy T. K. przelał na rzecz J. K. i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy szkody sprawcy za szkodę komunikacyjną w pojeździe marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), a to celem pokrycia całkowitego kosztu najmu pojazdu zastępczego. W § 3 tej umowy jej strony oświadczyły przy tym, iż w przypadku braku potwierdzenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń w całości lub w części w prawomocnie zakończonym postępowaniu sądowym oraz w przypadku zasądzenia w postępowaniu sadowym od zakładu ubezpieczeń odszkodowania w wysokości niepokrywającej w pełni kosztów najmu pojazdu zastępczego, termin wymagalności roszczeń o pokrycie całkowitych kosztów najmu pojazdu zastępczego odraczają do dnia następnego po dniu, w którym uprawomocniło się orzeczenie kończące postępowanie w sprawie (dowód: kopia umowy wraz z aneksem – k. 32-33).

T. K. wynajęty pojazd zastępczy marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zwrócił wynajmującemu w dniu 18 października 2016 r. (dowód: kopia protokołu zdania pojazdu – k. 29). W dniu 27 października 2016 r. J. K. i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. wystawiła fakturę VAT nr (...), wskazującą na zobowiązanie T. K. do zapłaty z tytułu najmu przez okres 13 dni samochodu osobowego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kwoty 2.398,50 zł brutto (dowód: kopia faktury VAT – k. 20).

Poszkodowany T. K. dotychczas nie poniósł żadnych wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego, w szczególności nie uiścił na rzecz spółki (...) i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. czynszu najmu (dowód: zeznania świadka T. K. – k. 83v).

W dniu 27 spółka jawna z siedzibą 2016 r. pomiędzy J. K. i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. a powodowym (...) spółką z o.o. z siedzibą w G. zawarta została umowa o powierniczy przelew wierzytelności, a to w celu jej ściągnięcia z OC sprawcy wraz ze zleceniem do powierniczej umowy o przelew wierzytelności. J. K. i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. przelała na rzecz (...) spółki z o.o. z siedzibą w G. wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy – w związku ze szkoda w pojeździe marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zlecając przy tym cesjonariuszowi wyegzekwowanie kwoty 2.398,50 zł wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie i przekazanie jej cedentowi najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu, w którym otrzymał odszkodowanie (dowody: kopia umowy powierniczego przelewu wierzytelności wraz z aneksem – k. 42-43; kopia zlecenia wraz z aneksem – k. 44-45).

Sąd zważył, co następuje:

(...) spółka z o.o. z siedzibą w G. swoją legitymację czynną do dochodzenia od Polskiego Biura U. K. z siedzibą W. odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego na własną rzecz wywodziła z ciągu zawartych umów przelewu wierzytelności.

Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Stosownie do art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, badanie sądu obejmuje również istnienie oraz treść stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem.

Wierzyciel pierwotny – T. K. – przysługującą mu względem Polskiego Biura U. K. z siedzibą W. wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę wynikłą z najmu pojazdu zastępczego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), poniesioną w związku z uszkodzeniem podczas kolizji drogowej w dniu 6 października 2016 r. samochodu osobowego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), umową cesji wierzytelności z dnia 6 października 2016 r., aneksowaną w dniu 20 grudnia 2016 r., przelał na rzecz wynajmującą pojazd spółkę (...) i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C.. Następnie J. K. i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. przelała nabytą wierzytelność – umową o powierniczy przelew wierzytelności wraz ze zleceniem z dnia 27 października 2016 r., aneksowanymi w dniu 20 grudnia 2016 r. – na rzecz powodowej (...) spółki z o.o. z siedzibą w G., zlecając przy tym cesjonariuszowi wyegzekwowanie kwoty 2.398,50 zł wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie i przekazanie jej w ustalonym czasie cedentowi. Zawarte w powyższych umowach cesji wierzytelności oznaczenie przedmiotu przelewu – odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem samochodu osobowego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zawierające oznaczenie podmiotu zobowiązanego, źródła zobowiązania, daty szkody oraz numeru akt szkodowych –pozwalało na jednoznaczną indywidualizację wierzytelności objętej umowami. W tym też zakresie powód stał się następcą prawnym T. K. (sukcesja syngularna), a co za tym idzie – podmiotem uprawnionym do dochodzenia spełnienia świadczenia pieniężnego na swoją rzecz.

