Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Tadeusz Radziwon

Protokolant: Ewa Trusiak

po rozpoznaniu w dniu 05 lutego 2015 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda A. B. (1) kwotę 21263 złotych (dwadzieścia jeden tysięcy dwieście sześćdziesiąt trzy złote) wraz z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym w wysokości 13% liczonymi od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku i 8% od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w zakresie żądania zasadzenia kwoty 6200 złotych (sześć tysięcy dwieście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym w wysokości 13% liczonymi od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku i 8% od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.

III.  Umarza postępowanie w pozostałym zakresie.

IV.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda A. B. (1) kwotę 4192,64 złotych (cztery tysiące sto dziewięćdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt cztery grosze ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

V.  Nakazuje zwrot ze Skarbu Państwa - Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 77,71 złotych (siedemdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt jeden groszy) tytułem nadpłaconej części zaliczki na poczet wydatków w sprawie.

Sędzia

Sygn. akt I C 244/14

UZASADNIENIE

Powód A. B. (1) wniósł o zasadzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 29901 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych (k.3). W trakcie rozprawy w dniu 05 lutego 2015 roku powód ograniczył żądanie pozwu do kwoty 27463 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, zaś w pozostałym zakresie cofnął pozew z zrzeczeniem się dochodzonego roszczenia (k.219-220).W uzasadnieniu powództwa wskazał, że podstawę dochodzenia zgłoszonego roszczenia stanowi fakt odniesienia przez powoda szkody w wyniku kolizji drogowej zaistniałej w dniu 12 lutego 2011 roku, która to nie została w całości zrekompensowana przez pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe. Sprecyzował, iż na dochodzoną kwotę odszkodowania składa się kwotą1263 złotych poniesiona z tytułu naprawy uszkodzonego w trakcie kolizji laptopa powoda, kwota 5200 złotych stanowiąca równowartość kosztów wynajmu samochodu zastępczego przez okres 26 dni oraz kwota 21000 złotych należna powodowi z tytułem zadośćuczynienia za doznaną w wyniku zdarzenia drogowego krzywdę.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasadzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych (k.47). W argumentacji zajętego stanowiska wskazał, że w wykonaniu obowiązku kompensacji szkody odnośnie zwrotu powodowi kosztów wynajmu pojazdu zastępczego oraz kosztów naprawy laptopa strony zawarły porozumienie, na mocy którego tytułem całkowitego zaspokojenia roszczeń powoda w tym zakresie pozwany zobowiązał się do zapłaty na jego rzecz kwoty 5000 złotych.

W tym miejscu należy zauważyć, iż pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu na powyższą okoliczność, zaś pełnomocnik powoda ostatecznie (k.219) stanowczo zaprzeczył, że strony zawarły porozumienie odnośnie naprawienia szkody w tej części, co przesadziło o uznaniu przez Sąd, że okoliczność ta nie została przez pozwanego udowodniona.

Pełnomocnik pozwanego podniósł ponadto, iż żądaną przez powoda kwotę zadośćuczynienia należy ocenić jako wygórowaną i nie znajdującą uzasadnienia w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy. W jego ocenie w wyniku kolizji powód odniósł jedynie niewielkie i powierzchowne obrażenia ciała, zaś fakt, iż wynajął on pojazd zastępczy celem kontynuowania prowadzonej działalności gospodarczej świadczy o tym, że charakter odniesionych przez niego obrażeń nie miał istotnego wpływu na aktywność życiową i zawodową powoda. Zdaniem pozwanego o zasadności żądania pozwu nie może świadczyć również przeprowadzona jednorazowo przez powoda konsultacja psychologiczna, zaś powód wbrew obowiązkowi (art.6k.c.) nie udowodnił zasadności dochodzonego roszczenia z tytułu zadośćuczynienia za doznana krzywdę.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że w dniu 12 lutego 2011 roku około godziny 15 ³⁵ na drodze krajowej numer (...) w rejonie miejscowości L. gmina Z. kierująca samochodem marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) N. S. nie dostosowała prędkości do panujących warunków na drodze w wyniku czego straciła panowanie nad kierowanym pojazdem, zjechała na przeciwległy pas ruchu, gdzie zderzyła się z jadącym z przeciwnego kierunku kierowanym przez powoda samochodem marki V. o numerze rejestracyjnym (...). Następnie samochód kierowany przez N. S. zjechał do przydrożnego rowu, zaś samochód marki V. o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku uderzenia zjechał na przeciwległy pas ruchu, gdzie zderzył się z samochodem marki T. o numerze rejestracyjnym (...), który na skutek zderzenia wjechał do rowu i dachował, a odłamki uczestniczących w zdarzeniu pojazdów uderzyły w przejeżdżający samochód marki R. o numerze rejestracyjnym (...) uszkadzając szybę.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 15 lipca 2011 roku wydanym w sprawie (...) N. S. została uznana za winną popełnienia wykroczenia z art.86§1kw i skazana na karę 500 złotych grzywny (dowód: prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w B. XIII Wydział Karny k.87 akt sprawy (...) Sądu Rejonowego w B. XIII Wydział Karny ). W dacie zdarzenia korzystała ona z ochrony ubezpieczeniowej u pozwanego w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (dowód: akta szkody numer (...)).

