Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa U. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko Ł. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

S ę d z i a

Sygn. akt I C 2101/14

UZASADNIENIE

Powód U.Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.wystąpił przeciwko Ł. B.z powództwem, w którym domagał się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kwoty 1.421,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonym od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu obejmującymi także koszty zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swego stanowiska podnosił, że wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez stronę pozwaną w dniu 3 kwietnia 2009 roku z (...) SA umowy nr (...), z której warunków strona pozwana się nie wywiązała w ustalonym terminie. W dniu 6 czerwca 2013 roku (...)spółka z siedzibą w L.zarejestrowana w A.i D. dokonał przelewu przysługującej mu od strony pozwanej wierzytelności na rzecz strony powodowej. Zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z art. 509 kodeksu cywilnego oraz w oparciu o ustawę z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych. Tym samym powód uzyskał legitymację procesową czynną. Strona powodowa wystosowała do strony pozwanej wezwanie do zapłaty, podejmując próbę polubownego odzyskania należnej mu kwoty, jednakże próba ta okazała się bezskuteczna. Powód wskazywał, że w dniu sporządzenia pozwu na zobowiązanie strony pozwanej składa się: 962,57 złotych – kwota niespłaconego kapitału, 445,18 złotych-kwota odsetek , 14,24 złotych – koszty dochodzenia roszczenia naliczone przez cedenta.

Pozwana Ł. B. nie stawiła się na rozprawę i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie albowiem przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne budzą uzasadnione wątpliwości.

Zgodnie z art. 339 § 1 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W myśl zaś art. 340 kpc wyrok wydany w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie. Pozwana Ł. B. nie stawiła się na rozprawę, nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności, nie złożyła wyjaśnień ani na piśmie, ani ustnie, a zatem zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego.

Zgodnie z art. 509 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W myśl zaś art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady, charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może, więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem [por. J. Mojak (w:) Kodeks..., s. 162; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 595; B. Łubkowski (w:) Kodeks..., s. 1225 ]. Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (nie będące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta).

Zgodnie z art. 339 § 2 kpc wydając wyrok zaoczny, Sąd przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wydając wyrok zaoczny, sąd opiera się na twierdzenia powoda, jednakże ocenia je w kontekście przedstawionych przez powoda dowodów. W ocenie Sądu, twierdzenia powoda zawarte w pozwie, budzą uzasadnione wątpliwości skutkujące oddaleniem powództwa. W świetle przedstawionych przez powoda dokumentów nie sposób bowiem uznać, iż powodowi przysługuje przeciwko pozwanemu wierzytelność w wysokości dochodzonej pozwem. Na poparcie swoich twierdzeń powód przedstawił jedynie umowę pożyczki nr (...) zawartą w dniu 30 marca 2009 roku przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. z pozwaną Ł. B. (k. 6), umowę z dnia 6 czerwca 2013 roku pomiędzy nim samym a (...) spółką z siedzibą w L. w przedmiocie sprzedaży wierzytelności (k.7) wraz z odpisem z załącznika do tej umowy zawierającym listę wierzytelności (k. 8), oświadczenie złożone przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. i (...) z siedzibą w L. o dokonaniu przelewu praw z umowy pożyczki (k. 12) i wyciąg z własnych ksiąg rachunkowych (k. 15). Powyższe dokumenty dowodzą jedynie tego, że umowy o treści wynikającej z nich zostały zawarte pomiędzy podmiotami, które te umowy podpisały. Dokument w postaci umowy pożyczki nr (...) wskazuje, że pozwana Ł. B. w dniu 30 marca 2009 roku zaciągnęła wobec (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. pożyczkę w łącznej kwocie 1.799,01 złotych i zobowiązała się zwrócić kwotę pożyczki wraz z odsetkami i opłatą za obsługę pożyczki w domu w 52 tygodniowych ratach, począwszy od dnia 4 kwietnia 2009 roku. Z treści umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 6 czerwca 2013 roku i z oświadczenia złożone przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. i (...) z siedzibą w L. wynika tyle, że powodowy fundusz w drodze umowy sprzedaży wierzytelności nabył pakiet wierzytelności przysługujących pierwotnie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., w tym wierzytelności wynikającą z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 30 marca 2009 roku przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. z pozwaną Ł. B.. Powyższe dokumenty nie dowodzą w żaden sposób, że wierzytelność dochodzona pozwem istnieje. Dowodu takiego nie stanowi także wyciąg z ksiąg rachunkowy powodowego funduszu. Zgodnie z przepisem art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych
w obowiązującym brzmieniu, księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw
i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Obecne brzmienie powołanego przepisu jest wynikiem obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku w sprawie P 1/10 (Lex nr 852310),
w którym Trybunał Konstytucyjny uznał art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku
o funduszach inwestycyjnych, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego
w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483zezm.) oraz za zgodny z art. 20 Konstytucji. W związku z powyższym aktualnie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego winien być traktowany jako dokument prywatny, co oznacza, iż nie stanowi on dowodu zawartych
w nim informacji, a jedynie wyjaśnienie stanowiące poparcie stanowiska strony, która je przedłożyła. Dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana
w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności. Nie stanowią one jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności.