Jednocześnie nie zachodziły przesłanki do uznania niedopuszczalności przelewu wierzytelności o odszkodowanie jako sprzecznej z właściwością zobowiązania.

W rozpoznawanej sprawie bezsporna pozostawała odpowiedzialność Polskiego Biura U. K. w W. za skutki zdarzenia z dnia 6 października 2016 r.. Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze U. K. (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r., poz. 2060 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odpowiedzialność pozwanego za przedmiotową szkodę wynikała z art. 123 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego ponosi Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie do art. 36 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 22 maja 2003 r. w zw. z art. 1 pkt 1 i art. art. 123 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie należne od Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych odpowiadającego w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdów ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Zakres akcesoryjnej odpowiedzialności ubezpieczyciela pokrywa się zasadniczo z zakresem odpowiedzialności cywilnoprawnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym wynikającym z przepisów kodeksu cywilnego określających zakres odpowiedzialności odszkodowawczej.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zatem zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. winien to być adekwatny związek przyczynowy. Podkreślenia wymaga jednocześnie, iż zgodnie z ogólnymi zasadami odpowiedzialności odszkodowawczej i w myśl art. 361 § 1 i 2 i art. 824 1 § 1 k.c. wypłacone odszkodowanie ma odpowiadać wartości wyrządzonej szkody i jego wypłata nie może służyć wzbogaceniu poszkodowanego.

Aktualnie zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie przyjmuje się, iż do normalnych następstw uszkodzenia pojazdu w sposób wyłączający możliwość bezpiecznego z niego korzystania należy również konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. W uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11, Biul. SN 2011 nr 11, GP, OSNC 2012 nr 3, poz. 28, str. 1, OSP 2013 nr 1, poz. 2, str. 7, OSG 2014 nr 1, poz. 1, str. 3, Legalis nr 381501) Sąd Najwyższy wskazał, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki za najem pojazdu zastępczego i nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. W przypadku szkody częściowej za konieczny i ekonomicznie uzasadniony czas najmu przyjmuje się okres od dnia wyrządzenia szkody do dnia jej naprawienia, biorąc przy tym pod uwagę wszystkie technologiczne uwarunkowania związane z przywróceniem pojazdu do stanu poprzedniego oraz z przeprowadzeniem postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela. Kompensata kosztów najmu w przypadku szkody całkowitej co do zasady obejmuje okres od dnia powstania szkody do dnia, w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, nie dłuższy jednak niż do dnia zapłaty odszkodowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03, Legalis nr 277761 ). Wydatki na najem pojazdu zastępczego należy uznać za wydatki poniesione w następstwie zdarzenia szkodowego, które by nie powstały bez tego zdarzenia, prowadzące do powypadkowego zmniejszenia majątku poszkodowanego, czyli straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c.

Trafnie przy tym strona pozwana podniosła, powołując się na pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w wyroku z dnia 26 marca 2014 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt VIII Ga 158/13, iż zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego ma inny charakter niż roszczenie o zwrot kosztów naprawy pojazdu. W wypadku najmu pojazdu zastępczego szkodę majątkową można wiązać jedynie z faktycznie obciążającymi poszkodowanego kosztami najmu pojazdu, nie zaś z faktem, iż on pozbawiony możliwości korzystania z rzeczy. Sama bowiem dolegliwość związana z przejściową utratą możliwości korzystania z rzeczy nie stanowi starty majątkowej, albowiem nie prowadzi do zmniejszenia majątku właściciela uszkodzonego pojazdu.