W toku procesu pozwany nie kwestionował okoliczności, iż w wyniku kolizji drogowej powód doznał urazu głowy bez utraty przytomności, urazu kręgosłupa szyjnego oraz lewego stawu skokowego i kolana, co potwierdza również treść złożonej w sprawie dokumentacji medycznej związanej z leczeniem powoda (k.15-22). Bezsporną także była okoliczność, że powód powołując się na niepokojące go zmiany w samopoczuciu i zachowaniu po zaistniałej kolizji drogowej zgłosił się w dniu 03 marca 2011 roku na badanie psychologiczne, które stanowiło podstawę uzyskania przez niego opinii psychologicznej (dowód: opinia psychologiczna k.23) a następnie leczył się w poradni zdrowia psychicznego (dowód: historia choroby k.184-186).

W wyniku przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił, iż szkoda powstała na skutek kolizji w pojeździe powoda ma charakter szkody całkowitej i z tego tytułu wypłacił powodowi w dniu 06 kwietnia 2011 roku kwotę 15044,11 złotych (dowód: pismo pozwanego k.25, uznanie /polecenie przelewu k.27).

W związku z koniecznością kontynuowania stanowiącej jedyny dochód powoda prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie wytwórstwa i sprzedaży zniczy powód wynajął na okres 53 dni (od dnia 14 lutego 2011 roku do dnia 07 kwietnia 2011 roku) samochód zastępczy V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Zawarta umowa przewidywała dzienny koszt wynajmu samochodu na kwotę 200 złotych netto, zaś w wystawionej w związku z umową dnia 07 kwietnia 2011 roku fakturze VAT (...) koszt wynajmu samochodu został ustalony na łączną kwotę 13038 złotych. Przedmiotowa faktura zawiera adnotację świadczącą o jej całkowitym opłaceniu ( dowód: umowa z dnia 14 lutego 2011 roku k.9, faktura VAT (...) z dnia 07 kwietnia 2011 k.10).Następnie pismem z dnia 30 stycznia 2012 roku pozwany poinformował powoda o przyznaniu mu dodatkowo tytułem odszkodowania kwoty 5948,91 złotych, w tym kwoty 5400 złotych stanowiącej równowartość poniesionych przez powoda kosztów (bez podatku VAT) wynajmu samochodu zastępczego przez 27 dni w okresie od powstania szkody do dnia poinformowania o szkodzie całkowitej (dowód: pismo pozwanego k.24, uznanie/polecenie przelewu k.26).

Pomimo, iż w toku procesu pozwany nie kwestionował podstaw swej odpowiedzialności odszkodowawczej w zakresie obowiązku zwrotu poniesionych przez powoda kosztów naprawy uszkodzonego w trakcie kolizji laptopa, roszczenie to nie zostało na etapie likwidacji szkody uwzględnione przez ubezpieczyciela.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Natomiast art.822§ 1 k.c stanowi, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony

W myśl art. 436§1 i 2 k.c. odpowiedzialność za szkodę spowodowaną w związku z ruchem mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi samoistny lub zależny posiadacz tegoż środka, zaś w przypadku zderzenia się środków komunikacji ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Zasada odpowiedzialności posiadacza środka komunikacji może ulec modyfikacji o tyle, że w miejsce jednego podmiotu lub obok niego, może odpowiadać inny podmiot. Tak się dzieje gdy podmiot odpowiedzialny za naprawienie szkody zawrze umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i stosownie do dyspozycji art. 361 § 2 k.c. w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawała okoliczność, iż w wyniku zaistniałej kolizji drogowej uszkodzeniu uległ przewożony w pojeździe należący do powoda laptop. Jak wynika z przedstawionych faktur w urządzeniu zaszła konieczność wymiany matrycy, zaś związane z tym koszty zostały opłacone przez powoda i wraz z kosztem wstępnej ekspertyzy wyniosły łącznie 1263 złote (dowód: faktury (...) k.13-14).