Powód nie przedstawił żadnych dokumentów, które wskazywałyby, że pozwana Ł. B. nie wykonała przyjętego przez siebie zobowiązania do zwrotu pożyczki. Do pozwu nie zostały dołączone wezwania do zapłaty kierowane przez pierwotnego wierzyciela do pozwanej, ani dokument potwierdzający, że umowa pożyczki została wypowiedziana pozwanej z powodu uchylania się od spłaty, ani żadne inne dokumenty, które uwiarygodniłyby twierdzenia powoda o istnieniu po stronie pozwanego zobowiązania. Co więcej, treść pozwu i załączonych do pozwu dokumentów wskazuje, że powód nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi istnienie i wysokość wierzytelności pozwanej, nie orientuje się dokładnie z czego wynika ta wierzytelność, a swoje twierdzenia co do jej istnienia i wysokości opiera wyłącznie na oświadczeniu kontrahenta złożonym w umowie sprzedaży wierzytelności, w którym zapewniał on, że przelewane wierzytelności istnieją w wysokości wskazanej w umowie. Z zapisów umowy z dnia 6 czerwca 2013 roku pomiędzy powodem a (...) spółką z siedzibą w L. w przedmiocie sprzedaży wierzytelności (k. 7) wynika bowiem, że powód nabywając pakiet wierzytelności przejął dokumentację, na którą składają się „oryginały dokumentów wierzytelności lub oryginały tytułów wykonawczych dotyczących przynajmniej 80% wierzytelności” (punkt l umowy – k. 6). Powód nie dysponuje zatem dokumentami, które pozwalają mu ustalić istnienie i wysokość wierzytelności, które nabył, a swoje twierdzenia w tym zakresie opiera tylko i wyłącznie na oświadczeniu zbywcy wierzytelności. Wobec powyższego, twierdzenia powoda o istnieniu i wysokości wierzytelności, nie mogą być podstawą wydania wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo, gdyż budzą poważne wątpliwości.

Dodać należy, że celem wprowadzenia przepisów o wyrokach zaocznych było umożliwienie uzyskania ochrony prawnej powodom także w sytuacji, gdy pozwany unika wdania się w spór, w przekonaniu, że jego bierna postawa utrudni dochodzenie roszczeń przeciwnikowi. Instytucja wyroku zaocznego służy więc powodom w sytuacji, gdy pozwany unika procesu. Nie zwalnia ona jednak powodów od obowiązku udowodnienia swojego roszczenia.

Wobec faktu, iż nie sposób przyjąć twierdzeń powoda co do istnienia po stronie pozwanej zobowiązania za prawdziwe, na podstawie art. 353 § 1 kodeksu cywilnego i art. 339 i 340 kpc należało powództwo oddalić.

Sędzia