Tym samym dla możności skutecznego domagania się odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego niezbędne jest wykazanie przez stronę zainteresowaną faktycznego poniesienia przez poszkodowanego kosztów z tego tytułu. Podkreślić przy tym należy, iż refundacji podlegają jedynie wydatki rzeczywiście obciążające poszkodowanego z tytułu najmu pojazdu zastępczego, czyli czynsz najmu faktycznie uiszczony lub czynsz najmu niezaspokojony, ale wymagalny.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy okolicznością niewątpliwą było – wobec treści umowy przelewu wierzytelności z dnia 6 października 2016 r. wraz z aneksem z dnia 20 grudnia 2016 r. oraz treścią zeznań złożonych przez świadka T. K., uznanych przez Sąd za wiarygodne – iż poszkodowany nie uiścił na rzecz wynajmującej pojazd spółki (...) i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. żadnych kwot z tytułu czynszu najmu pojazdu zastępczego, ani też na dzień wyrokowania w niniejszej sprawie nie był obciążony wymagalnymi zobowiązaniami z tego tytułu. Stosownie bowiem do § 2 ust. 3 i § 3 przedstawionej przez stronę powodową umowy przelewu wierzytelności z polisy OC sprawcy z dnia 6 października 2016 r. wraz z aneksem z dnia 20 grudnia 2016 r. (k. 32-33) T. K. zobowiązał się do pokrycia całkowitych kosztów najmu pojazdu zastępczego dopiero w przypadku braku potwierdzenia odpowiedzialności Polskiego Biura U. K. w W. w całości lub w części, bądź zasądzenia odszkodowania w wysokości niepokrywającej w pełni kosztów najmu pojazdu zastępczego w postępowaniu sądowym prawomocnie zakończonym, przy czym termin płatności zobowiązania odroczony został do dnia następnego po dniu uprawomocnienia się wyroku.

Niewątpliwie na dzień orzekania o przedmiocie niniejszego procesu takie prawomocne rozstrzygnięcie sądu jeszcze nie zapadło, a zatem nie doszło do powstania szkody w majątku T. K..

Skoro w majątku wierzyciela pierwotnego nie powstała strata, to oczywistym jest, że ani J. K. i wspólnicy spółka jawna z siedzibą w C. na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 6 października 2016 r., ani tym bardziej powód (...) spółka z o.o. z siedzibą w G. w ramach umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 października 2016 r., nie mogli nabyć wierzytelności z tytułu odszkodowania za zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, skoro w chwili cesji wierzytelności wierzytelność ta nie istniała.

Oddalenie powództwa (...) spółki z o.o. z siedzibą w G. z tej właśnie przyczyny zwalniało Sąd od czynienia ustaleń co do istnienia w niniejszej sprawie pozostałej, poza oczywistą przesłanką zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, przesłanki odpowiedzialności cywilnej, czyli istnienia adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynikła, a tym samym i od dopuszczenia, przeprowadzenia i dokonania oceny pozostałych zaoferowanych przez powodową spółkę dowodów.

W tych okolicznościach Sąd w punkcie I sentencji wyroku na mocy art. 361 § 2 k.c. oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. k.p.c. – zgodnie z zamieszczona T. ustawodawcę zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu.

Powód (...) spółka z o.o. z siedzibą w G. przegrał sprawę w całości, a zatem to na nim ciążył obowiązek zwrotu stronie pozwanej poniesionych przez nią kosztów procesu.

Na zasądzoną od (...) spółki z o.o. z siedzibą w G. na rzecz Polskiego Biura U. K. z siedzibą W. z tego tytułu kwotę 287,00 zł składało się wyłącznie wynagrodzenie działającego w imieniu pozwanego profesjonalnego pełnomocnika – w wysokości 270,00 zł, ustalone zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 z późn. zm.), powiększone o uiszczoną przez stronę pozwaną opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa – w wysokości 17,00 zł.