Mając na uwadze powyższe oraz treść niekwestionowanych przez pozwanego i w pełni wiarygodnych zeznań świadków A. B. (2) (k.57v.) i D. K. (k.57v.-58) potwierdzających okoliczności w jakich doszło do uszkodzenia laptopa, Sąd uznał, że obowiązek odszkodowawczy pozwanego w tym zakresie został jednoznacznie wykazany. Skutkowało to przyjęciem, iż poniesiony przez powoda koszt naprawy uszkodzonej rzeczy wynoszący 1263 złote wchodzi w zakres szkody w rozumieniu art.361§1k.c. i zgodnie z dyspozycja art.822k.c.ubezpieczyciel był zobowiązany do zrekompensowania powodowi poniesionego z tego tytuły uszczerbku majątkowego.

Podobnie należało ocenić zgłoszone przez powoda roszczenie w zakresie zwrotu kosztów pojazdu zastępczego. Nie ulega wątpliwości, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia lub uszkodzenia stanowi niewątpliwie element szkody majątkowej. Normalnym następstwem zaistnienia szkody w rozumieniu art. 361§1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego z uwagi na jego uszkodzenie. Jeśli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkody podlegających kompensacie.

Wymaga zauważenia, iż pozwany co zasady nie kwestionował swego obowiązku odszkodowawczego w tym przedmiocie i jedynie ograniczył zakres wypłaty odszkodowania za poniesione z tego tytułu przez powoda wydatki do okresu od dnia zaistnienia szkody do dnia poinformowania powoda o szkodzie całkowitej (k.24).

W ocenie Sądu takie ograniczenie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego z tego tytułu należało uznać za bezpodstawne. Czyniąc to ustalenie Sąd tym samym w pełni podzielił pogląd prawny wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 08 września 2004 roku IVCK 672/03 (LEX nr 146324) zgodnie z którym za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres miedzy dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania.

Wymaga podkreślenia, iż z zeznań syna powoda A. B. (2) (k.57v.) jednoznacznie wynika, że powód po powstaniu szkody nie dysponował środkami pieniężnymi na natychmiastowy zakup innego pojazdu i był zmuszony korzystać z samochody zastępczego do czasu wypłaty odszkodowania i dopiero po jego uzyskaniu dokonał zakupu używanego samochodu dostawczego.

W ocenie Sądu, wobec braku jakichkolwiek dowodów o przeciwnej wymowie oraz rzeczowego charakteru złożonych zeznań powyższą relację świadka należało uznać za wiarygodną.

W rozpoznawanej sprawie powód korzystał z samochodu zastępczego od dnia 14 lutego 2011roku, zaś odszkodowanie i związaną z tym realną możliwość zakupu innego pojazdu w miejsce zniszczonego uzyskał w dniu 06 kwietnia 2011 roku. W tym stanie rzeczy przy uwzględnieniu, iż dotychczas z tego tytułu powód uzyskał odszkodowanie odpowiadające okresowi 27 dni ponoszenia wydatków na korzystanie z pojazdu zastępczego, jego dalsze roszczenia w tym przedmiocie mogło być przez Sąd uwzględnione jedynie w zakresie równowartości wydatków poniesionych w pozostałych 25 dniach (kwota 5000 złotych), które upłynęły do czasu uzyskania przez powoda kwoty odszkodowania stanowiącej rekompensatę za zaistnienie szkody całkowitej w należącym do niego pojeździe. W tym stanie rzeczy w zasadzonej na rzecz powoda kwocie odszkodowania Sąd ujął należność w wysokości 5000 złotych stanowiącą równowartość części niepokrytych dotychczas przez ubezpieczyciela kosztów wynajmu przez powoda samochodu zastępczego do dnia 06 kwietnia 2011roku.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty (…).

Natomiast stosownie do treści art. 445 §1 k.c. poszkodowanemu, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę

Z analizy powyższe przepisu wynika, że przesłankami zasądzenia odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia jest po pierwsze, doznanie przez zgłaszającego żądanie krzywdy - ujmowanej szeroko jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienie psychiczne ( ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia), istnienie związku przyczynowego pomiędzy krzywdą a działaniem osoby, od której dochodzi się zadośćuczynienia. Kodeks cywilny nie wskazuje kryteriów jakimi należy kierować się przy określeniu wysokości zadośćuczynienia, natomiast zostały one wypracowane w doktrynie i orzecznictwie. Świadczenie to ma mieć charakter przede wszystkim kompensacyjny, tym samym, jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość i być adekwatną do rozmiaru krzywdy, która z istoty swej jest trudno wymierna. Ocena jej zależy od szeregu okoliczności takich jak intensywność i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, wpływ szkody na szanse powodzenia życiowego poszkodowanego w różnych jego aspektach.

Celem zadośćuczynienia jest bowiem przede wszystkim złagodzenie cierpień, winno więc obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno doznane, jak i te, które nastąpią w przyszłości.

Oceniając, więc wysokość sumy zadośćuczynienia jako odpowiedniej, sąd korzysta z daleko idącej swobody, niemniej jednak nie może to być suma rażąco odbiegająca od zasądzonych w analogicznych przypadkach. Pojęcie sumy odpowiedniej użytej w art. 445 § l k.c,, jak to stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 2001 roku (III CKN 427/00) w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym normom i przeciętnej sytuacji życiowej społeczeństwa.

Z drugiej strony należy mieć na względzie, że przyznanie zadośćuczynienia nie jest - nawet w razie istnienia krzywdy- obligatoryjne i zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy ( por.m.inn. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1969 roku , I PR 224/69, OSNCP 1970 nr 6, poz. 111).

Przesłanki warunkujące przyznanie zadośćuczynienia muszą być spełnione łącznie, a ciężar ich wykazania - w myśl art. 6 k.c.- spoczywał na powodzie.

Wymaga podkreślenia, iż z zeznań powoda jednoznacznie wynika (k.219v.-220), że do chwili obecnej odczuwa on zarówno fizycznie jak i psychicznie negatywne skutki zaistniałej kolizji drogowej. Okoliczność tę potwierdzili również przesłuchani w sprawie świadkowie A. B. (2) (k.57v.) i D. K. (k.57v.-58), którzy wskazywali, że pozwany do dzisiaj uskarża się na ból kolana oraz odczuwa lęk przed kierowaniem samochodem, szczególnie na trasie na której doszło do kolizji drogowej.

Niezależnie od aprobaty Sądu dla treści powyższych relacji świadków, których waloru dowodowego strona pozwana nie kwestionowała, dowodami o obiektywnym i najistotniejszym znaczeniu dla oceny zasadności oraz wysokości zgłoszonego roszczenia o zadośćuczynienie za doznana krzywdę były przeprowadzone w toku procesu dowody z opinii biegłych sądowych. W złożonej opinii (k.72-79,157-158) w ramach rozpoznania biegła z zakresu neurologii H. B., podała, że powód na skutek przedmiotowej kolizji doznał urazu głowy bez utraty przytomności, urazu kręgosłupa szyjnego bez objawów podrażnienia korzeni nerwowych, rany tłuczonej lewego kolana oraz zaburzeń adaptacyjnych pourazowych. Wskazała, iż przebyte urazy głowy i kręgosłupa szyjnego nie pozostawiły po sobie następstw w postaci ograniczonej sprawności fizycznej jednakże dolegliwości związane z tymi urazami utrzymywały się u powoda przez okres ponad miesiąca i wymagały stosowania przez niego ogólnodostępnych leków przeciwbólowych. Zdaniem biegłej do chwili obecnej utrzymują się natomiast u powoda wymagające leczenia farmakologicznego i związane z zaistnieniem kolizji, zaburzenia adaptacyjne, zaś rokowanie odnośnie tych zaburzeń jest niepewne. Z uwagi na ich zdiagnozowanie biegła stwierdziła u powoda 5% trwały uszczerbek na zdrowiu stosownie do treści Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu (…). (Dz.U. Nr 234, poz.1947 z póź. zm.). Przedmiotowe stwierdzenie wystąpienia stałego uszczerbku na zdrowiu skutkowało zarzutem pozwanego (k.106), iż biegła jako neurolog dokonując oceny zaburzeń adaptacyjnych powoda przekroczyła granicę swoich kompetencji i z tego względu złożona opinia w tym zakresie nie może być uznana za wiarygodną. W pisemnej opinii uzupełniającej (k.157-158) biegła odnosząc się do zgłoszonego zarzutu podała, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał jej na wypowiedzenie się odnośnie stanu zdrowia psychicznego powoda. Podkreśliła, iż jako specjalista neurolog często zajmuje się pacjentami z zaburzeniami psychicznymi i jedynie w trudnych przypadkach, do których przypadek powoda się nie zalicza, korzysta z konsultacji lekarza psychiatry.

W ocenie Sądu wartość dowodowa przedmiotowej opinii nie została przez pozwanego skutecznie podważona. Biegła wiarygodnie umotywowała poczynione w opinii ustalenia, które ponadto korespondują z wnioskami sformułowanymi przez biegłą psychiatrę A. B. (3) i biegłą psychologa H. O. w sporządzonej na użytek przedmiotowej sprawy opinii psychiatryczno - psychologicznej (k.192-197). W szczegółowej i wyczerpującej opinii biegłe również stwierdziły, że w następstwie kolizji drogowej z dnia 12 lutego 2011 roku u powoda wystąpiły zaburzenia adaptacyjne z objawami leku, obniżonego nastroju, drażliwości i zaburzeniami snu. Zdaniem biegłych u powoda występuje 5% uszczerbek na zdrowiu, przy czym w opinii zaznaczono, iż opiniujące nie są w stanie określić jednoznacznie czasu ustąpienia objawów, ich nasilenie słabnie i być może zakończenie przedmiotowego postępowania jako czynnika przypominającego traumatyczne zdarzenie wpłynie na poprawę samopoczucia powoda.

W ocenie Sądu rzetelność i wartość merytoryczna poczynionych w powyżej opinii ustaleń jest niewątpliwa. Walor dowodowy przedmiotowej opinii nie był kwestionowany przez strony procesu, zaś jej obiektywny i wyczerpujący charakter przemawiają za całkowitą aprobatą wartości dowodowej zawartych w niej wniosków.

Na pełną akceptację dowodową zasługiwała również treść opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii C. K.(k.109-115). Biegły wskazał, iż obrażenia jakich doznał powód w wyniku kolizji drogowej ze względu na przebytą ranę szarpaną stawu kolanowego lewego wymagającą zaopatrzenia chirurgicznego, powikłanie zapalne w procesie leczenia oraz obecnie utrzymujące się dolegliwości uprawniają do stwierdzenia u niego 2% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły zaznaczył, że pewne dolegliwości powód odczuwa do dnia dzisiejszego, głównie z uwagi na uraz stawu kolanowego lewego, przy czym nie można wykluczyć, że przebyty uraz stawu wpłynie na wcześniejszy rozwój zmian zwyrodnieniowych.

W ocenie Sądu powyższa opinia została sporządzona w oparciu o głęboką wiedzę i wieloletnie doświadczenie zawodowe biegłego, przy czym z uwagi na rzetelność i logiczność zawartych w niej ustaleń posiada niezaprzeczalny walor dowodowy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w tym rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, skutki, czasokres cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, dość poważny rozstrój zdrowia powoda w sferze psychicznej, rokowania na przyszłość i stopień winy sprawcy, Sąd uznał, że kwota 15000 złotych spełni wszystkie postulaty, zgodnie z którymi winno być miarkowane zadośćuczynienie. Przedmiotowa kwota została zasądzona w oparciu o dyspozycję art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. i w ocenie Sądu w sposób pełny i wyczerpujący skompensuje ona krzywdę jakiej doznał powód.

W pozostałym zakresie roszczenie z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jako nie znajduje faktycznego i prawnego uzasadnienia uznano za zbyt wygórowane i jako takie zostało oddalone w zakresie wskazanym w punkcie II wyroku.

O należnych powodowi odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. dostosowując treść rozstrzygnięcia do zakresu zgłoszonego w tym przedmiocie żądana albowiem z okoliczności sprawy wynika, iż pozwany co najmniej od daty doręczenia mu odpisu pozwu pozostawał w zwłoce ze spełnieniem zasadzonego roszczenia.

W zakresie w jakim doszło do cofnięcia pozwu z jednoczesnym zrzeczeniem się dochodzonego roszczenia, Sąd na podstawie art. 355§1k.p.c. w zw. z art.203§1k.p.c.orzekł o umorzeniu postępowania w sprawie.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o dyspozycję art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j.Dz. U.z 2013 roku, poz. 461). Obowiązek poniesienia kosztów Sąd stosunkowo rozdzielił pomiędzy strony, przy uwzględnieniu, iż powództwo zostało zasądzone w 71,11%. Nadto na mocy art.84 ust.2 w zw. z art.80 ust. 1ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010.90.594 ze zm.) orzeczono o zwrocie ze Skarbu Państwa na rzecz pozwanego nadpłaconej części zaliczki na poczet wydatków w sprawie w kwocie 77,71złotych.

Sędzia

.